Ανοιξιάτικο απόβραδο και είπα να χαζέψω τηλεόραση. «Πέφτω» σε εκπομπή με θέμα «άγιοι ή αγύρτες;» Καθώς,συγχρόνως, έτρωγα το θεσπέσιο γιουβέτσι της μαμάς, μονολόγησα: «Σωστός ο τίτλος. Ή θα' σαι έτσι, ή θα' σαι γιουβέτσι, πρέπει να ναι διακριτή η αγιοσύνη από την αγυρτεία». Σε δευτερόλεπτα όμως, συνειδητοποίησα ότι το λίπος του κρέατος, όσο λίγο κι αν ήταν, θα' χε πάντως σίγουρα επηρεάσει άσχημα τον εγκέφαλό μου, διότι, ποιος και πώς μπορεί να αποφανθεί για το ποιος είναι άγιος και ποιος αγύρτης; Εγώ πάντως, σίγουρα όχι, γιατί είμαι αμαρτωλή και γιατί πιστεύω ότι ο μοναχός Βησσαρίων-περί ου και η εκπομπή- ήταν δεν ήταν άγιος, μια φορά από μένα και από πολλούς άλλους που γνωρίζω, ήταν αναντίρρητα πολύ αγιότερος. Με ποιο θράσος και ποιο κίνητρο θα ασχολιόμουν λοιπόν με το επίπεδο αγιότητάς του;

Δεύτερον, για να αφορά κάποιον το αν ένας άλλος άνθρωπος αγίασε και ως εκ τούτου τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία, θα πρέπει να είναι και ο ίδιος Ορθόδοξος, και ακριβέστερα, να αγωνίζεται στην καθημερινότητα του για τη βίωση του ορθόδοξου δόγματος. Διαφορετικά, αν εγώ δεν είμαι μουσουλμανα,  γιατί να με νοιάζει αν ο φίλος μου ο Αλί είναι Σουνίτης ή Σιϊτης, κι αν έχει αυτός δίκιο που  προσκυνάει τον τάδε δισέγγονο του Μωάμεθ για Θεό  κι όχι ο ξάδελφος του προσκυνά τον εικοστό ξάδελφο του κουνιάδου του Μωάμεθ; Δηλαδή, μην τρελαθούμε κιόλας, οι εννιά στους δέκα από όσους είδα να εκφέρουν γνώμη στα κανάλια για την αγιοσύνη του Βησσαρίωνα, αν κρίνω από το λεξιλόγιο και μόνο που χρησιμοποιούσαν, τη διαφορά «λειτουργίας» από την «ακολουθία» δεν τη γνωρίζουν, περίτρανη και βασική απόδειξη του ότι έχουν να πατήσουν σε εκκλησία από την ημέρα της βάπτισής τους, να με συμπαθάτε κιόλας… Αν λοιπόν και μόνο αν, είναι κάποιος ορθόδοξος, τότε περιμένει την Ιερά Σύνοδο να αποφαθεί για την αγιοσύνη ή μη ενός συνανθρώπου του, και, αν επαναλαμβάνω, είναι πράγματι ορθόδοξος, υπακούει και παραδέχεται την εκκλησιαστική απόφαση. Έτσι και γιουβέτσι, δεν έχει. «Σχολή» και «γνώμη» σε δόγμα που υποτίθεται πως έχει αυτοβούλως  ασπαστεί, δεν χωράει.

Τρίτον, είτε είσαι ορθόδοξος είτε αγνωστικιστής, είτε «βαμμένος άθεος», όπως χαρακτήριζα εγώ στο σχολείο τον Φυσικό μας (ώσπου σώθηκε «από θαύμα» η κόρη του και μετά μόνο εμπορία κομποσκοινιών που δεν έκανε θέλοντας να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Θεό που την έσωσε), απάντηση, και δη τηλεοπτική, του «πότε είσαι άγιος», δεν δύνασαι να δώσεις. Άρα, ποιος είναι ο στόχος; Να προβληματίσεις το θεατή. Μάλιστα.

 

Η  εκπομπή αυτή πέτυχε πράγματι να με προβληματίσει, και για την ακρίβεια, να με κάνει να αγανακτήσω. Αν δε μέχρι τώρα έτρεφα ένα σπόρο αμφιβολίας μέσα μου για την αγιότητα του μοναχού, πλέον εξέλιπε! Όχι απλώς άγιος, αλλά πανάγιος είναι!

 Καταρχάς, χάριν «προβληματισμού» και χάριν «προστασίας της πίστης μας από την αγυρτεία», άκουσα ότι όσοι δέχονται την αγιοσύνη «έχουν έλλειμμα κουλτούρας»! Στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης δηλαδή, προσβάλλουμε κατάφορα, εκατομμύρια Ελλήνων που θρησκεύουν, αναλαμβάνοντας μάλιστα το ρόλο του όλο τρυφερότητα και ηρεμία διαφωτιστή των μαζών, που στοχεύει στο να κάνει το λαό της «Ελλαδίτσας» να ξεσκοτιστεί και να αντιληφθεί ο «αμαθής», πως «έξω από τις μονές στήνουν μικρέμποροι τις πραμάτειες τους και δίνουν προμήθεια από τα  κέρδη στα μοναστήρια»! Κοίτα να δεις που, όσοι πιστεύουν σε ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα και θεωρούν κάποιον άγιο, αυτομάτως δεν έχουν μόρφωση και κουλτούρα και είναι και τυφλοί τόσο, ώστε να μη βλέπουν από μόνοι τους τα εμποροπάζαρα! Και είναι τόσο αδαείς οι καημένοι που δεν γνώριζαν ως τώρα ότι οι μικροέμποροι αυτοί δίνουν και μοναστικές προμήθειες! Εκατομμύρια Ελλήνων, από το 1830 και μετά, δεν τα γνώριζαν όλα αυτά! Τώρα τα ανακαλύπτουν… Αν βεβαίως, ανακάλυπταν και τα «φεγκ σούϊ», τη «θετική και αρνητική ενέργεια», «την αύρα» και την εποχή του «υδροχόου», τότε η κουλτούρα θα τους περίσσευε!

Τέταρτον και κυριότερον, οι μεγαλομάρτυρες –κατ' εμέ και το τονίζω το κατ' εμέ, γιατί με κανόνες παγκοσμιοποίησης, ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει όπου θέλει ό,τι θέλει- Εφραίμ ο Σύρος και Ραφαήλ, συνιστούν «καρκινώματα» για την Ελλάδα και έγινε και τηλεοπτική έκκληση –πάντα χάριν της ελεύθερης έκφρασης και της απαλλαγής από το σκοταδισμό- να κλείσουν οι μονές όπου φυλάσσονται τα λείψανα των εν λόγω αγίων! Δηλαδή, το δικαίωμά μου να θρησκεύω έτσι όπως εγώ το εννοώ και να προσκυνάω όχι σε ένα, αλλά σε εξακόσια ένα μοναστήρια και να «ακουμπάω» σ αυτά και εκατομμύρια από την τσέπη μου στο κάτω-κάτω, κάποιοι διώκτες απηνείς του δικού μου δόγματος, το ακυρώνουν, στο όνομα της Ελευθερίας και του Εκσυγχρονισμού! Ερώτηση: μήπως ζούμε μία νέα περίοδο διωγμών και ιδεολογικής τρομοκρατίας και έχω παραμυθιαστεί πρώτη εγώ ότι ζούμε σε καθεστώς ελευθερίας; Και για να μιλήσουμε επαγωγικά, το ίδιο «ψεύτικο» θεωρώ και γω τον Αλλάχ, όπως κάποιοι θεωρούν τον Άγιο Ραφαήλ, αλλά δεν βγήκα να πω ως διατηρούσα και γω το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, ότι κάθε ισλαμιστής έχει έλλειμμα κουλτούρας, ούτε είπα ποτέ πως το «μετριοπαθές Ισλάμ» είναι μύθος και πως μόνο στις ΗΠΑ καταβάλλει μια προσπάθεια να καταστεί «μετριοπαθές»! (αν και κει, από όσο θυμάμαι, τους «μάντρωσε» ο Μπους μετά την 11^η, συλλήβδην, ως υπόπτους για τρομοκρατία, δεν έκατσε να μετρήσει  στο DNA τους τη μετριοπάθεια ή το φονταμενταλισμό τους). Ούτε φανάτισα το παιδί μου πως πρέπει να κλείσουν τα τζαμιά, αντίθετα, «Η μάστιγα του Θεού» όπως απεκλήθη ειρωνικά «ο κύριος Χριστόδουλος», στήριξε –σθεναρά μάλιστα-την ανέγερση τζαμιού στην Αττική για τις λατρευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων. Γιατί τόση υποκρισία λοιπόν; Και γιατί «ενοχλούν» τόσο, ειδικά αυτοί οι δύο Άγιοι; Επειδή τυχαίνει να έχουν υποστεί ανείπωτα βασανιστήρια από χέρια Οθωμανών πριν κοιμηθούν και πριν φέρουν στρατιές ανθρώπων στην Ορθοδοξία διά των θαυμάτων τους;

Για να τελειώνουμε μια για πάντα: η Ορθοδοξία,  είναι εκκλησιαστικό «γεγονός», δεν είναι ηθικισμός για να δέχεται απαθώς να υποβάλλεται σε εξορθολογιστικά –δήθεν-πειράματα. Και κυρίως, αυτοί που φοβούνται ότι  η Ορθοδοξία είναι φωλιά και γεννήτωρ εθνικισμού (γιατί για αυτό έχω την υποψία πως  «ενοχλούν» τόσο πολύ οι Άγιοι Ραφαήλ και Εφραίμ, επειδή τυχαίνει να είναι Νεομάρτυρες) , είναι απλώς, εσκεμμένα ή αφελώς, κουφοί στον ορθόδοξο λόγο: ο φυλετισμός, ο ρατσιστικός δηλαδή εθνικισμός, καταδικάστηκε από την Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 1872. Κατά την Αγία Γραφή, «ουκ ένι Ιουδαίος ή Έλλην, όλοι εν εν Χριστώ εσμέν». Κατά τον 6^ο δε αιώνα, η ονομασία genus tertium (τρίτο γένος)  που δόθηκε στους Χριστιανούς, αυτό δηλοί: τη συνείδηση της υπέρβασης των φυλετικών διακρίσεων αφού διά της βαπτίσεως, η φύση του ανθρώπου αναγεννάται. Και επειδή ορισμένοι από τους διεθνιστές ανησυχούν για το ότι όποιος είναι Ορθόδοξος είναι ορκισμένος εθνικιστής, ας ανατρέξουν στην προς Διόγνητον επιστολή του Β αιώνα μ.Χ. Εκεί θα διαβάσουν πως «οι Χριστιανοί πατρίδας οικούσιν ιδίας, αλλά ως πάροικοι. Μετέχουσιν δε πάντων ως πολίται, και πανθ υπομένουσιν ως ξένοι.- Πάσα ξένη πατρίς εστίν αυτών και πάσα πατρίς ξένη».

Βεβαίως, τίθεται και ως εξής το θέμα αυτό: στις 21 Μαϊου του 2005, στην Κομοτηνή, διοργανώθηκε συνέδριο κεκλεισμένων των θυρών με αφορμή τον αγώνα για τη θρησκευτική ελευθερία των  μειονοτήτων στα Βαλκάνια. Σε ομιλία συμμετέχοντος  Έλληνα Πανεπιστημιακού, υπό τον τίτλο «η θρησκευτικοποίηση του εθνικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού στο πεδίο των δύο μειονοτήτων», ειπώθηκε το εξής: «…η απομυθοποίηση της σχέσης έθνους-κράτους ….συμβάλλει στη δημιουργία μιας στέρεης βάσης για επαναδιαπραγμάτευση και οριοθέτηση, σε νεοτερικούς όρους, των σχέσεων κράτους-θρησκείας και κράτους-μειονότητας». Πολύ καλά. Αν επιδιώκεται η κατάργηση του έθνους –κράτους όμως, αυτό είναι πολιτικό ζήτημα ή και αναπόφευκτο, σε καμία περίπτωση όμως και ουδόλως αφορμή ή αιτία για να φιμωθεί η ορθόδοξη πίστη. Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι ορθόδοξη. Αν για κάποιους- ή από κάποιους- η πίστη αυτή χρησιμοποιείται για να αυξομειώνεται η ένταση μεταξύ Ελλάδας –Τουρκίας και μεταξύ ελληνικής μειονότητας της Τουρκίας και Μουσουλμανικής της Θράκης, δεν θα «ξηλωθούν» οι Άγιοι Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας για να εξυπηρετηθεί ο στόχος αυτός. Ούτε θα φιμωθεί η Ιστορία. Από την άλλη, είναι και κάποιοι που νιώθουν να προσβάλλονται όταν, στην Παιανία, λέμε να κτίσουμε ένα τζαμί, και λίγο πιο πέρα, στη Νέα Μακρη, θα τιμούν άλλοι τον Όσιο Εφραίμ που πέθανε από τη σπάθη του ισλάμ. Πρόβλημά τους… Ή θα συνυπάρχουν ειρηνικά τα θρησκευτικά δόγματα σε μια κοσμοπολίτικη χώρα ανεξαρτήτως προσωπικών συναισθημάτων ή θα επιβληθεί εκ νέου ολοκληρωτισμός και θα απαγορευθεί διά ροπάλου η θρησκευτική έκφραση, όπως δηλαδή συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα. Ή θα γίνουμε λοιπόν «Κορέα» ή θα πάψουμε να υποκρινόμαστε. Ή, «εσύ Χριστό και γω Αλλάχ», αλλά, εγώ να «βγάζω» το Χριστό «σου» παντρεμένο με τη Μαγδαληνή και συ να λες τον Αλλαχ «μου» μισογύνη και σφάκτη και σκοταδιστή», αυτό δεν συμβάλλει στην αρμονική συνύπαρξη… Ή έτσι ή γιουβέτσι…

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ πάντως, την ώρα που οι Έλληνες «διαφωτιστές» ασχολούνται με το σοβαρό (!)  και μείζον πρόβλημα της «εμπορίας Αγίων» προσπερνώντας των τουλάχιστον τεσσάρων διαστάσεων ζήτημα του πλημμυρισμένου Έβρου,  η ΕΕ έχει σοβαρό πρόβλημα με τα «Νέα Θρησκευτικά Κινήματα», όπως χαρακτηρίζονται τώρα οι αιρέσεις και οι ψυχολατρείες. Καταρχάς, τα κινήματα αυτά, αυτοπροσδιορίζονται σε τρεις κατηγορίες:

α. Αυτά που είναι αδιάφορα για τον κόσμο (Neopentecostalism, ή μερικές δυτικές εκδοχές του βουδιστικού δόγματος Nichiren Sochu.

β. Κινήματα που εξυπηρετούν τις τρέχουσες αξίες, όπως το Human Potential Movement, και self religions, όπως η Kerista, η Primal Therapy και η Σαϊεντολογία.

γ. Κινήματα που επιδιώκουν την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης και τη δημιουργία νέας, με οδηγούς και συμβούλους τα μέλη του κινήματος (unification Church).

Σύμφωνα λοιπόν με σχετική αναφορά του Ηuman Right Watch, όσοι ακολουθούν τα κινήματα αυτά, δεν είναι απαραίτητα «προσηλυτισμένοι» στους οποίους έχει γίνει «πλύση εγκεφάλου». Αλλά «…ανεξάρτητα από τις προθέσεις των κινημάτων αυτών, η συμπεριφορά ενός ατόμου που μετέχει σε αυτά, δεν εξηγείται βάσει του προσχήματος της πλύσης εγκεφάλου, αλλά βάσει των φόβων του, των προσδοκιών του και των προηγούμενων εμπειριών του».

Αφού σημειώσω πως, έστω, ακριβώς την ίδια ερμηνεία και στάση θα ανέμενα και για τη δική μου πίστη και τη δική μου προσωπικότητα από το άτομο εκείνο που χαρακτήρισε από τηλεοράσεως εμένα και άλλα 7 εκατομμύρια συμπατριωτών μου «άτομα με έλλειψη κουλτούρας και αδαή», να επισημάνω το πώς η ΕΕ αντιμετωπίζει τα κινήματα αυτά, και κυρίως, η  Γερμανία και η  Γαλλία. Η μεν Γερμανία, κατηγορήθηκε ευθέως από τις ΗΠΑ γιατί από το 1997, πήρε μέτρα κατά της Σαϊεντολογίας. Μάλιστα, η Γερμανία τοποθετήθηκε δεύτερη μετά την Κίνα στον κατάλογο των κρατών που παραβιάζουν τις θρησκευτικές ελευθερίες. Στη Γαλλία, η οποία κατηγορείται ακόμα και εν έτει 2006 πως δεν αποδίδει το καθεστώς της θρησκείας σε ορισμένες μειοψηφικές ομάδες, οι Αρχές υπενθυμίζουν πως με βάση το νόμο του 1905 περί διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, δεν αναγνωρίζεται καμία θρησκεία… Μετά  την είδηση των σφαγών από το Τάγμα του ναού του Ήλιου το 1994, μετά την επίθεση της αίρεσης Αούμ με το αέριο Σαρίν στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Τόκιο το 1995 και την ομαδική αυτοκτονία μελών της αίρεσης Πύλη του παραδείσου στο Λος Άτζελες το 1999, το Βέλγιο πήρε σειρά νόμων «για την ενίσχυση ατόμων σε αδυναμία, ακολουθώντας κοινοβουλευτικές εκθέσεις για «την επικινδυνότητα ομάδων και τις καταναγκαστικές μεθόδους αποξένωσης που επιβάλλονται στους οπαδούς των ομάδων αυτών». Ουσιαστικά δηλαδή, το πρόβλημα των ευρωπαϊκών κρατών, δεν είναι το σβήσιμο της λέξης «αίρεση» και η ανάδυση του όρου «νέα θρησκευτικά κινήματα». «Αυτοαποκαλέσου όπως θες, αρκεί να μην συνιστάς κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια», είναι το μήνυμα.

Στην Ελλάδα, το μήνυμα είναι ακόμα «βαρύτερο»: πίστευε συμπολίτη μου, όπου θες, χωρίς να κρίνεις και να αξιολογείς με φασιστικό τρόπο τη δική μου πίστη, υπαγορεύοντας μου με αλαζονεία και αυθεντία το δικό σου «ορθό» ως «αντικειμενικά ορθό». Μη γίνεσαι αποτυχημένος απολογητής της δικής μου, της όποιας πίστης. Εκκλήσεις για να κλείσουν μονές, έγιναν και υλοποιήθηκαν μόνο υπό ολοκληρωτικά καθεστώτα, και στην Ελλάδα, μοναστήρια ή πυρπολήθηκαν από βαρβάρους ή έκλεισαν  υπό το Βαυαρικό καθεστώς. Αλλιώς, δεν κινδυνεύει μόνο η δημόσια ασφάλεια (αφού αναπόφευκτα  υποκινείς κοινωνικές αναταραχές). Κινδυνεύουν,  η ίδια  η ελευθερία και η δημοκρατία, να σταλούν, για άλλη μια φορά, «στο απόσπασμα»…