kef

Στη συνέχεια θα δούμε δύο χωρία, τα οποία μας διευκρινίζουν δύο ακόμα όρους, που συναντώνται στην Αγία Γραφή. Τους όρους "άπιστος" και "ιδιώτης":

"Εάν ουν συνέλθει η εκκλησία όλη επί το αυτό και πάντες λαλώσι γλώσσαις, εισέλθωσιν δε ιδιώται ή άπιστοι, ουκ ερούσιν ότι μαίνεσθε; εάν δε πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων…"

"Επεί εάν ευλογείς εν Πνεύματι, ο αναπληρών τον τόπον του ιδιώτου πώς ερεί το αμήν επί τη ση ευχαριστία; επειδή τι λέγεις ουκ οίδεν".

Στα παραπάνω, ο "ιδιώτης" διαφοροποιείται από τους "απίστους" και από τους "γλωσσολαλούντες" και τους "προφητεύοντες". Προφανώς λοιπόν, είναι ο μόνος πιστός που θα είχε πρόβλημα, μη μπορώντας να συμμετάσχει ή να κατανοεί τι γίνεται γύρω του. (Σαν ένα νήπιο, που δεν μπορεί να συμμετάσχει σε όλες τις εκδηλώσεις των μεγάλων του αδελφών). Οι "γλωσσολαλούντες υιοί", φαίνεται εδώ πως δεν είχαν πρόβλημα στα όσα συνέβαιναν, ακόμα και αν δεν είχαν το χάρισμα της "διερμηνείας" ή "προφητείας".

Ο "ιδιώτης" στην εκκλησία (που δεν γλωσσολαλούσε), είναι ο "νήπιος" πιστός της κατηγορίας του "δούλου", που έλεγε μόνο "αμήν". Ο "ιδιώτης" δεν ήταν "άπιστος", άρα ήταν πιστός. Ο "ιδιώτης" αγωνιζόταν ακόμα να καθαρθεί.

Ως εδώ είδαμε:

Σε μια Χριστιανική σύναξη, υπήρχαν στον καιρό των αποστόλων οι εξής ομάδες:

1. Οι άπιστοι.

2. Οι ιδιώτες ή νήπιοι, ή καθαιρόμενοι, ή δούλοι.

3. Οι γιοί ή γλωσσολαλούντες εν Πνεύματι, οι οποίοι μπορεί να είχαν:

α. Διερμηνεία

β. Προφητεία.

ή άλλα χαρίσματα με τα οποία δεν ασχοληθήκαμε.