«Τη χρονιά που έχασα τα μέλη μου ήταν η πιο λαμπρή τής ζωής μου»

	Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα	Διάφορα

Οι Χριστιανοί δεν ζηλεύουμε βέβαια τα παθήματα αυτού τού ανθρώπου, οφείλουμε όμως να ζηλέψουμε τη χριστιανική προσέγγιση τού ανθρώπου αυτού για τη ζωή και για τα παθήματα. Γιατί πόσοι από εμάς, θα ήμασταν άξιοι να προφέρουμε τα λόγια τού τίτλου αυτού τού άρθρου; (ΟΟΔΕ)

Μέσα σε μερικές εβδομάδες ο Άλεξ Λούις από ιδιοκτήτης μπυραρίας έγινε ένας κρίσιμα άρρωστος και στη συνέχεια τετράκις ακρωτηριασμένος. Και όμως περιγράφει τον προηγούμενο χρόνο ως τον καλλίτερο που είχε περάσει ποτέ.

«Είναι μέρες που ξυπνώ και σκέφτομαι ‘Ωχ, πονάει ο ώμος μου, ή, ωχ, τα ακρωτηριασμένα άκρα μου είναι πολύ ευαίσθητα’, όμως εγώ επιμένω και προχωρώ προς τα εμπρός» εξηγεί ο Άλεξ Λούις.

Είναι σε ανοιχτή ακρόαση, επειδή δεν μπορεί να κρατήσει ακουστικό τηλεφώνου χωρίς χέρια.

Εκτός της απώλειας των μελών του, ο Λούις έχασε τα χείλη και την μύτη του. Οι χειρουργοί έχουν έκτοτε κάνει μεταμοσχεύσεις δέρματος από τον ώμο του για τα χείλη του, αφήνοντάς τον –λέει χαριτολογώντας– να μοιάζει με κωμική καρικατούρα των Simpsons και με μια μύτη που συνεχώς στάζει.

Παράδειγμα της θετικότητας ο 34χρονος Λούις που μένει στο Στόκμπριτζ της επαρχίας Χάμπσαϊρ, έχει διαπιστώσει πως ο περασμένος χρόνος υπήρξε αξιοσημείωτος για εκείνους που είναι κοντά του, και λέει πως αισθάνεται πιο χαρούμενος τώρα απ’ ότι πριν την ασθένειά του.

«Είναι απίστευτο, τι μπορεί να ξεπεράσει το ανθρώπινο σώμα»

«Με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά σαν πατέρας, σαν σύντροφος, σαν ανθρώπινο ον» είπε, και ένας καινούργιος έρανος που έχει στηθεί στο όνομά του, τού έχει δώσει μια τεράστια ώθηση στο να βοηθά άλλους. Παρά την θετική στάση του αυτή, δεν μπορεί να κάνει πολλά από τα πράγματα που κάποτε αγαπούσε, όπως την μαγειρική και το γκολφ. Ο ίδιος και η σύντροφός του Λούσυ έχουν χάσει την μπυραρία που κάποτε διεύθυναν.

«Πιθανότητα επιβίωσης 5%».

Ήταν Νοέμβριος του 2013 όταν ο Λούις νόμισε πως είχε “γρίππη των ανδρών» (κατά φαντασία τους), όμως όταν παρατήρησε αίμα στα ούρα του, και στη συνέχεια λεκέδες στο δέρμα που έμοιαζαν με μώλωπες, κατάλαβε πως κάτι πιο σοβαρό συνέβαινε.

Τελικά απεδείχθη πως ήταν μόλυνση στρεπτόκοκκου (τύπου Α), και τον πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο στο Ουίντσεστερ στις 17 Νοεμβρίου 2013. Η μόλυνση διείσδυσε βαθειά μέσα στους ιστούς του και στα σπλάγχνα του, και έγινε αφορμή για δηλητηρίαση του αίματος – σηψαιμία – μια κατάσταση άκρως επικίνδυνη για την ζωή, που προξενεί ανεπάρκεια πολλαπλών ζωτικών οργάνων.

Το δέρμα στα χέρια και τα πόδια καθώς και τμήμα του προσώπου του σύντομα έγιναν μαύρα και γαγγραινώδη. Ήταν σοκαριστικό το θέαμα για την οικογένεια και τους φίλους του που έμεναν στο πλευρό του όσο ήταν σε μηχάνημα υποστήριξης. Όμως για τον γιό του τον Σαμ – μόλις τριών ετών τότε – έμοιαζε απλώς σαν να ήταν σκεπασμένος ο μπαμπάς με σοκολάτα. Τα μολυσμένα άκρα του Λούις άρχισαν να δηλητηριάζουν το σώμα του και, μόλις τον έβγαλαν από το μηχάνημα υποστήριξης, του είπαν πως θα έπρεπε να του ακρωτηριάσουν το αριστερό του χέρι, μέχρι πάνω από τον αγκώνα.

Λέει πως δεν ένοιωσε καμία λύπη ή συγκίνηση με τα νέα αυτά, επειδή οι γιατροί ήσαν απίστευτα ευθείς: «Η κατάσταση ήταν ‘αυτό το χέρι με σκοτώνει, οπότε πρέπει να φύγει’», είπε.

Ο Λούις με την οικογένειά του πριν από την αρρώστια του.

Ήταν η δεύτερη εβδομάδα του Δεκεμβρίου και, παρ’ ότι είχε χάσει τον ένα βραχίονα, δεν είχε ξεφύγει από τον κίνδυνο. Τα τραυματισμένα πόδια του άρχισαν τώρα να δηλητηριάζουν το σώμα του, και σύντομα μετά, υποβλήθηκε σε δύο ακόμα επεμβάσεις – πρώτα για να αποκοπεί το ένα πόδι και μετά το άλλο – αφήνοντάς τον με μόνο ένα άκρο: τον δεξιό του βραχίονα.

«Κάθε ακρωτηριασμό τον επεξεργάστηκα μεμονωμένα» είπε. «Κάτι μέσα του σκεφτόταν: Άντε να τελειώνουμε με αυτή την διαδικασία, για να φύγω από το νοσοκομείο και να πάω σπίτι.» Αλλά παραδέχεται πως εν τέλει δεν είχε και τόσο χρόνο να σκεφτεί.

Είχε πειραχτεί και το δεξί του χέρι, όμως οι γιατροί πίστευαν πως υπήρχε πιθανότητα να το σώσουν. Χρειάστηκαν 17,5 ώρες μέσα σε χειρουργείο παραμονή Χριστουγέννων του 2013 για να το ξαναχτίσουν. Οι χειρουργοί απογύμνωσαν το χέρι για να ξύσουν και να απομακρύνουν τον νεκρό ιστό. Μετά πήραν 42 εκ. Από την αριστερή κλείδα του, μαζί με το δέρμα, τον μυ, τα νεύρα και τον ιστό και τα μεταμόσχευσαν πάνω στο δεξί του βραχίονα.

Έχοντας χάσει ήδη τρία μέλη, η χρήση του εναπομείναντος χεριού θεωρήθηκε κρίσιμη από τους χειρουργούς, και ο Λούις ήθελε απεγνωσμένα να γίνει ό,τι ήταν δυνατόν να το κρατήσει.

«Έμαθα καθ’ οδόν πως όλοι οι τετράκις ακρωτηριασμένοι που γνώρισα λένε πως το ένα πράγμα για το οποίο θα σκότωναν να το έχουν, είναι το χέρι,» είπε ο Λούις. «Σημαίνει πως μπορείς ακόμα να κάνεις τα καθημερινά σου πράγματα – να πάρεις ένα ποτήρι να πιείς, να γράφεις…».

Όμως η ζημιά απεδείχθη πολύ πιο σοβαρή και, ένα βράδυ γύρισε πλευρό ο Λούις στον ύπνο του και έσπασε το χέρι στα δύο. «Κρεμόταν το χέρι μου από τον αγκώνα» λέει. Η σύντροφός του Λούσυ ήταν συντετριμμένη, και φαντάστηκε μια ζωή πολύ πιο δύσκολη για εκείνον τώρα που δεν είχε άκρα – όμως ο Λούις είπε πως δεν τον ένοιαζε.

«Δεν έχει νόημα να περιμένω πέντε χρόνια προσπαθώντας να κάνουν ένα χέρι να επαναλειτουργήσει» λέει. «Νομίζω πως ψυχολογικά θα ήταν πολύ πιο επιζήμιο, να περίμενα τόσο καιρό, και να το έχανα μετά.»

Με τα τέσσερα άκρα του ακρωτηριασμένα πια, ο Λούις έπρεπε να μάθει πώς να προχωρά στη νέα ζωή του. Δεν μπορούσε πλέον να σηκώνεται, να πλένεται και να ντύνεται το πρωί, έτσι χρειάστηκε να συνηθίσει την καθημερινή έλευση ενός «φροντιστή» - αλλά το πρώτο πράγμα που είχε στα «πρέπει» του ήταν να μάθει να περπατά.

Άρχισε μια κούρα 10 εβδομάδων στο Νοσοκομείο «Queen Mary» στο Ρόχαμπτον, όμως μετά από μόλις δύο εβδομάδες, τούς εξέπληξε όλους με το επιτυχημένο βάδισμα πάνω σε συσκευές με όνομα «λικνιστοί πυλώνες» - προσθετικά μέλη, αποτελούμενα από ένα κοντό στύλο με ένα μεγάλο λικνιζόμενο «πόδι».

Ο Λούις λέει πως τα μεταμοσχευμένα χείλη του τον κάνουν να μοιάζει με φιγούρα κινούμενου σχεδίου.

Περπατάει με αυτά σχεδόν τρεις μήνες τώρα και λέει πως έχει κάνει μεγάλη πρόοδο, όμως ακόμα τα βρίσκει αρκετά άβολα. «Είναι δύσκολη η ανάβαση σε σκάλες επειδή είναι τόσο κοντά», λέει, «και οι διαφορετικές επιφάνειες του εδάφους είναι επίσης δύσκολες».

Έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί προσθετικά χέρια και αυτά που έχει τώρα είναι με γάντζους. Η στάση του είναι: «Ας δοκιμάσω ό,τι είναι καλλίτερο, και μετά θα αποφασίσω οριστικά.»

Τα προσθετικά μέλη, του επιτρέπουν να κάνει πράγματα όπως να ανοίγει το ψυγείο, να σηκώνει ένα ποτό ή να ανοίγει μια σακούλα με γλυκά – κινήσεις που είναι αδύνατον να γίνουν με την χρήση των ακρωτηριασμένων χεριών του.

Λέει πως συνεχίζει να αισθάνεται πως ζει μέσα σε ένα κόσμο ονείρου και πως όλα του είναι «κάπως ξένα». Πέφτοντας το βλέμμα του σε καθρέφτη τον κάνει να νοιώθει περίεργα λέει, επειδή το σώμα που είχε συνηθίσει επί 33 χρόνια έχει αλλάξει πέραν κάθε αναγνώρισης από τον ίδιον.

«Με αναστατώνει βέβαια, αλλά εγώ απλώς σκέφτομαι πως είναι απίστευτο, το τι μπορεί το ανθρώπινο σώμα να ξεπεράσει», δήλωσε.