Hiçbir şey saf bir yürekten daha büyük değildir zira böyle bir yürek Tanrı’nın tahtı olur.  Tanrı’nın tahtından daha izzetli ne olabilir ?  Elbette ki hiçbir şey !  Tanrı, saf bir yüreğe sahip olanlar için Aralarında oturacağım ve yürüyeceğim; ve onların Tanrι’sι olacağım, ve onlar kavmım olacaklar (2 Kor. 6:16) der.  Kim bu kişilerden daha mutlu olduğunu iddiaya cesaret edebilir ?  Zira neden mahrum kaldıkları iddia edilebilir ?  Kutsal Ruh’un tüm lûtufları ve ihsanları onların mutlu ruhlarında bulunmakta değil midir ?  Öyleyse, neleri eksiktir ?  Gerçekten de onlar hiçbir şeyin yokluğunu çekmezler zira zenginliklerin en değerlisini, bizzat Tanrı’yı ruhlarında barındırırlar.  Kendi iç benliklerini bir yana bırakıp mutluluğu başka yerlerde arayanlar ; bunun için uzak topraklara gidenler, dünyada yolculuk üzerine yolculuk yapanlar, varlık ve başarı hayalleriyle servet ve boş zevkler peşinde koşanlar, ya da bu dünyanın acı yarınlardan başka şey getirmeyecek mallarına sahip olmak isteyenler... ne büyük yanılgı içindedir ! 

Gerçek mutluluğun binasını kendi yüreğinin dışında kurmaya teşebbüs etmek, sık sık depreme uğrayan bir yerde, temelleri sağlam olmayan bir inşaat yapmaya benzer.  Elbette ki böyle bir bina günün birinde tümüyle çökmeye mahkûmdur.  

Kardeşlerim, gerçek mutluluk sadece ve sadece sizin içinizdedir.  Ne mutlu bunu anlamış olana !  Kalbinizi yoklayın ve kendi ruhî durumunuzu incelemek için zaman ayırın.  Tanrı’ya güveninizi mi kaybettiniz ?  Vicdanınız Tanrı’nın emirlerinden uzaklaştığınızdan mı şikâyetçi ?  Vicdanınız sizi adâletsiz davranmakla ve yalan söylemekle, Tanrı ve komşunuz karşısında görevlerinizi ihmal etmekle mi suçluyor ?  Ona dikkatle kulak verin : ola ki yüreğinizde kötü düşünceler ve ihtiraslar kaynıyordur ve böylece yüreğiniz eğri büğrü ve geçit vermez yollara sürüklenmiştir...  Yazık ki kendi yüreğini ihmal etmiş olan kişi kendisini pek çok iyiliklerden de mahrum etmiş ve yerine kötülükler koymuştur.  Böylece, sevinci kendisinden uzaklaştırmış, üzüntüye, kedere ve her türlü endişeye garkolmuştur.  İç huzuru olmayan kişi kendisini karmaşaya ve korkuya kaptırır.  Sevgi çıkıp giderse yerini nefret alır.  Kendini, vaftizi sırasında Kutsal Ruh tarafından sunulan ihsanlardan ve meyvelerden mahrum etmiş olan kişi, insanı kirleten ve sefilleştiren şeylere yaklaşmış demektir.

Kardeşlerim !  Merhamet Tanrısı sadece bizim mutluluğumuzu ister, bu dünyada olduğu kadar öbür dünyada da.  Kutsal Kilisesini bu amaçla kurmuştur : bizi günahımızdan arındırmak, kutsallaştırmak, Kendisiyle barıştırmak, göksel kutsamalarıyla donatmak için.  İşte bu Kilise kollarını açmış, sizi bekliyor.  Çabuk koşalım oraya.  Çok çabuk koşalım ve görelim ki Kilise, sırtımızdaki ağır yükü kendisi yüklenmek, Tanrı’nın güvenine kavuşturmak, yüreğimizi mutluluk ve sevinçle doldurmak için bekliyor bizi.

KUTSAL VAFTİZ

Çünkü Mesihe vaftiz olunanlarınızın hepsi Mesihi giydiniz (Ga 3,27)  Ne kadar gerçekle doludur havâri Pavlus’un bu sözleri !  Mesih’te vaftiz olanlar, eski insanın hırslar ve kötü arzularla lekeli gömleğini çıkarmış ve şimdi artık yüreklerinin en derininde yaşayan yeni insanın, yani bizzat Mesih’in gömleğini giymişlerdir.  Zira giydiniz kelimesinin artık üstümüzdeki giyeceklerle hiçbir ilgisi yoktur.  Burada bambaşka bir gerçek sözkonusudur : çok daha derin, meselenin özüne değgin ve hiçbir şeyin sizden koparıp alamayacağı bir gerçektir bu.  İmanımızı açıklamakla ve vaftizle gerçekten Mesih’i giyiniyoruz ve Tanrı’nın gerçek çocukları, Kutsal Ruh’un evleri, Yüceler Yücesi’nin tapınakları oluyoruz.  Bize verilen lûtufla kutsallığa, mükemmelliğe ve ilâhîleşmeye çağrıldık.  Bu şekilde, çürümekten azad kılındık, zira çürümezliği giyindik.  Artık günahkâr adamın elbisesinden soyunup, adâlet ve lûtuf insanını giyindik.  Ebedî yaşama kavuşmakla ölümü kovduk.

Aslında... vaftizimiz sırasında Tanrı’nın huzurunda girdiğimiz taahhüdün gerçekten bilincinde miyiz ?  Bundan böyle Tanrı’nın gerçek oğulları ve Kurtarıcımızın gerçek kardeşleri olarak davranmamız gerektiğini anladık mı ?  İlk görevimizin, irademizi bizatihî Tanrı’nın iradesi ile bağdaştırmak olduğunu ; günahtan kurtulmamız gerektiğini; kendimizi tüm gücümüzle, tüm ruhumuzla ve tüm yüreğimizle merhamete adamamızın şart olduğunu ; Tanrı’ya şükretmemiz ve Onu yüceltmemiz gerektiğini ve gözlerimizi Onunla ebedlere kadar birleşeceğimiz âna çevirip o ânı hasretle bekleyeceğimizi iyice anladık mı ?  Yüreğimizin bundan böyle ancak gerçek sevgiyle dolup taşacağını, dolayısiyle komşusunu gözardı edemeyeceğini kavradık mı ?  Nihayet, tek  amacımızın kutsallaşmak ve mükemmelleşmek (=kâmil insan olmak) olduğuna ; Tanrı’nın yaşayan sûretleri (=benzeyişi), Onun melekûtunun, yani Göklerin krallığının çocukları ve mirasçıları olduğumuza kanaat getirdik mi ?    

İşte bütün bu sebeplerledir ki Tanrı’nın bizi çağırışına lâyık olmak ve günü geldiğinde eylemlerimiz yüzünden önünden kovulmamak için ruhî mücadelemize ara veremeyiz.  Evet kardeşlerim, bu mücadeleyi gayretle ve fedakârlıkla kazanmayı yürekten amaç edinmeliyiz.  Cesaretle, dikkatsizlik etmeden, endişeye kapılmadan, sınavlar karşısında tökezlemeden yürüyelim : Tanrı bizimledir, yardımcımız ve desteğimizdir, erdemin zorlu yollarında bize güç verecek ve bizi rahatlatacaktır.

RUHÎ MÜCADELE

Yaşamımızın hedefi mükemmelliği ve kutsallığı elde etmektir.  Bu, Tanrı’nın Ona lâyık çocukları ve Melekûtunun mirasçıları olmak demektir.  Önceliği şimdiki yaşamımıza ait şeylere vererek kendimizi gelecek hayatımızdan mahrum etmekten kaçınalım.  Bu dünyanın kendine özgü endişelerini ve maceralarını ön plana koyup gerçek yaşamın hedefinden ve anlamından sapmayalım.  Oruç, gece dua toplantıları, dua... beklediğimiz meyveleri tek başlarına veremezler.  Bunlar bizatihî gerçek hedef değil, hedefe ulaşmak için araçlardır.  Onun için yaktığınız mumlar gerçek erdemlerle süslü olsun.  İçinizdeki hırsları kökünden sökmek için aralıksız mücadele edin.  Tanrı’nın evi olması ve Kutsal Ruh’un ilâhî hediyeleriyle dolması için yüreklerinizi tüm kirlerden arındırın.

Sevgili kardeşlerim, bütün düşünceleriniz ve endişeniz sadece buna, daha önce de bahsettiğimiz ve hiç bir durumda unutulmaması gereken bu hedefe yönelsin.  Tanrı’ya yönelttiğiniz dualar bu amaçladır.  Hayatınızın her ânında Tanrı’yı arayın.  Ama doğru yerde : yüreğinizde ve sadece yüreğinizde arayın.  Ve nihayet, Onu bulduğunuzda, Keruvlar ve Melekler gibi huşû ve korku içinde huzurunda durun zira Onu bulduğunuz anda yüreğiniz Onun tahtı olacak.  Rabb’i bulmak için, toprak gibi, topraktan da daha mütevazı olun zira Tanrı kibirlilerden tiksinir oysa tevazu sahiplerini sever ve onları ziyaret eder.  Onun için İşaya’nın ağzından şöyle demiştir : “... fakat ben ona, düşküne, ve ruhu kırık olana, ve sözümden titreyen adama bakarım” (İşaya 66,2).  Onun içindir ki yürüttüğün doğru mücadele olsun, Tanrı da seni güçlendirecektir.  Zira bu sonsuz mücadele ruhî durumumuzun aynasıdır : bu tür bir mücadele vermemiş olan kişi kendi iç benliğini de hiç bilmemiştir.

 “Ufak günahlarınız” olarak gördüklerinize dikkat edin.  Eğer yanlışlıkla bir günaha yenik düşerseniz, ümitsizliğe kapılmayın : kendinizi çabuk toparlayın, Tanrı’nın önünde diz çökün, sizi sadece O ayağa kaldırabilir.  Derin bir kedere gömülüp kalmayın, bu sadece sizin kibrinizi saklamaya yarar.  Zaman zaman kapıldığımız abartılı keder durumları ve ümitsizlik anları bizim için iyi değildir, gittikçe gerçek bir tehlikeye dönüşür.  Çoğu zaman bu keder ve ümitsizlik halleri, yürütmekte olduğumuz iyi mücadeleye son vermemizi isteyen şeytanın işidir.

Derinlere kök salmış zaaflarımız, kusurlarımız ve ihtiraslarımız da vardır ; zaten çoğu bize miras kalmıştır.  Bütün bunlardan fevrî çarelerle yahut endişeye ve ümitsizliğe kapılarak değil ; sabır, sebat, eğilimlerimize karşı irade gücü ; özen ve dikkatle kurtulabiliriz.  Gerçekten de mükemmelliğe götüren yol uzun ve zordur.  Size gerekli gücü vermesi için Tanrı’ya dua edin.  Düştüğünüzde sabır gösterin, ayağa kalktığınızda ise güç teselli bulan çocukların çoğu zaman yaptığı gibi bağıra çağıra gözyaşı dökmeyin.  Sürekli uyanık olun ve ayartmaya kapılmamak için sürekli dua edin.  Ve eski hatâlarınıza tekrar düşerseniz ümitsizliğe kapılmayın ; bunlardan kurtulmak kolay değildir, çok defa da bunları alışkanlıktan tekrarlarız.  Yine de bunların üstesinden gelme yolu zamanla ve sebatla bulunur.  Bunu bilin ve ümitsizlikten uzak durun ! 

DUA

İnsanın ilk görevi dua etmektir.  Tanrı’nın sûretinde yaratılmış olmakla Onu özler ve özlemle Ona yükselmeye çalışır.  İnsan ne kadar dua ederse, dünyevî arzulardan o kadar uzaklaşır, göksel zenginliğe o ölçüde ulaşır ; ruhunu bu hayatın zevklerinden kurtardığı ölçüde göklerden gelen gerçek sevince kavuşur.  Edindiğimiz tecrübelerle bunun tanıklığını yapabiliriz.  Tanrı, Kendisine uygun şekilde, yani kusurluluğumuzun ve liyakatsizliğimizin farkında olarak sunduğumuz yakarışları kabul eder.  Bunun içindir ki içimizdeki kötülüğü tümüyle reddetmeli ve Tanrı’nın emirlerine uymalıyız.  Bunu yapabilmek alçakgönüllülük ve kendini gerçek ruhî gayrete adamayι gerektirir.

Endişelerinizi Tanrı’ya teslim edin.  O sizin İnayetinizdir.  Korkuya kapılmayın ; aklınız karışmasın : Tanrı ruhlarınızın gizli derinliklerini araştırır ve isteklerinize Kendi usulünce cevap verir.  Bu sebeple, isteyin, cesaretinizi kaybetmeyin ve eğer beklentiniz gerçekleşmez ise şikâyete hakkınız olmadığını unutmayın.  Yüceler Yücesi’nin yollarını bilemezsiniz ; onun için sükûnetinizi muhafaza edin ve gözlerinizi her an Ona çevirin.  İstekler ve dualar tek başlarına mükemmelliği sağlayamazlar.  Sadece Rab, emirlerine uyduğumuz her defa, içimize yerleşmek suretiyle bizi mükemmelliğe götürebilir.  İlk emirlerden biri de ille de kendi isteklerimizin değil, Onun öğrettiklerinin gerçekleşmesini istememizdir.  Melekler, haklı olarak, gökte bunu böylece uygular.  İşte bunun içindir ki eğer Mesih içimizde değilse, dualarımız ve taleplerimiz boşunadır.