To παρακάτω κείμενο απαντάει κομμάτι κομμάτι σε άρθρο του Ιερέως π. Γεωργίου Τσέτση, ο οποίος με ένα προσωπικό σχολιασμό (απ' όσο γνωρίζουμε δεν φαίνεται πουθενά κάποια συνοδική υποστήριξη... αν κάνουμε λάθος ας μας ειδοποιήσουν να διορθώσουμε το σχόλιο μας) του άρθρο με τίτλο «Ενισταμένων Ομολογία Πίστεως» γράφει θέτοντας σε λάθος βάση, τόσο το κείμενο της ομολογίας ενάντια στον οικουμενισμό, όσο και τα κίνητρα όσων την υπογράφουν. Δυστυχώς ο π. Γεώργιος μας έχει συνηθίσει σε κείμενα τα οποία γράφει χωρίς να τα έχει πολυσκεφθεί… Παλαιότερα είχε γράψει κείμενο στο οποίο αρνήθηκε την θαυματουργική φύση της Αφής του Αγ. Φωτός (εφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 21/4/2006), αναιρώντας δηλώσεις του Πατριάρχου Ιεροσολύμων σε τηλεοπτικούς σταθμούς και άλλα μέσα. Οι δηλώσεις του π. Γεωργίου χρησιμοποιήθηκαν κατόπιν από διάφορους αιρετικούς και αλλόθρησκους  που ήθελαν να αμαυρώσουν αυτό το θαύμα της Εκκλησίας μας. Με πράσινο το κείμενο του άρθρου. Με μαύρο η απάντηση και ο σχολιασμός:

 

Όχι, δεν πρόκειται για την γνωστή Παλαιοημερολογιτική φράξια των «Ενισταμένων», η οποία δραστηριοποιείται στην Φυλή Αττικής, αλλά για μια νεοφανή ομάδα «ενισταμένων» κληρικών και μοναχών κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών (Κωνσταντινουπόλεως και Ελλάδος), οι οποίοι, βαδίζοντες σε παλαιοημερολογιτικές ατραπούς, ανέλαβαν πρόσφατα μια δυναμική εκστρατεία κατά του διεκκλησιαστικού και διαθρησκειακού διαλόγου που διεξάγει η Ορθοδοξία στο σύνολό της, ειδικώτερα δε κατά της «παναιρέσεως του Οικουμενισμού» η οποία, καθώς δηλώνουν, αναπτύσσεται και προωθείται μέσα στα πλαίσια της Οικουμενικής Κινήσεως.

Εμφανιζόμενοι ως γνήσιοι Ορθόδοξοι, άσπιλοι δε και αμίαντοι αμύντορες της Ορθοδοξίας, οι εν λόγω κληρικοί και μοναχοί, με ένα κείμενο το οποίο χαρακτηρίζουν ως «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», ελέγχουν με περισσή έπαρση και προπέτεια εκείνους που είναι ταγμένοι να οικονομούν τα της Εκκλησίας σ΄όλο τον ανά την υφήλιο Ορθόδοξο χώρο, και ψέγουν τους πάντας και τα πάντα, δίνοντας την εντύπωση ότι η Εκκλησία των Πατέρων εξεμέτρησε το ζην το όγδοο αιώνα, πως έπαυσε να έχει συνέχεια και να είναι ένας ζων Οργανισμός, ότι στην σύγχρονη εποχή η Εκκλησία μας στερείται Πατέρων και Διδασκάλων, ή ότι ο Παράκλητος δεν συγκροτεί πλέον τον Θεσμόν της Εκκλησίας, ούτε δε και φωτίζει την σκέψη και κατευθύνει τα διαβήματα των εν Συνόδω συνερχομένων και διαβουλευομένων Ιεραρχών! Και ενεργούν με τον πρωτοφανή αυτό αλαζονικό τρόπο, έχοντες προφανώς  την εντύπωση ότι το Αγιον Πνεύμα επιφοιτά αποκλειστικά μόνο μέσα στο καθηγητικό γραφείο τους, το καλογηρικό τους κελλί, ή την αρχισυνταξία κάποιου θεολογικού περιοδικού!

 

 

Αν και ο Σεβαστός Πατέρας ξεκινάει πολύ ωραία διαχωρίζοντας την περίπτωση όσων υπογράφουν την δήλωση αυτή, από όσους είναι σχισματικοί και δεν δέχονται τα Μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, παρόλα αυτά συνεχίζει με σύγκριση που κάνει τον αναγνώστη να νομίσει πως τάχα είναι κάποια άλλη νέα "παλαιοημερολογίτικη" η "Σχισματική" ομάδα. Και ρωτάμε: Που φαίνεται στη δήλωση αυτή κάτι τέτοιο; Που ακριβώς αναφέρεται πως τα μυστήρια Ιερέων είναι "άκυρα" όπως λένε οι παλαιοημερολογίτες; Που λέει η ομολογία πως η Εκκλησία των Πατέρων "έπαυσε να έχει συνέχεια και να είναι ένας ζων Οργανισμός, ότι στην σύγχρονη εποχή η Εκκλησία μας στερείται Πατέρων και Διδασκάλων, ή ότι ο Παράκλητος δεν συγκροτεί πλέον τον Θεσμόν της Εκκλησίας" ;;;; Εμείς δεν το είδαμε πουθενά. Ούτε καν είδαμε κάποια λίστα με ονόματα Οικουμενιστών.  Την ομολογία αυτή, την έχουν υπογράψει, υπενθυμίζουμε, και Μητροπολίτες κανονικότατοι με θέση στην Ιερά σύνοδο, τους οποίους ο σεβαστός Πατέρας θα πρέπει επίσης να σεβαστεί, ακόμα και αν διαφωνεί με κάποιες θέσεις τους. Γιατί το Αγ. Πνεύμα φωτίζει επίσης και τους Ιεράρχες που υπέγραψαν και θα υπογράψουν, όσοι και να είναι αυτοί.

 

 

Η ως άνω «Ομολογία πίστεως», ωστόσο, δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. Απλώς αναμασά την εδώ και μιά τριακονταετία περίπου επαναλαμβανόμενη κοινότοπη αντιδυτική επιχειρηματολογία των πάσης φύσεως παρασυναγωγών του λεγόμενου «Πατρίου Ημερολογίου», όπως και τους μύδρους τών μέχρις εσχάτων εκτός κανονικής Εκκλησίας ευρισκομένων Υπερορίων Ρώσσων. Οτι δηλ. πάσα επαφή με ετεροδόξους και ετεροθρήσκους είναι απορριπτέα˙ ότι κάθε διάλογος με τους  παραμένοντας στην πλάνη και καινοτομούντας εις τα της πίστεως είναι καταδικαστέος˙ ότι όσοι Ορθόδοξοι συμπροσεύχονται με ετεροδόξους καταστρατηγούν τους Ιερούς Κανόνας, (περί του αν απαγορεύεται ή όχι η μετά των ετεροδόξων συμπροσευχή [και όχι συλλειτουργία], βλέπε την πρόσφατη εμπεριστατωμένη μελέτη του καθηγητού Βλασίου Φειδά στο περιοδικό «Επίσκεψις», αρ. 699, 30 Απριλίου 2009)˙ ότι «ο Οικουμενισμός, η χειρότερη αίρεση όλων των αιώνων», οδηγεί σε συγκρητισμό και πως με την ένταξή τους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών οι Ορθόδοξες Εκκλησίες πρόδωσαν την εκκλησιολογική τους αυτοσυνειδησία˙ ότι ουκ ολίγοι πατριάρχαι, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί θεολόγοι «οικουμενιστικών φρονημάτων», αποδεχθέντες την «παναίρεση του Οικουμενισμού», διδάσκουν αυτήν γυμνή τη κεφαλή, «θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας»˙ και τέλος, ότι η μέχρι των αρχών του εικοστού αιώνος σταθερή απορριπτική στάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι της Δύσεως εγκαταλήφθηκε μετά την αποστολή από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Εγκυκλίου του 1920 «Πρός τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», και έτσι, πρωτοστατούντων Πατριαρχών και  Επισκόπων, αναπτύχθηκε σταδιακά ενα νέο ανορθόδοξο Εκκλησιολογικό Δόγμα.

 

 

Το ότι κάποια κοινά μπορεί να υπάρχουν μεταξύ κάποιων σχισματικών και πολλών εκατοντάδων πιστών, λαϊκών η κληρικών που υπογράφουν δεν λέει κάτι. Θα μας συγχωρέσετε να πούμε πως μας θυμίζει λίγο λογική "Κότα έχει δύο πόδια, άνθρωπος έχει δύο πόδια, άρα άνθρωπος =κότα". Για να μην είμαστε λοιπόν... κότες... αλλά λογικά πρόβατα του Χριστού, ας ξεκαθαρίσουμε: ΠΟΥΘΕΝΑ στο κείμενο δεν υπάρχει προτροπή σε σχίσμα. ΠΟΥΘΕΝΑ στο κείμενο δεν αναφέρεται κάτι ενάντια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ή προσωπικά στον Πατριάρχη. Σεβαστέ π. Γεώργιε, ορισμένοι θα έλεγαν πως το κείμενό σας προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις. Προσωπικά θεωρώ υπερβολική τέτοια άποψη. Φαίνεται όμως ξεκινήσατε να το γράφετε με προσχηματισμένες ιδέες στο μυαλό σας και μάλλον ούτε το μελετήσατε ούτε το κατανοήσατε. Γι' αυτό και φαίνεται πως δημιουργήθηκε όλη αυτή η παρεξήγηση. Κάθε επαφή με αλλόδοξους η αιρετικούς προφανώς και δεν είναι απορριπτέα.  Η "επαφή" που καταδικάζεται στο κείμενο είναι η κακώς νοούμενη "επαφή". Ένας διάλογος που δεν γίνεται ούτε για αγάπη ούτε για ιεραποστολικούς λόγους, αλλά για λόγους συμφέροντος. Όμως το κείμενο δεν λέει ΠΟΙΟΙ είναι αυτοί που συμπράττουν σε τέτοιους διαλόγους.. Επίσης προσέξτε τι λέει η ομολογία: "Στεγασθήκαμε μέσα στο «Παγκό­σμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και ουσιαστικά προδώσαμε -και μόνο με την ένταξη μας- την εκκλησιολογική μας αυτο­συνειδησία" Πότε συνέβη αυτό; Όταν -ορισμένοι- θεώρησαν πως μπορεί να υπάρχει Μυστηριακή Χάρις εκτός Εκκλησίας. Αυτοί δεν αναφέρονται όμως. Αντίθετα, όχι μόνο δεν υπάρχει νύξη για κάποιου είδους "σχίσμα", αλλά οι συγγραφείς συμπεριλαμβάνουν εαυτούς στην πτώση αυτή, γιατί όλοι πονάμε όταν πάσχει ένα μέλος της Εκκλησίας μας.

 

 

Επίσης υπάρχει και θέση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Αγ. Όρους, της Πνευματικής ΚΑΡΔΙΑΣ της Ορθοδοξίας μας, η οποία δεν νομίζουμε πως μπορεί να αγνοηθεί. Εκτός αν πιστεύετε πως ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Άγιον Όρος είναι "φιλοσχισματικό"; Εγώ γνωρίζω πως έχουν τις καλύτερες διαθέσεις προς τον Οικουμενικό Θρόνο και μάλιστα έχουν λάβει μέτρα κατά της μίας μονής που δεν μνημονεύει τον Πατριάρχη. Ελπίζουμε πως δεν θεωρείτε ότι εσείς μπορείτε να διορθώσετε ολόκληρη την πνευματική πηγή καθαρού νερού που είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Άγιον Όρος, είμαστε σίγουροι πως το σέβεστε και απλά απαντήσατε χωρίς να σκεφθείτε ή να συμβουλευθείτε-, από τον «ζήλο» σας (γίνατε και εσείς τελικά «ζηλωτής») επειδή νομίσατε πως γίνεται κάποια "προσπάθεια" ενάντια στο Οικ. Πατριαρχείο.

 

Δείτε σχετική ανακοίνωση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Αγ. Όρους για το θέμα:

http://www.oodegr.com/oode/oikoymen/agio_oros1.htm

                                      

 Να συμπληρώσουμε ότι το γεγονός πως έγιναν λάθη και από το Οικ. Πατριαρχείο (εδώ και έναν αιώνα, περίπου) αλλά και από άλλες τοπικές Εκκλησίες, δεν νομίζουμε πως σημαίνει καταδίκη οποιασδήποτε τοπικής Εκκλησίας! Αλλοίμονο! Σημαίνει απλά πως: Καμία (τοπική) Εκκλησία δεν είναι αλάθητη. Άλλοι έχουν αξιώσεις αλάθητου και σίγουρα όχι το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας... Σίγουρα δεν μπορεί να εννοείτε κάτι τέτοιο.

Πρόθεση των εμπνευστών του ως άνω εγχειρήματος είναι, καθώς δηλώνουν, η καθησύχαση των ορθοδόξων πιστών «που αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας». Αν και είναι συζητήσιμο το κατά πόσο οι αγωνιούντες για την τύχη της Εκκλησίας τους αυτοί πιστοί, γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει «η εκ του Πατρός μόνον εκπόρευσις του Αγίου Πνεύματος», ποια είναι η έννοια τού όρου «Ομοούσιος» σε αντιδιαστολή με εκείνο του «ομοιούσιος», ή ποια είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ «μετουσιώσεως» και «μεταβολής» των Τιμίων Δώρων, ή, ακόμη, τι υποδηλώνει η καλβινική θεολογική θέση περί «απολύτου προορισμού».

 

Δηλαδή, σεβαστέ Πατέρα, η Ορθοδοξία είναι απλά θέμα "ανάγνωσης" η "μόρφωσης" η πραγματικά ΒΙΩΣΗΣ της πίστης μας; Αν είναι -μόνο- το πρώτο, τότε τι αξία έχει η Κάθαρση, ο Φωτισμός και η Θέωση στο σώμα της Εκκλησίας;; Αν και παραπάνω είπατε πως κάποιοι από αυτούς είναι Καθηγητές, από την άλλη αμφισβητείτε πως είναι δυνατόν να γνωρίζουν τα θέματα αυτά; Δεν νοιώθετε πως "αντιφάσκετε" λίγο, Σεβαστέ Πατέρα; Σίγουρα παρασύρεστε από την καλή σας προαίρεση να υπερασπιστείτε όσους νομίζετε πως θα αδικηθούν με την "ομολογία". Κάνετε όμως λάθος. Είναι  ένα λάθος το οποίο, με τον τρόπο που το θέτετε, υποτιμά εσάς και φέρνει (ως μη όφειλε) σε άσχημη θέση το Πατριαρχείο, το οποίο δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να απολογηθεί για τις προσωπικές σας δηλώσεις.

  

Και γεννάται το ερώτημα. Αν σκοπός της όλης προσπάθειας των «νεο-ενισταμένων» είναι να έχει ο λαός «λόγον αληθείας», για ποιο λόγο εξεγείρουν τους πιστούς κατά της πνευματικής των ηγεσίας, χαρακτηρίζοντας ποιμένας και διδασκάλους ως απεμπολητές της πίστεως και «αιρετικούς οικουμενιστές» που προωθούν τον διομολογιακό και διαθρησκειακό συγκρητισμό, αντί να  τους καθησυχάζουν με βάση την άνευ περιστροφών δήλωση Ορθοδόξων Ιεραρχών και θεολόγων, από τις αρχές ήδη της Οικουμενικής Κινήσεως το 1927, ότι «πάσα ένωσις δέον να στηρίζεται επί της κοινής πίστεως και ομολογίας της αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων και των οκτώ πρώτων αιώνων»; Και το κυριώτερο, διατί τηρούν σιγήν ιχθύος και αποκρύπτουν από τους «αγωνιώντας πιστούς», την ξεκάθαρη πανορθόδοξη τοποθέτηση όσον αφορά στην Οικουμενική Κίνηση; ΄Οτι δηλ. «η Ορθόδοξος Εκκλησία, πιστή εις την εκκλησιολογίαν αυτής, εις την ταυτότητα  της εσωτερικής αυτής δομής και εις την διδασκαλίαν της αδιαιρέτου Εκκλησίας, συμμετέχουσα εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω Εκκλησιών, ουδόλως παραδέχεται την ιδέαν της ”ισότητος των ομολογιών” και ουδόλως δύναται να δεχθή την ενότητα της Εκκλησίας ώς τινα διομολογιακήν προσαρμογήν. Εν τω πνεύματι τούτω, η ενότης η οποία αναζητείται εν τω ΠΣΕ δεν δύναται να είναι προϊόν μόνον θεολογικών συμφωνιών. (Διότι) ο Θεός καλεί πάντα χριστιανόν εις την εν τω μυστηρίω και τη παραδόσει βιουμένην εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία ενότητα της πίστεως» (Γ΄Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις, 1986).

 

 Το να χρησιμοποιείτε χαρακτηρισμούς όπως "Νεο-ενιστάμενοι" είναι μάλλον άτοπο. Όπως είδαμε δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Από εκεί και πέρα το κείμενο της "ομολογίας" δεν αναιρεί το κείμενο στο οποίο αναφέρεστε. Μάλλον το συμπληρώνει. Γιατί η Πανορθόδοξος Διάσκεψις μπορεί να δηλώνει τα παραπάνω, αλλά μέσα στο ΠΣΕ δεν συμμερίζονται τα παραπάνω, δυστυχώς. Η μετοχή μας σε αυτό δημιουργεί την (κακή) εντύπωση πως και οι δικές μας τοπικές Εκκλησίες συμφωνούν στις αποφάσεις αυτές. Έτσι δημιουργούνται "παρεξηγήσεις". Οι παρεξηγήσεις όμως αυτές είναι ολέθριες: 1ον) Γιατί σκανδαλίζουν αδύναμους αδελφούς μας οι οποίοι μπορεί να πέσουν σε σχίσμα, 2ον) δίνουν την εντύπωση σε ανθρώπους που αναζητούν την αλήθεια πως δεν πειράζει όπου και να βρίσκονται είτε αίρεση είτε στην Εκκλησία. Οι τοπικές Εκκλησίες επισήμως δεν δέχονται - βεβαίως - τέτοιες πλάνες, αλλά το κακό γίνεται.  Δεν τα λέμε εμείς αυτά ούτε μόνο η «Ομολογία». Τα λέει υπεύθυνα η σχετική επιτροπή του Αγίου Όρους, της πνευματικής καρδιάς της Οικουμενικής Ορθοδοξίας:

 

http://www.orthodoxnet.gr/pse%20IK/IK-PSE_Ypomnima.php

 

Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο:

Η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική κίνησι αποτελεί πραγματικό πρόβλημα. Δεν υπήρξε ποτέ ενιαία στάσις των Ορθοδόξων απέναντι σε αυτήν. Η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ ολόθυμη και σχεδόν ποτέ σύσσωμη. Υπήρχαν πάντοτε οι υποστηρικταί και οι επικριταί της. Αρχής γενομένης από τις επιφυλάξεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών στην πρότασι της Εγκυκλίου του Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ΄, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αναθεώρησαν κατά καιρούς την συμμετοχή τους στους διαλόγους ή απείλησαν με διακοπή τους. Αν και το γενικό ρεύμα κατά τον 20όν αιώνα ήταν η σύγκλισις σε όλα τα επίπεδα και σε αυτή την κατεύθυνσι κινήθηκαν ωρισμένοι Προκαθήμενοι Ορθοδόξων Εκκλησιών στο όνομα του «διαλόγου της αγάπης» με στόχο την «παγχριστιανική ενότητα», παρακάμπτοντας τις μεγάλες δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθόδοξο Εκκλησία από τις ετερόδοξες χριστιανικές κοινότητες, εν τούτοις στο σύνολό της η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν συγκατένευσε σε διαχριστιανική σύγκλισι άνευ των αναγκαίων προϋποθέσεων.

Οι Πανορθόδοξες Διασκέψεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας επέτυχαν την ομοφωνία των Ορθοδόξων για την συμμετοχή στην Οικουμενική κίνησι, εν τούτοις όμως από αυτές δεν απουσίασε ένα έλλειμμα συνοδικότητος. Έχουν επισημανθή εύστοχα τα εξής: «Η τακτική που ακολουθούν υπεύθυνοι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας δίδει την εντύπωσιν ότι το όλον θέμα δεν αντιμετωπίζεται “συνοδικώς” αλλά κατά τρόπον ολοκληρωτικόν και συγκεντρωτικόν. Υπάρχουν πολλαί ενδείξεις ότι δεν επιζητείται η εν Αγίω Πνεύματι συνοδική διάσκεψις δια την χάραξιν της ενδεδειγμένης έναντι των ετεροδόξων γραμμής, αλλά καταβάλλεται προσπάθεια να “ρυμουλκηθή” η Εκκλησία εις προκαθωρισμένας θέσεις. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ο Καθηγητής Ιω. Καρμίρης δια τον τρόπον καθ’ ον ελαμβάνοντο αι αποφάσεις εις την Πανορθόδοξον διάσκεψιν της Γενεύης του 1968: “Αλλ’ ο Σεβ. Πρόεδρος, επειγόμενος ίνα επιτύχη οπωσδήποτε την ταχείαν επιψήφισιν των σχεδίων αποφάσεων αμεταβλήτων, διέκοψεν αντικανονικώς την αρξαμένην συζήτησιν [. . . ]” (σ. σ. παραπομπή στο έργο Ιω. Καρμίρη, Η Ε΄ Πανορθόδοξος Διάσκεψις, Αθήναι 1968). Και δεν είναι μόνον αυτό. Οι μη συμφωνούντες προς την γραμμήν αυτήν δεν καλούνται να συμμετάσχουν εις την διαμόρφωσιν της οικουμενικής πολιτικής της Ορθοδοξίας και αι απόψεις των δεν εμφανίζονται εις επίσημα εκκλησιαστικά περιοδικά. Βοηθεί άραγε η τακτική αυτή δια να εκφράση η Ορθοδοξία το φρόνημά της;

Εκτός αν θεωρείτε πως η επίσημη επιτροπή του Αγιου Όρους, που εκφράζει τις ανησυχίες της,  είναι «παλαιοημερολογίτες», «ενιστάμενοι» η οποιοσδήποτε άλλος (άτοπος, θα μας επιτρέψετε) χαρακτηρισμός και πως εσείς μόνο κατέχετε την αλήθεια για την οποία θα μας διαφωτίσετε και θα διορθώσετε το «πλανημένο Αγ. Όρος», όπως παλαιότερα είχατε διορθώσει όσους πιστεύουν στο Θαύμα του Αγίου Φωτός.  

 

Σημαντική παρέμβαση αποτελούν τα ερωτήματα που θέτει σε απάντηση του προς εσάς ο κ. Σωτήρης Τζήμας, ένας από τους υπογράψαντες την «ομολογία»

(http://unews.pathfinder.gr/society/apanthsh-ston-p-g-tsetsh-gia-thn-omologia-pistews.html):

 

Αναφέρουμε ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελικό κείμενο της Θ Γενικης Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre, το οποίο συνυπέγραψαν και οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι και όπου συνομολογείται ότι «Ομολογούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως αυτή ορίζεται από το σύμβολο Νικαίας-Κων/πολης (381). Κάθε εκκλησία (σημ. που συμμετέχει στο Π.Σ.Ε.) είναι η Εκκλησία καθολική και όχι απλά ένα μέρος της. Κάθε εκκλησία είναι η Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες» (!) (Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006). Αποτελεί ή όχι αναίρεση της ορθοδόξου εκκλησιολογίας η αποδοχή της ανωτέρω θέσεως;

 

Λυπούμαστε πάντως, Σεβαστέ Πατέρα, για τις θέσεις σας αυτές, αν τις έχουμε κατανοήσει ορθά. Μακάρι εμείς να μην έχουμε καταλάβει το τι γράφετε.

 

 Η αποσιώπηση αυτή ξενίζει. Πολύ περισσότερο εφ΄όσον ένας εκ των υπογραψάντων την «Ομολογία Πίστεως», και προφανώς κύριος συντάκτης αυτής, ήταν τότε, ως λαϊκός ακόμη καθηγητής, θεολογικός σύμβουλος της Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ανωτέρω Διάσκεψη.

 

Σε ένα τέτοιο κείμενο δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν τα πάντα. Μπορείτε να βρείτε πολλές ακόμα δηλώσεις και κείμενα κατά της Οικουμενιστικής Εκκλησιολογίας που δεν αναφέρονται. Δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος να πει σοβαρά πως υπάρχει δόλος πίσω από την μη-αναφορά τους. Ξενίζει όμως κάτι άλλο. Το πώς δεν αναφέρεστε στο ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας θεωρούσε τις συμπροσευχές παράνομες  («Εγκύκλιος προς τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών», 31 Ιανουαρίου 1952):

 

«Δέον ίνα οι Ορθόδοξοι κληρικοί αντιπρόσωποι ώσιν όσω το δυνατόν εφεκτικοί (=διστακτικοί) εν ταις λατρευτικαίς μετά των ετεροδόξων συνάξεσιν, ως αντικειμέναις προς τους ιερούς κανόνας και αμβλυνούσαις την ομολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων, επιδιώκοντες ίνα τελώσιν, ει δυνατόν, καθαρώς ορθοδόξους ακολουθίας και τελετάς, προς εμφάνισιν ούτω της αίγλης και του μεγαλείου της ορθοδόξου λατρείας προ των ομμάτων των ετεροδόξων»

 

Δεν το γνωρίζατε; Νομίζουμε/ελπίζουμε πως δεν θα θελήσετε να τον διορθώσετε. Απλά συμφωνεί με τους Πατέρες μας της Εκκλησίας, μέχρι σήμερα. Μπορείτε να δείτε σχετική μελέτη για το θέμα των συμπροσευχών από τον π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, εφημέριο Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών:

·         http://www.oodegr.com/oode/papismos/synefxesthe1.htm

·         http://www.oodegr.com/oode/papismos/synefxesthe2.htm

 

Σε συνάφεια πρός τα ανωτέρω, θα μπορούσε να θέσει κανείς και ένα ερώτημα σε όσους πρωτοστάτησαν στην εκπόνηση της «Ομολογίας», ή αποδέχθηκαν αυτήν εκ των υστέρων και την προσυπέγραψαν, και οι οποίοι έτυχε να λάβουν κάποτε την χάρη της ιερωσύνης και της αρχιερωσύνης από χέρια καταξιωμένων Ιεραρχών του Οικουμενικού  Θρόνου, γνωστών για την μακροχρόνια ενεργό συμμετοχή τους στην πανορθόδοξη προσπάθεια προωθήσεως τής χριστιανικής ενότητος.

Τώρα μόνο οι εν λόγω ιερωμένοι, εξεγερθέντες του ύπνου, ανακάλυψαν ότι οι χειροτονήσαντες αυτούς Ιεράρχες, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης, ήταν «οικουμενισταί» ευρισκόμενοι,  κατά την αντίληψή τους, «εκτός Εκκλησίας»; Και αν όντως αυτή είναι η πεποίθησή  τους, να υποθέσει τότε κανείς ότι, κατά συνέπεια, και η  χειροτονία τους είναι αχαρίτωτη και αμφιβόλου κανονικότητος, δοθέντος ότι έγινε από «εκτός Εκκλησίας» κειμένων «αιρετικών» Αρχιερέων;

Οι παντός βαθμού κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί θεολόγοι που είναι ταγμένοι σήμερα στη διακονία της καταλλαγής και της Χριστιανικής ενότητος, όχι μόνο δεν προδίδουν την ορθοδοξοπατερική Παράδοση και Πίστη της Εκκλησίας, καθώς διατείνονται οι εμπνευσταί της «Ομολογίας», αλλά στοιχούντες τω παραδείγματι των Πατέρων, βρίσκονται, όπως εκείνοι, σε διαρκή διάλογο και άμεση επαφή με την εποχή τους, προκειμένου όπως καταθέσουν την Ορθόδοξη μαρτυρία στον σύγχρονο αποπροσανατολισμένο κόσμο. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες.

 

 Κατ’ αρχάς πουθενά στην ομολογία δεν φαίνεται να υπάρχει άρνηση της κανονικότητας των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Αυτό αποτελεί κακή εντύπωση του π. Γεωργίου. Πλανεμένοι η «αιρετικοί» Ιερείς και Αρχιερείς μπορούν να τελούν κανονικά μυστήρια εφ’ όσον δεν έχουν παυθεί από την Εκκλησία. Αυτό αναφέρεται μεταξύ άλλων στο βιβλίο ενός εξαιρετικού Θεολόγου, του π. Επιφάνειου Θεοδωρόπουλου, με τίτλο «Οικουμενισμός – Ζηλωτισμός : Τα δύο άκρα». Προτείνουμε στον π. Γεώργιο να το μελετήσει και ίσως βρει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτό. Κανένας και ποτέ δεν τόλμησε να πει πως ο π. Επιφάνειος ήταν «Ζηλωτής» η «Σχισματικός». Αντιθέτως ο μακαριστός Πατέρας υπεράσπισε την Εκκλησία ενάντια σε αυτές τις πλάνες.

 

Δηλαδή νομίζει ο π. Γεώργιος πως αν αναφέρουμε την ΠΛΑΝΗ ορισμένων Ιερέων/Αρχιερέων, αυτομάτως γινόμαστε σχισματικοί η παλαιοημερολογίτες; Θεωρεί δηλαδή ανθρώπους όπως τον Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου ο οποίος έχει γράψει και καταδικάσει τον θρησκευτικό συγκρητισμό και έχει μετέχει ως ομιλητής σε συνέδρια και ημερίδες, καταδικάζοντας τις συμπροσευχές και άλλα νοσηρά φαινόμενα "εχθρό" της Εκκλησίας;; Προσωπικά θεωρώ πως ο Σεβ. Ιερόθεος έχει υπερασπιστεί δημοσίως υποθέσεις του Σεβαστού Οικουμενικού μας Θρόνου με μεγάλη επιτυχία, χωρίς να θεωρεί παράλληλα πως πρέπει να υπερασπιστεί τον Οικουμενισμό. Για ποιο λόγο π. Γεώργιε θεωρείτε πως όποιος κάνει μια δήλωση ενάντια στον Οικουμενισμό και στις πλάνες ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ μελών της Εκκλησίας,  επιτίθεται ενάντια στο Πατριαρχείο; Εδώ δεν θα πω κάτι άλλο. Οι μελέτες του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου έχουν γίνει πηγή έμπνευση και ζωντανή ιεραποστολή παγκοσμίως, πολύ περισσότερο από τους οποιουσδήποτε "διαλόγους". Πολύ περισσότερο από κείμενα του π. Γεωργίου.

 

Γράφει όμως ο Σεβασμιώτατος και για ορισμένους που δεν έχουν «εκκλησιαστική συνείδηση» και που διακρίνονται για «συγκρητισμό» (εφημ. "Εκκλησ. Παρέμβασις", Δεκέμβριος - 2002, άρθρο με τίτλο «Διαχριστιανικός και διαθρησκειακός συγκρητισμός») :

 

 "Η πρόσφατη έλευση του Πάπα στην Ελλάδα συνετέλεσε και στην ανάδειξη μιάς τραγικής πραγματικότητος στο ότι, δηλαδή, μερικοί εκκλησιαστικοί άρχοντες διακρίνονται από τον τραγικό αυτό διαχριστιανικό και διαθρησκειολογικό συγκρητισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να μελετούμε τα έργα των αγίων Πατέρων και να δεχόμαστε πνευματική καθοδήγηση από τούς αγίους, ώστε να αποκτήσουμε ορθόδοξη θεολογική εκκλησιαστική συνείδηση για να ορθοτομούμε τον λόγο της αληθείας, ιδιαιτέρως εμείς οι Κληρικοί και μάλιστα οι Επίσκοποι, διότι με τον τρόπο αυτό θα ξεχωρίσουμε την αλήθεια από την πλάνη."   

 

Ένα παράδειγμα τραγικών λαθών και πλανεμένης εκκλησιολογίας  στο πλαίσιο «διαλόγων» αναφέρει ο Σεβασμιώτατος (εκκλ. Εφημερίδα «Παρέμβασις», Δεκ. 2001) :

 

Πάντως, η βαπτισματική θεολογία δημιουργεί τεράστια προβλήματα στούς Ορθοδόξους. Τό κείμενο του οποίου είδαμε μερικά σημεία, είναι διάτρητο από εκκλησιολογικής πλευράς. Η πατερική ορθόδοξη διδασκαλία ως προς το θέμα αυτό είναι ότι η Εκκλησία είναι το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, μέσα στην οποία διασώζεται η αποκαλυπτικη αλήθεια –ορθόδοξη πίστη– και τελεσιουργείται το μυστήριο της θεώσεως διά των μυστηρίων της Εκκλησίας (Βάπτισμα-Χρίσμα-θεία Ευχαριστία) με τις απαραίτητες προϋποθέσεις πού είναι η μέθεξη της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού. Τό Βάπτισμα είναι το εισαγωγικό μυστήριο της Εκκλησίας. Δέν εδράζεται η Εκκλησία πάνω στο μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά το Βάπτισμα του ύδατος συνδεδεμένο με το Βάπτισμα του Πνεύματος ενεργούνται μέσα στην Εκκλησία και καθιστούν τον άνθρωπο μέλος του Σώματος του Χριστού. Εκτός της Εκκλησίας, του ζωντανού Σώματος του Χριστού, δεν υπάρχουν μυστήρια, όπως εκτός του σώματος δεν υπάρχουν αισθήσεις.

 

Τελειώνοντας, θα ήθελα να παραθέσω το συμπέρασμα του Πρωτ. π. Γεωργίου Δράγα, ύστερα από «μία συνοπτική περιγραφή και κριτική»:

 

«Αι προτάσεις αύται δεν δύνανται να εύρουν συμφώνους πάντας τούς Ορθοδόξους, και δή τούς ελληνοφώνους (ή ελληνοφρόνους), και συνεπώς καθίστανται μάλλον διαιρετικαί ως προς τον πραγματικόν αυτών χαρακτήρα. Ο κύριος λόγος όστις οδηγεί εις τοιούτον κριτικόν συμπέρασμα είναι η απουσία εκκλησιολογικού υποβάθρου εις την όλην περί μυστηρίων ταύτην έρευναν, ως και η μονομερής ερμηνεία ή και παρερμηνεία, των δεδομένων της Ορθοδόξου μυστηριακής πράξεως, και μάλιστα της μυστηριακής τοιαύτης, έναντι των ετεροδόξων κατά τάς διαφόρους εποχάς. Αι προτάσεις, αύται και τα συμπεράσματα, αλλά και το όλον Συμφωνηθέν Κείμενον, αντιπροσωπεύουν Δυτικόν σκεπτικισμόν. Η αποδοχή των υπό Ορθοδόξων θεολόγων σημαίνει μάλλον σκόπιμον προδοσίαν των ορθοδόξων θέσεων και υποταγήν εις τάς δυτικάς οικουμενιστικάς προοπτικάς, όπερ απορριπτέον!».

(ολόκληρο το άρθρο: http://www.parembasis.gr/2001/01_12_15_12.htm )

 

Ερώτημα μας: Θεωρείτε π. Γεώργιε, πως επειδή κάνει αυτές τις  δηλώσεις ο Σεβασμιώτατος "προσβάλλει" την Εκκλησία;;; Πως έχει τάσεις "ζηλωτισμού";;;; Πως μετατρέπει την εκκλησία του Χριστού σε "σέχτα καθαρών!";; Τα ονειρεύτηκε λοιπόν όλα αυτά ο Σεβασμιώτατος; Προσωπικά δεν πιστεύω κάτι τέτοιο και ο Σεβασμιώτατος ακριβώς το αντίθετο έχει δείξει με τα λόγια και τις πράξεις του. Πάρα πολλές φορές έχει στηρίξει το Πατριαρχείο με λόγια και έργα. Έχει όμως το δικαίωμα να ασκεί κριτική σε όσους «Εκκλησιαστικούς Αρχοντες»  διακρίνονται από «συγκρητισμό». Το δηλώνει καθαρά πως το φαινόμενο είναι υπαρκτό. Εσείς δεν θα το παραδεχτείτε; Θα μας πείτε λοιπόν πως τα πάντα γίνονται «καλώς» στους διαλόγους αυτούς; Πως όλα είναι «πεντακάθαρα»; Και όμως, δεν είναι μόνο ο Σεβασμιώτατος που θεωρεί πως γίνονται ΦΡΙΧΤΑ ΛΑΘΗ σε τέτοιους διαλόγους, είναι και πολλοί άλλοι . Δεν έχει σημασία αν υπογράψει τελικά ο Σεβασμιώτατος την «ομολογία». Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν σας προβληματίζει όμως που την «ομολογία» την υπογράφουν και άνθρωποι που έχουν ιστορικό συμμετοχής σε αυτούς τους διαλόγους; Καθηγητές, Ιεράρχες και Ιερείς. Γιατί δεν κάθεται λίγο ο π. Γεώργιος να σκεφθεί μήπως και έχουν κάποιο δίκαιο όλοι αυτοί, που σίγουρα δεν μπορούν να χωρέσουν κάτω από την ταμπέλα «εχθροί του Πατριαρχείου» η «σχισματικοί»; Μήπως έχει εκείνος άδικο;

 

Θα πρέπει να αναφερθεί η πρόσφατη δήλωση ενός Ιεράρχη που υπέγραψε την «ομολογία» Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ (εφημ. «Ορθ.Τύπος» 12-6-2009):

 

Η Ιστορική Εκκλησία του Χριστού Ορθόδοξος, Αδιαίρετος, Καθολική, όπως ανέφερον ήδη εις τα δημοσιευθέν Δελτίον Τύπου, αποτελεί εν σώμα με μόνην κεφαλήν τον Δομήτορα Αυτής Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις συνέστησε ταύτην δια της αποστολής του εκ του Πατρός εκπορευομένου Παναγίου Πνεύματος την ημέραν της Πεντηκοστής και διεκήρυξεν ότι πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής. Κατά ταύτα είναι μεν δυνατόν να δημιουργήση ελευθέρως ο άνθρωπος δραστηριότητας επαγγελματικής υφής ή και πνευματικής ενασχολήσεως αλλά δεν δύναται ουδείς να συστήση αυτογνωμόνως Εκκλησίαν Χριστού και σώμα Αυτού. Δια τον λόγον αυτόν αναδιφώντες την μακραίωνα Εκκλησιαστικήν ιστορίαν διακριβώνομεν ότι οι Άγιοι θεοφόροι Πατέρες παλαίσαντες με τους ποικιλώνυμους εσωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας, τους αιρεσιάρχας Πατριάρχας ως οι Μακεδόνιος, Νεστόριος και Ιωάννης Βέκκος Κων/πόλεως, Διόσκορος Αλεξανδρείας, Σεβήρος Αντιοχείας, πρεσβυτέρους ως ο Αρειος και ο Ευτυχής, ουδέποτε διενοήθησαν επί παραδείγματι ο Μέγας Αθανάσιος ή ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός να συστήσουν ιδίας εκκλησίας με ιδίας συνόδους αλλά παρέμειναν εντός του σώματος της Εκκλησίας διακόπτοντες το μνημόσυνσν και την κοινωνίαν μετά των αιρεσιαρχών, αγωνιζόμενοι σθεναρώς δια την επκράτησιν της ορθοδόξου αληθείας εν τω σώματι της Εκκλησίας. Εν τη περιπτώσει των αυτοτιτλοφορουμένων ως Γ.Ο.Χ. προφάσει ευσέβειας και ένεκεν ζήλου ου κατ' επίγνωσιν, ανηγορεύθη η ημερολογιακή διόρθωσις του Ιουλιανού ημερολογίου, κατά δέκα τρεις (13) ημέρας ούτως ώστε να συμπίπτει η εαρινή Ισημερία του ημερολογίου με την εαρινήν Ισημερίαν της κτίσεως, γεγονός, που δεν σημαίνει ότι προσέλαβεν η Εκκλησία το Γρηγοριανόν λεγόμενον ημερολόγιον διότι τότε θα είχεν εν χρήσει και το Πασχάλιόν του και θα συνεόρταζε το Πάσχα μετά των Δυτικών, ως δήθεν έκπτωσις και αποστασία ολοκλήρου του σώματος της Εκκλησίας των Πρεσβυγενών πατριαρχείων, των αυτοκέφαλων Εκκλησιών, ακόμη και εκείνων, που διατηρούν εις λειτουργικήν χρήσιν το μη διορθωθέν Ιουλιανόν ημερολόγιον με τραγικόν αποτέλεσμα να αποστούν του σώματος της Εκκλησίας και να εκπέσουν εις τον χώρον του περιπαίγματος του αλάστορος εχθρού. [...] Αι ανωτέρω παρατάξεις των Γ.Ο.Χ ουδεμίαν κοινωνίαν κέκτηνται μεταξύ των, αλλ’ αντιθέτως ευρίσκονται εις πλήρη σχάσιν και ευλόγως τίθεται το ερώτημα, δύναται η θεία Χάρις και ο Τρισυπόστατος Θεός της αληθείας, της αρμονίας και της ενότητας να έχη οιανδήποτε σχέσιν ή να αναπαύεται εις μίαν τοιαύτην πολυδιάσπασιν και πολυκερματισμόν, που ασφαλώς εμπεριέχει και το στοιχείον του προσωπικού θελήματος και της αυτογνώμονος αντιλήψεως περί Εκκλησίας;

 

Για ποιον λόγο άραγε ο π. Γεώργιος χαρίζει ένα πολύ ζωντανό τμήμα της Εκκλησίας μας στους σχισματικούς;

 

 

Η σύγχρονη παρήγορη φωνή της Ορθοδοξίας δεν μπορεί να φθάσει στον έξω κόσμο ούτε με ημερίδες συγκαλούμενες από θρησκευτικές οργανώσεις και ζηλωτικά κινήματα, ούτε δε και από σελίδες διαφόρων εκκλησιαστικών εντύπων του Ελλαδικού χώρου. Αν σήμερα η Ορθοδοξία είναι γνωστή και σεβαστή στον Δυτικό Χριστιανικό κόσμο, και συμβάλλει τα μέγιστα στην ανακάλυψη της Θεολογίας των Πατέρων και του πλούτου της Ορθοδόξου Λειτουργικής παραδόσεως εκ μέρους, κυρίως, των  Διαμαρτυρομένων, τούτο οφείλεται εν πολλοίς στην πλατφόρμα που μας παρέχουν, εδώ και χρόνια, οι διμερείς θεολογικοί διάλογοι και η Οικουμενική Κίνηση γενικά.

 

Οι καιροί ου μενετοί για να εμφιλοχωρεί η αμφιβολία στις καρδιές των πιστών. Ούτε δε να διαιρείται το ποίμνιο σε πρόβατα και ερίφια, σε «αμόλυντους» και «μεμιασμένους», σε «γνήσιους Ορθοδόξους» και σε «προδότες της Ορθοδοξίας». Και, κυρίως, να μετατρέπεται η Εκκλησία του Χριστού σε «σέκτα καθαρών»! Δυστυχώς, η περι ης ο λόγος «Ομολογία» αυτό ακριβώς κάμει. Δεν καθησυχάζει τον Ορθόδοξο πιστό.

 

Ούτε τον οδηγεί στο «δρόμο του Θεού». Απλώς, τον ερεθίζει. Του εμπνέει έχθρα, ξενοφοβία και μισαλλοδοξία, μεταβάλλοντάς τον σε «θιασώτη» και «οπαδό», έτοιμο, οσάκις δεήσει, να προπηλακίσει την Ιεραρχία του, να διαταράξει την κατάνυξη και ησυχία μιας Θείας Λειτουργίας, ή να βιάσει, δίκην κουκουλοφόρου, το Πανεπιστημιακό άσυλο.

 

Ας δούμε μία δήλωση ενός…αγράμματου παππού. Ενός αγιορείτη που ούτε πολλά γράμματα ήξερε ούτε από «επίσημότητες». Του π. Παϊσιου Αγιορείτη. Ενός  Αγιοπνευματικά Φωτισμένου ανθρώπου που έζησε στην εποχή μας (Παϊσίου Αγιορείτου, «Λόγοι», τόμος Α'):

 

Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν: «Πιστεύω ό,τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες». Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρει αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείσει, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες. Σκεφτόταν: «Πως να μην έχω εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες; Αυτοί ήταν και οι πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πως εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πως να ανεχθώ να Βρίζει ένας τους Αγίους Πατέρες;» Να έχουμε εμπιστοσύνη στην παράδοση. Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. (…) Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: «Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκονται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία». Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά.

           Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή «Ιεραποστολή», συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακόδοξους. Αρχίζουν μετά οι υπέρ-ζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία. Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο. Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται μετά πνευματικά. Ο Κύριος όμως, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία.

            Εάν ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δεν συγκινούνται από την αγίας μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να δουν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας. Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους, και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή της περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού.

 

Δεν βλέπω, στο κείμενο αυτό, μεγάλη διαφορά από τα όσα γράφονται στην «ομολογία». Απ΄ ότι γνωρίζουμε ο αγράμματος αυτός παππούς, δεν συμμετείχε σε τέτοιους διαλόγους… Θεωρούσε πως όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτούς έχουν «ελαφρότητα» (δλδ είναι ελαφρόμυαλοι) και είναι υπεύθυνοι για τον σκανδαλισμό πιστών. Όμως, απ’ όσο γνωρίζουμε, στήριζε τον Πατριάρχη μας και μιλούσε με καλά λόγια γι’ αυτόν. Κάτι που δεν του το συγχωρούν μέχρι σήμερα οι σχισματικοί παλαιοημερολογίτες, και τον κατηγορούν και τον υβρίζουν. Θα μπορούσατε βέβαια να πείτε «ε και τι έγινε που το λέει ένας Γέροντας; Είναι απλά ένας παππούς, αγράμματος που δεν ξέρει και ακριβώς το τι λέει». Βεβαίως αν πείτε κάτι τέτοιο θα ταυτίζεστε σχεδόν με τους χαρακτηρισμούς που του προσάπτουν  οι σχισματικοί, αποδεικνύοντας πως τα δύο άκρα μπορεί και να συμπίπτουν. Δεν πιστεύω πως θα θελήσετε να πείτε κάτι τέτοιο για τον σεβαστό Γέροντα. Νομίζουμε πως από το στόμα ενός απλού παππού μιλάει η Ορθόδοξη συνείδηση όλων μας.

 

Αλλά δεν τελειώσαμε. Αν και δείχνετε να αγνοείτε πως τέσσερεις σεβαστοί ιεράρχες της Ελλαδικής Ιεραρχίας (και ένας της Σερβικής)  υπογράφουν την ομολογία, σαν να μην τους δίνετε σημασία, αν και απλός Ιερέας. Σαν να τους κατηγορείτε –και αυτούς- για τάσεις σχίσματος!  Ωστόσο ελπίζουμε πως δεν θα αγνοήσετε τα σχόλια ενός Αρχιεπισκόπου,  που διορθώνει τις απόψεις σας  σχετικά με τους διαλόγους. Το ότι έχει λάβει και ο ίδιος μέρος σε αυτούς, σφραγίζει την άποψη του με την πείρα που τον χαρακτηρίζει (Από την «ρομφαία»: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=503&Itemid=2 )

 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός:

 

"Επειδή όμως, μετά την 20ετή επίπονη Προεδρία μου εις τον "Επίσημο Θεολογικό Διάλογο" Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, παραιτήθηκα οικειοθελώς, δια να μη έχω πλέον ουδεμίαν σχέση με ένα τέτοιο "ανούσιο παίγνιο", θα πρέπει σήμερα συμπληρωματικώς, προς όσα εδημοσιεύθησαν μέχρι και προσφάτως, να δηλώσω επιγγραματικά μόνον τούτο:

"Δεν θα εφανταζόμουν ότι θα εδικαιώνοντο τόσο γρήγορα και τόσο αποκαλυπτικά οι ταπεινές κρίσεις μου, περί του προσώπου και του συνολικού έργου του Καρδιναλίου Joseph Ratzinger, προ της ανυψώσεώς του εις τον Παπικό Θρόνο αφ' ενός, και τη μετά ταύτα αιφνιδία "μεταμόρφωσή" του εις τον πλέον ανεπιφύλακτον "Κήρυκα" των Μεσαιωνικών "μυθευμάτων" της Παπωσύνης.

Επιφυλάσσομαι, μετά την θρυλούμενη "Επανέναρξη του Επισήμου Θεολογικού Διαλόγου", να επανέλθω εκτενέστερα επί των ραγδαίως εξελισσομένων "υπογείων" δραστηριοτήτων, οι οποίες εν υψίστη υποκρισία τραγικώς τις φερέλπιδες προσπάθειες της Β' Βατικανής Συνόδου εις την Εκκλησιολογία και Οικουμενισμό".

 

 

Ελπίζουμε πως θα σκύψετε με σεβασμό στην δήλωση ενός Αρχιεπισκόπου με πείρα και γνώση των θεμάτων «από μέσα».

 

Νομίζουμε πως ειπώθηκαν αρκετά. Περισσότερο από αρκετά. Η άποψη του π. Γεώργιου είναι η άποψη απλά και μόνο ενός Ιερέα. Σεβασμός προς την ιδιότητα του αυτή δεν σημαίνει αποδοχή απόψεων. Δεν μπορούμε άλλωστε να πιστέψουμε πως το Οικ. Πατριαρχείο αποδέχεται και τις απόψεις του για το θαύμα του Αγ. Φωτός, υποτιμώντας έτσι και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Είναι καλή ίσως η προαίρεσή του και θέλει να υπερασπιστεί από «επιθέσεις – φάντασμα» το Πατριαρχείο. Όμως ο τρόπος που το κάνει δίνει τροφή σε ζηλωτές και σχισματικούς, φουντώνει την φωτιά που ο ίδιος νομίζει πως καταδικάζει. Με άλλα λόγια γίνεται κι’ αυτός ένας «ζηλωτής».

 

Όπως είδαμε η κριτική του στο κείμενο της «ομολογίας» στερείται βάσης…έχουμε να κάνουμε με χαρακτηρισμούς και αφορισμούς απλών ανθρώπων, καθηγητών, ιερέων και ιεραρχών οι οποίοι «τσουβαλιάζονται» για να αντικρουστεί τελικά τι; Απλά μία κραυγή ανησυχίας των παιδιών προς τους πατέρες τους! Όμως οι πραγματικοί Πατέρες όταν ανησυχούν τα παιδιά τους, τα καθησυχάζουν, δεν τα βρίζουν ούτε τα διώχνουν, ακόμα και αν (νομίζουν πως) είναι «άτακτα». Θα περιμένουμε μια περισσότερο νηφάλια απάντηση/δήλωση από Πατέρες με περισσότερη υπομονή και αγάπη, όπως άλλωστε έχουμε συνηθίσει και στο παρελθόν:  

http://www2.aegean.gr/therapontas/main.php?goto=25&sub=344&val=344&article_id=145