11 Ιουνίου. Ημέρα γιορτής για τους πιστούς. Ημέρα τιμής της Θεομητορικής εικόνος «Άξιον εστίν», που από το ιερό Σύνθρονο του Αγιορείτικου Πρωτάτου στέλνει τη χάρη Της στον τετραπέρατο κόσμο και γλυκαίνει τις ψυχές των Ορθοδόξων, παραμυθεί τους πονεμένους, στηρίζει τους δοκιμαζομένους, χαροποιεί τους ευσεβόφρονες…

 

11 Ιουνίου 1900. Ημέρα διοκλητιάνειου διωγμού των ευαρίθμων Χριστιανών της αχανούς Κίνας. Ημέρα οργής και φωτιάς και συσσεισμού. Οι επαναστάτες Πυγμάχοι («Μπόξερς») έστρεψαν το μένος τους ιδιαίτερα εναντίον των εφτακοσίων όλων κι’ όλων Ορθοδόξων, και χτύπησαν με λύσσα το «μικρόν ποίμνιον» του Χριστού…

 

Ίσως να είχαν πολλά παράπονα με τους ξένους και με τις διάφορες «ιεραποστολές» τους, που δεν ήταν πάντοτε άμοιρες εγκόσμιων επιδιώξεων και σκοπιμοτήτων. Όμως η μικρή Ορθόδοξη Εκκλησία της Κίνας, άγιο τέκνο της ρωσικής ιεραποστολικής φλόγας παλαιοτέρων εποχών, από νωρίς είχε δείξει και αποδείξει ότι έγνοια της και έργο της ήταν αποκλειστικά ο ευαγγελισμός και η εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού, και όχι η «θρησκευτική» υποστήριξη πολιτικών και άλλων μάταιων και εφάμαρτων σκοπιμοτήτων. Έτσι, αν άλλοι είχαν δώσει λαβή για υποψίες και παράπονα, οι Ορθόδοξοι εκήρυτταν Χριστόν εσταυρωμένον και τίποτε άλλο!

 

Μέσα στις «μυρμιγκιές» των Βουδιστών, των Κομφουκιανών και Ταοϊστών, η Ορθόδοξη παρουσία ήταν «σταγών εν τω ωκεανώ». Παρά ταύτα, η σταγόνα αυτή ήταν ανυπόφορα ενοχλητική για τους «Μπόξερς» και δεν την ανέχθηκαν να λειτουργήσει στα μάτια της ψυχής του σαν κολλύριο, να ξαστερώσει η πνευματική τους όραση, για να μπορέσουν να διακρίνουν το φως της αληθινής θεογνωσίας. Γι’ αυτό και βάλθηκαν να τη στεγνώσουν. Με τη φωτιά του διωγμού. Με τον απαίσιο άνεμο της βίας. Με κάθε τρόπο!...

 

Όλες σχεδόν οι εκκλησίες πυρπολήθηκαν. Το ιεραποστολικό κέντρο του Πεκίνου, η πολύτιμη βιβλιοθήκη του, το τυπογραφείο του, τα πάντα παραδόθηκαν στις φλόγες. Ό,τι είχε καταφέρει να δημιουργήσει η ταπεινή ιεραποστολική προσπάθεια μεταβλήθηκε σε ερείπια και στάχτες.

 

Από τους εφτακόσιους πιστούς, μετρημένοι στα δάχτυλα ήσαν οι Ρώσοι, το βασικό δηλαδή προσωπικό μονάχα της υπό τον Αρχιμανδρίτη Ιννοκέντιο Ιεραποστολής. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν αυτόχθονες, Κινέζοι. Η λύσσα των «Μπόξερς» ξέσπασε ακριβώς εναντίων αυτών των ομοεθνών τους…Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το φονικό τους μένος εναντίων των αρνίων της Εκκλησίας!...

 

Από τα πρώτα θύματά τους υπήρξε ο σεβάσμιος Ιερέας Μητροφάνης Τσή. «Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ματθ.κστ’,31)…Μαζί με τον Ιερέα και ο απειρόκακος βλαστός του Ιωάννης, οχτάχρονο παιδί! Το ακρωτηρίασαν ανηλεώς…

 

- Αρνείσαι την πίστη του Χριστού;

 

- Όχι!...

 

- Προσκυνάς τον Βούδα;…

 

- Μη γένοιτο!...

 

Τον έκοψαν κομμάτια. Στο ξεψύχισμά του κάποιοι πονετικοί πλησίασαν και προσπάθησαν να του δείξουν λίγη ανθρωπιά. Στην ερώτησή τους αν υποφέρει πολύ, ο άγιος Παιδομάρτυρας του Χριστού, με αγγελικό μειδίαμα στα χείλη εψιθύρισε:

 

-Το να πάσχει κανείς για τον Χριστό δεν είναι βαρύ πράγμα!...κι' έκλεισε τ’ αθώα του μάτια στη βαρβαρότητα της γης για να τ’ ανοίξει στη Βασιλεία του Θεού, όπου οι Κήρυκοι και οι Ταρσίζιοι κι’ οι Κλαύδιοι και οι Υπάτιοι και οι Διονύσιοι κι’ οι Παύλοι και οι άλλοι «Παιδαρίσκοι» του Χριστού τον περίμεναν αδελφικά να τον βάλουν στο «παιχνίδι» τους, μαζί με τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ…

 

 Ο Παύλος Βαν, Κατηχητής, ήρθε η ώρα να επισφραγίσει με την ομολογία του και το μαρτύριο υπέρ Χριστού όσα για χρόνια εδίδασκε στους νεοσσούς της Εκκλησίας. Υπέμεινε αγόγγυστα ανήκουστα μαρτύρια με την προσευχή στα χείλη και παρέδωσε τη μακαρία του ψυχή στα χέρια του Πλάστου του… Η Ίγια Βεν, δασκάλα της Ιεραποστολικής Σχολής, βασανίστηκε απάνθρωπα κατ’ επανάληψη. Χτυπήθηκε, ακρωτηριάσθηκε, ξεψύχισε επιτέλους ομολογώντας και αυτή με ανδρικό φρόνημα και παρρησία το όνομα του Χριστού. Μαζί τους κι’ άλλοι. Μικροί και μεγάλοι. Απλοί και επίσημοι. Μορφωμένοι και ιδιώτες. Άνθρωποι της υπαίθρου και αστοί. Εργάτες των γραμμάτων και χειρώνακτες…Τα ονόματά τους τα ξέρει ο Θεός που τα κατέγραψε εν βίβλω ζωής…Τετρακόσιοι περίπου φιλόχριστοι αναδείχθηκαν Μάρτυρες και Ομολογητές κι’ επότισαν με τα καθαρά τους αίματα τα χώματα της Κίνας και τα αγίασαν με την υπέρτατη θυσία τους. Η πρώην άγονη και στείρα Κινεζική γη αναβλάστησε τα πρώτα της μυρίπνοα άνθη, που με το γλυκύ κίτρινο χρώμα τους επλούτισαν την ωραιότητα του Κήπου της επουράνιας Εδέμ, και με τη δροσιά τους εδρόσισαν τη λιγοθυμισμένη από το καύμα του ορθολογισμού και της ακηδίας.

 

Χριστιανοσύνη των αρχών του αιώνος μας. Ο ιστορικός λαός των Σινών έδωσε τις απαρχές του στον Θεό Σαββαώθ…

 

11 Ιουνίου… Άξιον εστί η θυσία των Σινών Νεομαρτύρων…Άξιον εστι το αιμοβαφές επιτραχήλιο του Πρεσβυτέρου Μητροφάνους…Άξιον εστί το άμωμο σφάγιο, ο μειρακίσκος Ιωάννης… Άξιον εστι το αίμα Ίγιας, Παύλου και όλων των αγνώστων και τω Θεώ γνωστών κατ’ όνομα ομολογητών και Μαρτύρων, των απαρχών της Κίτρινης Φυλής…

 

11 Ιουνίου 1995. Σκυμμένος στις σελίδες της «Εκκλησιαστικής Αληθείας» της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως του σωτηρίου έτους 1901, κάνω την πρώτη γνωριμία μου με τους Αγίους Νεομάρτυρες της Κίνας… Η ιερή τους εικόνα, σινο-βυζαντινότροπη, αγιάζει ήδη το ταπεινό μου γραφείο… Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, την πεπτωκυΐαν σκηνήν της εν Κίνα Εκκλησίας Σου ανάστησον και σώσον τας ψυχάς ημών, των φιλομαρτύρων δούλων Σου…

 

 

† Ε. Α. Ι.

 

 

Απολυτίκιον

 

Ήχος γ’.

 

Θείας πίστεως

Σίναι Μάρτυρες πατρώαν πλάνην

καταστρέψαντες, ύψωσαν πίστιν

των Ορθοδόξων και στερρώς ηγωνίσθησαν,

την βουδδικήν γαρ θρησκείαν ελέγξαντες,

εν παρρησία Χριστόν ωμολόγησαν

Θεόν τέλειον. Αυτώ δ’ εκτενώς πρεσβεύουσιν

Υπέρ των ψυχών ημών.

 

 

Άγιος ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ και οι συν αυτώ (+1900).

 

Όταν συνέβη η περίφημη εξέγερση των Μποξερς στη Κίνα το 1900, λυσσασμένοι Κινέζοι ξεχύθηκαν στους δρόμους και έμπαιναν στα σπίτια, αναγκάζοντας τους Χριστιανούς να εγκαταλείψουν την πίστη τους. Όσοι αρνούνταν, έβρισκαν τρομερά βασανιστήρια και θάνατο. Ένας από τους ορθόδοξους ομολογητές/μάρτυρες ήταν και ο πράος και ταπεινός Κινέζος ιερέας Μητροφάνης Τσι-Τσουνγκ, ο οποίος μαχαιρώθηκε στο στήθος μέχρι θανάτου.