همۀ این فرمانها می‌توانند صحیح و بسیار خوب باشند، اما آیا آنها دشوار نیستند و ما را از بسیاری از لذت‌های زندگی که مردمان دیگر آزادانه و بدون هیچ محدودیتی از آن بهره‌‌مندند، محروم نمی‌سازند؟

خداوندگار که از دل ما باخبر است، می‌دانست که چنین افکاری ممکن است به ذهنمان خطور کند. از این رو فرمود: «یوغ مرا بر دوش گیرید و از من تعلیم یابید، زیرا حلیم و افتاده‌دل هستم، و در جانهای خویش آسایش خواهید یافت. چرا که یوغ من راحت است و بار من سبک» (متی ١١ :­۲۹-۳۰). یوحنای انجیل‌نگار نیز بنا به تجربۀ شخصی خود، بر این مطلب صحه گذشته، می‌فرماید: «محبت به خدا همین است که از احکام او اطاعت کنیم و احکام او باری گران نیست» (اول یوحنا ٥ :­۳).

فرمانهای خدا مانند دستورات سخت‌گیرانۀ یک حاکم به فرمانبردارانش نیست. اما می‌توانیم آنها را با «دستورالعمل‌های مرتبط با دریانوردان» مقایسه کنیم که هر روز برای محافظت از کشتی‌ها- که در اقیانوسها حرکت می‌‌کنند- در برابر شرایط خطرناک آب و هوایی صادر می‌شوند. آنها اطلاعاتی فراهم می‌سازند در این زمینه که بادهای قوی در کدام جهت در حال وزیدن هستند، ارتفاع موجها چقدر است، توفانهای باران‌زا کجا اتفاق‌ می‌افتند و شدت می‌گیرند و چیزهایی از این قبیل. دریانوردان دائماً این پیغامها را دریافت می‌کنند و مطابق با آنها مسیر خود را تعیین می‌کنند تا در وضعیت امن قرار گیرند و سفری مطلوب برایشان تضمین شود. در خصوص دستوراالعمل‌هایی که خدا به ما می‌دهد، امری مشابه اتفاق می‌افتد؛ هدف او از دادن این دستورات به ما این نیست که زندگی‌مان را سخت کند، بلکه ما را به سلامت به «بندرگاهِ» مقصد نهایی‌مان برساند.

قوانین راهنمایی و رانندگی برای برخی رانندگان مایۀ دردسر است، و به همین دلیل، به‌هنگام رانندگی آنها را نادیده می‌گیرند. ایشان از علائم جاده‌ای که نشان‌دهندۀ سرعت مجاز، هشدار جادۀ لغزنده، پیچ‌های پرخطر، ورود ممنوع‌ها، و خیابانهای یک‌طرفه هستند، تخطی می‌کنند. هدف این علائمِ هشداردهنده، محافظت رانندگان در برابر تصادفات و کمک به ایشان برای سالم رسیدن به مقصد است. آنانی که به علائم راهنمایی و رانندگی اعتنا نمی‌کنند، خود را در معرض تصادفات و گاهی هم از نوع کُشندۀ آن قرار می‌دهند. بنابراین بیایید شکرگزار خدایی باشیم که با دستورات نجات‌بخش خود، ما را از «دامها» حفظ می‌کند و به‌شکلی حكيمانه ما را در این زمینه که چطور به مقصدمان برسیم، هدایت می‌کند.

با این همه، همۀ ما به چشم می‌بینیم که بعضی از افراد، تصور می‌کنند که با زندگی بدون هیچ‌گونه قید و بند اخلاقی و نفرت از ارزشهای اخلاقی، از زندگی‌شان لذت خواهند برد، ارزشهایی که پشتوانۀ آنها قرنها تجربۀ زندگی بشری است. مَثَلِ پسر گمشده گویای این مطلب می‌باشد؛ او دارایی هنگفت پدرش را در راه لذت از گناه و بی‌بند و باری بر باد داد. (م.ک. لوقا ١٥ :­۱۱-۲۴). این پسرِ جوانِ ولخرج و ثروتمند در تفریحات گناه‌آلود و در سرزمین بیگانه به شادی دلخواه خود نرسید (آن‌گونه که در ابتدا فکر می‌کرد بدان دست یافته)، بلکه شادی او در خانۀ پدری‌اش بود- که نماد کلیسا می‌باشد. این تصویرِ گویا بیانگر سرنوشت آنانی است که از خدای پدر دور شده و اسیر دردها و رنجهای بسیاری گشته‌اند. شادی و لذت واقعی و دائمی را نمی‌توان با تخطی از ارادۀ خدا بدست آورد. «زیرا براستی آنان که از تو دورند، هلاک خواهند شد» (مزمور ٧٣ :­۲۷).

خدا منبع شادی است. هر کس که به او نزدیک شود، برای همیشه از آن شادی برخوردار می‌گردد. بیایید کلام خداوندگار را در شب آخر به یاد بیاوریم. او گفتگویی طولانی با شاگردانش داشت، و در پایان به ایشان فرمود: «این سخنان را به شما گفتم تا شادی من در شما باشد و شادی شما کامل شود» (یوحنا ١٥ :­۱۱)؛ «و هیچ‌کس آن شادی را از شما نخواهد گرفت» (یوحنا ١٦ :­۲۲).

خدا ارادۀ خود را بر قوم خود آشکار می‌کند، نه برای اینکه ما را از شادی محروم سازد، بلکه بدین منظور که از ما در برابر آفت گناه که دقیقاً نابودکنندۀ هر نوع شادی است، محافظت کند. قدیس یوحنای زرین‌دهان می‌گوید: «شما آزادید که از هر چیزی لذت ببرید؛ اما فقط از یک چیز دوری کنید: گناه»؛[1] زیرا چنانکه پولس رسول به ما اطمینان می‌دهد، «مزد گناه مرگ است» (رومیان ٦ :­۲۳). علاوه بر این، خدا از ما نمی‌خواهد که این فرمانها را به نفع او به جا آوریم! خدا به‌هیچ وجه محتاج چیزی نیست. او همه چیز را به‌فراوانی دارد و به اصطلاحِ الهیاتی «آنن‌دئِس» می‌باشد، یعنی «بی‌نیاز از هر چیز.»[2] او دستورات خود را تنها به نفع ما صادر می‌کند، تا از خطرات روحانی و جسمانی در امان باشیم و نیروهای مخالفی را خنثی سازیم که ما را از رسیدن به هدف نهایی و بهره‌مند شدن از شادی و خوشی آسمانی، بازمی‌دارند.