ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Εισήγηση αυτή θα επιδιώξει να απαντήσει στα παρακάτω ερωτήματα:

1) Τι είναι αυτό που κάνει σήμερα τους ανθρώπους να απευθύνονται ολοένα και περισσότερο στην εναλλακτική θεραπεία.

 

2) Αν είναι δυνατόν να εξηγηθούν ψυχολογικά, θεραπείες στο χώρο αυτό και κάτω από ποιες συνθήκες.

 

3) Ακόμη, αν ένας χριστιανός μπορεί να δοκιμάζει χωρίς κίνδυνο τις θεραπείες αυτές.

 

Πριν από ένα χρόνο περίπου ήρθαν στο ιατρείο μου κάποιοι γονείς με ένα κοριτσάκι 8 χρονών που έπασχε από σπαστική παραπάρεση και είχε μια βαριά νοητική υστέρηση ώστε να μην έχει σπουδαία επικοινωνία με το περιβάλλον πέρα από μια βλεμματκή επαφή. Είχαν μόλις επιστρέψει από Γερμανία όπου επισκέφτηκαν ένα Κέντρο Εναλλακτικών Θεραπειών και τους είδε ένας χειροπρακτικός.  Μου είπαν ότι είδε το παιδί και τους είπε ότι υπάρχει μια συλλογή υγρού δεξιά και έκανε κάποιους χειρισμούς θεραπευτικούς...

 

Ρώτησα πώς το βρήκε αυτό και μου είπαν πιάνοντας του το κεφάλι!

 

Αναρωτήθηκα πώς αυτός με την ψηλάφιση ενός κρανίου βρήκε το υγρό, πράγμα που εμείς το βρίσκουμε μόνο με ακριβές εξετάσεις και δήλωσα ξεκάθαρα πως εγώ δεν τα πιστεύω αυτά τα μαγικά πράγματα!

 

Οι γονείς με κοίταξαν "λοξά" και έφυγαν δυσαρεστημένοι.

 

Δεν ξαναήρθαν! Είχαν ακουμπήσει όλες τις ελπίδες τους για τη βελτίωση του παιδιού στη χειροπρακτική και δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτό που τους έλεγα: ότι για να δούμε βελτίωση στο παιδί θα χρειαστούν συνεχείς και κοπιώδεις προσπάθειες με πολύ φυσιοθεραπεία και εργοθεραπεία και μετά ίσως λογοθεραπεία... Περίμεναν μόνο το θαύμα !

 

Να μια κατηγορία ανθρώπων που απευθύνονται στους εναλλακτικούς... Όσοι είναι απογοητευμένοι από την κατάσταση της ασθένειας και πιστεύουν ότι τα περιθώρια βοήθειας στην ιατρική είναι πολύ στενά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί καρκινοπαθείς και πάσχοντες από AIDS στις ΗΠΑ καταφεύγουν σε ποικίλες Ε. Θ. μήπως και βοηθηθούν...

 

Αν μελετήσει κανείς τις θεωρίες και τις επαγγελίες των θεραπειών αυτών θα διαπιστώσει δύο πράγματα:

 

1) Ότι απευθύνονται όπως λένε σε ολόκληρο τον άνθρωπο (ολιστική θεώρηση) σαν σώμα, νου, & ψυχή! Καταλαβαίνετε όμως τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στον ευρύ κόσμο η ιδέα ότι μπορεί μια κάψουλα να θεραπεύσει και την ψυχή αφού η θεραπεία είναι ολιστική. Μιλάμε δηλαδή για μια δαιμονική εφεύρεση πρώτης γραμμής!

 

2) Ότι μιλάνε για δυνάμεις που ουσιαστικά κάνουν θαύματα είτε αυτές προέρχονται από το σύμπαν (Κοσμική δύναμη) είτε από τον άνθρωπο (ζωτική δύναμη). Πρόσφατα μιλούσα με έναν ομοιοπαθητικό και έκανα κριτική για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν. Όταν δυσκολεύτηκε να δώσει ερμηνείες μου απάντησε πως εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα και κατά συνέπεια είναι ευτυχής που βλέπει συνέχεια θεραπείες με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα και ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

 

Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να δώσουμε κάποιες απαντήσεις πάνω σ' αυτό το θέμα...

 

Έχει εκτεθεί από προηγούμενους ομιλητές το ειδικό βάρος της ομοιαπαθητικής επιστημονικά, αλλά προσωπικά αναρρωτιέμαι συχνά γιατί να μην είναι «δυναμοποιημένο» το νερό που πέφτει φυσικά (!) από τους καταράκτες και μάλιστα περιέχει και ιχνοστοιχεία που είναι απαραίτητα για την επιβίωση του ανθρώπου;

 

Ωστόσο δεν θα ασχοληθώ με τον αποκρυφισμό που φαίνεται απροκάλυπτα σε πολλές περιπτώσεις αλλά με όσους διατείνονται ότι είναι καθαροί από τέτοιες προσμίξεις και σκέψεις. Είναι αυτό εφικτό;

 

Θα ασχοληθώ κυρίως με την ομοιοπαθητική επειδή φαίνεται η πιο αθώα και έχει ευρεία διάδοση και επειδή εξασκείται από γιατρούς οπότε δεν έχει ανάγκη από άλλα πιστοποιητικά για να δράσει ανενόχλητη.

 

Ποιοι συνήθως καταφεύγουν

Αν κανείς μελετήσει τα βιβλία των ομοιπαθητικών θα διαπιστώσει ότι η ομοιοπαθητική είναι κομπογιαννιτισμός με λίγα στοιχεία ιατρικής ή ψυχιατρικής ή υποβολής. Αρκεί πάντως να σκεφτούμε ότι ο Γ. Βυθούλκας που θεωρείται ο θεμελιωτής της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα δεν γνώριζε καθόλου ιατρική αφού υπήρξε Πολιτικός Υπομηχανικός.

 

Κατ' αρχήν, καταφεύγουν άτομα με ειδική ψυχοσύνθεση ή κάτω από ειδικές συνθήκες στη ζωή τους, χωρίς να θέλω να πω μ' αυτό ότι δεν είναι άτομα κανονικά από το γενικό πληθυσμό. Συχνά έχουν δοκιμάσει πολλών ειδών ιατρικές θεραπείες χωρίς σπουδαία αποτελέσματα, συνήθως επειδή η ασθένειά τους έχει πολλές ψυχολογικές παραμέτρους που είναι φυσικό να μην εξαλείφονται με τα φάρμακα! Μάλιστα συχνά πρόκειται για χρόνια σύνδρομα πόνου (κεφαλαλγίες, οσφυαλγίες, πόνοι στο θώρακα κλπ.)

 

«Αρνούνται» όμως να παραδεχτούν ότι υπάρχουν κάποιες ψυχολογικές δυσκολίες και "βολεύονται" να πιστέψουν ότι ένα φάρμακο θα τους κάνει καλά... Για το λόγο αυτό και δεν καταφεύγουν στον ψυχίατρο αλλά στον ομοιοπαθητικό!

 

Ακόμη μπορεί να είναι άτομα που αγαπούν να ασχολούνται με την πρόληψη δυσάρεστων καταστάσεων στην υγεία τους και θεωρούν ότι πρέπει να ασχοληθούν έστω και προληπτικά με κάποιου είδους θεραπεία, όπως ομοιοπαθητική! Είναι οι ανασφαλείς εκείνοι που για διαφόρους λόγους μπορεί να πάνε και στον παθολόγο τους προληπτικά και να ζητήσουν βιταμίνες ή δυναμωτικά. Αν εκείνος τους πει ίσως ότι είναι «εν τάξει» και δεν ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί τους, τότε ίσως αυτοί συνεχίσουν το ψάξιμο της υγείας προς την κατεύθυνση μιας εναλλακτικής λύσης... Είναι προφανές ότι υπάρχουν βαθύτεροι ψυχολογικοί λόγοι γι' αυτό.

 

Η "μαγιή" λύση στο πρόβλημα δηλαδή η «απώθηση» του προβλήματος

Έρχονται καμιά φορά πελάτες που ενώ τους εξηγώ ότι η ψυχολογική θεραπεία συνίσταται σε αλλαγές του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που θα προκύψουν από μια ψυχοθεραπευτική συνεργασία μας, εκείνοι αρνούνται και ζητούν κάποιο φάρμακο που με "μαγικό" τρόπο θα τους θεραπεύσει. Μάλιστα καμιά φορά, μπορεί να υποκύψει κανείς στον πειρασμό να χορηγήσει & φάρμακο και τότε βλέπουμε θεαματικά αποτελέσματα, τουλάχιστον στην αρχή! [φαινόμενο placebo].

 

Προσωπικά δεν το κάνω ποτέ αυτό και το θεωρώ αντιδεοντολογικό (για να μη πω ανήθικο) να μην ξέρει ο ασθενής τι ακριβώς θεραπεία παίρνει, όσο κι αν κάποιοι ασθενείς πραγματικά αδιαφορούν γι' αυτό!

 

Θυμάμαι πριν από χρόνια που είχα μια συζήτηση με έναν ψυχίατρο από τους παλιούς, όταν η ψυχιατρική ήταν ακόμη στα σπάργανα και μου σχολίαζε μια περίπτωσή του στο ιατρείο, όπου χορηγούσε ενέσιμα φυσιολογικό ορό (νεράκι απεσταγμένο δηλ. σαν της ομοιοπαθητικής) σε κάποιες πελάτισές του, με θεαματικά αποτελέσματα κάθε φορά. Με την περιοδική αυτή θεραπεία κάθε μήνα ή και αραιότερα, ήταν ικανοποιημένοι και οι ασθενείς και ο γιατρός!

 

Όπως γίνεται τώρα με την ομοιοπαθητική. Γίνεσαι καλά και σου λένε έλα πάλι σε 2-3 μήνες προληπτικά ή για συντήρηση!

 

Είναι κρίμα όμως που το επίπεδο της ιατρικής κρατιέται ακόμη τόσο χαμηλά από μερικούς επειδή δεν μπαίνουν στον κόπο να διερευνήσουν τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου και να τις θεραπεύσουν ριζικά. Δυστυχώς όμως η ψυχιατρική στην Ελλάδα σύρθηκε σαν τον Έκτορα από το άρμα της Νευρολογίας τόσα χρόνια και τώρα δειλά - δειλά ανανήπτει.

 

Με παρόμοιο τρόπο δρα συνήθως και το ομοιοπαθητικό "φάρμακο" (ίσως θυμούνται οι παλαιότεροι, πριν αρκετά χρόνια, το ιαματικό νερό του Καματερού που θεράπευε ακόμη και καρκίνους! Έβγαιναν μάλιστα οι θεραπευμένοι και δίναν και συνεντεύξεις!) Στην αρχή οι ασθενείς ενθουσιάζονται και βλέπουν αποτελέσματα ακόμη και πριν προλάβει να πάει το φάρμακο στο στομάχι. Μετά όμως από ένα χρονικό διάστημα, από ημερών μέχρι ετών ξαναγυρνάνε στα ίδια...

 

Κατά βάθος μερικοί το ξέρουν, αλλά θέλουν να πιστέψουν στη θεραπεία με το "μαγικό" φάρμακο, "απωθώντας" άλλα προβλήματα και ψυχολογικά που έχουν.

 

Πιο εύκολο είναι να καταπιείς μια κάψουλα παρά να μιλήσεις για τραυματικές εμπειρίες πρόσφατες ή και παιδικές. Το πρώτο θα σε κάνει έναν ικανοποιημένο πελάτη της Εναλλακτικής θεραπευτικής, το δεύτερο ίσως σε βοηθήσει να καταλάβεις γιατί αποφεύγεις ορισμένα πράγματα στη ζωή σου και ανακυκλώνεσαι πάντα γύρω από τη μιζέρια σου...

 

Έτσι ο ομοιοπαθητικός γίνεται άθελά του και ψυχίατρος και υποτίθεται ότι θεραπεύει "πάσαν νόσον" (φοβίες, κατάθλιψη, νευρώσεις ακόμη και σχιζοφρένεια) έστω και αν δεν ειδικεύτηκε σε καμιά ειδικότητα της ιατρικής! Αυτό είναι αρκετά παράδοξο αν το καλοσκεφτεί κανείς!

 

Τι κάνει η κλασική ιατρική

Πολύ συχνά καταφεύγουν στους γιατρούς άνθρωποι που υποφέρουν από χρόνιους πόνους όπως πονοκεφάλους, προκάρδια άλγη ή ακόμη μυαλγίες και οσφυαλγίες. Δυστυχώς πολλοί παθολόγοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να γράφουν κάθε φορά και από ένα αναλγητικό φάρμακο. Καμιά φορά μάλιστα όταν δεν βρίσκουν τίποτε στην κλινική εξέταση μπορεί να πούνε: "δεν έχεις τίποτε" ή "ξέχνα το" ή "όλα είναι στο μυαλό σου"...

 

Δεν υπάρχει χειρότερη αντιμετώπιση για κάποιον που περιμένει βοήθεια. Ούτε λίγο-ούτε πολύ του λες ότι είναι κατά φαντασίαν ασθενής! Ε τότε αυτός θα πάει σε έναν βελονιστή ή σε έναν χειροπρακτικό ή ομοιοπαθητικό και θα τον θεραπεύσουν σίγουρα... Έτσι θα αποδειχτεί περίτρανα ότι είχε δίκιο ότι πονούσε αλλά εσύ κύριε παθολόγε, δεν μπόρεσες να τον θεραπεύσεις.

 

Αν λοιπόν δεν έχεις το χρόνο ή τη δυνατότητα να διαθέσεις λίγη ώρα και να συζητήσεις με τον πελάτη σου, τα συναισθηματικά του προβλήματα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τον παραπέμψεις σε έναν καλό ψυχίατρο ή ψυχολόγο, χωρίς φόβο και πάθος.

 

Μια τέτοια παραπομπή ενός νεαρού είχα από έναν παθολόγο πριν από μερικά χρόνια. Το πρόβλημά του ήταν ενοχλητικοί κεφαλόπονοι για τους οποίους χρειάστηκε να κάνει και βελονισμούς αλλά με προσωρινό αποτέλεσμα. Αργότερα είχε περιοδικούς πόνους και στο θώρακα και επισκέφτηκε πολλές ειδικότητες γιατρών (7;) καθώς μάλιστα ήταν ασφαλισμένος σε ιδιωτική ασφάλιση και δεν είχε δυσκολία στο να πληρώνει ο ίδιος.

 

Το πρόβλημα υγείας είχε γίνει γι' αυτόν το πρόβλημα της ζωής του.

 

Είχε πραγματοποιήσει όλες τις πανάκριβες εξετάσεις (ΝΜR) χωρίς να βρεθεί κάτι το παθολογικό. Είχε μείνει η ειδικότητα του ψυχιάτρου (την οποία μάλιστα δεν την κάλυπτε η ιδιωτική) και κατέληξε και σε μένα. Αναρρωτήθηκε πως είναι δυνατόν χωρίς φάρμακα να τον ανακουφίσω από τους πόνους και του ζήτησα πίστωση χρόνου ένα τρίμηνο τουλάχιστον γι' αυτό.

 

Ξεκινήσαμε μια διερευνητική συνεργασία ψυχαναλυτικού τύπου με συζήτηση εφ' όλης της ύλης από το τώρα μέχρι τα παιδικά του χρόνια. Οι πόνοι εξαφανίστηκαν μέσα στον πρώτο μήνα αλλά η συνεργασία μας παρατάθηκε ένα εξάμηνο, χωρίς να παραπονεθεί για άλλο σύμπτωμα. Το σημαντικότερο: υπήρχαν και άλλα προβλήματα στις σχέσεις του που δεν είχαν αναφερθεί αρχικά αλλά όμως τώρα τακτοποιήθηκαν και εκείνα!

 

Ίσως αναρρωτηθείτε πως έγινε αυτό. Με το να αναλύσουμε σε βάθος τις διαπροσωπικές του σχέσεις και κυρίως τις πρώιμες παιδικές του εμπειρίες που είχαν να πουν πολλά, αφού ήταν παιδί που στερήθηκε τη μητέρα του που έπρεπε να ξενητευτεί και μεγάλωσε δίπλα σε μια γιαγιά. Οι συζητήσεις τον βοήθησαν να καταλάβει ορισμένα σκοτεινά σημεία της προσωπικότητάς του και να μπει σε μια διαδικασία ωρίμανσης που αρνιόταν μέχρι τώρα για τους δικούς του συναισθηματικούς λόγους.

 

Επίσης ένα άλλο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είχε αφήσει θεραπευτή που να μη τον συμβουλευτεί. Δεν ήταν άνθρωπος της Εκκλησίας, ωστόσο είχε πάει μέχρι το Άγ. Όρος για να συναντήσει το γ. Παϊσιο χωρίς βέβαια να τον εμποδίζει αυτό μετά να καταφεύγει σε μάγους και μέντιουμ και να εφαρμόζει αυτά που του έλεγαν!

 

Ίσως αναρρωτηθήκατε τι έννοια συμβολική, μπορεί να είχαν αυτοί οι αθεράπευτοι πόνοι του νεαρού των 20 ετών. Από την «ανάλυσή» του πιστεύω ότι είχαν την έννοια ότι αυτός στερήθηκε το μητρικό χάδι όταν το είχε απόλυτη ανάγκη και τώρα το υποκαθιστά με τη συνεχή φροντίδα για το σώμα του, μέσα από τους γιατρούς που όμως αδυνατούν να τον θεραπεύσουν ακριβώς γιατί αδυνατούν να υποκαταστήσουν το μητρικό χάδι που εκείνος στερήθηκε...

 

Δεν ξέρω αν θυμάστε ποτέ από μικροί τη σκηνή του να πέφτετε και να χτυπάτε και η μητέρα σας να λέει έλα να το φιλήσω «μμμααά» να περάσει. Και ώ του θαύματος εκείνο το φιλί της μάνας, να έχει μια θεραπευτική δύναμη αξεπέραστη!

 

Έτσι λειτουργεί και σήμερα για πολλούς η εναλλακτική θεραπεία. Και όχι μόνο! Ακόμη και κάθε φάρμακο που θα πάρουν από το γιατρό... Και όσο οι γιατροί δεν θα ξέρουν να μιλάνε στον άρρωστο και να κουβεντιάζουν το πρόβλημά του, τόσο τα φάρμακα δεν θα μας φτάνουν, παρότι βγαίνουν καινούρια και αποδεδειγμένα καλύτερα, μέρα με τη μέρα.

 

Το γνωρίζετε ότι τα περισσότερα ψυχοφάρμακα τα συνταγογραφούν οι παθολόγοι: Προσωπικά έχω φτάσει στο σημείο να μη θυμάμαι πολλές φορές ούτε τα ονόματα των φαρμάκων επειδή τα χορηγώ εξαιρετικά σπάνια. Ο λόγος είναι ότι διαθέτω πολύ χρόνο να συζητώ με τους πελάτες μου τις δυσκολίες και τις συναισθηματικές τους ανάγκες και η λύση δίνεται ριζικά σε ψυχολογικό επίπεδο οπότε τα συμπτώματα υποχωρούν από μόνα τους, χωρίς να χρειάζεται να έρχονται περιοδικά για «συντήρηση»!!!

 

Ήρθε πριν από καιρό στο ιατρείο μια νεαρή μητέρα που είχε χάσει τον άντρα της σε τροχαίο. Ζητούσε να την συμβουλέψω πώς θα ανακοινώσει στο παιδί της το χαμό του πατέρα του και μάλιστα παρακαλούσε αν μπορώ να τού κάνω εγώ αυτή την ανακοίνωση.

 

Ήταν σε κατάθλιψη η γυναίκα από τον αδόκητο χαμό του άντρα της με τον οποίο ήταν πολύ αγαπημένοι. Ξαφνικά όμως έχασε κάθε ελπίδα γι' αυτόν (αφού δεν πίστευε και στην μετά θάνατον ζωή) και εξαφάνισε μέσα από το σπίτι όλες τις φωτογραφίες του. Βέβαια συζήτησα δεξοδικά μαζί της τα γεγονότα και τα συναισθήματά της, πράγμα που την έκανε να ξεσπάσει αρκετές φορές σε κλάματα αλλά όμως να καταλάβει στο τέλος το ότι χειριζόταν με λάθος τρόπο το γεγονός.

 

Φεύγοντας δεν χρειάστηκε να δώσω φάρμακα αλλά ούτε και να δω το παιδί γιατί πείστηκε εκείνη να του πει όσα τώρα είχε χωνέψει καλά και η ίδια.

 

Γιατί ανέφερα αυτό το περιστατικό; Γιατί θα μπορούσε να είχε πάει στην Ομοιοπαθητική (όπως άλλες περιπτώσεις που έπεσαν στην αντίληψή μου) όπου θα έπαιρνε κάποιες θαυματουργές κάψουλες που θα την βοηθούσαν να ξεπεράσει το πένθος της αλλά μόνο μετά από μερικούς μήνες, κάτι που θα περνούσε και από μόνο του... Όμως δεν θα τη βοηθούσαν σε τίποτε να καταλάβει ότι είχε λάθος στάση απέναντι στο θάνατο του άντρα της και δεν θα βοηθούσε σε τίποτε το παιδί της που θα μπορούσε να αναπτύξει διάφορες φοβίες κ.ά διαταραχές.

 

Το θέμα λοιπόν με την ιατρική δεν είναι να μην βλάπτουμε μόνο αλλά και να βοηθούμε στα πλαίσια του εφικτού όσο γίνεται περισσότερο αξιοποιώντας την επιστημονική γνώση. Ακόμη και η χρονική καθυστέρηση της θεραπείας κάποιου μπορεί να σημαίνει συγκλονιστική επίδραση στη ζωή του ατόμου.

 

Ολιστική ή Υλιστική ιατρική;

Διατυμπανίζουν οι Ε. Θ. ότι βλέπουν τον άνθρωπο συνολικά και όχι σαν ένα σύμπτωμα. Τι δείχνει όμως μια προσεκτικότερη μελέτη της αντιμετώπισης των περιπτώσεών; Ότι βλέπει τον άνθρωπο σαν άθροισμα συμπτωμάτων που θα γιατρευτούν με τη βοήθεια μιας απόλυτα ειδικής κάψουλας. Πρόκειται εν ολίγοις για απολυτοποίηση ως θεοποίηση της δύναμης του φαρμάκου.

 

Δεν έχουν τόση σημασία τα όποια προβλήματα του ανθρώπου και οι συναισθηματικές του ανάγκες, παρά μόνο για να βρούμε εμείς το φάρμακο που τού πρέπει -ένα και μοναδικό, λένε με αυταρέσκεια- Από τη στιγμή που θα το βρούμε, τον σώσαμε! Και όλα τα χρωστάμε στη μυστηριώδη εκείνη "δυναμοποίηση"...

 

Πέστε μου τώρα εσείς αν και άθελά του ακόμη ο άνθρωπος δεν μπαίνει σιγά-σιγά μέσα σε ένα αποκρυφιστικό κανάλι, έστω και αν ο γιατρός του είναι Χριστιανός Ορθόδοξος!

 

Έτσι εξηγείται το ότι θεραπεύει φοβίες εξ αποστάσεως ακόμη και με τηλεφωνική συνταγή! Μα είναι γνωστό και στον πιο αδαή ότι η φοβία είναι κατ' εξοχήν ψυχολογικό φαινόμενο. Και πώς δεν μπορείς να τη θεραπεύσεις αν δεν συζητήσεις τουλάχιστον με τον άρρωστο το πρόβλημά του; Αυτό όμως είναι κατ' εξοχήν δουλειά του ψυχιάτρου. Άρα κάνουν και κακή αντιποίηση της ψυχιατρικής αφού δεν τη γνωρίζουν!

 

Μα θα πει κάποιος ότι είχα προσωπική εμπειρία και θεραπεύτηκε η φοβία μου. Δεν το αμφισβητώ ότι μπορεί κάποτε να γίνει και αυτό (!), αλλά σκοπός της ιατρικής και μάλιστα της ψυχιατρικής εδώ δεν θα είναι η θεραπεία του συμπτώματος, αλλά της υποκείμενης διαταραχής.

 

Συχνά την εξαφάνιση ενός συμπτώματος διαδέχεται η εμφάνιση ενός άλλου, όπως ένας ασθενής που θεραπεύτηκε από το φόβο του ύψους και απέκτησε φοβία για το ηλεκτρικό ρεύμα. Μετά έφυγε απ' αυτό και πήγε στη φοβία από τα κοφτερά αντικείμενα... κ.ο.κ.

 

Η υποκείμενη διαταραχή είναι μια εσωτερική σύγκρουση που μπορεί να αφορά το δίλημμά του για μια σοβαρή απόφαση. Αυτό πρέπει να διερευνηθεί από τον ψυχίατρο και όταν αναλυθεί στον άνθρωπο, εξαφανίζονται αμέσως τα συμπτώματα.

 

Από τη στιγμή που θα δώσεις μια κάψουλα είναι σα να θέλεις να θεραπεύσεις τον καρκίνο δίνοντας ασπιρίνη. Και αλήθεια πόσοι καρκινοπαθείς κατέφυγαν αρχικά σε εναλλακτικούς θεραπευτές που υπόσχονταν θαύματα και έχασαν πολύτιμο χρόνο... Έτσι αφού ταλαιπωρήθηκαν με διάφορα μαντζούνια, κλύσματα & άλλα πήγαν στο γιατρό και ξεκίνησαν κυτταροστατική και άλλες αγωγές αλλά ήταν αργά. Πιο πριν θα μπορούσαν και να θεραπευτούν.

 

Να γιατί η εξάσκηση της νέας ιατρικής (αντι-ιατρικής θα την έλεγα!) δεν είναι ακίνδυνη όπως χαίρονται να διαδίδουν. Και μόνο γιατί χάνεται πολύτιμος χρόνος και χρήμα και εμπιστοσύνη στο γιατρό... Γιατί η εξαφάνιση ενός συμπτώματος που ο οργανισμός το βγάζει σαν συναγερμό, μπορεί να σημαίνει εξουδετέρωση των μηχανισμών ασφαλείας, χωρίς όμως αποτροπή του κινδύνου. Δεν αρκεί να λες ότι βλέπεις συνολικά τον άνθρωπο, πρέπει να ξέρεις κι όλας να το κάνεις και η εναλλακτική θεραπευτική δεν μπορεί να το κάνει, απλά γιατί δεν ξέρει...

 

Ο ρόλος του θεραπευτή

Το ζήτημα δεν είναι ότι χάνει η ιατρική τους πελάτες της! Και ίσως στο σημείο αυτό καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι η ιατρική στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια τείνει να χάσει ολοένα το ανθρώπινό της πρόσωπο και να γίνεται επαγγελματισμός και συνταγογραφία. Εδώ είναι σίγουρα το λεπτό σημείο ένεκα του οποίου η ομοιοπαθητική και οι Ε. Θ. κέρδισαν έδαφος.

 

Αν ρίξουμε μια ματιά στο χώρο της ιατρικής θα παρατηρήσουμε ίσως ότι συχνά "βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος" Για το φαινόμενο αυτό πιστεύω ότι φταίει η υπερεξειδίκευση στην ιατρική και η ανεπαρκής βασική εκπαίδευση των γιατρών που μαθαίνουν για τα νοσήματα πολλά και για τον άρρωστο σαν ψυχοσωματική οντότητα λίγα!

 

Έτυχε να ακούσω περιπτώσεις πελατών τής ομοιοπαθητικής που θεραπεύτηκαν από την πρώτη συνέντευξη που χαρακτήρισαν καταπληκτική. Πράγματι λόγω του ότι κρατάει δύο ώρες και τους γίνονται λεπτομερείς ερωτήσεις για την ατομική τους ζωή τους κάνει να νιώθουν ότι ο γιατρός ενδιαφέρεται πραγματικά γι' αυτούς και το γεγονός αυτό και μόνο γίνεται ισχυρός παράγοντας θεραπείας τους, έστω και προσωρινής...

 

Ποιες είναι οι ερωτήσεις; Αν κοιμάσαι από το αριστερό πλευρό ή το δεξί, αν σου αρέσουν τα λιπαρά, ο καφές, τι όνειρα βλέπεις κλπ !!!

 

Στην ψυχιατρική όπου σήμερα υπάρχουν περί τα 400 είδη ψυχοθεραπείας στην Αμερική, έχει κατ' επανάληψη συζητηθεί αν πολλές φορές το θεραπευτκό αποτέλεσμα δεν εξαρτάται τόσο από το είδος της θεραπείας όσο από την π ρ ο σ ω π ι κ ό τ η τ α  του θεραπευτή.

 

Δεν είναι τυχαίο πιστεύω ότι ένας Ιπποκράτης έγινε θεμελιωτής της Ιατρικής. Το ίδιο χαρισματικός πιστεύω ότι ήταν και ο Χάνεμαν και αν διαβάσει κανείς τα γραπτά του συνεπαίρνεται και εντυπωσιάζεται για την πολυμάθεια και τη συστηματικότητά του, για την εποχή του βέβαια... Το ίδιο χαρισματκός ήταν και ο Έλληνας Βυθούλκας που έφτασε αν και άσχετος με την ιατρική, να κάνει ολόκληρη Σχολή εκπαίδευσης των γιατρών απ' όλο τον κόσμο!

 

Τι θέλω να πω μ' αυτό; Όσο κι αν το έργο του Ιπποκράτη είναι πολύτιμο και σήμερα, η ιατρική επιστήμη έχει κάνει άλματα και καθημερινά εμπλουτίζεται και ανανεώνεται και ποτέ δεν πρέπει να στεκόμαστε δογματικά σε κάποιες θεωρίες όσο κι αν αυτές ήταν χρήσιμες στην εποχή τους!

 

Αν διαβάσει κανείς τα ομοιοπαθητικά κείμενα θα βρει περισσότερη θεωρία και δόγματα παρά επιστήμη.

 

 

Πνευματικές επιπτώσεις

Το φαινόμενο είναι βέβαια κατ' εξοχήν ψυχολογικό αλλά γίνεται και πνευματικό από τη στιγμή που ο χριστιανός γνωρίζει ή απλά υποψιάζεται, ή και ασυνείδητα φαντασιώνει, ότι παίρνει νεράκι (δυναμοποιημένο= ταρακουνημένο!) αντί για φάρμακο και περιμένει από κάποια μυστηριώδη "δυναμοποίηση" να του δώσει τη θεραπεία...

 

Ξέρω ότι στο σημείο αυτό ίσως αγανακτήσουν μερικοί λέγοντας ότι εμείς πήγαμε στην ομοιοπαθητική αλλά δεν σκεφτήκαμε έτσι...

 

Όμως είναι φυσικό έστω και αν δεν σκέφτεται κανείς έτσι, υποσυνείδητα να περιμένει βοήθεια από άγνωστα κέντρα που δεν συνδέονται με την ιατρική αλλά ούτε και με την πίστη του στο Θεό [άρα αφήνονται παραθυράκια στον πονηρό να εισχωρήσει...] οπότε εδώ είναι η μεγάλη παγίδα, που νομίζω δεν την είδαν και αρκετοί πνευματικοί που ενθαρρύνουν τα τέκνα τους προς την ομοιοπαθητική, παρασυρόμενοι από το ανθρωπιστικό της προσωπείο.

 

Πριν από λίγους μήνες ήμουν στο Άγιον Όρος και με ικανοποίηση έμαθα από αξιόπιστο μοναχό, επιστήμονα ότι και ο γέρων Παϊσιος χαρακτήριζε τα ομοιοπαθητικά φάρμακα σαν δαιμονικό υποκατάστατο του αγιασμού και δεν δεχόταν αυτού του είδους θεραπείες. Μου έκανε εντύπωση η πετυχημένη παρομοίωση, γιατί πράγματι έτσι λειτουργεί ψυχολογικά το φάρμακο αυτό στον ευρύ κόσμο.

 

Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι και ο άγιος γέρων Πορφύριος δεχόταν μόνο την κλασσική ιατρική και όχι τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες (για την ομοιοπαθητική έλεγε ότι κάποια φάρμακα που έρχονται από το εξωτερικό είναι «διαβασμένα» από μάγους). Τα λέω αυτά επειδή συχνά χρησιμοποιείται το επιχείρημα ότι και το Άγ. Όρος δέχεται την ομοιοπαθητική. Όσοι τη δέχονται το κάνουν επειδή από άγνοια θεωρούν ότι είναι ακίνδυνη και χρησιμοποιεί φυσικά σκευάσματα όπως άλλωστε τέτοια φυσικά προϊόντα χρησιμοποιούσαν οι παππούδες μας & χρησιμοποιούν ακόμη πολλές γιαγιάδες στα χωριά.

 

Μας σερβίρουν σήμερα κάποιοι, το μύθο της Νέας Ιατρικής. Η ιατρική επιστήμη είναι πάντα νέα σαν επιστήμη αφού καταργεί κάθε αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό και δέχεται ό,τι νέο που αποδεικνύεται επιστημονικά ότι είναι καλύτερο. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν πολλές ιατρικές αλλά μία επιστήμη...

 

Ανακεφαλαίωση

Πρέπει να γίνει απόλυτα αντιληπτό ότι σε μια θεραπευτική σχέση υπάρχει ο ασθενής σαν επίκεντρο, αλλά υπάρχει και ο θεραπευτής σαν προσωπικότητα και υπάρχει και η αντικειμενική θεραπεία (φάρμακο, επέμβαση). Δεν είναι συνήθως τυχαίο, γιατί ο συγκεκριμένος ασθενής επιλέγει τον συγκεκριμένο γιατρό-θεραπευτή.

 

Γνωρίζω γιατρούς που έχουν γίνει αντικείμενο λατρείας, λόγω της προσωπικότητάς τους περισσότερο παρά λόγω της επιστημονικής τους αξίας. Και συχνά υπάρχει μια τάση στον ασθενή να εξιδανικεύει το θεραπευτή του γιατί στο κάτω-κάτω προσδοκά να πάρει περισσότερη βοήθεια από εκείνον.

 

Στο σημείο αυτό υπάρχουν δύο προκλήσεις:

 

Η μία αφορά το γιατρό και την αναμφίβολη εξουσία που έχει στα χέρια του. Θα τη χρησιμοποιήσει σύμφωνα με τους κανόνες της δεοντολογίας και χωρίς προσωπική έπαρση και αίσθηση παντοδυναμίας; Αν ναι θα δώσει ό,τι καλύτερο μπορεί στον ασθενή του και παράλληλα θα αφήσει ανοιχτό και το δρόμο της βοήθειας του Θεού από τον οποίο ξεκινούν όλα και όπου θα πρέπει να μπορεί ν' αναφέρεται πάντοτε ο ασθενής.

 

Η δεύτερη πρόκληση αφορά τον άρρωστο. Θα αποδώσει στο γιατρό τις ιδιότητες που του ταιριάζουν ώστε να πάρει τη σωματική ή ψυχολογική του θεραπεία, ή θα ζητήσει περισσότερα πράγματα που μπορεί να αφορούν αναζήτηση ενός στοργικού πατέρα ή μητέρας αλλά και μεταφυσικά κενά και αναζητήσεις του. Τότε υπάρχει περίπτωση να μπλέξει με απρόβλεπτες προεκτάσεις και συνέπειες.

 

Το θέμα είναι όμως να μην κινδυνεύσουμε να ξαναγυρίσουμε στην εποχή του γιατρού-μάγου που υπάρχει ακόμη στις πρωτόγονες φυλές της Αφρικής και που απροκάλυπτα πλέον κάνει την εμφάνισή του σε Ευρώπη και Αμερική με τον επίσημο μανδύα της Ιατρικής της Νέας Εποχής.

 

Αυτή είναι και η ανησυχία η δική μου που ενώνεται με την αγωνία και την επαγρύπνηση τής εκκλησίας.

 

Αρχιμανδρίτης

π. Αντώνιος Στυλιανάκης

Ιατρός - Παιδοψυχίατρος

 

 

Βιβλιογραφία (ενδεικτική)

 

* Βυθούλκα Γ. Ομοιοπαθητική. Έκδοση: Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, 1985

* Ταμτάκου Ζ. Η Ομοιοπαθητική σήμερα. Θεσσαλονίκη 1990

* Διαμαντίδη Σ. Ομοιοπαθητική Ιατρική. Βιβλιοπωλείο "Εστίας" Αθήνα.

* Στυλιανάκη π. Αντωνίου «Η Ομοιοπαθητική από ψυχολογική & Πνευματική άποψη» "Ορθ. Τύπος", 1995.

* Στυλιανάκης π. Αντώνιος «Ψυχολογική θεώρηση των εναλλακτικών θεραπειών» Αρναία, 31 Μαρτίου 1996

* David Sneed Κριτική στην Ιατρική της Νέας Εποχής. Στερέωμα, Θεσ/νίκη

* Samuel Pfeifer Ομοιοπαθητική. Εκδ. Πέργαμος 1992