Οι Καιροί των Εθνών Αναθεωρημένοι
© Carl Olof Jonsson, Göteborg, Sweden
Κεφάλαιο 1ο
Το Ιστορικό μιας Ερμηνείας
Β. Ο "κανόνας" εφαρμοζόμενος στους "Καιρούς των Εθνών"
Το εδάφιο Αποκάλυψη 11/ια: 2,3 αναφέρεται σε μια προφητική περίοδο "σαράντα δύο μηνών" ή "χιλίων διακοσίων εξήντα ημερών", στη διάρκεια των οποίων "ο ναός... εδόθη εις τα έθνη, και την πόλιν την αγίαν θέλουσι πατήσει τεσσαράκοντα δύο μήνας". (Αποκ. 11/ια: 2). Συνεπώς, φάνηκε εύλογο να συνδυασθούν αυτά τα λόγια με την προφητεία των Καιρών των Εθνών του Λουκά 21/κα: 24. Αυτό έγινε από μερικούς ακόλουθους του Ιωακείμ. Αλλά εφόσον τα εδάφια Αποκάλυψη 11/ια: 2,3 και 12/ιβ: 6,14 φαίνεται να ασχολούνται με τη Χριστιανική Εκκλησία, η "Ιερουσαλήμ" ή η "Αγία πόλις" συνήθως ερμηνευόταν πως σήμαινε την Εκκλησία της Ρώμης. [11] Μερικοί θεώρησαν πως η καταπάτηση της αγίας πόλης θα έληγε το 1260 μ.Χ., άλλοι πίστευαν πως αυτή η προφητεία εφαρμοζόταν στην κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ. Ο πασίγνωστος γιατρός του σχολαστικισμού ο Άρνολντ της Βιλλανόβα (1235 - 1313), ταύτισε τους καιρούς των Εθνών με τις 1290 ημέρες του εδαφίου του Δανιήλ 12/ιβ: 11. Μετρώντας από την παύση των Ιουδαϊκών θυσιών μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, ανέμενε το τέλος των καιρών των Εθνών τον δέκατο τέταρτο αιώνα. Η λήξη των καιρών των Εθνών στο εγγύς μέλλον είχε επίσης συνδεθεί με τις Σταυροφορίες. Όπως δήλωσε ο Άρνολντ: "Πώς μπορεί ο ΄΄άγιος λαός΄΄ να επαναποκτήσει τους Αγίους τόπους από τους απίστους, αν το τέλος των καιρών των Εθνών δεν είναι κοντά;" [12]
Για τον Βάλτερ Μπρουτ, έναν από τους ακολούθους του Ουίκλιφ, στο τέλος του δέκατου - τέταρτου αιώνα στην Αγγλία, η περίοδος των "Καιρών των Εθνών" άρχισε "αμέσως μετά την αποδημία των Αποστόλων". [13] Ο Μπρουτ μέτρησε τα 1290 χρόνια από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ:
"Τώρα, αν κάποιος κοιτάξει τα χρονικά, θα βρει πως, αφότου συντελέσθηκε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, κι αφότου ο ισχυρός βραχίονας του αγίου λαού διασκορπίσθηκε ολότελα, κι αφότου τέθηκε το Βδέλυγμα - δηλαδή το Είδωλο της Ερήμωσης της Ιερουσαλήμ - στον Άγιο τόπο, όπου προηγούμενα βρισκόταν ο Ναός του Θεού, πέρασαν 1290 μέρες, εκλαμβάνοντας μια μέρα για ένα έτος, όπως συχνά γίνεται στους Προφήτες. Οι καιροί των Εθνών εκπληρώνονται, ο Θεός επέτρεψε να καταπατηθεί η αγία Πόλη, κάτω από τα ήθη και τα έθιμα των εθνών, για σαράντα δύο μήνες". [14]
Εφόσον, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, οι καιροί των Εθνών είχαν ήδη εκπνεύσει, ο Μπρουτ θεώρησε πως επρόκειτο να συμβεί η δευτέρα έλευση του Χριστού.
Ο καιρός πέρασε προσπερνώντας τις πολλές αποκαλυπτικές χρονολογίες που είχαν καθορισθεί. Δεν ήταν πια δυνατό να μετρούνται τα 1260 ή 1290 χρόνια από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. ή από το θάνατο των αποστόλων. Το σημείο έναρξης της μέτρησης έπρεπε να μετακινηθεί προς τα εμπρός, σε μια μετέπειτα χρονολογία. Διάφορες ομάδες, που διώκονταν και στιγματίζονταν σαν αιρετικοί από τη Ρωμαϊκή εκκλησία, συνήθως θεωρούσαν τους εαυτούς τους σαν την "αληθινή εκκλησία" - που εικονίζεται στην Αποκάλυψη 12/ιβ: 6α, ως μια γυναίκα που έπρεπε να φύγει στην "έρημο" για "χίλιες διακόσιες εξήντα μέρες" - την περίοδο της καταπάτησης της πνευματικής Ιερουσαλήμ. Το σημείο έναρξης τοποθετείτο κάπου στον 4ο αιώνα. Αυτή η άποψη ήταν κοινή μεταξύ των Μεταρρυθμιστών. Ο διακεκριμένος Σκοτσέζος μαθηματικός και σπουδαστής της Προφητείας Τζων Νάπιερ (1550 - 1617) έθετε το σημείο έναρξης της περιόδου γύρω στο 300 μ.Χ. ή στο 316 μ.Χ. και έτσι, κατ' αυτόν, η περίοδος έληγε το δεύτερο ήμισυ του δεκάτου έκτου αιώνα. [15] Τα καταπατούντα έθνη γρήγορα κατέληξαν να ταυτίζονται με τον Παπισμό της Ρώμης. Αργότερα, το σημείο έναρξης των καιρών των Εθνών κινήθηκε και πάλι προς τα εμπρός, στον έκτο ή έβδομο αιώνα, οπότε οι Πάπες απόκτησαν πραγματικά θέση ισχύος. Για παράδειγμα, γράφοντας ο Τζωρτζ Μπελ στο "Ευαγγελικό περιοδικό" του 1796, υπολόγισε την έναρξη των 1.260 ετών από το 537 η 553 μ.Χ. και προείπε την πτώση του Αντίχριστου (του Πάπα) το "1797 ή 1813".[16] Για τα 1260 χρόνια, λέει ο Μπελ:
"Η άγια πόλη πρόκειται να καταπατείται από τα Έθνη, δηλαδή τους Παπικούς, οι οποίοι, αν και είναι Χριστιανοί στο όνομα, είναι Εθνικοί ως προς τη λατρεία και την πρακτική, λατρεύουν αγγέλους, αγίους και εικόνες και διώκουν τους ακολούθους του Χριστού. Αυτοί οι Εθνικοί ή Έθνη, αφαιρούν την καθημερινή θυσία και στήνουν το βδέλυγμα που ερημώνει την ορατή εκκλησία του Χριστού για το διάστημα των 1.260 ετών".[17]
Αυτό γράφηκε το 1795, στο μέσο της Γαλλικής Επανάστασης, λίγο πριν τα Γαλλικά στρατεύματα αιχμαλωτίσουν τον Πάπα και τον εξαναγκάσουν σε εξορία. Είναι πολύ ενδιαφέρον πως αυτά τα συμβάντα στη Γαλλία και στην Ιταλία είχαν σε κάποιο βαθμό προλεχθεί σχεδόν έναν αιώνα πριν συμβούν, από διάφορους σχολιαστές, γνωστότερος των οποίων ήταν ο Σκωτσέζος πάστορας Ρόμπερτ Φλέμιγκ (1660-1716).[18] Εξ αιτίας αυτών των αξιοσημείωτων προρρήσεων, το έτος 1798 αποτέλεσε σύντομα κοινή πίστη των σχολιαστών των Γραφών, πως θα αποτελούσε τη χρονολογία τερματισμού των 1.260 ετών. Αυτή η άποψη, με κάποιες διαφορές, υιοθετήθηκε και από τον Κάρολο Τέιζ Ρώσσελ και τους ακολούθους του, μέχρι το 1930, ισχύει δε ακόμη μεταξύ των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας.
Η Γαλλική Επανάσταση της περιόδου 1789-1798 και τα χαώδη επακόλουθά της στην Ευρώπη, αύξησαν πολύ το ενδιαφέρον για τη μελέτη της προφητείας, ιδιαίτερα εφόσον μερικές από αυτές τις αναστατώσεις, είχαν κατά μέρος προαγγελθεί από ερμηνευτές των προφητειών. Η Επανάσταση αποκορυφώθηκε το 1792 με τη βίαιη κατάργηση της Μοναρχίας και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Νέοι, εξτρεμιστές ηγέτες επέφεραν μια περίοδο τρόμου και χάους στη Γαλλία και εγκαινίασαν μια σχεδόν συνεχή περίοδο κατακτητικών πολέμων που διάρκεσε ως το 1815, όταν ο Αυτοκράτορας Ναπολέοντας νικήθηκε στο Βατερλώ. Οι ιστορικοί συμφωνούν πως η Γαλλική Επανάσταση αποτέλεσε ένα σπουδαίο σημείο στροφής στην ιστορία. Μ’ αυτήν έληξε μια μακρά περίοδος σχετικής σταθερότητας στην Ευρώπη, ξεριζώθηκε η κατεστημένη τάξη των πραγμάτων και άλλαξε βαθειά η πολιτική και θρησκευτική σκέψη. Ως ιστορικός ο P. P. Πάλμερ δηλώνει στη σελίδα V του έργου του Ζώρζ Λεφέβρ «Η Έλευση της Γαλλικής Επανάστασης»: [19]
"Ακόμη και σήμερα, στο μέσο του εικοστού αιώνα, παρόλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή ανθρώπων που δεν είναι ακόμη γέροι, και ακόμη και... στην Αμερική ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος ενός κόσμου όπου οι χώρες της Ευρώπης δεν απολαμβάνουν πια την προηγούμενη ηγετική τους θέση, είναι δυνατό να πεις πως η Γαλλική Επανάσταση, στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, αποτέλεσε το σημείο στροφής του σύγχρονου πολιτισμού."
Αυτό το ξερίζωμα των Ευρωπαϊκών πολιτικών και κοινωνικών θεσμών ώθησε πολλούς να πιστέψουν πως ζούσαν στις έσχατες μέρες. Άνθρωποι κάθε στάθμης - κληρικοί, πολιτικοί, δικηγόροι και λαϊκοί - επιδόθηκαν στη μελέτη της Προφητείας. Δημιουργήθηκε πολύτομη εσχατολογική βιβλιογραφία, προφητικά περιοδικά άρχισαν να εκδίδονται και προφητικές διασκέψεις διεξάγονταν και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Η θρησκευτική αφύπνιση πρωτοεμφανίστηκε στην Αγγλία, αλλά γρήγορα εξαπλώθηκε στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου, στην τελευταία περίπτωση, αποκορυφώθηκε με την πασίγνωστη κίνηση του Μίλλερ. Οι προρρήσεις για τη Δευτέρα Έλευση γενικά εφιστούσαν την προσοχή στα έτη 1843, 1844 ή 1847, οπότε υποτίθεται πως έληγαν οι 2.300 ημέρες - έτη του Δανιήλ 8/η: 14. Σ' αυτή την πυρετώδη ατμόσφαιρα γεννήθηκε μια νέα ερμηνεία για τους καιρούς των Εθνών, κατά την οποία τα 1.260 χρόνια διπλασιάστηκαν σε 2.520 χρόνια.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
11. Όπ. Παρ., σελ. 717, 723, 727. Η πληροφορία εδώ βασίζεται στο έργο: De Seminibus Scripturarum, fol. 13v, col. 2 (όπως εξετάζεται από τον Froom) που γράφηκε το 1205 μ.Χ. Το χειρόγραφο είναι γνωστό σαν VAT. Latin 3813.
12. Tractatus, μέρος 2, 1300 μ.Χ. Βλ. επίσης Heinrich Finke, Aus den Tagen Bonifaz VIII (Munster, 1902), σελ. CXLVIII – CLI, CXLIΙ και Froom, τόμ. I, σελ.756.
13. Registrum όπως μεταφράσθηκε στο: John Foxe, Acts and Monuments (Πράξεις και Μνημεία), 9η έκδοση, (London, 1684) Τομ. Ι, σελ. 547. Βλ. επίσης Froom, Τομ.II, σελ..80.
14. Froom, τόμ. II, σελ. 80.
15. John Napier, A Plain Discovery of the Whole Revelation of the Saint John (Σαφής Ανακάλυψη Ολόκληρης της Αποκάλυψης του Αγίου Ιωάννη), (1953), σελ. 64, 65. Froom, τόμ. II, σελ. 456.
16. Το άρθρο του Bell φέρει τον τίτλο Downfall of Antichrist (Πτώση του Αντίχριστου) και γράφηκε στις 24 Ιουλίου 1795.
17. Όπ. Παρ., σελ. 57, Froom, τόμ. Ι Ι, σελ.742.
18. Για περισσότερες σημειώσεις σ’ αυτή την πρόρρηση, βλ. Κεφάλαιο III.
19. George Lefebvre, The Coming of the French Revolution (New York: Vintage,1947).
Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο
Δημιουργία αρχείου: 24-1-2006.
Τελευταία ενημέρωση: 24-1-2006.