Ο Θωμάς αμφισβητεί ότι ο Ιησούς αναστήθηκε. Ζητάει να δει τις πληγές από τα χέρια του.

Ο Θωμάς είναι άπιστος; Όχι. Ο Θωμάς πράττει κάτι που είναι απόλυτα υγιές. Αμφισβητεί, ζητάει την απόδειξη.

Και ορθώς πράττει, διότι αυτή του η στάση ευεργετεί την ανθρωπότητα. Ακόμα και αν αγνοία του.

Δείχνει πως το να θέτεις ερωτήματα, να μην πιστεύεις δίχως σκέψη και χωρίς κριτική δεν είναι κάτι κακό. Αλλά είναι και κάτι ωφέλιμο.

Ακόμα και η πιο ισχυρή πίστη μπορεί να υποκύψει στον πειρασμό της αμφιβολίας.

Και αυτό είναι υγιές, είναι διανοητική κίνηση, είναι εκγύμναση του μυαλού που οδηγεί σε βαθύτερη και ουσιαστικότερη πίστη.

Η αμφισβήτηση είναι σταδιακή, εξελικτική κατάκτηση του ανθρώπινου είδους και συμβολίζει την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, να συγκρίνουμε, να αξιοποιούμε τη γνώση που κατακτούμε.

Ο εχθρός δεν είναι η αμφισβήτηση, είναι η κατάποση αμάσητης τροφής, η οποία αδρανοποιεί το μυαλό και μας καθιστά ευκολόπιστους και ρηχούς.

Ο Χριστός δεν προσβάλλεται από την αμφισβήτηση. Φοβάται περισσότερο τη στείρα αποστήθιση, διότι αυτή δεν εμπεριέχει τη μελέτη αλλά είναι απλά μία αναμάσηση ορισμένων κατηχήσεων που λάβαμε στην παιδική μας ηλικία.

Η αμφισβήτηση δεν είναι εχθρός. Είναι σύμμαχος στην ανακάλυψη και στην κατάκτηση της γνώσης.