Η Ρουθ μαζί με την Εσθήρ, είναι τα δύο βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που φέρουν γυναικείο όνομα στο Μασοριτικό κείμενο.

Η χαμηλών τόνων ηρωίδα που περπατούσε στα στάχυα και διακρινόταν για τη νηφαλιότητά της μπορεί να μας διδάξει πολλά. Η ιστορία της ίδιας είναι ένα άνοιγμα εθνικό, σε μία εποχή όπου οι Ισραηλίτες θεωρούνταν ο εκλεκτός λαός του Θεού και η λατρεία του είχε περιοριστεί μέσα σε συγκεκριμένα εθνικά σύνορα.

Παρόλο που η Ρουθ ήταν Μωαβίτισσα, βλέπουμε σε αυτή την περίπτωση να σπάει ο γενεαλογικός κύκλος που ήθελε οι απόγονοι του Ιησού Χριστού να είναι αποκλειστικά Ισραηλίτες. Η ίδια γίνεται μητέρα του Ωβήδ, ενώ γίνεται πρόγονος τόσο του Δαβίδ, όσο και του Ιησού Χριστού, μέσω του πατέρα του, Ιωσήφ.

Αυτό μας δείχνει ότι ακόμα και μέσα από κλειστά εθνικά όρια, υπήρχε μία σταδιακή προετοιμασία και μία αποδοχή κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως των συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών.

Ο Θεός δεν ήταν ποτέ προσωπολήπτης, ακόμα και αν εμφανίστηκε αρχικά σε ένα συγκεκριμένο έθνος. Πάντοτε στόχευε στην καρδιά του ανθρώπου και πάντοτε προετοίμαζε ένα άνοιγμα γνωριμίας και σωτηρίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Και δεύτερο σημαντικό μήνυμα, η αγαστή σχέση, το ιδιαίτερο δέσιμο που είχε η Ρουθ με την πεθερά της, Ναομί.

Η αγάπη αυτών των δύο γυναικών μπορεί να λειτουργήσει διδακτικά απέναντι στις σχέσεις των ανθρώπων, όπως και στην τόσο τοξική και παρεμβατική πολλές φορές σχέση μεταξύ πεθεράς και νύφης.

Η σχέση αυτών των δύο στηρίχθηκε στο σεβασμό, την αποδοχή και την αλληλοσυμπλήρωση. Δεν είδε ποτέ η μία την άλλη ανταγωνιστικά, αλλά συμπληρωματικά.

Η Ρουθ είναι το όγδοο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τοποθετείται στην περίοδο των Κριτών και αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα που περιελάμβαναν φτώχεια, πόλεμο και ξεριζωμό.

Τα δυσάρεστα γεγονότα ένωσαν την αγάπη της Ρουθ με την πεθερά της Ναομί, ευλόγησαν την ίδια με μία ξεχωριστή τιμή. Να είναι μέρος της προγονικής αλυσίδας του Ιησού Χριστού, ακόμα και αν ήταν μία γυναίκα με διαφορετική καταγωγή.