Κεφάλαιο Α΄: Τα εσωτερικά σχίσματα τών Γ.Ο.Χ.

η΄. Οι χειροτονίες των Φλωρινιακών Γ.Ο.Χ.

Το μεγάλο κενό που άφησε ο θάνατος του Χρυσοστόμου (1955) στην ηγεσία των Γ.Ο.Χ. έσπευσαν να καλύψουν άμεσα οι κληρικοί της παρατάξεώς του. Οι Φλωρινιακοί έως το 1960 διοικούντο και πάλι από επιτροπή ιερέων⁴⁴, οι οποίοι, αξίζει να σημειωθή, διεκήρυτταν κατηγορηματικά την συμφωνία τους με τις ματθαιικές απόψεις περί απουσίας της θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών.

Καθώς όμως θα αποδειχθή κατωτέρω, οι Γ.Ο.Χ. στην πραγματικότητα  δεν αποδέχονταν τις απόψεις αυτές· απλά προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τους απλούς πιστούς, τους οποίους προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εντάξουν στις τάξεις τους.

Πράγματι, έπειτα από επίμονες προσπάθειες οι Γ.Ο.Χ. απέκτησαν το 1960 τον πρώτο τους επίσκοπο. Ο αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παπάς χειροτονήθηκε στην Αμερική ως επίσκοπος Ταλαντίου από τους επισκόπους Σικάγου Σεραφείμ και Ντητρόιτ Θεόφιλο, οι οποίοι ανήκαν στην λεγομένη Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς⁴⁵. Η τέλεσις της χειροτονίας αυτής αποτελεί σίγουρα την μεγαλύτερη καταδίκη των Γ.Ο.Χ., καθώς φανερώνει την ανειλικρίνεια και δολιότητά τους· συγκεκριμένα:

1. Η χειροτονία πραγματοποιήθηκε παρά την ρητή απαγόρευσι της Ρωσικής Συνόδου⁴⁶.

2. Στην χειροτονία συμμετείχαν μόνο δύο επίσκοποι.

3. Η χειροτονία ετελέσθη υπερορίως με την πρόφασι, ότι όλοι οι νεοημερολογίται επίσκοποι της Ελλάδος ήταν σχισματικοί και εστερημένοι της θείας Χάριτος.

4. Οι Γ.Ο.Χ. Δεν τόλμησαν επί επτά έτη να ανακοινώσουν τα ονόματα των επισκόπων που τέλεσαν την χειροτονία⁴⁷. Η ένοχη αυτή απόκρυψις των ονομάτων, καθώς ήταν φυσικό δημιουργούσε αμφιβολίες σε κάθε λογικό άνθρωπο για την αξιοπιστία της χειροτονίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι μετά την γνωστοποίησι των ονομάτων των επισκόπων που χειροτόνησαν τον Ακάκιο, ο Θεόφιλος αρνήθηκε κατηγορηματικά την συμμετοχή του στην χειροτονία αυτή⁴⁸.

5. Εκείνα όμως που αποδεικνύουν, ότι η χειροτονία του Ακακίου  δεν ήταν τίποτε άλλο παρά εμπαιγμός Θεού και ανθρώπων είναι τα κατωτέρω: Η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς:

α΄. Είχε επί δεκαετίες διακόψει κάθε σχέσι με το πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο κατηγορούσε για σύμπραξι με τους Κομμουνιστάς. Παρά ταύτα είχε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία με όλες τις Εκκλησίες που ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο⁴⁹ και με όλες τις Εκκλησίες που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνησι και ιδίως με τους Αθηναγόρα Κωνσταντινουπόλεως και Ιάκωβο Αμερικής⁵⁰, τους οποίους οι Γ.Ο.Χ. θεωρούν αιρεσιάρχας.

β΄. Είχε ενορίες και με το ιουλιανό και με το νέο ημερολόγιο.

γ΄. Δεν ήταν άμοιρη συμπροσευχών με αιρετικούς. Αναφέρουμε ενδεικτικά την παρουσία (1951) Αγγλικανού αρχιερέως με πλήρη αρχιερατική στολή στο ιερό Βήμα κατά την χειροτονία του επισκόπου Βιταλίου. Επίσης την συμμετοχή του επισκόπου Φιλαρέτου σε λιτανεία μαζί με παπικό επίσκοπο και την τέλεσι παρακλήσεως σε παπικό ναό (δεκαετία του 1960)⁵¹. Οι Ρώσοι έστειλαν επίσης κατόπιν παπικών προσκλήσεων τρεις παρατηρητάς στην μεγάλη παπική Σύνοδο του Βατικανού⁵².

6. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Σεραφείμ ο «Θεόφιλος ηκολούθει  το νέον ημερολόγιον... Ο εν Detroit Καθεδρικός ναός (στον οποίο έγινε η χειροτονία), λειτουργεί με το νέον ημερολόγιον. Δεν απέκρυψα το γεγονός τούτο από τον Επίσκοπον Ακάκιον»⁵³.

Βάσει των ανωτέρω στοιχείων -και ιδίως των δύο τελευταίων- οι Γ.Ο.Χ. καλούνται να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα, αν και, κατά την γνώμη μας, αυτό είναι αδύνατο να γίνη:

1. Η χειροτονία του Ακακίου από ένα νεοημερολογίτη επίσκοπο και από ένα παλαιοημερολογίτη, ο οποίος όμως κοινωνούσε πλήρως με τους Νεοημερολογίτας, δεν πρέπει να θεωρηθή άκυρη, καθώς κατά την εποχή εκείνη (1960) οι Γ.Ο.Χ. και ιδίως ο Ακάκιος διεκήρυτταν, ότι τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών στερούνται της θείας Χάριτος⁵⁴;

Θα πρέπει άλλωστε να σημειωθή, ότι ο Ακάκιος ήταν ένας από τους πλέον φανατικούς υποστηρικτάς των ματθαιικών κακοδοξιών. Ο Ακάκιος υποστήριζε πάντοτε, ότι οι νεοημερολογίται επίσκοποι είναι σχισματικοί, ότι τα Μυστήριά τους είναι άμοιρα της θείας Χάριτος και ότι οι Νεοημερολογίται που προσχωρούν στους Γ.Ο.Χ. πρέπει οπωσδήποτε να αναμυρώνωνται, τακτική άλλωστε που ο ίδιος διαρκώς εφήρμοζε⁵⁵. Ο Ακάκιος επίσης έως το 1945 αποκαλούσε τον υποστηρικτή των αντιθέτων, εκκλησιολογικών φρονημάτων πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο «ανισόρροπον, φρενοβλαβή, παλίμβουλον, ακατάρτιστον και αμαθέστατον θεολογικώς και εκκλησιαστικώς, πεπλανημένον, κακόδοξον, ψευδοδιδάσκαλον, ψευδαπόστολον, ψευδεπίσκοπον, ανατροπέα των εκκλησιαστικών παραδόσεων»!⁵⁶

2. Γιατί οι Γ.Ο.Χ. συντηρούσαν επί δεκαετίες ένα φοβερό σχίσμα με την Εκκλησία του Χριστού, εφόσον το 1960 απέδειξαν ότι την θεωρούσαν ικανή να τους μεταδώση την Χάρι της αρχιερωσύνης;

3. Τι περισσότερο είχε ο νεοημερολογίτης Θεόφιλος, τον οποίο ο Ακάκιος αποκαλούσε «ομόδοξο κανονικό επίσκοπο»⁵⁷ από τους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, τους οποίους οι Γ.Ο.Χ. επί δεκαετίες κατηγορούσαν ως σχισματικούς και εστερημένους της θείας Χάριτος;

4. Ποιούς σκόπευαν να κοροϊδεύσουν οι Γ.Ο.Χ. με την επί επταετίας απόκρυψι των ονομάτων των επισκόπων που χειροτόνησαν τον Ακάκιο; Τον Θεό ή τους ανθρώπους;

Το 1962 ο Ακάκιος χειροτόνησε νέους επισκόπους με την σύμπραξι του επισκόπου της Ρωσικής Διασποράς Λεοντίου Χιλής⁵⁸, ο οποίος ενήργησε και πάλι κρυφά από την προϊσταμένη του αρχή⁵⁹. Το κύρος των χειροτονιών του 1960 και 1962 αναγνώρισε η Σύνοδος των Ρώσων  της Διασποράς μόλις το 1969, η οποία δήλωσε ταυτόχρονα στον τότε αρχιεπίσκοπο των Γ.Ο.Χ. Αυξέντιο, ότι «θεωρεί την υμετέραν Ιεραρχίαν, ως αδελφούς εν Χριστώ, οι οποίοι θα είναι εν πλήρει επικοινωνία μεθ' ημών»⁶⁰.

Οι Γ.Ο.Χ. δέχθηκαν με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίησι την ανωτέρω αναγνώρισι από τους Ρώσους, οι οποίοι μετά το 1965 διέκοπταν προοδευτικά την εκκλησιαστική κοινωνία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνησι. Φυσικά οι Ρώσοι κατά το 1969 δεν είχαν διακόψει την κοινωνία με όλες τις Τοπικές Εκκλησίες, όπως π.χ. με την Εκκλησία της Σερβίας, με την οποία μάλιστα δεν διέκοψε ποτέ την εκκλησιαστική κοινωνία. Το γεγονός αυτό απεδείκνυε, ότι αν όχι άμεσα τουλάχιστον έμμεσα τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Γ.Ο.Χ. κοινωνούσαν και με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και ιδίως με τις Εκκλησίες του νέου ημερολογίου.

Αυτό βέβαια δεν απασχολούσε τους Γ.Ο.Χ., οι οποίοι ήδη από το 1960 είχαν αποδείξει ότι είναι τελείως ανειλικρινείς και ασυνεπείς προς την εκκλησιολογία τους, και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η πάση θυσία συντήρησις του αντικανονικού σχίσματός τους. Η ανειλικρίνειά τους αυτή γινόταν περισσότερο εμφανής, όταν σε κάθε ευκαιρία διεκήρυτταν επίσημα το φρόνημά τους περί απουσίας θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών⁶¹ -με τους οποίους φυσικά έμμεσα ή άμεσα κοινωνούσαν- αδιαφορώντας για την τελείως αντίθετη άποψι των Ρώσων⁶².

Το γεγονός ότι οι Γ.Ο.Χ. έμειναν το 1955 χωρίς επίσκοπο ήταν, κατά την γνώμη μας, μία φανερή εγκατάλειψις Θεού, η οποία απεκάλυπτε  το τραγικό, ζηλωτικό αδιέξοδο. Δυστυχώς οι Γ.Ο.Χ. δεν συνετίσθηκαν ούτε κατενόησαν, ότι ο Θεός δεν θα επέτρεπε ποτέ να μείνουν χωρίς επίσκοπο και να βρεθούν στην ανάγκη να αναζητήσουν την ιερωσύνη από τους σχισματικούς, εάν πράγματι αυτοί αποτελούσαν την μοναδική Ορθόδοξο Εκκλησία. Οι Γ.Ο.Χ. βέβαια έδωσαν λύσι στο πρόβλημά τους, αλλά με τον πλέον ανέντιμο και ανειλικρινή τρόπο. Στην ανωτέρω περίπτωσι των Γ.Ο.Χ. αρμόζει, πιστεύουμε, η σχετική, κατηγορηματική διδασκαλία του μεγάλου Βασιλείου: «Αυτός που τόλμησε να λάβη εσκεμμένα χειροτονία από τους αιρετικούς, δεν είναι άξιος να θεωρηθή ποτέ ως Ορθόδοξος επίσκοπος»⁶³.

 

Σημειώσεις:

---

44. Ζηλωτών Αγιορειτών Πατέρων, Σύντομος ιστορική περιγραφή της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, σελ. 35-36.

45. Στ. Καραμήτσου - Γαμβρούλια, Αι χειροτονίαι των Γ.Ο.Χ. από κανονικής επόψεως, σελ. 19-20.

46. Καλλίστου Κορινθίας, Δικαιοσύνην μάθετε (και κρίνετε) οι ενοικούντες επί της γης, σελ. 8-9.

47. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, ένθ ανωτ. σελ. 348.

48. Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, Διάλογος εν αγάπη και αληθεία δια την εν Χριστώ ένωσιν, σελ. 69.

49. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, τα δύο άκρα, σελ. 69.

50. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 74, σελ. 49.

51. Κυπριανού αγιοκυπριανίτου, Ορθοδοξία και Οικουμενική Κίνησις, σελ. 78.

52. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, ένθ ανωτ. σελ. 143.

53. Περιοδικό Ορθόδοξος Πνοή, τεύχος 130, σελ. 424.

54. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 68, σελ. 267.

55. Ένθ ανωτ. Τεύχος 79, σελ. 260.

56. Ένθ ανωτ. Τεύχος 81, σελ. 339-340.

57. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, ένθ ανωτ.

58. Ζηλωτών Αγιορειτών Πατέρων, ένθ ανωτ. σελ. 38.

59. Αμφιλοχίου ιερομονάχου, «Γνώσεσθε την αλήθειαν», σελ. 43.

60. Στ. Καραμήτσου - Γαμβρούλια, ένθ ανωτ. σελ. 41.

61. Εφημερίς Ορθόδοξος Χριστιανικός αγών, φύλλο 8, σελ. 7.

62. Ιωάσαφ Ανάγνου, Βίγλα Ορθοδοξίας, σελ. 27.

63. Επιστολή σμ΄, κεφ. γ΄, P.G.32, 897AB.