Ενώ στη Βουλγαρία εξελίσσονταν τα προαναφερθέντα γεγονότα, μια άλλη συστηματική ιεραποστολική προσπάθεια αναπτυσσόταν στη βορειότερα ευρισκόμενη Μοραβία (εκτεινόμενη σε όλη σχεδόν την έκταση της σημερινής Τσεχίας).

Όπως είδαμε, το 862 ο ηγεμόνας της Μοραβίας Ρατισλάβος, μετά τη συμμαχία που ζήτησε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄, παρακάλεσε να του στείλει Ιεραποστόλους στη Μοραβία, οι οποίοι να γνωρίζουν τη σλαβική γλώσσα, για να κατηχήσουν τον λαό του:

«Ο λαός μας, έλεγαν οι απεσταλμένοι, έχει ήδη απορρίψει την ειδωλολατρία και φυλάσσει τον Χριστιανικό νόμο, αλλά δεν έχουμε διδάσκαλο για να μας διδάξει την αληθινή πίστη στη γλώσσα μας, ούτως ώστε και άλλοι βλέποντας αυτό να γίνουν μιμητές μας. Απόστειλέ μας λοιπόν, κύριε, έναν τέτοιο Επίσκοπο, έναν τέτοιο διδάσκαλο, διότι από σας εκπορεύεται ο καλός νόμος» (F. Dvornik, Les legendes de Constantin et de Methode vues de Byzance, Πράγα 1933, σ. 138).

«Χριστιανοί διδάσκαλοι» πρόσθετε ο Ρατισλάβος, «υπάρχουν ήδη εδώ από την Ιταλία, την Ελλάδα και τη Γερμανία, οι οποίοι μας διδάσκουν αντιφατικές διδασκαλίες, αλλά εμείς είμαστε απλοί Σλάβοι και θέλουμε κάποιον να μας διδάξει όλη την αλήθεια».

Οι Βυζαντινοί έσπευσαν να ανταποκριθούν στην αίτηση. Η Μοραβία, που εκτεινόταν σε όλη την κοιλάδα του Μοράβα μέχρι τον Δούναβη, βρισκόταν στο κέντρο του πληθυσμού των σλαβικών φύλων και στα όρια του φραγκικού κράτους. Η στενή επαφή μαζί της ήταν σημαντική όχι μόνο από πολιτικής πλευράς (η συμμαχία θα πίεζε τους Βουλγάρους, οι οποίοι συνεχώς απειλούσαν το Βυζάντιο, ενώ η ανάπτυξη τής Μοραβίας θα έφραζε τον δρόμο στις κατακτητικές διαθέσεις τών Φράγκων), αλλά συγχρόνως θα άνοιγε τον δρόμο για μια αληθινή πνευματική προσέγγιση τού σλαβικού κόσμου ο οποίος, αν και απολίτιστος, ήταν ανθηρότατος. Η προέλαση εξάλλου τού Ισλάμ προς Νότον έκανε ακόμη αισθητότερο το επείγον χρέος τής διαδόσεως τού Χριστιανισμού σε όσες φυλές παρέμεναν σε κατάσταση θρησκευτικής αναζητήσεως.

Για την επιτυχία τής αποστολής στη Μοραβία επιλέχθηκαν δύο από τους ευσεβέστερους και ικανότερους άνδρες τής εποχής, οι αδελφοί Κωνσταντίνος (Κύριλλος) και Μεθόδιος, οι οποίοι κατάγονταν από ευγενή ελληνική οικογένεια τής Θεσσαλονίκης.