Ανανίας και Σαπφείρα

Μια ιστορία που προκαλεί προβληματισμό σε όσους γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι Αγάπη, είναι η ιστορία του Ανανία και της Σαπφείρας.

Ας διαβάσουμε την ιστορία αυτή της Αγίας Γραφής, στην πρώτη στήλη στο κείμενο, και δίπλα σε ελεύθερη μετάφραση:

Πράξεις 5/ε΄ 1-11

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με ανόητες ενστάσεις, όπως του αρχαίου εχθρού του Χριστιανισμού Πορφυρίου, για τον οποίο ο Ιερώνυμος γράφει: "Ο απόστολος ουδαμώς καταράται τούτοις θάνατον, ως ο μωρός Πορφύριος συκοφαντεί, αλλά του Θεού το κρίμα προφητικώ πνεύματι αναγγέλλει, ίνα η ποινή των δύο ή διδασκαλία των πλειόνων" (Ιερώνυμος Ep. 130). Θα αφήσουμε στην κρίση των αναγνωστών της αφήγησης, αυτούς που σαν τον Πορφύριο συκοφαντούν ψευδώς τον απόστολο Πέτρο, ότι δήθεν αυτός τους σκότωσε, ή τους καταράστηκε. Γιατί το κείμενο είναι σαφές, ότι ο Πέτρος απλώς προφητική πρόβλεψη έδωσε, για τις βουλές του Αγίου Πνεύματος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έδωσε στην Σαπφείρα και χρόνο, και τη ρώτησε σαφώς για την τιμή του κτήματος, για να την οδηγήσει σε μετάνοια και αποκάλυψη της αληθείας. Όμως και αυτή επέμεινε στο ψέμα, και δεν επωφελήθηκε από την ευκαιρία αυτή.

Η ιστορία αυτή όμως, δημιουργεί στους αναγνώστες κάποια ερωτήματα, όπως: "Οι άνθρωποι αυτοί είπαν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα. Αμάρτησαν ενώπιον της Εκκλησίας και του Απόστολου. Ήταν όμως ανάγκη να τιμωρηθούν τόσο σκληρά; Αν ο Θεός είναι Αγάπη, γιατί τους τιμώρησε τόσο σκληρά, για μια τόσο απλή αμαρτία; Δεν μπορούσε να τους νουθετήσει απλώς, ή να τους τιμωρήσει ελαφρύτερα;"

Ας δούμε λοιπόν μερικά πράγματα για την αφήγηση αυτή, και για τους λόγους αυτής της σκληρής απόφασης.

Η καρδιά του ζευγαριού

Το πρώτο που πρέπει να πούμε, είναι ότι δεν τιμωρήθηκαν επειδή δεν έφεραν όλα τα χρήματα. Η τιμωρία τους ήταν επειδή "συμφώνησαν να πουν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα". Αν δηλαδή έλεγαν την αλήθεια, δεν θα υπήρχε λόγος τιμωρίας, μια και όπως είπε ο Πέτρος, "η περιουσία τους, τους ανήκε, και ήταν στην εξουσία τους τι θα την κάνουν".

Ας δούμε τώρα, τι έκανε το ανδρόγυνο αυτό, να πουν ψέματα: Λέει ο Πέτρος: "Γιατί γέμισε Ανανία ο Σατανάς την καρδιά σου, για να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα;" Έτσι αποκαλύπτει ο Πέτρος, ότι ο Χριστιανός Ανανίας, που στο βάπτισμά του δέχθηκε το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του, τώρα πλέον αντί για το Άγιο Πνεύμα, είχε στην καρδιά του τον Σατανά. Είχε διώξει το Άγιο Πνεύμα από μέσα του, και το είχε αντικαταστήσει με τον εχθρό του Αγίου Πνεύματος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά συμμαχώντας με αυτόν, ψευδόταν τώρα ενώπιον του Αγίου Πνεύματος!

Ο Σατανάς δεν εξαναγκάζει τον άνθρωπο. Προτάσεις του κάνει. Και ο άνθρωπος κατά την προαίρεσή του, συγκατατίθεται, ή τον διώχνει. Ο Ανανίας όμως δεν έδιωξε τον Σατανά. Συγκατατέθηκε σε αυτή την υποβολή αμαρτίας που του έδωσε. Και με τον τρόπο αυτό, έδιωξε το Άγιο Πνεύμα, και κάλεσε στην καρδιά του τον ίδιο τον εχθρό του Θεού.

Ποια ήταν η συγκατάθεση στον Σατανά; Μόνο το ψέμα; Φυσικά όχι! Πίσω από το ψέμα, υπήρχαν και άλλες προθέσεις. Ας δούμε λίγο το λόγο που ο Ανανίας έκανε αυτή την ενέργεια.

Τα αίτια του ψέματος

Στα προηγούμενα εδάφια, στο Πράξεις 4/δ: 32 - 34, περιγράφει το εξής, σχετικά με την κοινοκτημοσύνη των πρώτων Χριστιανών: "32 Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτω έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοίς άπαντα κοινά. 33 και μεγάλη δυνάμει απεδίδουν το μαρτύριον οι απόστολοι της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού χάρις τε μεγάλη ην επί πάντας αυτούς. 34 ουδέ γαρ ενδεής τις υπήρχεν εν αυτοίς· όσοι γαρ κτήτορες χωρίων ή οικιών υπήρχον, πωλούντες έφερον τας τιμάς των πιπρασκομένων και ετίθουν παρά τους πόδας των αποστόλων".

Ενώ οι υπόλοιποι Χριστιανοί, μοιράζονταν τα πάντα, έχοντας "μία καρδιά και μία ψυχή", και κέρδιζαν έτσι τη Χάρη του Θεού, ο Ανανίας και η γυναίκα του, ενώ υποκρίθηκαν ότι έκαναν το ίδιο, έκρυψαν χρήματα. Δεν ένιωθαν αυτή τη Χριστιανική ομοψυχία και ομοκαρδία με τους άλλους Χριστιανούς, αλλά υποκρίνονταν. Στη στάση τους υπήρχε ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ. Υπήρχε ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και ΨΕΜΑ. Και ενώ οι καρδιές των άλλων ήταν θρόνος του Αγίου Πνεύματος, η δική τους καρδιά, ήταν θρόνος του Σατανά. Αποτελούσαν ξένο σώμα στην Εκκλησία του Χριστού. Ήταν μεμονωμένα ζιζάνια, εν μέσω σίτου!

Πόσο υπερήφανο όμως ήταν αυτό, εφόσον έδιναν την ίδια τους την περιουσία για χάρη των άλλων;

Δεν είναι μόνο το χρήμα αυτό που επιζητά κάποιος άνθρωπος. Αλλά συχνά ζητάει από τους άλλους ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ. Και αυτή την κοινωνική αναγνώριση, είναι διατεθειμένος συχνά να την πληρώσει ακριβά. Έτσι και αυτοί. Έδωσαν αυτά τα χρήματα, όχι γιατί ήθελαν να βοηθήσουν τους συγχριστιανούς τους, ούτε επειδή τους ένιωθαν αδέλφια τους. Δεν τους ώθησε η αγάπη, αλλά ο εγωϊσμός. Θέλησαν ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΧΘΟΥΝ, ότι δήθεν πρόσφεραν όλα όσα πήραν από την πώληση της περιουσίας τους, ενώ στην πραγματικότητα ήθελαν και την κοινωνική αναγνώριση, αλλά και τα χρήματα. Ήθελαν όλοι να τους επαινούν και να τους θαυμάζουν για την ανιδιοτέλειά τους, και κατέληξαν να τους μέμφονται σε όλη την ιστορία ως ιδιοτελή παραδείγματα αποφυγής. Το ψέμα τους ήταν το σύμπτωμα. Τα αίτια ήταν βαθύτερα.

Ο ρόλος του Αγίου Πνεύματος

Το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι ο κατ' εξοχήν φορέας της ζωής. Είναι κατά τα άρθρα της πίστεώς μας: "Το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν". Είναι αυτό που στα πρώτα εδάφια της Γενέσεως "εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων", παράγοντας ΖΩΗ. Είναι αυτό που ζωοποίησε πνευματικά τον Αδάμ με το εμφύσημα στο πρόσωπό του. Και είναι το ίδιο που αποσύρθηκε, όταν ο Αδάμ αμάρτησε, και το λύπησε. Το ίδιο αυτό Άγιο Πνεύμα, αποσύρθηκε από τις καρδιές του Ανανία και της Σαπφείρας, όταν αυτοί συμφώνησαν να πουν ψέματα, γιατί εκεί πλέον κατοικούσε ο Διάβολος. Παρ' όλα αυτά όμως, συνέχισε να τους δίνει τη βιολογική ζωή.

Όμως το Άγιο Πνεύμα, είναι το πρόσωπο εκείνο, στο οποίο όταν ο άνθρωπος αμαρτάνει, ποτέ δεν ανανήπτει πλήρως. Ο Χριστός είπε, ότι: "Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις· 32 και ος εάν είπη λόγον κατά του υιού του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτω· ος δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτω ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι" (Ματθαίος 12/ιβ: 31, 32). Είναι αυτό, τη χάρη του οποίου αν αρνηθεί κάποιος που τη γεύθηκε, ποτέ δεν μετανοεί: "4 αδύνατον γαρ τους άπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε της δωρεάς της επουρανίου και μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Αγίου 5 και καλόν γευσαμένους Θεού ρήμα δυνάμεις τε μέλλοντος αιώνος, 6 και παραπεσόντας, πάλιν ανακαινίζειν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντας εαυτοίς τον υιόν του Θεού και παραδειγματίζοντας" (Ρωμαίους 6/ς: 4-6). Παρατηρούμε, ότι η εναντίωση στο Άγιο Πνεύμα ειδικά, είναι το σοβαρότερο αμάρτημα! Γιατί αρνείται έτσι κάποιος, το μοναδικό εκείνο φορέα της Χάριτος, που θα του δώσει μετάννοια και σωτηρία. Και αν αρνείσαι τον τρόπο και τον φορέα της μετανοίας, και αυτός σε εγκαταλείψει, πώς θα μετανοήσεις για να σωθείς;

Βεβαίως ο Ανανίας και η Σαπφείρα δεν βλασφήμησαν το Άγιο Πνεύμα, ούτε είπαν λόγο εναντίον του. Και νόμιζαν ότι το ψέμα τους εστρέφετο σε ανθρώπους, και όχι στον Θεό. Επίσης δεν βρίσκονταν σε φωτισμό ή θέωση, άρα δεν είχαν "γευθεί" τις δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος. Έτσι υπήρχε γι' αυτούς επιστροφή. Παρ' όλα αυτά, ήταν και αυτό το ψέμα, μια αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος, έστω και μικρότερης έντασης από τη βλασφημία, ή την πτώση από την αγιότητα. Και ως αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος, ήταν ιδιαίτερα σοβαρή. Πολύ δε περισσότερο, εφόσον έβλεπαν ζωντανά τα έργα του Αγίου Πνεύματος δια μέσου των αποστόλων! Στο αμέσως επόμενο εδάφιο μετά την ιστορία τους, λέει τα εξής: "Δια δε των χειρών των αποστόλων εγίνετο σημεία και τέρατα εν τω λαω πολλά" (Πράξεις 5/ε: 12). Το να βλέπει λοιπόν κάποιος τόσα σημεία γύρω του, και παρ' όλα αυτά να διανοείται να κοροϊδέψει τους αποστόλους (έστω, μια και δεν συνειδητοποίησε το Άγιο Πνεύμα πίσω από όλα αυτά), ήταν χείριστο είδος απιστίας!

Όταν λοιπόν ψεύσθηκαν ενώπιον του Αγίου Πνεύματος, αυτή η Πηγή της ζωής, απέσυρε από τους δύο δράστες τη βιολογική ζωή που τόσο απλόχερα τους χάριζε ως τότε. Δεν τους "σκότωσε". Έπαψε να τους δίνει το δώρο της ζωής, το οποίο τους χορηγούσε τόσα χρόνια απλόχερα. Αν το σκεφθείτε, η διαφορά αυτή έχει μεγάλη σημασία, παρά το ότι το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο: "θάνατος". Έχει μεγάλη διαφορά να στερήσεις σε κάποιον αυτό που ΕΣΥ του χαρίζεις ανέκαθεν, και το οποίο σου οφείλει, από το να του στερήσεις κάτι που δεν σου οφείλει. Και η ζωή είναι πάντα, δώρο ΜΟΝΟ του Θεού, εν Αγίω Πνεύματι.

Γιατί τόσο σοβαρή τιμωρία;

Και ερχόμαστε τώρα στο τελευταίο ερώτημα: "Γιατί αφού ο Θεός είναι αγάπη, τους τιμώρησε τόσο πολύ; Γιατί δεν έβρισκε κάποιον πιο ήπιο τρόπο; Και αν αυτός ο τρόπος θεωρείται ενδεδειγμένος, τότε γιατί συνέβη μόνο σε αυτούς και όχι και σήμερα;"

Εξ αρχής θα τονίσουμε, ότι εδώ δεν τίθεται θέμα "προσβολής" του Θεού, όπως υπέθεσαν κάποιοι Δυτικοί ερμηνευτές (Reuss). Δεν είναι το θέμα δικανικό. Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να προσβάλλεται. Η τιμωρία του Θεού, είναι πάντα ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ και πλήρης αγάπης για το πλάσμα του, έστω και αν τιμωρείται τόσο σκληρά.

Το πρώτο και σημαντικότερο που θα πούμε ως απάντηση, είναι τα λόγια του Ιερωνύμου που παραθέσαμε στην αρχή: "για να γίνουν παράδειγμα στους άλλους". Και αυτό φαίνεται, στο ότι ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ γράφει η αφήγηση, ότι "φόβος έπεσε" στους άλλους Χριστιανούς, καθώς κατάλαβαν πόσο σοβαρή υπόθεση είναι η σχέση με τον Θεό.

Για τον Ανανία και τη Σαπφείρα, η Εκκλησία δεν ήταν Θεανθρώπινο Σώμα. Ήταν κοινωνικό ίδρυμα, και οι απόστολοι ήταν οι "διευθυντές" του ιδρύματος αυτού. Νόμιζαν ότι κοροϊδεύουν ανθρώπους, και ότι μπορούσαν εκεί μέσα να έχουν μια κοινωνική ανέλιξη, όπου οι άλλοι θα τους θαυμάζουν για τη δωρεά τους. Και ίσως και στο μέλλον, και άλλοι θα αποκτούσαν αυτή την ίδια νοοτροπία.

Όμως αυτές ήταν οι πρώτες μέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ο Χριστός είχε σπείρει στο χωράφι του ΚΑΛΟ ΣΠΟΡΟ (Ματθαίος 13/ιγ: 27). Και για να σταθεί η Εκκλησία, έπρεπε το ξεκίνημά της να είναι δυναμικό. Δεν ήταν δυνατόν από τις πρώτες μέρες της Εκκλησίας, ο Θεός να ανεχθεί ζιζάνια. Γιατί περίμεναν την Εκκλησία τρεις αιώνες φρικτών διωγμών. Και έπρεπε να είναι καλά θεμελιωμένη στο ξεκίνημά της, ώστε να μπορέσει αργότερα να σταθεί και να ανταπεξέλθει. Αν ο Θεός άφηνε από τις πρώτες μέρες τα σπέρματα του πονηρού, αυτά θα έπνιγαν ενωρίς τον σίτο. Και αυτή η ανάγκη των πρώτων ημερών, ήταν ο λόγος και για τη δυναμική παρουσία της Εκκλησίας στον κόσμο, με τόσα θαύματα και τεράστια τότε. Για να τονώνεται και να θεμελιώνεται η πίστη των Χριστιανών, ενόψει των δυσκολιών του μέλλοντος.

Δεν ήταν μοναδική περίπτωση αυτή του Ανανία και της Σαπφείρας, για την τόσο σκληρή τιμωρία. Ο απόστολος Παύλος, λέει στους Κορίνθιους: "28 δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω· 29 ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτω εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. 30 δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί" (Α΄ Κορ. 11/ια: 28-30). Εδώ ο Παύλος, ξεκαθαρίζει στους Κορινθίους, ότι όταν πλησίαζαν τη Θεία Κοινωνία με αναξιότητα, όχι μόνο αρρώσταιναν, αλλά και πέθαιναν! Η σχέση με τον Θεό και την Εκκλησία Του, δεν είναι παίξε - γέλασε. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Και με αυτή τη σοβαρότητα πρέπει ο άνθρωπος να την προσεγγίζει. Και αυτή τη σοβαρότητα τη βίωναν οι πρώτοι Χριστιανοί, βλέποντας αυτές τις λυπηρές καταστάσεις θανάτου των αναξίων. Λόγω αυτής της σοβαρής αντιμετώπισης της πίστης, η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα στην αρχή, εν μέσω διωγμών. Και μόνο όταν πλέον η Εκκλησία εδραιώθηκε και δεν κινδύνευε από τα ζιζάνια, ο Θεός έπαψε να αντιδρά τόσο δυναμικά στην πλειονότητα των αναξίων, πέραν εξαιρετικών περιπτώσεων (για να μην ξεχνιόμαστε). Αλλά άφησε τα ζιζάνια για τη συντέλεια.

Ο Ανανίας και η Σαπφείρα πέθαναν! Ναι! Όμως αυτός ο θάνατος, έγινε αιτία σωτηρίας και προστασίας, για πολλούς άλλους που φοβήθηκαν, παραδειγματίσθηκαν, και έσωσαν τις ψυχές τους, και στερέωσαν την Εκκλησία.

Τιμωρία και σωτηρία

Όμως η Χριστιανική καρδιά μας, αγωνιά, και ρωτά: "Τι απέγιναν όμως αυτοί οι δύο; Ο Ανανίας και η Σαπφείρα χάθηκαν διαπαντός;".

Δεν είμαστε κριτές εμείς οι άνθρωποι. Και αν ρωτάμε, από αγάπη ρωτάμε. Στο κάτω - κάτω, πέρα από το σφάλμα τους, οι άνθρωποι αυτοί λεφτά στους αποστόλους έδωσαν!

Τα όσα θα γράψουμε λοιπόν, απέχουν πολύ από το να αποτελέσουν κρίση, και δεν είναι δική μας δουλειά να ανακατευθούμε στα χωράφια του Θεού. Αλλά θα τα γράψουμε για να βοηθήσουμε αυτούς που ρωτούν, να έχουν εμπιστοσύνη στον Θεό. Γιατί αν εμείς ανησυχούμε για τον Ανανία και τη Σαπφείρα, πόσο μάλλον, Αυτός που σταυρώθηκε για τη σωτηρία τους! Δεν θα έπρεπε πολύ περισσότερο να είμαστε βέβαιοι ότι έκανε το καλύτερο γι' αυτούς;

Για έναν άπιστο που βλέπει μυωπικά μόνο την παρούσα ζωή, ο θάνατος είναι το τέλος, και αυτή ήταν η εσχάτη των ποινών. Για έναν Χριστιανό όμως, ήταν απλώς μια παιδαγωγική ενέργεια. Ο θάνατός τους μάλιστα, έδρασε λυτρωτικά γι' αυτούς. Ας δούμε το παράδειγμα του πόρνου της Κορίνθου, για να το καταλάβουμε αυτό.

Στην Κόρινθο, υπήρχε ένας Χριστιανός πόρνος, που μάλιστα πόρνευε με τη γυναίκα του πατέρα του! Ο απόστολος Παύλος λοιπόν, έγραψε στους Κορινθίους (μεταξύ άλλων), τα εξής γι' αυτόν: "4 εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συναχθέντων υμών και του εμού πνεύματος συν τη δυνάμει του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού 5 παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού" (Α΄ Κορινθίους 5/ε: 4,5).

Οι Χριστιανοί της Κορίνθου, θα παρέδιδαν τον άνθρωπο αυτό στον Σατανά "εις όλεθρο της σαρκός". Προφανώς αυτή η παράδοση, θα του προκαλούσε κάποια σωματική ταλαιπωρία, καθώς ο Σατανάς θα ήταν πλέον ελεύθερος να τον ταλαιπωρήσει. Γιατί όμως θα γινόταν αυτό; Τα λόγια του Παύλου στη συνέχεια, είναι διαφωτιστικά: "εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού".

Πράγματι, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να στερηθεί την υγεία του, να ταλαιπωρηθεί η σάρκα του σε αυτή τη ζωή, ακόμα και να πεθάνει κατά παραχώρησιν του Κυρίου, αλλά πάντα με σκοπό "να σωθεί το πνεύμα του" στην Παρουσία του Χριστού. Γιατί υπάρχουν τιμωρίες σ' αυτή τη ζωή, όμως υπάρχουν και στην άλλη, τη μέλλουσα. Και ενώ αυτή η ζωή είναι προσωρινή, η άλλη είναι αιώνια. Και το ζητούμενο, είναι η αιωνιότητα, και όχι η παροδικότητα.

Ο Ανανίας και η Σαπφείρα, είχαν ούτως ή άλλως, (όπως όλοι μας), "ημερομηνία λήξης". Κανείς μας δεν θα αποφύγει τον θάνατο. Και το αν κάποιος τον αντιμετωπίσει ενωρίτερα, ή αργότερα, δεν έχει αυτό τόση σημασία, όση το να σωθεί ο ίδιος στον μέλλοντα αιώνα.

Ο πόρνος της Κορίνθου, προφανώς πήρε το μάθημά του, γιατί στη δεύτερη επιστολή του Παύλου, φαίνεται ότι είχε μετανοήσει (Β΄ Κορ. 2/β: 5-8). Όμως στον Ανανία και τη Σαπφείρα, δεν δόθηκε αυτός ο χρόνος. Δεν τους δόθηκε ευκαιρία μετανοίας σε αυτή τη ζωή. Και αυτή είναι στην πραγματικότητα η σοβαρότερη επίπτωση του θανάτου τους! Λέτε ο Θεός να μην το ξέρει αυτό; Λέτε να τους αδίκησε;

Μιλώντας προηγουμένως για το εδάφιο περί της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, διαβάσαμε τα εξής λόγια του Χριστού: "ος δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτω ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι" (Ματθαίος 12/ιβ: 31, 32). Και εδώ παρατηρούμε, ότι ο Χριστός μίλησε για άφεση αμαρτημάτων, σε δύο "χρόνους". Στον "παρόντα αιώνα", και "στον μέλλοντα αιώνα". Είπε ότι αυτός που θα βλασφημήσει το Άγιο Πνεύμα, δεν θα συγχωρεθεί ούτε στον παρόντα αιώνα, ούτε στον μέλλοντα. Άρα υπάρχει συγχώρεση σε δύο καταστάσεις. Υπάρχει δηλαδή περίπτωση κάποιος να μη συγχωρεθεί στον παρόντα αιώνα, αλλά να συγχωρεθεί στον Μέλλοντα αιώνα (αρκεί να μην έχει βλασφημίσει το Άγιο Πνεύμα). Ο Ανανίας και η Σαπφείρα, ΔΕΝ βλασφήμισαν το Άγιο Πνεύμα. Μόνο ψεύσθηκαν στο Άγιο Πνεύμα. Και στον παρόντα αιώνα ΔΕΝ συγχωρέθηκαν. ΤΙΠΟΤΑ όμως δεν τους εμποδίζει να συγχωρεθούν στον Μέλλοντα! Και αυτό είναι το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο. Και σίγουρα οι δύο αυτοί, πήραν και έλαβαν υπόψιν πολύ καλά το σκληρό τους μάθημα! Και πλήρωσαν ήδη για το λάθος τους. Δεν απομένει λοιπόν πλέον γι' αυτούς κατάκριση.

Ο Ανανίας και η Σαπφείρα ήταν Χριστιανοί. Βρίσκονταν στην Οδό του Χριστού, δηλαδή ήταν σε πορεία μετανοίας. Δεν μπορεί κάποιος να πει ότι πέθαναν εκτός μετανοίας. Γιατί η μετάνοια είναι ΟΔΟΣ, και όχι κάτι στιγμιαίο. Και όποιος πεθάνει βαδίζοντας στην οδό αυτή, δεν παύει να βρίσκεται σε αυτή, αλλά θα τη βαδίζει αιώνια, "μεταμορφούμενος από δόξης σε δόξα, στην εικόνα του Χριστού" (Β΄ Κορ. 3/γ: 18). Γιατί αυτή ο οδός, ξεκινάει από τον παρόντα αιώνα, αλλά συνεχίζει και μετά απ' αυτόν, και στον μέλλοντα, όπως και σε όλους τους επερχομένους αιώνες.

Ο Θεός είναι ο Δημιουργός μας. Κι αν κάποια φορά τιμωρεί σκληρά, μπορεί, και ξέρει τον τρόπο και να σώζει, όσους το επιθυμούν πραγματικά. Και ως Χριστιανοί τον εμπιστευόμαστε, και αναπαυόμαστε στη σκέψη, ότι ξέρει Αυτός το καλύτερο συμφέρον των παιδιών Του, του Ανανία και της Σαπφείρας.

Η Εκκλησία συστάθηκε εν τη Καινή Διαθήκη, κλήθηκε δια του Ευαγγελίου, εγκεντρίσθηκε εν τω Χριστώ δια του βαπτίσματος, συγκολήθηκε δια της κοινωνίας, και πειθαρχήθηκε δια του θανάτου του Ανανία και της Σαπφείρας.

Ν. Μ.