|
Ο Σεπτέμβριος είναι για την
Εκκλησία ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους και η
πρώτη του ημέρα είναι πρωτοχρονιά. Την ημέρα αυτή, δηλαδή την πρώτη
του μηνός Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Οσίου
Συμεών του Στυλίτου.
Στην χορεία των Οσίων της Εκκλησίας μας συγκαταλέγονται και οι Άγιοι
εκείνοι που ονομάζονται στυλίτες. Αυτοί επέλεξαν σαν τρόπο άσκησης
την διαμονή τους σε έναν στύλο και γι’ αυτό έλαβαν αυτήν την
επωνυμία.
Ο όσιος Συμεών ο Στυλίτης καταγόταν από ένα χωριό που ονομαζόταν
Σισάν και το οποίο βρισκόταν ανάμεσα στην επαρχία των Σύρων και των
Κιλίκων. Έζησε τον 5ο μ. Χ. αιώνα, επί αυτοκράτορος Λέοντος του
Μεγάλου και όταν Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν ο Μαρτύριος. Αγάπησε την
προσευχή και την άσκηση από την νεαρή του ηλικία και με την βοήθεια
των πνευματικών του Διδασκάλων έφθασε στα υψηλότερα σημεία της
πνευματικής ζωής. Αφού έζησε στην αρχή την κοινοβιακή ζωή, στην
συνέχεια πήγε σε ησυχαστικά μέρη και εγκαταστάθηκε σε έναν λάκκον
άνυδρο και εκεί ησύχαζε, δηλαδή ζούσε με άσκηση και προσευχή.
Κατόπιν εγκαταστάθηκε σε ένα μοναχικό κελί και στην συνέχεια, επειδή
απέκτησε μεγάλη φήμη και πήγαιναν πολλοί να τον δουν, με αποτέλεσμα
να μη βρίσκει ησυχία, γι’ αυτό και έπηξε στην γη ένα στύλο υψηλόν,
τριανταέξι πήχεις και εκεί έμενε όρθιος ημέρα και νύκτα. Κάτω από
τον στύλο του Οσίου συνέρρεαν πλήθη ανθρώπων για να τον δουν και να
ακούσουν τον θεόπνευστο παρηγορητικό του λόγο και πολλοί αλλόθρησκοι
εβαπτίζοντο.
«Μιμήθηκε την ζωή των αγγέλων με υλικόν σώμα, τόσον πολύ ώστε
μερικοί να απορούν γι’ αυτόν και να διερωτώνται μήπως ήταν κάποια
ασώματη φύση» (Αγ. Νικοδήμου Αγορείτου, Συναξαριστής, εκδ. Σπανός,
τόμ. Α, σελ. 4).
Έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή σε ηλικία πενηνταέξι ετών. Σε τόσο
σύντομο χρονικό διάστημα έφθασε σε τόσο μεγάλα ύψη αρετής, ώστε
οδήγησε χιλιάδες λαού στην Θεογνωσία, ευεργέτησε και συνεχίζει να
ευεργετεί με τις πρεσβείες του και το πλήθος των θαυμάτων που
επιτελεί.
Ο άγιος Συμεών ο Στυλίτης με τον τρόπο της ζωής του φανερώνει:
Πρώτον, τον τρόπο με τον οποίον οι άγιοι ασκούν ποιμαντικό και
ιεραποστολικό έργο. Και ο τρόπος αυτός, όπως φανερώνουν τα πράγματα,
είναι και ο αποτελεσματικότερος. Διδάσκουν, νουθετούν, παρηγορούν με
τον τρόπο της ζωής και με τον λόγο τους, που δεν είναι εγκεφαλικός,
ηθικίστικος, αλλά αναγεννητικός και ζωοποιός, αφού βγαίνει μέσα από
μια καρδιά καθαρή, αναγεννημένη και γεμάτη από την χάρη του αγίου
Πνεύματος. Δεν επεδίωκε να έχει κοντά του κόσμο και πολύ περισσότερο
δεν ήθελε να έχει οπαδούς. Δεν προσκαλούσε τα πλήθη, ίσα - ίσα τα
απέφευγε και επεδίωκε την ησυχία. Όσο όμως επιθυμούσε την αφάνεια
και την ησυχία, τόσο η φήμη τον κατεδίωκε. Κατέβηκε σε λάκκο να
κρυφτεί και τον βρήκαν. Ανέβηκε σε ψηλό στύλο και έτρεχαν από κάτω
και παρέμεναν στην ζέστη και το κρύο, περιμένοντας ένα του λόγο, μια
του νουθεσία, που παρηγορούσε, έλυνε προβλήματα και γιάτρευε πληγές.
Με την προσευχή του θεράπευε τους ανθρώπους σωματικά και ψυχικά.
Τους αναγεννούσε, τους οδηγούσε στο βάπτισμα και την βίωση της κατά
Χριστόν ζωής.
Φαίνεται καθαρά ότι η ιεραποστολή που γίνεται με το παράδειγμα και
την ένταση της προσευχής, με την αυταπάρνηση και την θυσιαστική
αγάπη έχει σωτήρια αποτελέσματα.
Δεύτερον, ότι οι Άγιοι είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της
ανθρωπότητος. Προσφέρουν στον άνθρωπο αυτό που έχει ανάγκη
περισσότερο από όλα. Δηλαδή, απάντηση στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα
που τον τυραννούν, και τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτήσει νόημα
ζωής. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου, σήμερα και πάντοτε,
είναι το να βρει νόημα στην ζωή του. Να πεισθεί ότι η ζωή του έχει
κάποιο νόημα, κάποιο σκοπό και ως εκ τούτου αξίζει να ζει. Και αυτό
που δίνει αξία και νόημα στην ζωή του ανθρώπου είναι η άκτιστη χάρη
του Θεού, που τον βοηθά να υπερβεί τον θάνατο στα όρια της
προσωπικής του ζωής και έτσι να αποκτήσει «ζωήν και περισσόν ζωής».
Να βιώσει την νέκρωση του θανάτου και να χαίρεται αληθινά την ζωή.
Να βγει έξω από την φυλακή των αισθήσεων, όπου τον έχουν
αιχμαλωτισμένο και κλεισμένο τα πάθη και να χαρεί την ελευθερία του.
Την αληθινή ελευθερία από την υποδούλωση στην αμαρτία και τον
διάβολο. Ο στύλος του αγίου Συμεών είναι το σύμβολο της πραγματικής
ελευθερίας, της αληθινής αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο και της
αυθεντικής ζωής, η οποία έχει νόημα και σκοπό, αφού αποβλέπει στην
θέωση, στην κοινωνία με τον Άγιο Τριαδικό Θεό.
Το τελειότερο δημιούργημα του Θεού είναι ο άνθρωπος, και αποτελεί
την μεγαλύτερη ευλογία για την κτίση, όταν παραμένει άνθρωπος ή
καλύτερα, όταν προχωρεί ακόμη περισσότερο και γίνεται κατά χάριν
θεός. Αλλά επίσης και το μεγαλύτερο και αγριότερο θηρίο πάνω στην γη
είναι και πάλιν ο άνθρωπος, όταν έχει υποδουλωθεί στα πάθη και έχει
χάση την ανθρωπιά του.
Σε μια εποχή υλιστική, όπως η δική μας που χαρακτηρίζεται από την
ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον, από την φιλαυτία και την
υποδούλωση στα πάθη της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας και της
φιληδονίας, ο βίος και η πολιτεία του οσίου Συμεών αποτελούν ισχυρό
ράπισμα για αφύπνιση. Το να νικήσει κανείς τα πάθη του δεν είναι
σίγουρα εύκολο πράγμα. Χρειάζεται θέληση, ισόβιος αγώνας και
προσευχή. Όταν όμως αυτό κατορθωθεί, τότε ο άνθρωπος αποκτά και πάλι
την χαμένη ανθρωπιά του και γίνεται αληθινός άνθρωπος. Μεταβάλλεται
σε αστείρευτη πηγή χαράς και ευλογίας για τούς ανθρώπους γύρω του,
για ολόκληρη την οικουμένη.
Αναδημοσίευση από το κλαμπ "Αντιαιρετικό
Εγκόλπιο":
http://clubs.pathfinder.gr/saints |
