Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Ψυχοθεραπευτικά

Η αποτελεσματικότητα του Πνευματικού και του Ψυχιάτρου στην ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου * Η Εκκλησία ως θεραπευτική επιστήμη * Η Ορθοδοξία ως Θεραπεία

Ο Επίσκοπος είναι εγγυητής

της θεραπευτικής αγωγής και μεθόδου

π. Ιωάννη Ρωμανίδη

 

Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄.  Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.

 

«Η εγγύηση της μεταδόσεως της Ορθοδόξου παραδόσεως συνηθίζεται σήμερα να λέγεται ότι είναι ο επισκοπικός βαθμός, το επισκοπάτον.

Συνηθίζεται να λέγεται αυτό σήμερα. Βέβαια, είναι αυτή η πατερική παράδοση, ότι μεταδίδεται η παράδοση, κυρίως, μέσω των Επισκόπων, που είναι το κέντρο της παραδόσεως, το κέντρο της ενότητος της Εκκλησίας, το κέντρο του διδασκαλικού καθήκοντος της Εκκλησίας, είναι το κέντρο της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας, της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας και χωρίς τον Επίσκοπο δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Αυτό είναι γεγονός. Γιατί όμως είναι γεγονός; Επειδή είχαν μία επίθεση των χειρών αδιακόπως από την εποχή των Αποστόλων ή επειδή είχαν την θεραπευτική χάρη;

Να το μεταφέρουμε στην ιατρική επιστήμη. "Έχουμε τους χειρούργους. Χειροτονούνται χειρουργοί με εξετάσεις. Παίρνουν μαθήματα. Εξασκούνται σε εργαστηριακές εξετάσεις και αφού οι καθηγητές τους θεωρούν ότι είναι πλέον έτοιμοι, τους δίδουν μια περγαμηνή και λέγονται χειρουργοί.

Οι Επίσκοποι της Εκκλησίας είναι οι καθηγηταί Πανεπιστημίου στην αρχαία Εκκλησία. Τώρα, οι Επίσκοποι είναι οι μαθηταί των "καθηγητών". Στην αρχαία Εκκλησία οι Επίσκοποι είναι οι καθηγηταί. Αυτοί φτιάχνουν τα πνευματικά τέκνα. Έχουν όλη την ευθύνη της θεραπευτικής αγωγής μέσα στην ενορία κλπ, και γι' αυτόν τον λόγο δίνει ο Επίσκοπος στον Πρεσβύτερο την άδεια να κάνει τον Πνευματικό Πατέρα. Δεν έχει ο παπάς την άδεια να είναι Πνευματικός Πατέρας από την χειροτονία, όπως λένε μερικοί, διότι το να είναι κανείς Πνευματικός Πατέρας, δεν είναι από την χειροτονία. Η χειροτονία είναι για να τελούνται τα Μυστήρια, η δημοσία λατρεία της Εκκλησίας και τα Μυστήρια κατά τύπον. Το γεγονός ότι ο παπάς δεν είναι Πνευματικός Πατέρας από της χειροτονίας, σημαίνει ότι η χειροτονία δεν τα δίνει όλα.

Αλλά Πνευματικός Πατέρας μπορεί κανείς να γίνει μόνον από Πνευματικό Πατέρα. Και αυτή είναι η ουσία της Αποστολικής διαδοχής και της Αποστολικής παραδόσεως. Δηλαδή, όπως ο γιατρός καθηγητής, φτιάχνει χειρουργούς ιατρούς, έτσι οι Πνευματικοί φτιάχνουν Πνευματικούς. Δεν μπορεί να γίνει κανείς Πνευματικός από μια χειροτονία. Αυτό είναι αδύνατον.

Λοιπόν, από αυτής της απόψεως, ο Επίσκοπος ήταν φορέας. Διότι, ο Επίσκοπος υποτίθεται ότι είναι ο κατ’ εξοχήν Πνευματικός Πατέρας και φορεύς της διαγνωστικής και θεραπευτικής παραδόσεως της Εκκλησίας. Και κείνος κατ' εξοχήν γνωρίζει και να κάνει σωστή διάγνωση και να κάνει σωστή θεραπεία. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο το επισκοπάτο μεταδίδει από την μια γενιά στην άλλη την αποστολική παράδοση, της οποίας η καρδιά είναι η διάγνωση και η θεραπεία, με αποκορύφωμα την θέωση».

«Και φθάνουν στο σημείο που ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος μας πληροφορεί ότι πολλοί Επίσκοποι σήμερα στην Εκκλησία θα ήσαν οι λαϊκοί στην αρχαία Εκκλησία και όχι Κληρικοί. Λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια διάλυση στο νοσοκομείο και αντί να είναι πραγματικοί γιατροί, έχουν αντικατασταθεί πρώτα από νοσοκόμους οι οποίοι όσο να είναι, ο νοσοκόμος κάτι ξέρει. Αλλά μετά ούτε νοσοκόμοι. Και φθάνουμε στο σημείο να είναι γεμάτο το νοσοκομείο από κομπογιαννίτες».

Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλοιωθεί περισσότερο. Οι Κληρικοί τελούν τα Μυστήρια, αλλά πολλοί δεν ξέρουν τον τρόπο θεραπείας και δεν μπορούν να θεραπεύουν, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, δηλαδή δεν ξέρουν και δεν μπορούν να βοηθήσουν τους Χριστιανούς να περάσουν από την κάθαρση, στον φωτισμό και την θέωση.

«Για την σημερινή Ορθόδοξη θεολογία έχει χωρισθεί η εκκλησιαστική πράξη σε δύο χώρους. Από το ένα μέρος υποσχόμαστε μελλοντική θεραπεία μετά τον θάνατο, έχουμε γίνει γιατροί, όχι για σήμερα, αλλά για μετά τον θάνατο. Πώς το κάνουμε αυτό; Παίρνουμε μια χειροτονία μετά αρχίζουμε: "Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός… ". Κάνουμε τελετουργική, δηλαδή, και μετά λέμε, όσοι μετέχουν στα Μυστήρια θα έχουν ζωή μετά τον θάνατο και θα πάνε στον Παράδεισο. Εκείνος που δεν μετέχει θα πάει στην Κόλαση, Οπότε, το ρίξαμε στην μελλοντική θεραπεία του ανθρώπου.

Ο παπάς ο ίδιος δεν θεραπεύει κανέναν, απλώς κάνει Λειτουργίες. Ο δεσπότης δεν θεραπεύει κανέναν, απλώς κάνει Λειτουργίες. Ποιοι διδάσκουν σήμερα στους ανθρώπους; Δηλαδή ποιοι περνούν τους ανθρώπους από την κάθαρση στον φωτισμό;

Δηλαδή, η τελετουργική ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας σήμερα, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και παντού, έχει γίνει άσχετη προς την θεραπεία του ανθρώπου εξ απόψεως καθάρσεως και φωτισμού. Αν θέλεις κάθαρση και φωτισμό σήμερα, το πολύ θα  πας σε ένα Μοναστήρι. Θα πρέπει να προσέξεις σε ποιο Μοναστήρι κιόλας, δεν θα πας σε οποιοδήποτε Μοναστήρι. Αυτή είναι η σημερινή Ορθοδοξία».

«Έχουμε γίνει συντηρητές ορισμένων λειτουργικών κειμένων και τίποτε άλλο. Εκτός από την μέλλουσα ζωή που υποσχόμαστε στον καθένα, "ελάτε στην Εκκλησία, αν δεν ερχόσαστε θα πάτε στην Κόλαση, αν ερχόσαστε θα πάτε στον Παράδεισο". Αυτό είναι το σημερινό μήνυμα. Ναι, αλλά εκείνοι που έρχονται στην Εκκλησία, πόσοι από αυτούς θεραπεύονται και πόσοι παπάδες σήμερα θεραπεύουν; Αυτό είναι ερώτημα.

Τώρα, το άλλο. Έχουμε το ενδιαφέρον για την μέλλουσα ζωή. Όσοι έχουν πάθει ψύχωση και φοβούνται την Κόλαση, θεωρείται ότι πολλοί εξ αυτών θα πάνε στα Μοναστήρια και θα ασχολούνται πλέον με την ψυχή τους, για να εξασφαλίσουν μια θέση στον Παράδεισο, το οποίο είναι το "επάγγελμα” των μοναχών.

Μετά οι εφημέριοι παπάδες στις ενορίες τι κάνουν, εφ' όσον δεν περνάνε τον κόσμο από την κάθαρση στον φωτισμό; αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα ασχολούνται με αυτήν την ζωή. Διότι είναι γονείς που θέλουν να βρουν έναν καλό γαμπρό για την κόρη τους, κάνουν παρακλήσεις, προσευχές. Πάει και αγιάζει τα σπίτια, τα μαγαζιά για να πάνε καλά οι δουλειές, διαβάζει αγιασμό σε κανένα καράβι για να γένη πιο πλούσιος ο εφοπλιστής, συνέχεια προσευχές κάνουν, αγιασμούς, μνημόσυνα. Οπότε, γίνεται ένας τελετουργικός ρουτινιάρης δηλαδή, αλλά δεν ασχολείται ο ενοριακός παπάς με την κάθαρση και τον φωτισμό του λαού που είναι η κύρια μέριμνά του, όπως φαίνεται τουλάχιστον από τα λειτουργικά βιβλία».

«Σώζεται η τελετουργική ζωή της Εκκλησίας, ωραίες Λειτουργίες, ωραία άμφια, ξέρω γω τι, μουσική, ωραίες εικόνες και το ένα και το άλλο κλπ. Και θεραπεία, γιόκ! Αυτό είναι το πρόβλημα.

Οπότε, φθάσαμε σε ένα σημείο που όχι μόνον σπάνια θα βρεθεί Πνευματικός Πατέρας ή παπάς που είναι στην κατάσταση του φωτισμού, αλλά φθάσαμε στο σημείο που, αν τους ρωτήσεις, ας πούμε, την διδασκαλία περί Πατέρων, περί φωτισμού, περί Θεώσεως και καθάρσεως, ιδέα δεν έχουν, όχι μόνον οι Κληρικοί ούτε και καθηγητές Πανεπιστημίου».

Η επιτυχία μιας Επισκοπής είναι εάν ο Επίσκοπος και οι Κληρικοί γνωρίζουν την μέθοδο θεραπείας, που σημαίνει εάν οι ίδιοι βαδίζουν στον δρόμο της αγιότητος. Σε αντίθετη περίπτωση παρατηρείται αποτυχία,

«Εάν ένας Δεσπότης γίνεται ο ίδιος άγιος και οι Κληρικοί γίνουν Άγιοι και ένα μεγάλο μέρος του ποιμνίου αγιάσει, αυτό σημαίνει επιτυχία. Εάν, όμως σε μία Επισκοπή ούτε ο Επίσκοπος φθάνει στην αγιότητα ούτε οι Κληρικοί ούτε κανένα μέλος της Εκκλησίας, εφ' όσον αυτή η Επισκοπή στερείται ανθρώπων που περνάνε από την κάθαρση και φθάνουν στον φωτισμό και στην θέωση, αυτό σημαίνει, εξ απόψεως αυστηρών Ορθοδόξων κριτηρίων, μεγάλη αποτυχία».

Βέβαια, το ότι οι Κληρικοί δεν γνωρίζουν την μέθοδο της θεραπείας, δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζονται. Έχει τονισθεί προηγουμένως ότι είναι διπλό το έργο των Κληρικών, το ένα ότι τελούν τα Μυστήρια, το άλλο ότι θεραπεύουν τους ανθρώπους για να μετέχουν αξίως των Μυστηρίων. Μπορεί να μη γνωρίζουν οι Κληρικοί την μέθοδο της Ορθοδόξου θεραπείας, αλλά τελούν κανονικά τα Μυστήρια, εκτός και αν έχουν καθαιρεθεί επίσημα από την Εκκλησία.

«Ο παπάς ή ο Δεσπότης μπορεί να είναι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Εφ' όσον όμως δεν υπάρχει καμιά εκκλησιαστική πράξη εναντίον του, εφ' όσον δεν έχει καθαιρεθεί ο άνθρωπος, τα Μυστήρια που επιτελεί ως εντολοδόχος της Ιεραρχίας είναι όλα έγκυρα. Και οι Βαπτίσεις είναι έγκυρες και οι χειροτονίες του είναι έγκυρες και ακόμα και οι συγχωρητικές του ευχές είναι έγκυρες, και ας είναι παλιάνθρωπος ο ίδιος. Όλα είναι έγκυρα.

Από την στιγμή όμως που καθαιρείται, είναι άκυρα ό,τι κάνει. Ο ίδιος είναι ο άνθρωπος και προ της καθαιρέσεώς του και μετά την καθαίρεση, αλλά είναι η καθαίρεση που άλλαξε την κατάσταση, διότι εκεί έχουμε μια επίσημο απόφαση της Εκκλησίας ότι τώρα είναι καθηρημένος.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους αφόρισμένους. Εφ' όσον η Εκκλησία δεν έχει επισήμως αφορίσει έναν άνθρωπο και δεν έχει λάβει καμιά θέση και τον έχει κηδέψει, αυτό σημαίνει ότι οι συγγενείς αυτού του ανθρώπου έχουν όλο το δικαίωμα να του κάνουν μνημόσυνο μέσα στην Εκκλησία. Εάν όμως έχει αφορισθεί, επειδή ήταν μασόνος ή επειδή ήταν αιρετικός, αυτός δεν θα κηδευτεί. Και, επομένως, εφ' όσον δεν κηδεύεται, δεν θα πούμε και μνημόσυνο».

Γενικά, η Ιεροσύνη ως χάρισμα έχει πολύ μεγάλη αξία μέσα στην Εκκλησία. Ταυτόχρονα, όλοι οι Χριστιανοί για να είναι ζωντανά μέλη της Εκκλησίας πρέπει να ανήκουν στο βασίλειον ιεράτευμα, κατά τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου: «Υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ ου λαός, νυν δε λαός Θεού, οι ουκ ηλεημένοι, νυν δε ελεηθέντες» (Α΄ Πέτρ. β΄, 9-10)· και κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου στους Κολοσσαείς: «μετά χαράς ευχαριστούντες τω Πατρί τω ικανώσαντι ημάς εις την μερίδα του κλήρου των Αγίων εν τω φωτί» (Κολοσσαείς α: 12).

Δημιουργία αρχείου: 7-4-2017.

Τελευταία μορφοποίηση: 7-4-2017.

ΕΠΑΝΩ