|
Ο παπα - Νικόλας Πλανάς ήταν
άνθρωπος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση. Ο προγνώστης
Θεός τον επροίκισε με το προορατικό χάρισμα ενώ ήταν ακόμα μικρό
παιδί. Με την μεγάλη απλότητα που τον διέκρινε, διηγόταν: “Μια
βραδυά χειμωνιάτικη, που καθόμασταν στο τζάκι είπα στον πατέρα μου:
“Πατέρα, αυτή την στιγμή εβυθίσθη το καΐκι μας το “Ευαγγελίστρια”
έξω από την Πόλη”. Έντρομος ο πατέρας μας, λέγει στην μητέρα μου:
“Γυναίκα, τι λέγει το παιδί”; Και όντως, αυτή τη στιγμή επνίγη το
καΐκι μας...”. Και για να αποφύγη τον θαυμασμό των άλλων, αλλά
και τον πειρασμό της υπερηφανείας έλεγε, ότι “όλα τα παιδιά είναι
προορατικά”.
Δεκατεσσάρων ετών έμεινε ορφανός από πατέρα,
και στα δεκαεπτά νυμφεύθηκε στην Αθήνα, όπου μετεκόμισε με την
μητέρα και τα αδέλφια του από την γενέτειρά του την Νάξο. Η σύζυγος
του απέθανε σε νεαρή ηλικία, αφού εν τω μεταξύ απέκτησαν ένα αγόρι.
Στην πολυθόρυβη πόλη και μέσα σε τόσες φροντίδες, αφού ήταν πατέρας
και μητέρα μαζί για το παιδί του και παράλληλα πνευματικός πατέρας
για τους ενορίτες του, έζησε βίον αληθινού ασκητού με νήψη, προσευχή
και λατρευτική ζωή.
Τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την αγιότητα του παπα-Νικόλα τις
έχουμε από τον σύγχρονό του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο Παπαδιαμάντης
ήταν ψάλτης του, στο Εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, κοντά στο
Μοναστηράκι της Αθήνας. Έψαλλε στους εσπερινούς και τους όρθρους,
στις λειτουργίες και τις ολονυκτίες, που τελούσε με κατάνυξη, αλλά
και μεγαλοπρέπεια ο παπα-Νικόλας. Και μπόρεσε να διεισδύση στο βάθος
της αγιασμένης αυτής ύπαρξης και να αντιληφθή το πλήθος των
χαρισμάτων της, τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα κάτω από το κέλυφος
της απλότητας και της ταπείνωσης, γιατί ήταν και εκείνος
εντεταγμένος στην ίδια προοπτική, ήταν, δηλαδή, φορέας της Ορθοδόξου
Παραδόσεως. Τον ονομάζει άξιο λειτουργό του Υψίστου και τον
αντιπαραβάλλει με τους “επαγγελματικούς ιερείς”, όπως τους αποκαλεί,
και συνεχίζει: “Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο
απλοϊκότερος των ανθρώπων... είναι αξιαγάπητος, είναι απλοϊκός και
ενάρετος, είναι άξιος του πρώτου Μακαρισμού του Σωτήρος”.
Ήταν, όπως όλοι οι Άγιοι, αφιλοχρήματος και ελεήμων. “Περνούσε
πολύ χρήμα από τα χέρια του, αλλά αμέσως διοχετευόταν στην
ελεημοσύνη. Ως και νεαρούς διάκους βοηθούσε να σπουδάσουν. Πολλές
φορές δεν είχε ούτε μια πεντάρα πάνω του. Χωρίς να το προσέξη κάποτε
πήρε ένα αμάξι να τον πάη σε κάποιο σπίτι. Όταν έφθασαν και ηθέλησε
να πληρώση... κοιτάζει για λεπτά, ξανακοιτάζει, τίποτα. Βρέθηκε σε
αμηχανία. Του λέγει ο αμαξάς: “Δεν είσαι συ ο εφημέριος του Αγίου
Ιωάννου, ο παπα - Νικόλας;” - “Ναι, παιδί μου, εγώ είμαι”. - Έ, δεν
θέλω λεπτά, μόνον την ευχή σου!””. Σε μια άλλη περίπτωση κάποιος,
που του διάβασε κάποτε παράκληση, του έδωσε ως πληρωμή κάποιο
σεβαστό ποσόν, μέσα σε κλειστόν φάκελο. Αυτός, καθώς πήρε τον φάκελο,
τον έδωσε αμέσως κλειστόν σε μια πτωχή, που τον περίμενε πότε να
τελειώση την παράκληση. Ο άνθρωπος που του τον έδωσε, άναψε από
στενοχώρια. “Μα τον ευλογημένον”, έλεγε, “να μην κοιτάξη
καν τι του έδωσα;!”.
Έδειχνε μεγάλη υπομονή στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες και
αφάνταστη ψυχραιμία. Έλεγε κάποτε ο ίδιος συμβουλεύοντας μια
πνευματική του κόρη: “Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα
τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν”.
Μεγάλη σημασία έδινε στην προσοχή και την συγκέντρωση του νου κατά
την διάρκεια της προσευχής και της λατρείας. Στις διδασκαλίες του
προς τα πνευματικά του παιδιά τόνιζε πολύ το σημείο αυτό. Μάλιστα,
όταν έβγαινε να θυμιάση, κατά την διάρκεια του Όρθρου, πολλές φορές
τον είδαν να θυμιά άδεια στασίδια, ενώ αντίθετα δεν θυμιούσε
κάποιους από τους παρισταμένους. Με το πνευματικό του χάρισμα
διέκρινε ότι, κάποιοι από τους παρόντες σωματικά ήσαν ουσιαστικά
απόντες, αφού ο νους τους ήταν σκορπισμένος και τριγυρνούσε έξω εδώ
κι εκεί, ενώ κάποιοι που απουσίαζαν, λόγω ασθενείας ή για άλλους
λόγους ανωτέρους της θελήσεώς τους ήσαν νοερά παρόντες και
προσευχόντουσαν την ώρα εκείνη.
Λειτουργούσε συχνά και μνημόνευε στην Αγία Πρόθεση πάρα πολλά
ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Αξιώθηκε να ακούση ψαλμωδίες
αγγέλων.
Προτρέπουμε την ανάγνωση του βίου του, που προκαλεί μεγάλη γλυκύτητα
στην καρδιά, όρεξη για προσευχή, μετάνοια και διάθεση για διόρθωση
και μίμηση της θεάρεστης ζωής του.
Αναδημοσίευση από το
κλαμπ "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο":
http://clubs.pathfinder.gr/saints
Η εικόνα λήφθηκε από :
http://www.parembasis.gr |
