Οι Καιροί των Εθνών Αναθεωρημένοι

©  Carl Olof Jonsson, Göteborg, Sweden

Παράρτημα 4ο

Μερικές παρατηρήσεις επί των «επτά καιρών» αφροσύνης του Ναβουχοδονόσορα και επί του Λουκά 21/κα: 24

Α. Επί των «επτά καιρών» αφροσύνης του Ναβουχοδονόσορα

Οι «επτά καιροί» αφροσύνης του Ναβουχοδονόσορα εννοούνται συχνά σαν περίοδος επτά ετών. Καθένας που γνωρίζει καλά τη βασιλεία του Ναβουχοδονόσορα, γνωρίζει πως υπάρχουν μεγάλα προβλήματα με αυτή την κατανόηση. Είναι δύσκολο να βρεθεί μια περίοδος επτά ετών εντός των 43 ετών της βασιλείας του κατά την οποία να απουσίαζε από το θρόνο του και ήταν ανενεργός άρχοντας.

Το ότι ο Ναβουχοδονόσορ κυβέρνησε 43 χρόνια είναι γνωστό όχι μόνο από κοσμικές πηγές, αλλ’ επίσης και από τη Βίβλο. Σύμφωνα με το Β΄ Βασιλέων 24/κδ: 10-17 και Β΄ Χρονικών 36/λς: 10, η εξορία του Ιωαχείν άρχισε προς το τέλος του 7^ου έτους της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα. Αυτό σημαίνει πως (εν μέρει) το 43^ο έτος του Ναβουχοδονόσορα και το έτος ενθρόνισης του διαδόχου του, Ευείλ – Μερωδάχ, ανταποκρίνονται στο 37^ο έτος της εξορίας του Ιωαχείν (7+36=43). Αυτό ακριβώς είναι που αναφέρεται στο Ιερεμίας 52/νβ: 31:

«εν δε τω τριακοστό εβδόμω έτει της μετοικεσίας του Ιωακείμ («Ιωαχείν» κατά τη Βίβλο της Ιερουσαλήμ) βασιλέως του Ιούδα, τον δωδέκατον μήνα, την εικοστή πέμπτη του μηνός, Ευείλ-μερωδάχ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατά το έτος καθ’ ο εβασίλευσεν, ανύψωσε την κεφαλή του Ιωακείμ («Ιωαχείν» κατά τη Βίβλο της Ιερουσαλήμ), και εξήγαγεν αυτόν εκ του οίκου της φυλακής». (Συγκρίνατε με Β΄ Βασιλέων 25/κε: 27).

Πού λοιπόν, στη διάρκεια των 43^ων ετών διακυβέρνησης του Ναβουχοδονόσορα, μπορούμε να βρούμε μια περίοδο επτά ετών, κατά την οποία απουσίασε από το θρόνο και δεν συμμετείχε στις βασιλικές δραστηριότητες οποιασδήποτε μορφής; Ο πίνακας που παρατίθεται στη συνέχεια, δείχνει τα έτη για τα οποία οι βιβλικές καθώς και οι εξω-βιβλικές πηγές δείχνουν πως ο Ναβουχοδονόσορ εξακολουθούσε να κυβερνά ενεργά στο θρόνο του.

Δραστηριότητες στη διάρκεια της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα τεκμηριωμένες με κείμενα

Όπως μπορεί να δει κανείς, οι επιβεβαιωμένες, από έγγραφα δραστηριότητες του Ναβουχοδονόσορα, φαίνεται πως αποκλείουν ότι απουσίασε από το θρόνο του για κάποια περίοδο επτά ετών. Ακόμη και αν αγνοήσουμε τα κοσμικά κείμενα και «παραμείνουμε απλώς προσκολλημένοι στη Βίβλο», πρακτικά εξακολουθεί να υπάρχει το ίδιο πρόβλημα. Η μακρότερη περίοδος για την οποία δεν έχουμε αποδείξεις για τις δραστηριότητές του, είναι η περίοδος από το 37^ο ως το 43^ο και τελευταίο έτος του – μια περίοδος περίπου έξη ετών. Η περίοδος αυτή έληξε με το θάνατό του. Πρέπει όμως να θυμόμαστε πως ο Ναβουχοδονόσορ ξανακάθισε στο θρόνο του μετά από τους «επτά καιρούς αφροσύνης» και προφανώς κυβέρνησε για κάποιο καιρό μετά απ’ αυτό. (Δανιήλ 4/δ: 26,36). Έτσι, τι θα λεχθεί για τους «επτά καιρούς»; Αναφέρονται κατ’ ανάγκην σε χρόνια όπως συχνά υποστηρίζεται;

Στην πραγματικότητα, η λέξη που αποδίδεται στην Ελληνική ως «καιροί» είναι λέξη που εμφανίζεται στο Αραμαϊκό κείμενο του βιβλίου του Δανιήλ. Πρόκειται για τη λέξη: «ιντάν» που συνήθως σημαίνει «χρόνο, περίοδο, καιρό, εποχή». Πρέπει να παραδεχθούμε πως δεν είναι μόνη η Εταιρία Σκοπιά που υποστηρίζει την άποψη πως η λέξη αυτή, που εμφανίζεται στο τέταρτο κεφάλαιο του Δανιήλ, εδάφια 16,23,32 αναφέρεται σε έτη. Η κατανόηση αυτή μπορεί να βρεθεί σε αρχαίες πηγές. Έτσι, η Μετάφραση των Ο’ στο Sy κείμενο της μεταφράζει τη λέξη ‘ιντάν’ ως ‘έτη’ το ίδιο κάνει και ο Ιώσηπος στην Ιουδαϊκή Αρχαιολογία του Χ: χ,6. Όμως το κείμενο του Δανιήλ της Μετάφρασης των Ο’ που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα σε αντίγραφο μόνο του ένατου αιώνα μ.Χ οι πρώτοι Χριστιανοί το απέρριψαν προτιμώντας τη Μετάφραση του Θεοδοτίωνα (2^ος αιώνας μ.Χ) που αναφέρει ‘καιροί’ και όχι ‘έτη’ στο τέταρτο κεφάλαιο του Δανιήλ. Το ότι μερικοί Ιουδαίοι, σε κάποιο αρχικό στάδιο, ερμήνευσαν τους ‘καιρούς’ του τέταρτου κεφαλαίου του Δανιήλ σαν ‘έτη’ μπορεί να το δει κανείς επίσης από την αποκαλούμενη ΄Προσευχή του Ναβονίδη’, ένα αποσπασματικό αραμαϊκό κείμενο, που βρέθηκε πριν από τρεις δεκαετίες στο Κουμράν και χρονολογείται από το τέλος του πρώτου αιώνα π.Χ. Αυτό το κείμενο, που προφανώς είναι μια μετέπειτα παραμορφωμένη έκδοση της αφήγησης του Δανιήλ, αναφέρει πως ο Ναβουχοδονόσορας πλήγηκε από μια κακή νόσο ‘για επτά έτη’ στην όαση Τεμάν. (Η πιο πρόσφατη ανασύσταση και μετάφραση των αποσπασμάτων F.M.Cross στην Israel Exploration Journal – Τομ. 34, Νο. 4, 1984).

Ποιες είναι οι άλλες εναλλακτικές λύσεις; Κατανοώντας πως η κατά γράμμα σημασία της αραμαϊκής λέξης ‘ιντάν’ δεν είναι ‘έτος’ αλλά ‘περίοδος’ ή ‘εποχή’, ο Ιππόλυτος του τρίτου αιώνα αναφέρει πως μερικοί θεωρούσαν τον ‘καιρό’ σαν μια από τις εποχές του έτους. Συνεπώς, οι εφτά εποχές θα ήταν λιγότερο από δυο χρόνια. Όμως, ο επίσκοπος Θεοδώρητος, του πέμπτου αιώνα, παρατήρησε πως οι άνθρωποι των αρχαίων καιρών, όπως οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες, αναφέρονταν σε δυο μόνο εποχές για κάθε έτος – Χειμώνας και Καλοκαίρι: την εποχή των βροχών και την εποχή της ανομβρίας. Το ίδιο συνήθιζαν και οι Εβραίοι. Στη Βίβλο δε γίνεται λόγος για Άνοιξη και Φθινόπωρο – μόνο για Καλοκαίρι και Χειμώνα. Σύμφωνα μ’ αυτή τη συλλογιστική, οι ‘εφτά εποχές‘ ή ‘καιροί’ της αφροσύνης του Ναβουχοδονόσορα σήμαιναν τρεισήμισι χρόνια.

Μερικοί από τους περισσότερο εκτιμώμενους συντηρητικούς λόγιους της Βίβλου των πρόσφατων χρόνων, όπως ο Ε. Τζ. Γιανγκ, είτε απορρίπτουν τη θεωρία πως οι εφτά καιροί του τέταρτου κεφαλαίου του Δανιήλ αναφέρονται σε εφτά χρόνια, είτε την αμφισβητούν έντονα. Ο μεγάλος Ασσυριολόγος Ντόναλντ Τζ. Βάϊσμαν έφθασε ακόμη και ως το συμπέρασμα πως οι ‘επτά καιροί ΄ πρέπει να εννοηθούν ως ‘επτά μήνες’.[1] Οποιαδήποτε από τις απόψεις που μνημονεύσαμε τελευταία θα βρισκόταν σε απόλυτη συμφωνία με τις πληροφορίες που διαθέτουμε σχετικά με τη βασιλεία του Ναβουχοδονόσορα.

Φυσικά, μερικοί θα δείξουν το ιβ’ κεφάλαιο της Αποκάλυψης, επιχειρηματολογώντας πως εφόσον οι 3 ½ ‘καιροί’ του εδαφίου 14 αντιστοιχούν στις 1.260 μέρες (= 3 ½ χρόνια) του εδαφίου 6, οι επτά καιροί πρέπει να σημαίνουν 2.520 μέρες ή χρόνια. Όμως, δε συντρέχει λόγος να συμπεράνουμε πως ο τρόπος που οι καιροί εφαρμόζονται στο ιβ’ κεφάλαιο της Αποκάλυψης πρέπει με αυτόματο τρόπο να εφαρμόζεται και σε άλλες περικοπές. Γεγονός παραμένει πως, εφόσον η Αραμαϊκή λέξη ‘ιντάν’ απλώς σημαίνει ‘χρόνο, καιρό, περίοδο, εποχή’, μπορεί να αναφέρεται σε περιόδους διαφορετικού μήκους. Δεν αναφέρεται στην ίδια, καθορισμένη περίοδο οπουδήποτε χρησιμοποιείται. Η σημασία της πρέπει πάντοτε να αποφασίζεται από τα συμφραζόμενα. Ακόμη και αν θα μπορούσε να δειχθεί πως  ΄καιρός και καιροί και ήμισυ καιρού’ του εδαφίου 25 του εβδόμου κεφαλαίου του Δανιήλ σημαίνουν τρεισήμισι χρόνια (πράγμα αμφίβολο!) και πάλι αυτό δε θα απέδειχνε πως οι ‘επτά καιροί’ ή ‘εποχές’ (Ρόδερχαμ) ή ‘περίοδοι’ (Νέα Αμερικάνικη Στερεότυπη Βίβλος), των εδαφίων 16, 23, 25, και 32 του τέταρτου κεφαλαίου του Δανιήλ, σημαίνουν ‘επτά χρόνια’. Τα δυο κεφάλαια πραγματεύονται δυο πολύ διαφορετικά συμβάντα και περιόδους και κατά συνέπεια δεν πρέπει να συγχέονται.

 Β. Παρατηρήσεις επί του Λουκά 21/κα: 24

Στην προσπάθεια να κατανοήσουμε τη φράση ‘καιροί των Εθνών’ του Λουκά κα’ 24, είναι σπουδαίο να θεωρήσουμε τα συμφραζόμενα αυτής της προφητείας. Μήπως πραγματικά υποδηλώνουν πως με τη λέξη ‘Ιερουσαλήμ’ ο Ιησούς δεν αναφερόταν στη κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ, αλλά στη βασιλεία του Θεού, ‘τη βασιλεία της δυναστείας του Βασιλιά Δαυίδ’ (Βοήθημα σελ. 95:1) ή, όπως έχουν συμπεράνει κάποιοι άλλοι ερμηνευτές, ‘τις πνευματικές ευλογίες του Ισραήλ’; [2] Περαιτέρω, ποιες αποδείξεις υπάρχουν που δείχνουν πως οι ‘καιροί των Εθνών’ άρχισαν με την ανατροπή της Ιερουσαλήμ από το Ναβουχοδονόσορα ή, όπως μερικοί άλλοι σχολιαστές πιστεύουν, με τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία του Ιούδα’ που έγινε δεκαοκτώ ή δεκαεννιά χρόνια ενωρίτερα; [3]

Μια προσεκτική εξέταση των συμφραζομένων του Λουκά κα’ 24 δε φαίνεται να παρέχει κάποια υποστήριξη στις παραπάνω απόψεις. Οι όροι που χρησιμοποιούν τα συμφραζόμενα (‘Ιερουσαλήμ’, ‘Έθνη’, κ.λ.π.) ξεκάθαρα έχουν μια κατά γράμμα έννοια. Για παράδειγμα, ο όρος ‘έθνη’ προδήλως αναφέρεται στα μη Εβραϊκά έθνη. [4] Για τους Εβραίους αναφέρεται πως ‘αιχμαλωτισθήσονται εις τα έθνη πάντα’ (δηλαδή τα μη Εβραϊκά έθνη) και μετά από αυτό πως η ‘Ιερουσαλήμ έσται πατουμένη υπό εθνών, άχρι ου πληρωθώσιν καιροί εθνών (Κρ. Κειμ.: άχρι ου πληρωθώσιν και έσονται καιροί εθνών)’. Τα έθνη λοιπόν αυτά δεν είναι άλλα από τα κατά γράμμα μη Εβραϊκά έθνη. Έτσι, αφού οι κατά γράμμα Εβραίοι θα απουσίαζαν, η Ιερουσαλήμ θα επατείτο ή θα ήταν υπό τον έλεγχο κατά γράμμα μη Εβραϊκών Εθνών, δεν υποδηλώνεται πως και η λέξη ‘Ιερουσαλήμ’ επίσης αναφέρεται στην κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ; Πραγματικά, αυτό ακριβώς συνέβηκε μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, το έτος 70 μ.Χ.: Η κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ άρχισε να καταπατείται από τα κατά γράμμα μη Εβραϊκά έθνη: από τη Ρώμη (ως το 615 μ.Χ), από την Περσία (ως το 629 μ.Χ.), από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (ως το 637 μ.Χ.), από τους Σαρακηνούς (ως το 1099 μ.Χ.), από το Χριστιανικό Βασίλειο των Σταυροφόρων (ως το 1187 μ.Χ.), από την Αίγυπτο (ως το 1229 μ.Χ.), από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (ως το 1243 μ.Χ), από την Τουρκία (ως το 1917 μ.Χ), από τη Μεγάλη Βρετανία (ως το 1948 μ.Χ), από την Ιορδανία (ως το 1967 μ.Χ.). Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί πως η προφητεία του Ιησού έχει εκπληρωθεί κατά γράμμα. Αν γίνει αυτή η εφαρμογή  της προφητείας η κατά γράμμα εκπλήρωση ανταποκρίνεται σε κάθε λεπτομέρεια της προφητείας, γιατί δεν πρέπει να τη δεχθούμε σαν την ορθή εφαρμογή;

Όταν στο Λουκά κα’ 20 ο Ιησούς μιλά για ‘στρατόπεδα’ (Κείμενο) που επρόκειτο να περικυκλώσουν την Ιερουσαλήμ, μήπως θεωρούσε την Ιερουσαλήμ ως εκπροσώπηση ‘της βασιλείας του Θεού’, ‘της βασιλείας της δυναστείας του βασιλιά Δαυίδ’; Προφανώς όχι, καθόσον η ‘βασιλεία της δυναστείας του βασιλιά Δαυίδ’ δεν θα μπορούσε λογικά να περικυκλωθεί από τα (Ρωμαϊκά) στρατεύματα το έτος 66 μ.Χ. Με το όρο ‘Ιερουσαλήμ’ ο Ιησούς προδήλως εννοούσε την κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ που καταστράφηκε από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα το 70 μ.Χ. Αν είχε κατά νου τη βασιλεία του Δαυίδ δε θα έλεγε πως η ερήμωση της ‘θα επλησίαζε’ (το 70 μ.Χ.) ή ‘πως οι εν τοις αγροίς ας μην εμβαίνωσιν εις αυτήν’ (το 66-70 μ.Χ., Λουκά κα’ 20,21). Η ‘Ιερουσαλήμ’ που σύμφωνα με το Λουκά κα’ 24 θα ‘καταπατούνταν από τα έθνη’ δύσκολα θα μπορούσε να είναι κάποια Ιερουσαλήμ διαφορετική από εκείνη που θα περικυκλωνόταν από στρατόπεδα, δηλαδή την κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ. Αν είναι έτσι, δεν θα μπορούσε να ήταν ‘η βασιλεία της δυναστείας του βασιλιά Δαυίδ’.

Πότε άρχισε αυτή η ‘καταπάτηση’ της κατά γράμμα πόλης της Ιερουσαλήμ; Αν και είναι αλήθεια πως από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 587 π.Χ. η πόλη ελεγχόταν από τα κοσμικά έθνη κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (με εξαίρεση την ανεξάρτητη διακυβέρνηση των Μακκαβαίων, στην περίοδο 135-63 π.Χ.), ο Ιησούς φαίνεται πως αναφέρεται στην περίοδο ‘καταπάτησης’ που θα ακολουθούσε την καταστροφή της.

Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. Σημειώστε πως δεν αναφέρει ότι η ‘Ιερουσαλήμ θα εξακολουθήσει να καταπατείται από τα έθνη’, σαν αυτή η ‘καταπάτηση’ να βρισκόταν σε εξέλιξη κατά τον καιρό που εκφράστηκε αυτή η προφητεία. Μιλά για την καταπάτηση σαν κάτι μελλοντικό, χρησιμοποιώντας το Μέλλοντα Χρόνο: ‘έσται πατουμένη’ (= ‘θα καταπατείται’).[5] Η κατάσταση που περιγράφεται πως προηγείται της καταστροφής της Ιερουσαλήμ προϋποθέτει ότι τα Κοσμικά Έθνη δεν καταπατούσαν την Ιερουσαλήμ πριν από την καταστροφή της. Όταν ο Ιησούς είπε πως η Ιερουσαλήμ θα περικυκλωνόταν από στρατεύματα (εδ. 20) αυτό φυσικά συνεπάγεται πως τα στρατεύματα εκείνα δεν ‘καταπατούσαν’ ούτε κυριαρχούσαν την Ιερουσαλήμ κατά τον καιρό εκείνο. Διαφορετικά, γιατί θα έπρεπε να την περικυκλώσουν με σκοπό να προσπαθήσουν να την κυριέψουν; Στην πραγματικότητα στα χρόνια 66-70 μ.Χ. ήταν οι Ιουδαίοι – όχι οι Εθνικοί – που έλεγχαν ή κυβερνούσαν την Ιερουσαλήμ. Μετά όμως από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ., οι Ιουδαίοι ‘οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι σ’ όλα τα έθνη’ η δε καταστραμμένη πια πόλη άρχισε από τότε να ‘καταπατείται’ από μη Ισραηλιτικά έθνη. Έτσι, το συμπέρασμα ότι οι ‘καιροί των Εθνών’ άρχισαν την εποχή του Ναβουχοδονόσορα είναι αβάσιμο.

Μια άλλη υπόθεση που διατυπώθηκε ήταν πως η εκπνοή των καιρών των Εθνών συμπίπτει με τη Δευτέρα έλευση ή παρουσία του Χριστού.[6] Αλλά ο Ιησούς δεν είπε κάτι τέτοιο. Αν και είναι αλήθεια πως η κυριαρχία της γης από μέρους των κοσμικών Εθνών θα λήξει με την έλευση του Χριστού, το τέλος της κυριαρχίας της Ιερουσαλήμ από μέρους των μη Εβραϊκών Εθνών μπορούσε κάλλιστα να έρθει πριν από τον καιρό της έλευσης του Χριστού. Στον αιώνα μας η κατά γράμμα καταπάτηση της κατά γράμμα πόλης της Ιερουσαλήμ έχει βαθμιαία παύσει, βήμα προς βήμα: στις 9 Δεκεμβρίου του 1917, το Βρετανικό στράτευμα απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ από τους Τούρκους και το ίδιο έτος εξαγγέλθηκε η ‘Διακήρυξη Μπάλφουρ’. Την Παρασκευή 14 του Νισάν του 1949, ο Δαυίδ Μπεν Γκουριόν ανακήρυξε το Κράτος του Ισραήλ στο Τελ Αβίβ, στις 7 Ιουνίου 1967, οι Εβραίοι έλαβαν υπό την κατοχή τους την παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ. Από τότε κι ύστερα, η πόλη της Ιερουσαλήμ βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Εβραίων, με εξαίρεση το σπουδαιότερο τμήμα της πόλης, την τοποθεσία που βρισκόταν ο ναός. Έτσι, η προφητεία του Ιησού, παρμένη με την πιο κατά γράμμα έννοια της, έχει σχεδόν εκπληρωθεί κατά γράμμα. Μήπως όμως αυτό σημαίνει πως οι Εβραίοι θα ξαναγίνουν εκλεκτός λαός του Θεού, ότι ο ναός θα επανοικοδομηθεί στην παλιά του θέση και ότι η Ιερουσαλήμ θα γίνει η πρωτεύουσα από την οποία ο Ιησούς Χριστός θα κυβερνήσει τον κόσμο στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του, κ.λ.π; Και πάλι ο Ιησούς δεν είπε κάτι τέτοιο. Απλώς προφήτευσε πως η καταπάτηση της Ιερουσαλήμ από τα μη Ισραηλιτικά Έθνη θα έληγε κάποτε στο μέλλον, είτε μέσω επανακατάληψης της πόλης από τους Εβραίους, είτε εξαιτίας της τελικής καταστροφής αυτών των Κοσμικών Εθνών. Δεν είναι αναγκαίο να προσθέσουμε στην προφητεία του Ιησού περισσότερα απ’ αυτό. Μπορεί απλώς να εννοούσε ότι η Ιερουσαλήμ θα καταλαμβανόταν και πάλι από τους Εβραίους, ακριβώς όπως η Τύρος θα επαναποκτούσε την εξοχότητα της, αφού θα είχε λησμονηθεί για εβδομήντα χρόνια (Ησ. κγ’ 15-18) ή, όπως οι Αιγύπτιοι θα επανασυγκεντρώνονταν και θα φέρονταν πίσω στην Αίγυπτο αφού θα διασκορπίζονταν για σαράντα χρόνια ανάμεσα στα έθνη. (Ιεζ. κθ’ 12-14). Σε οποιαδήποτε περίπτωση, τα συμφραζόμενα του Λουκά κα’ 24 προσδίδουν κατά γράμμα σημασία στους όρους που χρησιμοποιούνται. Συνεπώς, η εκπλήρωση αυτής της προφητείας πρέπει να αναζητηθεί σε συσχετισμό με την κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ.[7]

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. The New Bible Dictionary, ed.J.D.Douglas London, 1972, σελ. 873.

2. Αlferd Plummer, A. Critical an Exegetical Commentary on the Gospel According to Luke, (Kριτικό και Ερμηνευτικό Σχολιολόγιο στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο), σελ.483, όπως παραθέτεται από τον John F. Walvoord στο έργο του Times of the Gentiles, (Oι καιροί των εθνών), όπως παρατίθεται από την Bibliotheca Sacra, January 1968, σελ.4.

3. C.T.Scofield, The Scofield Reference Bible, (H Βίβλος Σκόφιλντ με Παραπομπές), (New York, 1909), σελ.1345.

4. Ο όρος ‘’έθνη’’ χρησιμοποιούνταν από τους συγγραφείς της Βίβλου ιδιαίτερα αναφορικά με τα μη Εβραϊκά έθνη’’. Βοήθημα, 1971, σελ.94.

5. The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures, (Διάστιχος Μετάφραση της Βασιλείας των Ελληνικών Γραφών), σελ.393.

6. Πολλοί ερμηνευτές διακρατούν αυτή τη γνώμη. ‘’Πολλοί σχολιαστές ορίζουν τη λήξη των καιρών των Εθνών κατά τη δεύτερη έλευση του Χριστού.’’ John F. Walvoord, Bibliotheca Sacra, January, 1968, σελ.7.

7. Αυτό είναι το απλούστερο και λογικότερο συμπέρασμα που υποδηλώνεται από τα συμφραζόμενα του κατά Λουκά κα΄ 24 και επιβεβαιώνεται από την κατοπινή ιστορία. Κάθε προσπάθεια που αποφεύγει αυτό το συμπέρασμα εξωθείται να αγνοήσει τόσο τα συμφραζόμενα, όσο και τα γεγονότα. Για παράδειγμα, στη Σκοπιά 15 Δεκεμβρίου 1981, σελίδα 29 αναφέρεται πως ο Πρόεδρος της Εταιρείας Σκοπιά Φ. Φρανς συζήτησε με απόφοιτους Ιεραποστόλους το εάν οι ‘’Καιροί των Εθνών’’ σχετιζόταν με την ‘’κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ’’, εξηγώντας πως ‘’μερικοί έχουν ισχυριστεί πως το 1914 δεν είχε καμιά σημασία και πως ο Ιησούς είχε κατά νου την καταπάτηση της κατά γράμμα πόλης της Ιερουσαλήμ’’. ‘’Μια τέτοια άποψη συνεπάγεται’’ ανέφερε, ‘’πως οι καιροί των Εθνών έληξαν το 1967, οπότε ο Ισραήλ ανέκτησε τον έλεγχο της Δυτικής όχθης, περιλαμβανομένης της παλαιάς περιτειχισμένης πόλης της Ιερουσαλήμ. ‘’Ωστόσο,‘’ (ρώτησε ο Φρανς), ‘’μήπως αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δόξα του Ιεχωβά Θεού; Μήπως κατέληξε στην έλευση του Μεσσία, για να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του Θεού εκεί, στη γήινη Ιερουσαλήμ; Η σαφής απάντηση είναι ΄Όχι΄’’. Έτσι αντί να ασχοληθεί με τα επιχειρήματα που αναπτύσσονται παραπάνω, ο Φρανς, σύμφωνα μ' αυτή την έκθεση, εισήγαγε μια συλλογιστική εντελώς άσχετη προς τα συμφραζόμενα του Λουκά κα΄ 24 που να υποδηλώνει πως η λήξη των ‘’καιρών των Εθνών’’ θα είχε αμέσως ως αποτέλεσμα ‘’τη δόξα του Ιεχωβά’’ ή την ‘’έλευση του Μεσσία για να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του Θεού’’. Επιπλέον η έκθεση υποδηλώνει πως αγνόησε ολότελα το γεγονός ότι η τοποθεσία του αρχαίου ναού εξακολουθεί και μετά το 1967 να καταπατείται από μη Εβραϊκά Έθνη. Μόνο αγνοώντας το κείμενο και παραγνωρίζοντας τα ιστορικά γεγονότα, λοιπόν, μπόρεσε να υπερασπιστεί την άποψη πως οι καιροί των Εθνών έληξαν το 1914, και στη συνέχεια ν' αναφερθεί στην ουράνια Ιερουσαλήμ.
 

Περιεχόμενα

Δημιουργία αρχείου: 15-3-2006.

Τελευταία ενημέρωση: 22-3-2006.

Πάνω