Προηγούμενο / Περιεχόμενα / Επόμενο

 

Οι Καιροί των Εθνών Αναθεωρημένοι

©  Carl Olof Jonsson, Göteborg, Sweden

 

Κεφάλαιο 3ο

Προβλήματα εξήγησης και προτεινόμενες λύσεις


E. Είναι οι Καιροί των Εθνών "Επτά Καιροί" 2.520 ετών;

Όταν ο Ιησούς αναφέρθηκε στους καιρούς των Εθνών (Λουκ. 24/κα’ 24), μήπως είχε στο νου του τους ‘επτά καιρούς’ αφροσύνης που επήλθαν στο Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, όπως έχει καταγραφεί στο τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ;[55] Μήπως οι ‘επτά καιροί’ αφροσύνης πρόκειται να έχουν μια μεγαλύτερη εκπλήρωση, πέρα από εκείνη επί του Ναβουχοδονόσορα, αντιπροσωπεύοντας έτσι μια περίοδο 2.520 ετών Εθνικής κυριαρχίας; Παρά τα πολλά επιχειρήματα που προβλήθηκαν προς υποστήριξη αυτών των εικασιών (βλ. ειδικά το βιβλίο Βοήθημα, σελ. 94-96), δεν υπάρχουν θετικές αποδείξεις. Αντίθετα, μπορούν να εγερθούν μερικές σοβαρές αντιρρήσεις.

Α. Είναι αλήθεια πως στην τελευταία μεγάλη προφητεία του (Ματθ. 24/κδ’, 25/κε’, Λουκ. 21/κα’ και Μαρκ. 13/ιγ’), ο Ιησούς αναφέρθηκε τουλάχιστον δύο φορές στο Βιβλίο του Δανιήλ (Βοήθημα, σελ. 95, παρ.4). Έτσι, όταν μνημονεύει το ‘βδέλυγμα της ερημώσεως’, ευθέως αναφέρει πως ήταν ΄λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ.’ (Ματθ. 24/κδ’ 15, Δαν. 9/θ’ 27, 11/ια’ 31 και 12/ιβ’ 11). Όταν μιλά για τη ‘θλίψη τη μεγάλη, οποία δεν έγινε επ’ αρχής κόσμου, έως του νυν’ (Ματθ. 24/κδ’ 21), σαφώς παραθέτει από το Δανιήλ 12/ιβ’ 1: ‘και θέλει είσθαι καιρός θλίψεως οποία ποτέ δεν έγινε αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού.’ (Η Μετάφραση των Ο’ χρησιμοποιεί τη λέξη ‘θλίψη’, όπως και το Ματθ. 24/κδ’ 21). Όμως, στο Λουκά 21/κα’ 24 δεν μπορεί ν’ ανευρεθεί καμιά τέτοια σαφής αναφορά στο βιβλίο του Δανιήλ. Η λέξη ‘καιροί’ – Πληθυντικός τύπος του ‘καιρός’ – δεν αποτελεί μια σαφή αναφορά στους ‘επτά καιρούς΄ του Δανιήλ 4/δ, καθόσον αυτή η κοινή λέξη απαντάται πολλές φορές, τόσο στην Ενική όσο και στην Πληθυντική μορφή της στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, και περίπου 250 φορές στην Ελληνική μετάφραση των Ο’ των Εβραϊκών Γραφών. Συνεπώς, η υποτιθέμενη σχέση ανάμεσα στους ‘καιρούς των Εθνών’ (στο Λουκά 21/κα’ 24) και στους ‘επτά καιρούς’ (στο Δανιήλ 4/δ’ 20, 29) φαίνεται πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από εικασία. Προδήλως, όπως παρατήρησε ο πασίγνωστος σχολιαστής της Βίβλου Δρ. Φ. Γκοντέτ, ‘Αυτή η περίοδος των Εθνών ήταν μια αντίληψη ξένη προς την Π. Δ (Παλαιά Διαθήκη). [56] Η φράση ‘καιροί των Εθνών’ προδήλως επινοήθηκε από τον Ιησού σαν προσδιορισμός της περιόδου οπότε η Ιερουσαλήμ θα καταπαντούνταν από τα Έθνη.

Β. Δυο επιχειρήματα έχουν προταθεί για να υποστηρίξουν το συμπέρασμα πως οι ‘Επτά καιροί’ παραφροσύνης του Ναβουχοδονόσορα προεικόνιζαν την περίοδο της κυριαρχίας των Εθνών, μέχρι την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Χριστού.

1) ‘Σ’ ολόκληρο το βιβλίο του Δανιήλ… το στοιχείο χρόνου παντού προέχει στις οράσεις και στις προφητείες που παρουσιάζονται και το βιβλίο επανειλημμένα κατευθύνει προς την τελική έκβαση που διαμορφώνει το θέμα των προφητειών του: την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας και αιώνιας Βασιλείας του Θεού που θα ασκείται μέσω της εξουσίας του ‘υιού του ανθρώπου’’.[57] Αν και αυτό αληθεύει για τις περισσότερες οράσεις και προφητείες που υπάρχουν στο βιβλίο του Δανιήλ, δεν αληθεύει για όλες. Απ’ όσο γνωρίζουμε, καμιά άλλη προφητεία ή όραση σ’ αυτό – με εξαίρεση την όραση της γραφής του χεριού στον τοίχο, που προμήνυε την επαπειλούμενη κατάκτηση της Βαβυλώνας από τους Μήδους και τους Πέρσες (Δαν. 5/ε’ 28, βλ. επίσης Αποκ. 16/ις’ 12) και πιθανώς, επίσης την προφητεία για το ‘βδέλυγμα της ερημώσεως’ (Δαν. 11/ια’ 31, βλ. Ματθ. 24/κδ’ 15) – δεν έχει περισσότερες από μια εκπληρώσεις. Δεν υπάρχει τίποτα που να υποδηλώνει, είτε στο βιβλίο του Δανιήλ, είτε οπουδήποτε αλλού στη Βίβλο, πως η όραση του δένδρου στο Δανιήλ έχει περισσότερες από μια εκπληρώσεις. Ο Δανιήλ σαφώς λέει πως η προφητεία εκπληρώθηκε στο Ναβουχοδονόσορα: ‘Πάντα ταύτα ήλθον επί Ναβουχοδονόσορα τον βασιλέα’. (Δαν. 4/δ’ 28) Περαιτέρω, λέει στο εδάφιο 33: ‘Εν αυτή τη ώρα, ο λόγος εξετελέσθη επί τον Ναβουχοδονόσορα’. Ο Δρ. Έντουαρντ Γιανγκ σχολιάζει: ‘κατά γράμμα, ‘τελέστηκε’ ή έφθασε σ’ ένα τέλος, με την έννοια πως ολοκληρώθηκε ή εκπληρώθηκε, σε σχέση με το Ναβουχοδονόσορα’.[58] Και άλλα κεφάλαια, επίσης, δεν κατευθύνουν προς την ‘εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας και αιώνιας βασιλείας του Θεού μέσω της εξουσίας του ‘υιού του Ανθρώπου’’: το κεφάλαιο 1/α’ (ο Δανιήλ και οι σύντροφοι του στην αυλή της Βαβυλώνας), το κεφάλαιο 3/γ’ (οι τρεις παίδες στην κάμινο του πυρός) και το κεφάλαιο 6/ς’ (ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων). Επίσης, η προφητεία των Εβδομήντα εβδομάδων (Δαν. 9/θ’ 24-27) ομιλεί για την πρώτη, όχι τη δεύτερη έλευση του Χριστού. Έτσι, δεν υφίσταται κάποιο προηγούμενο από το οποίο να εξαναγκαζόμαστε να αποδώσουμε μεγαλύτερη εφαρμογή στους ‘επτά καιρούς’ αφροσύνης του Ναβουχοδονόσορα.

2) Περαιτέρω, αναφέρεται πως ορισμένα χαρακτηριστικά στο Δανιήλ 4/δ’ υποδείχνουν μια μεγαλύτερη εφαρμογή. Τέτοια χαρακτηριστικά είναι ο καιρός κατά τον οποίο δόθηκε η όραση, το πρόσωπο στο οποίο δόθηκε, ο συμβολισμός του δένδρου και γενικά το θέμα της όρασης: ‘ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες ότι ο Ύψιστος είναι κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλει δίδει αυτήν και το εξουθένημα των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.’ (Δαν. 4/δ’ 17) [59] ‘Γνωρίζουμε πως ‘εκείνος’ στον οποίο ο Ύψιστος επιλέγει να δώσει την ‘βασιλεία’ είναι ο Χριστός Ιησούς.’ [60]

Ας δούμε από πιο κοντά αυτά τα επιχειρήματα. Αν ο καιρός κατά τον οποίο δόθηκε η όραση θα ‘πρεπε να υποδείχνει μια διακοπή στη βασιλική δυναστεία του Δαυίδ διάρκειας 2.520 ετών, θα ‘πρεπε να είχε δοθεί κοντά, ή κατά προτίμηση το ίδιο έτος με την εκθρόνιση του Σεδεκία. Συχνά, όταν ο καιρός κατά τον οποίο δίνεται μια προφητεία είναι σημαντικός και σχετίζεται με την εκπλήρωση της, η προφητεία ορίζεται χρονικά. Για παράδειγμα, αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της προφητείας για τα εβδομήντα χρόνια (Ιερεμ. 25/κε’ 1,11). Οι οράσεις και οι προφητείες στο βιβλίο του Δανιήλ συνήθως χρονολογούνται: το όνειρο της εικόνας τοποθετείται στο δεύτερο έτος του Ναβουχοδονόσορα (Δαν. 2/β’ 1), η όραση των τεσσάρων θηρίων στο πρώτο έτος του Βαλτάσαρ (Δαν. 7/ζ’ 1), η όραση του κριού και του τράγου στο τρίτο έτος του Βαλτάσαρ (Δαν. 8/η’ 1), η προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων στο πρώτο έτος του Δαρείου του Μήδου (Δαν. 9/θ’ 1) και η τελευταία όραση στο τρίτο έτος του Κύρου (Δαν. 10/ι’ 1). Όμως, καμιά χρονολογία τέτοιας μορφής δεν υπάρχει προκειμένου για την όραση του δένδρου που παρατίθεται στο Δανιήλ 4/δ’ – πράγμα που θα έπρεπε να είχε γίνει, αν αυτό ήταν σημαντικό. Η μόνη πληροφορία σχετικά με το χρόνο δίνεται στο εδάφιο 29, όπου αναφέρεται πως η εκπλήρωση του ονείρου συνέβηκε μετά από δώδεκα μήνες. Αν και δεν προσδιορίζονται τα έτη της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα κατά τα οποία εκπληρώθηκε η όραση, φαίνεται πιθανό πως τα ‘επτά έτη’ αφροσύνης του έλαβαν χώρα κάπου κοντά στο τέλος της μακράς βασιλείας του. Μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ο Ναβουχοδονόσωρ πολιόρκησε την Τύρο επί δεκατρία χρόνια (Ιώσηπου, Κατ’ Απίωνος Ι 21) Επίσης, ανέλαβε σημαντική ανοικοδομητική δραστηριότητα. Οι σφηνοειδείς επιγραφές καταδείχνουν πως ο Ναβουχοδονόσωρ ήταν πρωτίστως οικοδόμος, όχι πολεμιστής. Ανακαίνισε τους δύο ναούς του Μαρδώκ και αναστήλωσε δεκαπέντε άλλους ναούς στη Βαβυλώνα, μεταξύ άλλων αρχιτεκτονημάτων, ολοκλήρωσε τα δύο μεγάλα τείχη της πόλης, επανοικοδόμησε το παλάτι του Ναβοπολάσσαρ, κατασκεύασε ένα ακόμη παλάτι καθώς και τους φημισμένους κρεμαστούς κήπους. [61] Προφανώς, ήταν προς το τέλος αυτής της οικοδομικής δραστηριότητας που δόθηκε η όραση του δένδρου, όπως φαίνεται από τα υπερήφανα λόγια του (Δαν. 4/δ’ 30): ‘Δεν είναι αυτή η Βαβυλώνα η μεγάλη, την οποία εγώ οικοδόμησα δια καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεως μου, και εις τιμήν της δόξης μου;’ Αυτά τα λόγια μπορούσαν να λεχθούν προς το τέλος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα η οποία διάρκεσε σαράντα τρία έτη – συνεπώς, αρκετά χρόνια μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που έγινε στο δέκατο όγδοο έτος της βασιλείας του. Πώς λοιπόν, ο καιρός στον οποίο δόθηκε η όραση θα μπορούσε να υποδηλώνει οτιδήποτε για μια μεγαλύτερη εκπλήρωση, αρχίζοντας με την εκθρόνιση του Σεδεκία πριν από πολλά χρόνια; Μήπως η εκπλήρωση μιας προφητείας δεν αρχίζει συνήθως μετά από τον καιρό κατά τον οποίο δίνεται η προφητεία, κι όχι πριν; Κατά συνέπεια, ο καιρός αυτού του ονείρου όχι μόνο φαίνεται πως ήταν ασήμαντος, αλλά μπορεί στην πραγματικότητα να χρησιμοποιηθεί ενάντια στην εφαρμογή σε μια περίοδο με έναρξη την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, καθόσον το όνειρο σαφώς δόθηκε κάμποσα χρόνια μετά από το γεγονός εκείνο.

Μήπως το πρόσωπο στο οποίο δόθηκε αυτή η όραση, δηλαδή ο Ναβουχοδονόσωρ, υποδηλώνει πως η όραση πρέπει να εφαρμοστεί σ’ ένα υποτιθέμενο κενό 2520 ετών στη βασιλική δυναστεία του Δαυίδ; Είναι αλήθεια πως ο Ναβουχοδονόσωρ χρησιμοποιήθηκε ως όργανο για να προκαλέσει αυτήν την παύση. Δεν είναι όμως απίθανο πως η σκληρή και καταπιεστική εξάσκηση παγκόσμιας κυριαρχίας του Ναβουχοδονόσορα θ’ αποτελούσε σύμβολο της κυριαρχίας του Γιαχβέ εκφρασμένης δια της Δαυιδικής δυναστείας; Και πως η παντελής έλλειψη ισχύος στη διάρκεια των ‘επτά καιρών’ αφροσύνης του Ναβουχοδονόσορα θα αποτελούσε σύμβολο παγκόσμιας εξουσίας εξασκούμενης από τα έθνη; Ή μήπως ο Ναβουχοδονόσωρ έπαιξε δύο ρόλους κατά τη διάρκεια των ‘επτά καιρών΄ της αφροσύνης του – (1) με την έλλειψη ισχύος δια της οποίας εκπροσωπούσε τη δυναστεία του Δαυίδ στη διάρκεια της περιόδου 2520 ετών, και (2) με τη θηριοειδή κατάσταση στην οποία βρισκόταν, με την οποίαν απεικόνιζε την κυριαρχία των εθνών στη γη; Όπως μπορεί να ιδεί κανείς, τα παράλληλα ανάμεσα στην κατά γράμμα εφαρμογή και στην μεγαλύτερη εφαρμογή είναι παρατραβηγμένα, κατά συνέπεια, η μεγαλύτερη εφαρμογή καθίσταται μάλλον περίπλοκη και προκαλεί σύγχυση. Δε θα ήταν ευκολότερη η εφαρμογή αν η όραση είχε δοθεί σ’ έναν από τους τελευταίους βασιλείς του Ιούδα, αντί στο Ναβουχοδονόσορα; Μήπως ένας βασιλιάς από τη βασιλική δυναστεία του Δαυίδ δε θα αποτελούσε μια πιο φυσική εξεικόνιση της δυναστείας εκείνης; Οι δε ‘επτά καιροί’ κατά τους οποίος θα έχανε την εξουσία του ένας τέτοιος βασιλιάς δεν θα αποτελούσαν μια πιο φυσική εικόνα της απώλειας της υπεροχής της Δαβιδικής γραμμής; Φυσικά, και ο Ιουδαίος βασιλιάς επίσης θα έπρεπε να παίξει ένα διπλό ρόλο στη διάρκεια των ‘επτά καιρών’ αφροσύνης. Προδήλως, το πρόσωπο στο οποίο δόθηκε η όραση δεν αποτελεί σαφή ένδειξη πως υπάρχει μια ακόμη εφαρμογή πέρα από εκείνη που δόθηκε ευθέως από τον προφήτη Δανιήλ.

Αλλά μήπως το θέμα της όρασης – ‘ώστε να γνωρίσωσι ο ζώντες ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων και εις όντινα θέλει δίδει αυτήν’ – υποδηλώνει πως η όραση στρέφεται προς τον καιρό της εγκαθίδρυσης της βασιλείας του Θεού από το Χριστό του; Ένα τέτοιο συμπέρασμα θα σήμαινε πως διαβάζει κανείς περισσότερα απ’ όσα πραγματικά λέει αυτή η δήλωση (Δαν. 4/δ’ 17). Ο Γιαχβέ υπήρξε πάντα ο υπέρτατος κύριος της βασιλείας των ανθρώπων μολονότι η κυριαρχία του δεν αναγνωριζόταν πάντοτε από όλους. Ο Δαυίδ όμως αναγνώρισε: ‘Ο Ιεχωβά, αυτός στερέωσε ισχυρά το θρόνο του στους ουρανούς και επί παντός η δική του βασιλεία δεσπόζει’ (Ψαλμ. 103/ργ’ 19, (ΜΝΚ)) ‘Η βασιλεία σου βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά.’ (Ψαλμ. 145/ρμε’ 13) Ο Γιαχβέ συνεπώς ανέκαθεν εξασκούσε έλεγχο πάνω στην ιστορία του ανθρώπινου γένους και κατεύθυνε τα γεγονότα σύμφωνα με το θέλημά Του: ‘Και αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους, καθαιρεί βασιλείς και καθιστά βασιλείς, δίδει σοφίαν εις τους σοφούς και γνώσιν εις τους συνετούς.’ (Δαν. 2/β’ 21) Αυτό ήταν ένα μάθημα που τόσο ο Ναβουχοδονόσωρ, όσο και βασιλείς πριν και μετά από αυτόν έπρεπε να μάθουν. Η περίοδος των 2520 ετών από το 607 π.Χ. ως το 1914 μ.Χ. δεν εξαιρείται από την υπέρτατη κυριαρχία του Γιαχβέ, παρά την διακοπή της βασιλικής δυναστείας του Δαυίδ. Τα έθνη στη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν είχαν υπέρτατη εξουσία. Ο Γιαχβέ ανέλαβε δράση ενάντια στη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία εγείροντας τον Κύρο για να κατακτήσει τη Βαβυλώνα το 539 π.Χ. (Ησαΐας 45/με’ 1) και αργότερα ο Μέγας Αλέξανδρος κατέστρεψε την Περσική Αυτοκρατορία. Περαιτέρω, η έκφραση ‘το εξουθένημα των ανθρώπων’, που αναφέρεται στο Δανιήλ 4/δ’ 17, δεν αποτελεί σαφή ένδειξη πως εννοείται ο Ιησούς Χριστός, καθόσον ο Γιαχβέ, στην πολιτεία του με το ανθρώπινο γένος έχει πολλές φορές ανατρέψει ισχυρούς και υπεροπτικούς βασιλείς και εξύψωσε ταπεινούς, ή ανθρώπους που βρίσκονταν χαμηλά. Αυτό τονίστηκε αιώνες αργότερα από τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού: ‘Αυτός (ο Γιαχβέ) ενήργησε κραταιώς δια του βραχίονος αυτού, διεσκόρπισε τους υπερηφάνους κατά τα διανοήματα της καρδίας αυτών, εκρήμνισε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς.’ (Λουκ. 1/α’ 51,52) Κατά συνέπεια, όταν ο άγιος φύλαξ στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορα ανάγγειλε πως ‘ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων και εις όντινα θέλει δίδει αυτήν, και το εξουθένημα των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν’, απλώς ανέφερε μια παγκόσμια αρχή που προσδιορίζει την πολιτεία του Θεού με το ανθρώπινο γένος. Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη πως πρόκειται για προφητεία σχετικά με την εγκαθίδρυση της Μεσσιανικής βασιλείας με τον Ιησού Χριστό στο θρόνο. Το θέμα αυτής της όρασης – πως ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων – καταδείχνεται από την πολιτεία του Ιεχωβά με τον υπερήφανο Ναβουχοδονόσορα που μέσα από την εμπειρία του έφθασε να αναγνωρίσει αυτήν την παγκόσμια αρχή. (Δαν. 4/δ’ 34-37) Διαβάζοντας την ταπεινωτική εμπειρία του Ναβουχοδονόσορα, άνθρωποι κάθε γενιάς μπορούν να αναγνωρίσουν αυτήν την ίδια αλήθεια.

Γ. Οι ‘επτά καιροί’ υπολογίζονται πως αντιπροσωπεύουν μια περίοδο 2520 ετών. Όπως δείξαμε καθαρά στο Κεφάλαιο Ι, ο υπολογισμός αυτός στηρίζεται στην ‘αντίληψη της ημέρας έτους’. Εφόσον η Εταιρία Σκοπιά δεν θεωρεί πλέον αυτήν την ιδέα ως γενική αρχή, δεν είναι ανάγκη ασχοληθούμε περαιτέρω μ’ αυτήν εδώ. Αν και ο Πάστορας Ρώσσελ την υιοθέτησε από τους Αντεβντιστές, η ιδέα αυτή εγκαταλείφθηκε στη διάρκεια του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930.[62] Τα 2300 ημερονύχτια (Δαν. 8/η’ 14) και οι 1260, 1290 και 1335 ημέρες (Δαν. 12/ιβ’ 7, 11, 12, Αποκ. 11/ια’ 2,3, 12/ιβ’ 6,14) που προηγουμένως πίστευαν πως αντιστοιχούσαν σε ισάριθμα έτη, ερμηνεύονται από τότε ως κατά γράμμα ημέρες. Παρόλο που παραθέτονται προς υποστήριξη του υπολογισμού 2520 ετών, τα δύο εδάφια της Βίβλου που προηγουμένως παρατέθηκαν προς απόδειξη της αρχής της ημέρας – έτους (Αριθμ. 14/ιδ’ 34 και Έσδρας 4/δ’ 6) δεν εννοούνται πλέον ότι σημαίνουν μια παγκόσμια αρχή ερμηνείας. Όπως δείξαμε στη σημείωση 2 του Κεφαλαίου Ι, δεν είναι καν αναγκαίο να εφαρμόσουμε την αρχή ημέρας – έτους στην προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων που βρίσκεται στο Δανιήλ 9/θ’ 24-27, καθόσον η προφητεία αυτή δε μνημονεύει ημέρες, αλλά μόνο εβδομάδες.[63]

Επομένως, είναι ολότελα αυθαίρετο το να εφαρμόσουμε την ‘αρχή’ της ημέρας – έτους στους ‘επτά καιρούς’ του Δανιήλ 4/δ’, εφόσον δεν εφαρμόζεται σε άλλες προφητικές περιόδους χρόνου (με πιθανή εξαίρεση των εβδομήντα εβδομάδων). Λέγεται πως οι ‘επτά καιροί‘ είναι 2520 ημέρες, επειδή ‘καιρός και καιροί και ήμισυ καιρού’ (3 ½ καιροί) εξισώνονται με 1260 ημέρες στην Αποκάλυψη ιβ’ 6,14. Αλλ’ ενώ οι 2520 ημέρες ερμηνεύονται ότι σημαίνουν περίοδο 2520 ετών, οι 1260 ημέρες εννοούνται ότι σημαίνουν 1260 κατά γράμμα ημέρες, παρά το γεγονός πως τρεισήμισι καιροί είναι το μισό των επτά καιρών. Εφόσον η ερμηνεία των ‘επτά καιρών’ αντλείται από τους ‘τρεις και ήμισυ καιρούς’ (1260 ημέρες), δεν πρέπει να δίνεται και στις δυο περιόδους σύμμετρη ερμηνεία;[64] Πώς γνωρίζουμε ότι οι 2520 μέρες σημαίνουν χρόνια, ενώ οι 1260 μέρες όχι; Προφανώς, δεν υπάρχει πραγματική βάση για το συμπέρασμα πως οι ‘επτά καιροί΄’ σημαίνουν 2520 έτη.

Στη παραπάνω συζήτηση δείξαμε πως οι καιροί των Εθνών του Λουκά 21/κα’ 24 δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί πως αποτελούν νύξη για τους ‘επτά καιρούς’ του Δανιήλ 4/δ’. Ούτε υπάρχει καμιά απόδειξη πως οι ‘επτά καιροί’ του Ναβουχοδονόσορα προεικόνιζαν μιαν άλλη περίοδο κυριαρχίας των Εθνών για 2520 χρόνια. Τέτοιες συνταυτίσεις προφανώς δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλές εικασίες χωρίς κανένα Βιβλικό θεμέλιο και κατά συνέπεια πρέπει να εγκαταλειφθούν!


ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

55. Παλαιότερα, στα συγγράμματα του Κ. Τ. Ρώσσελ και του Ι. Φ. Ρόδερφορντ, οι καιροί των Εθνών ταυτίζονταν με τους λεγόμενους "επτά καιρούς" ('seven times') τιμωρίας που προειπώθηκαν στο Λευιτικό 26/κς' 18, 21, 24, 28. Βλ. Bible Examiner (Βίβλος του Ερευνητή), Οκτώβριος 1876, σελ. 27 και Γραφικές Μελέτες, Τομ. II, σελ. 89. Το βιβλίο Ο Νέος Κόσμος, που εκδόθηκε το 1942, στη σελίδα 77, εξακολουθεί να υποστηρίζει το ίδιο. Ωστόσο, φαίνεται πως γρήγορα μετά από τότε εγκαταλείφθηκε αυτός ο ισχυρισμός. Από τότε κι ύστερα, ο υπολογισμός των 2.520 ετών βασίζεται ολοκληρωτικά στο Δανιήλ 4/δ'. Μερικές Μεταφράσεις της Βίβλου χρησιμοποιούν την έκφραση "επτάκις" στο Λευιτικό 26/κς' 18, 21, 24 και 28 αντί για "επτά καιρούς". Βλ. για παράδειγμα τη Βίβλο της Ιερουσαλήμ. Βλ. και Μετάφραση των Ο'.

56. Dr. Frederic Louis Gedet, A Commentary on the Gospel of St. Luke (Σχολιολόγιο στο Ευαγγέλιο του Αγ. Λουκά), (Edinburgh: T. and Τ. Clark Ltd., 1976), 5η έκδοση, Τομ. 2, σελ. 268.Το Σχολιολόγιο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1870 στο ΝιουχέιτεΛ στα Γαλλικά. Ίσως αναρωτιέται κανείς εάν ο Ιησούς χρησιμοποίησε την έκφραση "καιροί των Εθνών" για να προσδιορίσει μια περίοδο της οποίας το μήκος ο ίδιος τότε γνώριζε. Αν και στο βιβλίο The Nations Shall Know That I Am Jehovah - How?, σελ. 233, αναφέρεται πως ο Ιησούς πράγματι γνώριζε, ωστόσο η απάντηση πολύ πιθανώς είναι "όχι". Αυτό
αληθεύει ιδιαίτερα εάν το έτος λήξης αυτής της περιόδου αποτελεί της έναρξη της 'παρουσίας' του Χριστού όπως ισχυρίζεται η Εταιρία Σκοπιά. Στην τελευταία μεγάλη προφητεία του ο Ιησούς επανειλημμένα ανέφερε πως ο χρόνος της δευτέρας ελεύσεως του ήταν άγνωστος ακόμη και στον ίδιο. (Ματθ. 24/κδ' 36, 42, 44, 51, 25/κε' 13, Μαρκ. 13/ιγ' 32-37, Λουκ.ιβ' 40-46). Ακόμη και μετά από την ανάστασή του, ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: "Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζετε τους χρόνους και τους καιρούς τους οποίους ο Πατήρ έθεσε υπό την ιδίαν αυτού εξουσίαν" (Πράξ.1/α' 7). Η απάντηση αυτή λογικά περιλάμβανε επίσης το ακριβές μήκος των καιρών των εθνών, εφόσον δόθηκε προς απάντηση της ερώτησης αναφορικά με τον καιρό της αποκατάστασης της βασιλείας στον Ισραήλ.

57. Βοήθημα, σελ. 95.

58. Young, σελ. 110.

59. Βοήθημα, σελ. 95.

60. Αληθινή Ειρήνη και Ασφάλεια - Από Ποια Πηγή;, 1973), σελ.74.

61. Βοήθημα, σελ. 1213.

62. Για μια λεπτομερειακή αναίρεση της θεωρίας της αντιστοιχίας ενός έτους σε μια μέρα, δες σελ. 111-126 του βιβλίου του Sanuel P. Tregelles, Remarks on the Prophetic Visions in the Book ο Daniel (Παρατηρήσεις επί των Προφητικών Οράσεων στο Βιβλίο του Δανιήλ), που αρχικά εκδόθηκε το 1852. Η παραπομπή εδώ προέρχεται από την εβδόμη έκδοση (London: The Sovereign Grace Advent Testimony (Μαρτυρία της Ελεύσεως της Υπέρτατης Χάριτος), 1965).

63. Κατά γράμμα, "επτάδες". Η New International Version, (Νέα Διεθνής Έκδοση) μεταφράζει το Δανιήλ 9/θ'  24 σαν "εβδομήντα 'επτάδες' διορίσθηκαν ..." κ.λ.π. που αποτελεί κατά γράμμα απόδοση της έκφρασης. Εβδομήντα 'επτάδες' τίνος; Πολύ προφανώς το "εβδομήντα" αναφέρεται πίσω στα εβδομήντα χρόνια τον εδαφίου 2, πράγμα που υποδηλώνει πως πρόκειται για εβδομήντα επτάδες ετών. Έτσι, τα συμφραζόμενα υποδηλώνουν πως η νέα περίοδος για την οποία ο άγγελος κάνει νύξη στο Δανιήλ είναι περίοδος 490 ετών. Το συμπέρασμα αυτό μπορεί να εξαχθεί χωρίς να εφαρμοσθεί η αρχή της ημέρας-έτους σ' αυτό το κείμενο. Βλ. επίσης τα θαυμάσια σχόλια που κάνει ο Tregelles επί της προφητείας αυτής, σελ. 116-118.

64. Ο Κ. Τ. Ρώσσελ κατέληξε στο συμπέρασμα πως και οι δύο περίοδοι ήταν περίοδοι ετών, "γιατί αν τρεις και ήμισυ καιροί είναι 1260 ημέρες (έτη), οι εφτά καιροί θα είναι περίοδος χρόνου μήκους ακριβώς διπλάσιου, δηλαδή 2520 ετών". Γραφικές Μελέτες, Τομ. II, σελ. 91.

 

Προηγούμενο / Περιεχόμενα / Επόμενο

Δημιουργία αρχείου: 23-5-2006.

Τελευταία ενημέρωση: 23-5-2006.

Πάνω