Τα εκατομμύρια που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί…

Απόσπασμα από το βιβλίο  MIN HAMETZAR

του Ραββίνου Michael Dov Weissmandl ZT"L
Κοσμήτορος του Ιδρύματος Nitra Yeshiva

 

Πηγή:  http://www.jewsnotzionists.org/minhametzardomb.htm

Ποιος μπορεί να φανταστεί το Χιτλερικό Ολοκαύτωμα;  Ποια είναι εκείνη η γλώσσα που μπορεί να το περιγράψει;  Όλες οι γνωστές λέξεις της ανθρώπινης μιλιάς έχουν ήδη εξαντληθεί, σε συμβατικά περιστατικά - έχουν καταντήσει καθημερινά νοήματα, και έχουν λάβει μια μορφή που αδυνατεί να περιγράψει τις φρικαλεότητες ενός Άουσβιτς ή μιας Τρεμπλίνκα.  Τι μπορεί να ειπωθεί, για να κάνει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν εκείνες τις άγριες κραυγές της νύχτας, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μας οδηγούνταν στα σφαγεία;  Και με ποιόν τρόπο άραγε μπορεί κανείς να μεταφέρει την μεταβολή ανεκτίμητων Εβραίων, στην κατάσταση ζώων που προετοιμάζονται για σφαγή;

Τείχη-ουρανοξύστες εμπόδιζαν να ακούγονται οι κραυγές τους, και σε εκείνη την φρικτή, κατασκευασμένη από ανθρώπους σιωπή, το πιο πολύτιμο τμήμα του Εβραϊκού λαού ζούσε στριμωγμένο μέσα στα όρια των γκέττο, πεινασμένο και διψασμένο, μέσα σε επιδημίες και σε βασανιστήρια, να κλαίει πικρά, μέσα στην μοναξιά του, μέχρι και το τέλος της αγωνίας του….  Τότε, που τους φόρτωναν μέσα στα σφραγισμένα ζωο-βαγόνια για εκείνες τις εβδομαδιαίας διάρκειας διαδρομές, και μετά, όταν τα πτώματα και οι ακόμα ζωντανοί από αυτούς έφταναν στα σφαγεία και τους θαλάμους αερίων… Πού να βρεθούν εκείνες οι λέξεις που να ταιριάζουν στην αφήγηση αυτή, και ποιος είναι εκείνος που μπορεί να επινοήσει νέες εκφράσεις που να έχουν το κατάλληλο νόημα ώστε να αφηγηθεί αυτή η ιστορία;

Και όμως, όλα αυτά γίνονταν μέσω μιας ντιρεκτίβας, από ένα αθώο στην όψη γραφείο, όπου οι δολοφόνοι Ες-Ες με τις μεθόδους του σύγχρονου πολιτισμού εξέδιδαν τις διαταγές οι οποίες, με αλυσιδωτή αντίδραση έθεταν σε κίνηση όλους τους μηχανισμούς θανάτου που ήταν αδιανόητο  να τους σταματήσει κανείς.  Μία γραμμή της πένας έφτανε, για να σβήσουν εκατό χιλιάδες ζωές.  Λίγες λέξεις, για ένα εκατομμύριο….  Και αυτοί οι λίγοι αξιωματικοί έθεταν σε λειτουργία τους τροχούς του Άουσβιτς, της Τρεμπλίνκα…. ήταν οι «Einsatzkomandos», που ήσαν υπεύθυνοι για τα βαθιά χαντάκια στους ερημικούς κάμπους της Ευρώπης, που πλημμύριζαν με αίμα ανθρώπινο….   Υπήρχε τόση ισχύς πίσω από αυτούς, τόση στρατιωτική δύναμη, που μόνο η νίκη του Παγκοσμίου Πολέμου θα μπορούσε να χαλιναγωγήσει αυτή την ασυγκράτητη φρίκη.

Αλλά πόσο είχε εκπλαγεί ο Ραββίνος Weissmandl, όταν διαπίστωσε πως αυτές οι γραμμές της πένας θα μπορούσαν να είχαν σβηστεί, και πως η Εβραϊκή τραγωδία θα μπορούσε –ως ένα μεγάλο βαθμό- να είχε απαλυνθεί, με κάποιες απλές «παλιομοδίτικες» μεθόδους.  Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες Εβραϊκές ζωές θα είχαν σωθεί – ίσως και εκατομμύρια!

Ο Wisliceny ήταν το «πρωτοπαλλήκαρο» των Γερμανών για τους Εβραίους της Σλοβακίας, και αντιπρόσωπος του Eichmann στην περιοχή εκείνη, αρμόδιος για την ίδρυση των γκέττο, για την καταστροφή των περιουσιών τους, και τέλος, για την αποστολή στα σφαγεία των εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων της Σλοβακίας και των γειτονικών χωρών.   Την αποστολή αυτή την εκτελούσε ακριβώς όπως τον διέταζε ο Eichmann, αλλά και κατά πώς οι δικές του ορέξεις τον κατεύθυναν.  Η δική του περιοχή ήταν η πρώτη στην Ευρώπη που είχε επιλεγεί για να προμηθεύσει Εβραίους  στα σφαγεία, μιας και η Σλοβακία ήταν η πρώτη χώρα που είχε κατακτηθεί από τον Χίτλερ – ακόμα πιο πριν και από την Πολωνία.   Η κυβέρνηση-μαριονέτα του Καρδινάλιου Tissu είχε ζητήσει από τον Χίτλερ να γίνει «κάθαρση» της χώρας από τους Εβραίους.  Επισήμως, πλήρωνε την Γερμανία ακόμα και για τα μεταφορικά, και ο Wisliceny ήταν ο απόλυτος ηγέτης και οργανωτής.  Ήταν σχεδόν πάντοτε μεθυσμένος. Μεθυσμένος, από τα οινοπνευματώδη και από το αίμα, και φαινομενικά απροσπέλαστος.

Ο Ραββίνος Michael Ber Weissmandl, όταν στα τέλη του 1943 τα δύο τρίτα των Εβραίων της Σλοβακίας είχαν ήδη μεταφερθεί για «εργασία» σε εκείνο τον απόμακρο προορισμό, έτυχε να μάθει μέσω κάποιου Hochberg – σκευωρό των Ες-Ες και δεύτερος σε βαθμό μετά τον Wisliceny – πως ο προϊστάμενός του ήταν και φιλάργυρος, και πως ήδη, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, το χρήμα είχε προσφέρει ανακούφιση σε ορισμένα άτομα, καθυστερώντας την απέλασή τους.  Συγκλονισμένος από χαρά για την ανακάλυψη αυτή, συμβουλεύτηκε τον πεθερό του, τον μεγάλο και γνωστό ραβίνο της Nitra, ztl, ο οποίος συμφώνησε πως αν αυτή η παλιομοδίτικη μέθοδος ήταν αποδοτική, δεν υπήρχε λόγος να μην γίνει μια τέτοια απόπειρα, εκ μέρους των μεγάλων μαζών που θα σώζονταν.

Ο Ραββίνος Weissmandl γράφει για αυτόν τον Hochberg, «Ήμουν ο πρώτος εκεί, μια Παρασκευή του καλοκαιριού του 1942 – του μήνα Tammuz, 5702.  Στεκόμουν στον διάδρομο κοντά στο γραφείο του Hochberg, και όλες οι τριγύρω αίθουσες αναμονής είχαν υπερχειλίσει από ανθρώπους που είχαν έρθει στον Hochberg  να τον ικετέψουν για μια αναβολή εκείνου του  ύστατου ταξιδιού για «εργασία στην ανατολή», όπως πολλοί συνέχιζαν να το φαντάζονται.  Άκουγα την φωνή του Hochberg να μιλά στο τηλέφωνο στον προϊστάμενό του, τον Wisliceny, και να του λέει ‘Κύριε Διοικητά των Επιχειρήσεων, θέλω να σας αναφέρω πως σύμφωνα με τις διαταγές σας, το τραίνο έχει αναχωρήσει: άνδρες 727, γυναίκες 637, παιδιά 1667: σύνολο 3,028, Γιαβόλ!! (=Μάλιστα!)’  Ποτέ δεν πρόκειται να φύγει αυτός ο αριθμός από την μνήμη μου – 1600 παιδιά!   Καμία κατακραυγή και κανένα δάκρυ.  Κανείς δεν ενδιαφερόταν.  Ολόκληρος ο κόσμος σιωπούσε…... Γιαβόλ, Κύριε Διοικητά των Επιχειρήσεων…..»

Ένας από τους διάσημους άνδρες του Pressberg, ο Reb Aharon Gruenhut, τελικά κατάφερε να κατακτήσει την εμπιστοσύνη του Hochberg για τον Ραββίνο Weissmandl, με τον οποίο είχε κανονιστεί μια μυστική συνάντηση.  Με την ευκαιρία αυτή, ο ραβίνος σύστησε τον εαυτό του σαν άτομο που είχε διασυνδέσεις με ραβινικούς κύκλους σε όλο τον κόσμο.  Έδειξε στον Hochberg το διαβατήριό του, το οποίο έφερε μια Βρετανική βίζα που είχε εκδοθεί λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, επίσης του μίλησε για την επίσκεψή του στο Λονδίνο και για τις εκεί συσκέψεις, για να τον εντυπωσιάσει με την υπόληψη που αυτά τα στοιχεία του προσέδιδαν.  Μετά του εξήγησε πως είχε έρθει για μια μυστική αποστολή υψίστης σημασίας, σαν εκπρόσωπος των Εβραίων του εξωτερικού, που είχαν έρθει σε επαφή μαζί του μέσω του Αμερικανικού «Σύνδεσμου» στην Ελβετία.  Το μήνυμά τους έλεγε πως ήσαν πρόθυμοι να πληρώσουν σε μετρητά την διακοπή όλων των μετέπειτα μεταφορών Εβραίων από την Σλοβακία προς την ανατολή.   Ο «Σύνδεσμος» ήταν έτοιμος να πληρώσει την τιμή που ο προϊστάμενός του (ο Wisliceny) θα όριζε. Ο Weissmandl τόνισε, πως ούτε ο Hochberg ούτε ο Wisliceny πρέπει να φανταστούν πως η αποστολή αυτή διευθυνόταν από τους τοπικούς Εβραίους.

Κατά την συζήτηση αυτή με τον Hochberg το 1943, όταν η ζυγαριά του πολέμου είχε ήδη γείρει αντίθετα από την πλευρά της Γερμανίας του Χίτλερ - μετά από τις βαρειές ήττες του στην ανατολή και την υποστήριξη των συμμάχων από την Αμερικανική ισχύ - ο Ραβίνος Weissmandl μπόρεσε, με πολύ προσεγμένο τακτ, να σπείρει αμφιβολίες μέσα στο μυαλό του Hochberg για την Γερμανική κατάκτηση του κόσμου, και πιο συγκεκριμένα, για την θέση του ίδιου του Hochberg μετά τον πόλεμο.  Του έδωσε να καταλάβει πως θα ήταν οπωσδήποτε προς το συμφέρον το δικό του και του προϊσταμένου του να μεριμνήσουν για την προσωπική τους ασφάλεια.  Από αυτή την σκοπιά, μπορούσε τώρα να τους υποβάλει την υπόσχεση του Παγκόσμιου Εβραϊσμού πως αν σταματούσαν όλες τις επόμενες μεταφορές, ο ίδιος και ο προϊστάμενός του ο Wisliceny θα γλίτωναν.   Ο Hochberg εξοργίσθηκε με τις ιδέες αυτές, αλλά καθώς προχωρούσε η κουβέντα, μαλάκωσε αρκετά, και άρχισε να ακούει προσεκτικά τις προτάσεις.  Αφού τις άκουσε, απάντησε, «Πρέπει οπωσδήποτε να πάω να δω τον Wisliceny.»

Αποχώρησε αμέσως, και ο Ραβίνος Weissmandl κάθισε και τον περίμενε.  Κάθε λεπτό έμοιαζε με ώρα, και κάθε ώρα φάνταζε ατελείωτη.  Καθόταν εκεί, εξαντλημένος, περιμένοντας την απάντηση που θα καθόριζε την τύχη των υπολοίπων Εβραίων της Σλοβακίας….. τόσες ψυχές να κρέμονται στην πλάστιγγα….

Καθόταν εκεί επί πολλές ώρες, όταν η πόρτα ξαφνικά άνοιξε απότομα και ο Hochberg μπήκε βιαστικός μέσα στο δωμάτιο.  Μιλώντας γρήγορα και με μεγάλη έξαψη, του είπε, «Η συμφωνία έκλεισε. Ο προϊστάμενός μου ζήτησε $ 50.000, και δεν θα γίνουν άλλες μεταφορές.  Αλλά θέτει τους εξής όρους:  Ο Wisliceny θα δείξει την καλή του θέληση, ήτοι: τις τρεις επόμενες μεταφορές – της ερχόμενης Τρίτης και Παρασκευής και της μεθεπόμενης Τρίτης, η κάθε μια τους με περίπου 3.000 ψυχές – θα τις αναβάλει, αλλά την Παρασκευή που ακολουθεί αμέσως μετά, θα πρέπει να του παραδοθούν τα $25.000.  Μετά από αυτό,  δεν θα υπάρξουν μεταφορές επί επτά εβδομάδες, για να διευκολυνθεί η παραλαβή των χρημάτων και η πληρωμή της δεύτερης δόσης των $ 25.000, κατόπιν της οποίας, θα υπάρξει πλήρης διακοπή όλων των μεταφορών.  Υπάρχει και ένας ακόμα όρος.  Θα πρέπει να μπορέσετε να αποδείξετε πως τα χρήματα προέρχονται από το εξωτερικό, και όχι από τους ίδιους τους Σλοβάκους Εβραίους.»

Ο τελευταίος όρος ήταν ένα σημαντικό στοιχείο για αυτό το πρωτοπαλλήκαρο των Ες-Ες, καθότι θα αποτελούσε εγγύηση πως ο Παγκόσμιος Εβραϊσμός ήταν πίσω από αυτή την συμφωνία, και ο οποίος εν τέλει θα κρατούσε σίγουρα την υπόσχεσή του για την ασφάλειά του.  Εν πάση περιπτώσει, ο Ραβίνος Weissmandl  δεν είχε τότε φανταστεί πως οι Σλοβάκοι Εβραίοι θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν ένα τέτοιο ποσό, αφού τους είχαν ήδη αρπάξει όλα τα υπάρχοντά.  Από την άλλη,  δεν είχε περάσει καν από το νου του πως ο πάμπλουτος «Σύνδεσμος» δεν θα διέθετε ένα τόσο μικρό –συγκριτικά– ποσό, προκειμένου να σώσει κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες ψυχών από ολική εξόντωση μέσα στα Γερμανικά σφαγεία.

Ο Ραβίνος Weissmandl άφησε το γραφείο του Hochberg γεμάτος ελπίδα και χαρά. Έτρεξε στο σπίτι του στην Νitra για να ενημερώσει τον πεθερό του, και να κανονίσει την εκπλήρωση της συμφωνίας.  Παρά την χαρά του για την πιθανότητα διάσωσης τόσων ζωών, ο Ραβίνος της Nitra είχε κάποιες επιφυλάξεις. Είχε την εντύπωση πως ο «Σύνδεσμος» δεν θα αναγνώριζε την τραγωδία τους «εξ αποστάσεως», και επίσης πως οι Σιωνιστές ηγέτες που συνεργάζονταν με τον «Σύνδεσμο» θα έκαναν άλλους υπολογισμούς.  Παρά ταύτα, πρότεινε να εισαχθούν μέσα στο σχέδιο αυτό και άλλοι εκπρόσωποι, πέρα από το  «Kanzelel» -- το Συμβούλιο των Ορθοδόξων Εβραϊκών Κοινοτήτων – μέχρι και οι Σιωνιστές και οι μη-ορθόδοξες ομάδες να μπουν  ως συνέταιροι.

Τα όνομα της κυρίας Gisi Fleischman ήρθε στο προσκήνιο, καθ’ όσον ήταν και από Σιωνιστικούς κύκλους, αλλά επίσης ήταν και προπολεμική εκπρόσωπος του «Συνδέσμου» στην Σλοβακία.  Εκτός από την εξέχουσα θέση της, ήταν και καλόκαρδη και θαρραλέα γυναίκα, και ο λόγος της «βάραινε» στον «Σύνδεσμο».  Αποφασίσθηκε επίσης να επικοινωνήσουν με τον κύριο Fuerst, που ήταν γνωστός για την ακεραιότητά του και τις οικονομικές του ικανότητες.

Ανάμεσα στα όπλα με τα οποία έχουν εξοπλιστεί οι Σιωνιστές προκειμένου να υποχωρήσουν τα όποια τείχη αντίστασης στην επιρροή τους, ένα είναι το επικρατέστερο – το  "ahavas Yisroel" – η αγάπη για τον Εβραίο αδελφό.  Αυτό το σλόγκαν και φράση-δόλωμα έχει επί πλέον βαρύτητα για τον θρησκευόμενο Εβραίο, στον οποίο η ιδέα αυτή ασκεί ιδιαίτερη έλξη.  Οι Σιωνιστές έχουν εξηγήσει πως ο στόχος τους –εφ’ όσον  αποκτήσουν καθεστώς πολιτειακό- είναι να εξασφαλίσουν καταφύγιο και άσυλο για τους υπερβολικά κατατρεγμένους Εβραίους. 

Τα ατέρμονα, αιματοβαμμένα μονοπάτια της δισχιλιετούς μέχρι τώρα εξορίας μας, με τις Ιερές Εξετάσεις, τις διώξεις, τα πογκρόμ, τις σφαγές και τα βασανιστήρια, είναι πάντοτε στο προσκήνιο του μυαλού του κάθε Εβραίου.  Σπανίως να έχει υπάρξει ένας τόπος πάνω σ’ αυτή την γη που να έχει κατοικηθεί από Εβραίους - ή μια περίοδος χρονική - χωρίς να έχουν χυθεί αίματα και δάκρυα στα χέρια των πολλών διωκτών μας, από όλα τα έθνη.  Αυτά ακριβώς τα πογκρόμ αποτέλεσαν –για τους κοντόφθαλμους- το αρχικό ερέθισμα για να αναζητήσουν μια λύση στην προβαλλόμενη εικόνα των Σιωνιστικών επιδιώξεων.  Είναι πιθανό, οι ίδιοι οι Σιωνιστές στα πρώτα βήματα της έναρξής τους, να είχαν ειλικρινά συγκινηθεί με την ιδέα αυτής της λύσης, και αυτός ακριβώς ο πυρήνας της συμπόνοιας να τους έδωσε την έμπνευση να επηρεάσουν άλλους με αυτό το επιδερμικό ενδιαφέρον.  Ο Σιωνισμός οικοδόμησε πάνω στη βάση πως η λύση της εθνοποίησης, όπως για οποιοδήποτε άλλο έθνος, ισχύει το ίδιο και για τους Εβραίους, αφού δεν μπορούν να διακρίνουν ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα άλλα έθνη του κόσμου και του Εβραϊκού λαού.  Έτσι όπως αυτοί το έβλεπαν το πράγμα, οι Εβραίοι πρέπει να ρυθμίζουν την μοίρα τους με τους ίδιους τρόπους και τα ίδια μέσα, όπως οι άλλοι λαοί.  Για τον Σιωνισμό, η πίστη πως η εξορία των Εβραίων λόγω Ουράνιας Απόφασης είναι η τιμωρία για τις αμαρτίες μας, καθώς και η πίστη στην Ουράνια Λύτρωση με την Θέληση του Δημιουργού, ήταν ανυπόστατα πράγματα. 

Έτσι, οι σκέψεις του κοσμάκη δεν εστίαζαν στην φονταμενταλιστική, σαρωτική αίρεση επάνω στην οποία ιδρύθηκε ο Σιωνισμός, αλλά μονάχα γαντζώνονταν πάνω στις ελκυστικές υποσχέσεις που προσφέρονταν, επειδή –δυστυχώς- ο Σιωνισμός κατέφτασε στην πιο αδύναμη και πιο μικρή απ’ όλες τις γενεές και μάλιστα σε συνδυασμό με καταθλιπτικά γεγονότα - κάτι που συνεισέφερε στο κλείσιμο τον νου των ανθρώπων προς την αλήθεια, και στην παραπλάνησή τους από την Σιωνιστική Ιδέα.

Πόσο κατακλύσθηκαν από χαρά ο Ραβίνος Weissmandl και οι συνεργάτες του, όταν κατάφεραν να συντονίσουν τους κατάλληλους ανθρώπους! Πόσο μεγάλη η ελπίδα τους! Αλλά πόσο κατακλύσθηκαν από λύπη, όταν προσπάθησαν να θέσουν τα πράγματα σε λειτουργία, και πόση η απόγνωσή τους, όταν έμαθαν πως οι Σιωνιστές – μαζί με τον «Σύνδεσμο» - εμπόδισαν την οποιαδήποτε βοήθεια να φτάσει σ’ αυτούς!  Το ζήτημα δεν ήταν το πότε θα σωζόταν το υπόλοιπο των Εβραίων της Σλοβακίας – περίπου 40.000 ψυχές – αλλά το πότε θα μπορούσαν να σώσουν ό,τι είχε απομείνει από τους Εβραίους της Πολωνίας και της Ουγγαρίας που τότε αριθμούσαν εκατομμύρια ψυχές. 

Ακόμη και τότε, οι Σιωνιστές σκόπιμα εμπόδισαν την παραμικρή παροχή βοηθείας, με διάφορες δικαιολογίες που μέχρι και ένα παιδάκι θα τις κατέρριπτε.  Αυτή ήταν η πολιτική τους: ηλίθια και ανελέητη. Παρά ταύτα, την ακολουθούσαν αδυσώπητα.  Στο τέλος, παραδέχθηκαν φανερά πως η πολιτική τους δεν ήταν να βοηθήσουν τους αδελφούς Εβραίους, αλλά να τους αφήσουν να πεθάνουν κατά δεκάδες χιλιάδες και κατά εκατομμύρια.

Αυτό θα παραμείνει δια παντός αξέχαστο και ασυγχώρητο.  Το Σιωνιστικό σλόγκαν «ahavas Yisroel» πρέπει εξάπαντος να ξεσκεπαστεί φανερά, και πέραν κάθε αμφιβολίας.  

Την Παρασκευή που θα πληρωνόταν η πρώτη δόση των $ 25.000 πλησίαζε γρήγορα, και ακόμα δεν είχε βρεθεί ο τρόπος που θα εξασφαλίζαμε το χρήμα για τον Wisliceny.  Η κυρία Flesichman ήταν επίσης η εκπρόσωπος του World Jewish Congress (Διεθνούς Εβραϊκού Κογκρέσσου) και πολύ γνωστή στο Εβραϊκό Πρακτορείο.  Είχε, συνεπώς, θεωρηθεί ως ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να έρθει σε επαφή με τους οργανισμούς αυτούς.  Η φωνή της θα ακουγόταν…

Η πίεση έγινε ακόμα μεγαλύτερη, όταν φάνηκε πως η ολιγαρχία των Ες-Ες είχε πάρει το ζήτημα στα σοβαρά.  Η πρώτη μεταφορά είχε όντως αναβληθεί.  Αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει η επαφή με την Ζυρίχη, την Νέα Υόρκη και την Ιερουσαλήμ – την έδρα του Εβραϊκού Πρακτορείου, το οποίο επηρέαζε και συντόνιζε τις εργασίες των άλλων δύο οργανισμών;  Η Σλοβακία τότε ήταν ένα μικρό κρατίδιο που είχε αποκόψει η Γερμανική Κατοχή από τις γειτονικές περιοχές.  Δεν είχε κανένα όμορο ελεύθερο κράτος, οπότε, πώς θα μπορούσε να σταλεί από εκεί κάποιο μήνυμα στον έξω κόσμο;  Ο Shloime Stern ήταν εκείνος που βρήκε μια προσωρινή λύση.  Εξασφάλισε ένα διπλωματικό αγγελιοφόρο, ο οποίος ήταν διατεθειμένος να μεταφέρει όλα τα σημαντικά μηνύματα στον «Σύνδεσμο» στη Ζυρίχη.  Είχε επίσης την δυνατότητα να δανειστεί χρήματα προσωρινά, από διάφορες πηγές στην Σλοβακία, συγκεντρώνοντας έτσι το ισόποσο του φαινομενικά τεράστιου ποσού των       $ 25.000.  Τα χρήματα αυτά μετατράπηκαν σε δολλάρια στην μαύρη αγορά και στη συνέχεια παραδόθηκαν στον Wisliceny.  Ο Hochberg τα παρέλαβε, και επέστρεψε με το μήνυμα πως δεν θα υπάρξουν άλλες μεταφορές για επτά εβδομάδες, που ήταν ο συμφωνημένος χρόνος για την ολοκλήρωση της συμφωνίας.   

Όλοι ήσαν πεπεισμένοι πως άπαξ και ο διπλωματικός αγγελιοφόρος θα παρέδιδε το μήνυμά τους στον «Σύνδεσμο» και το Εβραϊκό Πρακτορείο, όχι μόνο τα $50.000 αλλά το δεκαπλάσιο των $ 50.000 θα τους το έδιναν αμέσως, για αυτήν, αλλά και για άλλες, παρόμοιες «συμφωνίες».  Αναμφίβολα οι Εβραίοι όλου του κόσμου θα χοροπηδούσαν από χαρά, μαθαίνοντας πως επί τέλους είχε ανοίξει η πόρτα στους έσω κύκλους των Ες-Ες, και θα βρισκόταν τρόπος να διασωθούν οι αδελφοί τους Εβραίοι.

Η κυρία Fleischman κάθισε και έγραψε ένα υπόμνημα στον Salli Mayer, τον εκπρόσωπο του «Συνδέσμου» στην Ελβετία.  Είχε προσέξει την κάθε της λέξη, καθώς του εξηγούσε την σπίθα της ελπίδας που είχε ανάψει.  Ο «Σύνδεσμος» θα έπρεπε να επιταχύνει την βοήθειά του την τελευταία αυτή στιγμή, και να μην χάσει την τόσο δραματικά αποκτημένη ευκαιρία για διάσωση ζωών.  Το υπόμνημα εστάλη στον «Σύνδεσμο», στο Εβραϊκό Πρακτορείο, και σε ένα προσωπικό φίλο της, τον κύριο N. Schwalbe, στη Ζυρίχη.  Μετά κάθισαν και περίμεναν.

Οι μέρες περνούσαν, αλλά τις κατάπιναν οι εβδομάδες, και από τις επτά, δεν έμεναν πολλές πια. Ο χρόνος για την τελική εξόφληση πλησίαζε ταχύτατα και υπήρχε ανάγκη για ένα τεράστιο ποσό χρημάτων.  Πολλοί άνθρωποι είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν από την κόλαση της Πολωνίας στην Σλοβακία, καθ’ οδόν προς την Ουγγαρία και την Ρουμανία, που δεν είχαν ακόμα υποστεί τον αδυσώπητο έλεγχο των Χιτλερικών ορδών.  Δεν αριθμούσαν ούτε το ένα χιλιοστό τοις εκατό από εκείνους που είχαν τόσο βάρβαρα εξοντωθεί, πάντως δεν έπαυε να είναι ένα πλήθος που χρειαζόταν υποστήριξη, και πρόβλημα των Σλοβάκων Εβραίων.  Χρειάζονταν χρήματα για την δωροδοκία της Σλοβάκικης χωροφυλακής και της αστυνομίας, προκειμένου να σταματήσουν να πιέζουν για συνέχιση των απελάσεων.  Χρειαζόταν χρήμα και για τα στρατόπεδα εργασίας στις πόλεις  Sered, Novaki και Wiener στην Σλοβακία.

Η Σλοβάκικη αντισημιτική κυβέρνηση είχε χτίσει εκείνα τα στρατόπεδα για εργασία σκλάβων, πριν καν αρχίσουν οι απελάσεις, και είχε προταθεί στους Εβραίους εκείνους που είχαν απομείνει εκεί, πως αν οι ίδιοι επέκτειναν και αύξαιναν την χωρητικότητα των στρατοπέδων εργασίας, θα μπορούσαν να απορροφήσουν περισσότερους και έτσι θα ελάφραιναν την πίεση για «απελάσεις», και πάνω απ΄ όλα, το χρήμα το είχαν ανάγκη, για να αποπληρώσουν τα προσωρινά δάνεια από τις τόσες πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή της πρώτης δόσης στον Wisliceny και για να συγκεντρώσουν την δεύτερη δόση των  $ 25.000 που θα σφράγιζε την αιματηρή αυτή συναλλαγή.

Όλο αυτό το χρήμα ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου για τις δεκάδες χιλιάδες των Εβραίων στην Σλοβακία, και εν τέλει για τα εκατομμύρια που ακόμα ζούσαν σε όλη την Ευρώπη.  Ποιος θα μπορούσε να το προμηθεύσει, και ποιος θα έπρεπε να το προμηθεύσει, αν όχι ο «Σύνδεσμος» και το Εβραϊκό Πρακτορείο, οι οποίοι κρατούσαν τα τεράστια αποθέματα χρήματος που έδιναν οι Εβραίοι απ’ όλο τον κόσμο για να βοηθηθούν τα αδέρφια τους που βρίσκονταν σε ανάγκη;  Υπήρχε οπουδήποτε αλλού κάποια ανάγκη που να ήταν μεγαλύτερη;

Ο διπλωματικός αγγελιοφόρος έφυγε για την Ζυρίχη, κρατώντας στα χέρια του τον θρήνο του ισχνού υπολείμματος των Εβραίων… στα χέρια του ήταν η έκκλησή τους να γλιτώσουν από τον θάνατο…

Ο αγγελιοφόρος αυτός έπρεπε να μείνει ορισμένες μέρες στην Ζυρίχη πριν την επιστροφή του.  Τον περίμεναν με κορυφούμενη αγωνία, αφού με την άφιξή του ήταν άρρηκτα δεμένη όλη η ελπίδα των καταδικασμένων μαζών.. 

Και όντως επέστρεψε. Αλλά ούτε ένα γράμμα δεν του έδωσαν μαζί του εκείνοι οι «οργανισμοί βοηθείας», παρά μόνο ένα προφορικό μήνυμα πως δεν είχαν χρόνο να γράψουν.  Κουβέντα, περί οικονομικής βοήθειας. 

Ο Ραβίνος Weissmandl γράφει πως με το άκουσμα αυτού του μηνύματος, ένοιωσαν «σαν να κατέρρευσε το σπίτι επάνω τους».  Χρειάστηκε να αρχίσει η κυρία Fleischman να μας παρηγορεί ‘πώς έχουν τα πράγματα’, μετά από το σοκ που υποστήκαμε.  Μας είπε πως ο «θείος» Salli Mayer ήταν ένας πολύ επιφυλακτικός άνθρωπος και μάλλον θα χρειαζόταν να του ξαναγράψουμε.  Επίσης ήταν απαραίτητο να γράψουμε και στον κύριο Silberstern, τον εκπρόσωπο του Εβραϊκού Κογκρέσσου.  «Και ποιος ξέρει, ίσως να κάνουν κάτι σπουδαίο», πρόσθεσε. «Ίσως για ένα τόσο μεγάλο άθλο θα χρειάστηκε να επικοινωνήσουν με την Νέα Υόρκη και την Ιερουσαλήμ – ποιος ξέρει;»

Ο ίδιος ο Ραβίνος Weissmandl ακολούθησε με δικές του επιστολές προς το Πρακτορείο και τον «Σύνδεσμο», εν ονόματι των Ραβίνων που είχαν απομείνει στην Σλοβακία.  Επιστολές γεμάτες δάκρυα και ικεσίες, και όμως συνέχιζε να μην λαμβάνει την παραμικρή απάντηση.  Εν τω μεταξύ, οι επτά εβδομάδες παρήλθαν και έπρεπε να στείλουν μήνυμα στον Hochberg, ζητώντας του να εξηγήσει στον Wisliceny πως ο αγγελιοφόρος που θα έφερνε το χρήμα από την Ελβετία έπαθε ατύχημα και τον είχαν κρατήσει σε ένα νοσοκομείο εκεί.  Θα τα έφερνε τα χρήματα σε τρεις ή τέσσερις εβδομάδες.  Ο Wisliceny δέχθηκε να περιμένει.

Επί τέλους, ήρθε μια επιστολή από τον «Σύνδεσμο».  Ήταν επιστολή γραμμένη από τον Salli Mayer, που έλεγε: ….πως τα $50.000 ήταν πολλά χρήματα για μια τόσο μικρή χώρα, και πως στον προϋπολογισμό του «Συνδέσμου» του προηγούμενου έτους, τους είχαν διατεθεί μόλις λίγες χιλιάδες δολάρια.  Ο «Σύνδεσμος» έπρεπε να λειτουργεί σύμφωνα με το σύστημά τους.  Η εξήγηση που δόθηκε στο υπόμνημα για τον λόγο που τώρα τα χρειάζονταν όλα αυτά τα χρήματα, και τα ‘αποδεικτικά στοιχεία’ για το τι συνέβαινε στην Πολωνία – χώρα προορισμού των απελάσεων – δεν ήσαν παρά μεγαλοποιημένες ιστορίες:  Αυτή ήταν –δήθεν- η συνήθεια του Εβραϊσμού της Ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή, να ζητά συνεχώς χρήματα….  Γενικά –πρόσθεσε- ήταν αδύνατο να σταλεί οτιδήποτε εκείνη την χρονική στιγμή, καθ’ ότι το χρήμα –δήθεν- ερχόταν από την Αμερική, η οποία είχε απαγορεύσει την αποστολή οικονομικής βοήθειας σε… εχθρικές χώρες.  Αυτό που θα μπορούσε να γίνει ήταν να δοθεί κάποια μικρή βοήθεια μηνιαίως, εφ’ όσον ο «Σύνδεσμος» στην Ουγγαρία θα συμφωνούσε να το κάνει, κάνοντας ανάληψη από τον δεσμευμένο λογαριασμό του που τον τηρούσε από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος…..

Ο Ραβίνος Weissmandl και οι συνεργάτες του την διάβασαν την επιστολή, αλλά δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως είχε γραφτεί από Εβραίους αδελφούς.  Η καρδιά τους σταμάτησε να χτυπά, όταν συνειδητοποίησαν ξεκάθαρα το περιεχόμενο της επιστολής.  Όμως δεν τελείωσε εδώ το πράγμα.  Υπήρχε και μια επόμενη επιστολή.  Εξηγούσε πλήρως την πρώτη, μόνο που ήταν πιο θανατηφόρα και ισοπεδωτική.  Αποκάλυπτε την απύθμενη άβυσσο στην οποία οι γεννημένοι Εβραίοι μπορούν να βουλιάξουν - ήτοι, την ευθύνη του Σιωνισμού.