Στο μπαμπά όλων των εποχών

Κανένα παιδί πάνω στη γη δεν θα ήθελε να ‘χει πατέρα που πολεμάει σ’ έναν πόλεμο για το τίποτε. Οι παλαιοί πολεμιστάδες, όταν γυρνούσαν πίσω από το μέτωπο, είχαν σίγουρα, πολλές ιστορίες να πουν στα παιδιά τους.

Οι Ρώσοι παππούδες θα τραγουδούσαν στα εγγόνια τους τα κατορθώματα τους στις παγωμένες στέπες απέναντι στις ορδές των ασιατικών φύλων. Οι Αυστριακοί θα επαναλάμβαναν το έπος της ηρωϊκής αντιστάσεώς τους κατά τη δευτέρα πολιορκία της Βιέννης από τους Οθωμανούς. Οι Κορεάτες πολλά μπορούν να πουν για στιγμές ηρωϊκές απέναντι στο Γιαπωνέζο κατακτητή. Οι συμπολεμιστές του αρχηγού των Απάτσι, το γρήγορο άλογο, ηρωϊκά κατορθώματα θα είχαν να καταθέσουν. Όλοι αυτοί κάτι είχαν κάνει στον πόλεμο.

Καλώς ή κακώς, πολεμούσαν για κάποιο δίκαιο αίτημα και ιδανικό. Παρ’ όλο που ο Χριστός είχε προτείνει να βάλουμε το μαχαίρι στη θήκη, οι άνθρωποι αδυνατούσαν να εφαρμόσουν την πρόταση του Χριστού. Δεν είχαν τόση εμπιστοσύνη στο Χριστό και πίστευαν πιο πολύ στα όπλα τους. Ακόμη κι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε προτείνει τη μέθοδο της εμπιστοσύνης στο Θεό κι όχι στα όπλα.

Όλοι αυτοί όμως, παρ’ όλο που δεν άντεξαν την επιβουλή των εχθρών και δεν αντιμετώπισαν με απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό την προσβολή, είχαν κάτι να πουν στα παιδιά τους. Δεν είχαν πολεμήσει για το τίποτε. Είχαν κάποια ιδανικά, μπορεί εγκόσμια, αλλά είχαν ιδανικά. Κι έτσι μπορούσαν να πουν λόγο στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Μπορεί να είχαν και στο Θεό να πουν κάτι. Αυτό όμως το γνωρίζει Εκείνος.

Στο μπαμπά των παιδιών των σταυροφόρων

Πρέπει να ήταν δύσκολες οι στιγμές για τους σταυροφόρους, όταν θα έπρεπε κάτι να πουν στα παιδιά τους. Για ποια ιδανικά θα μιλούσαν; Τι έκαναν σε εκείνους τους ατέλειωτους πολέμους; Θα πίστευαν τα παιδιά πως το πλιάτσικο μπορεί να γίνει ιδανικό; Θα μπορούσε ένας από τους «γενναίους άρπαγες» να δικαιολογήσει τη στάση του εμπρός στη βεβήλωση της Αγίας Σοφίας; Θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη στάση του απέναντι στους Άραβες με θρησκευτικούς ορισμούς όπως ο «ιερός πόλεμος»;

Τα χριστιανόπουλα, που είχαν μπαμπά Σταυροφόρο, θα ένιωθαν ντροπή, όταν θα μάθαιναν τι έκανε στον πόλεμο ο μπαμπάς τους. Κι η ντροπή θα ‘ταν πιο μεγάλη, αν τα παιδιά καταλάβαιναν πως, μετά από αυτούς τους ανόητους πολέμους, χάθηκε, μέχρι σήμερα από τον ορίζοντα του χριστιανισμού, το μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου.

Στο μπαμπά των παιδιών όλων των ιμπεριαλιστών

Μπορεί οι σταυροφόροι να μην απαντούσαν, ικανοποιητικά, στα παιδιά τους, αλλά η μέθοδος είχε πρακτικά οφέλη με πληθωρικά κέρδη σε κινητά και ακίνητα προϊόντα πλιάτσικου ευρωπαϊκής «θρησκευτικής ευσυνειδησίας».

Θα μπορούσαν κάτι να πουν στα παιδιά τους όπως αυτά που ακούγονται κάθε μέρα: «Η ζωή είναι σκληρή και πρέπει να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην». «Για σένα δουλεύω, για να ζεις με αξιοπρέπεια». «Θέλω τα παιδιά μου να μην πεινάσουν σαν κι εμένα». «Ωραία είναι τα ιδανικά, αλλά δε γεμίζουν το στομάχι».

Για αρκετούς αιώνες έζησαν τα χριστιανόπουλα των απογόνων των σταυροφόρων με τα «ιδεώδη» αυτά. Και στην κατάλληλη στιγμή σκέφτηκαν να τ’ αξιοποιήσουν. Δεν φοβόνταν τα παιδιά τους, ούτε και τα ερωτήματά τους. Είχαν ήδη δημιουργήσει μια ισχυρή ιδεολογία:

«Αγωνιζόμαστε για τη μελλοντική ευημερία σας».

Το ερώτημα, για το τι έκανε στον πόλεμο ο μπαμπάς, είχε πάντα έτοιμη μια ευημερούσα απάντηση. Το πλιάτσικο έγινε ιδεολογία. Οι λαοί της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής γνώρισαν από την κόψη τα αποτελέσματα της ιδεολογίας.

Τα παιδιά του ανεπτυγμένου κόσμου δε ρωτούσαν πια για τον πόλεμο. Έγιναν πρακτικοί άνθρωποι, προτιμούσαν να τρώνε και να καταναλώνουν αντί να ασχολούνται με φιλοσοφικές ιδέες.

Ποτέ βέβαια δεν σκέφτηκαν την ευθύνη τους απέναντι στο χριστιανισμό. Πόσοι από τους λαούς της γης δεν έγιναν παιδιά του Χριστού επειδή κανείς δεν σκέφτηκε πως η ευθύνη τους για τους λαούς της γης ήταν πιο ισχυρή από την ισορροπία του στομαχιού τους. Πόσοι από τους λαούς της γης έγιναν με τη βία χριστιανοί με αποτέλεσμα να αμφισβητούν καθημερινά τη δύναμη του χριστιανισμού για να δίνει ζωή στη ζωή τους;

Στο μπαμπά της νέας τάξεως των πραγμάτων

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ εύκολα, τα παιδιά δεν ρωτούν ερωτήματα. Ασχολούνται με τους υπολογιστές. Σκέφτονται ως υπολογιστές. Ο μπαμπάς μπορεί να βρίσκεται στο Ιράκ, στη Σερβία, στο Αφγανιστάν και όπου χρειαστεί γιατί πρέπει να εξασφαλιστεί η παγκόσμια νέα τάξη της ειρήνης. Έτσι λένε σήμερα το πλιάτσικο. Η ευθύνη γι’ αυτούς που δεν θα πλησιάσουν το Χριστό, επειδή η νέα τάξη επιβάλλεται από Χριστιανούς, δεν απασχολεί κανέναν.

Στο μπαμπά του Ευρωπαίου Ορθόδοξου

Σ’ αυτό το μπαμπά δεν μπορούμε να δώσουμε κάποια χρήσιμη και πρακτική συμβουλή πέρα από μία σύσταση:

Να μην πάει σ’ αυτόν τον πόλεμο, αν θέλει να μείνει Ορθόδοξος και για να μείνει ανοικτή η ελπίδα της Ορθοδοξίας για τους λαούς της γης.

† π.Κ.Σ.