|
|
Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας | Αγία Γραφή |
|---|
|
Η αποστολικότητα της Εκκλησίας και ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων (Ματθ. 14,14-22)
του Μιχαήλ Χούλη Θεολόγου |
|
Κάποια στιγμή κάλεσε ο Ιησούς τους δώδεκα αποστόλους του και ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, καθώς και τη δύναμη ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ ασθένειες (Μάρκ. 6,7-13 & Λουκ. 9,1). Αλλά και οι εβδομήκοντα μαθητές που έστειλε σε περιοδεία στις πόλεις του Ισραήλ (πριν εκείνος τις επισκεφθεί), όταν επέστρεψαν του είπαν γεμάτοι χαρά: «Κύριε, ακόμη και τα δαιμόνια μάς υπακούνε, όταν τα προστάζουμε ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ» (Λουκ. 10,17).
Ύστερα ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΩΔΕΚΑ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ τη βασιλεία του Θεού και να γιατρεύουν τους αρρώστους (Λουκ. 9,2 & Ιω. 6,70). Η ιστορική εμφάνιση και η φύση της Εκκλησίας ήταν και παρέμεινε αποστολική. Οι απόστολοι υπήρξαν οι πρώτοι καθολικοί επίσκοποι της Εκκλησίας -με την έννοια ότι δεν περιορίστηκαν σε ορισμένη γεωγραφική περιοχή, σε μια μόνο τοπική Εκκλησία (στις οποίες διαμορφώθηκε μετά απ’ αυτούς ο επισκοπικός πλέον θεσμός)- που συνέβαλαν στην οικοδομή, αύξηση και στήριξη τής όπου γης Εκκλησίας του Χριστού, ασκώντας το ιερατικό, διδακτικό και ποιμαντικό τους λειτούργημα, το οποίο ο Χριστός τούς χορήγησε και για το οποίο τους ετοίμαζε τρία χρόνια. Κατ’ επέκταση, και κατά διαδοχή των αποστόλων, κάθε επίσκοπος εξασκεί εκ Θεού (και δια των πρεσβυτέρων και διακόνων) μέχρι το τέλος της ιστορίας -υπάρχουν επισκοπικοί κατάλογοι που αποδεικνύουν ποια είναι η γνήσια Εκκλησία του Χριστού απ’ αρχής μέχρι και σήμερα- το ως άνω τριπλό αυτό λειτούργημα (Α΄ Τιμ. 4,14/ Β΄ Τιμ. 1,6/ Αποκ. 2,1) που αφορά στο έργο της διακονίας και σωτηρίας του λαού, της θεραπείας των ψυχοσωματικών ασθενειών του (δια του Ευχελαίου βλ. Μάρκ. 6,13 & Ιακ. 5,13-15) και της ορθής ερμηνείας του Ευαγγελίου, του οποίου η αλήθεια (η σωστή πίστη) «ΑΠΑΞ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ» ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Ιούδα, 3) και όχι σε κάθε αυτόκλητο αιρετικό ψευτοδιδάσκαλο που εμφανίζεται στην ιστορία. Όταν επέστρεψαν οι απόστολοι, διηγήθηκαν στον Ιησού ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΟΣΑ ΔΙΔΑΞΑΝ (Λουκ. 9,10/ 9,2). Που σημαίνει ότι η ορθή διδασκαλία και δοξολογία του Θεού –που έχει άλλωστε αρχή στον Χριστό- διαμορφώνει και την ορθή εκκλησιαστική πίστη και λατρεία, ή διαφορετικά, κάθε «Εκκλησία» που έχει ξεφύγει από την αρχική διδασκαλία του Χριστού και των αποστόλων, δεν διαθέτει πλέον αποστολική συνέχεια και Παράδοση. Αλλά και κάθε επίσκοπος τοπικής Εκκλησίας οφείλει να εκφράζει την εκκλησιαστική αποστολικότητα και καθολικότητα, διαφορετικά είναι καταχραστής της εξουσίας με την οποία ο Κύριος εφοδίασε τους γνήσιους ακολούθους Του. Εκείνος τους πήρε μετά μαζί του και αναχώρησαν μόνοι τους σε μια έρημη περιοχή, κοντά στην πόλη Βηθσαϊδά, αντίπερα της λίμνης Γεννησαρέτ. Αυτό το έκανε για να αναπαυθούν λίγο, να ανανεωθούν ώστε να συνεχίσουν σε λίγο, ενδυναμωμένοι και πάλι, το έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων. Άλλωστε ο Ιησούς κι οι μαθητές δεν είχαν χρόνο ούτε για φαγητό. Με τον ίδιο τρόπο, ο κάθε επίσκοπος (και πρεσβύτερος) οφείλει υπέρ του λαού να κηρύττει για τις ευεργεσίες και αλήθειες του Θεού και συνεχώς να μεριμνά για τις ποιμαντικές του ανάγκες, διαφορετικά δεν εκφράζει τον διδάσκαλό Του και αρχηγό της πίστεως. Πληροφορήθηκε όμως το πλήθος ότι ο Ιησούς αναχώρησε ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ πεζοπορώντας. Ο λαός έχει ένα αλάνθαστο αισθητήριο και μαζεύεται γύρω από τους αγίους (όπως είδαμε να συμβαίνει και στη ζωή και διδασκαλία σύγχρονων αγίων, όπως λ.χ. Παϊσίου, Πορφυρίου, Ιακώβου Τσαλίκη κ.α.), γιατί μεταδίδουν πνευματικό θείο άρωμα και αλήθεια, όπως οι μέλισσες αναζητούν εναγωνίως και μαζεύονται γύρω από το νέκταρ. Πολλοί λοιπόν άνθρωποι είδαν τον Ιησού και τους μαθητές του να φεύγουν και τους αναγνώρισαν. Έτσι έφτασαν πριν από αυτούς και μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού. ΤΙΠΟΤΕ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΚΡΥΦΟ ΚΑΙ ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ –όπως περιγράφονται από τους αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες στα Ευαγγέλια- ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ. Όταν ο Ιησούς βγήκε στη στεριά, είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε (η αγάπη είναι η κατεξοχήν ιδιότητα του Θεού και κατά συνέπεια και των αγίων) γιατί, όπως είπε, ήταν σαν πρόβατα που δεν έχουν βοσκό (ποιμένα). Εδώ εκφράζεται και η ατελής ιεροσύνη των Ισραηλιτών, που έδωσε τη σκυτάλη στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά και η αποστολή του Χριστού ως μοναδικού, γνησίου και πνευματικού αρχιποιμένα. Άρχισε λοιπόν να τους διδάσκει πολλά και τους μίλησε για τη βασιλεία του Θεού και όσοι είχαν ανάγκη από θεραπεία τούς θεράπευσε (ο λόγος του Χριστού γίνεται ταυτόχρονα και πράξη, σε αντίθεση με το δικό μας παράδειγμα, όπου η θεωρία από την πράξη διαφέρουν αισθητά). Η μέρα όμως άρχισε να γέρνει (κάθε στιγμή της ημέρας και της νύχτας είναι κατάλληλη για ιεραποστολή). ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΑΣΑΝ ΤΟΤΕ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑΝ: «Ο τόπος είναι ερημικός και η ώρα περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για να αγοράσουν φαγητά να φάνε» -Στο κατά Ιωάννη, είναι ο Ιησούς που ρωτά τον Φίλιππο (για να δει τι εκείνος θα του απαντούσε): «Από πού μπορούμε να αγοράσουμε ψωμί για να φάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;»- Μεριμνά δηλαδή και για το σώμα ο Χριστός και η Εκκλησία Του, όχι μόνο για το πνεύμα. Για ολόκληρο τον άνθρωπο, που είναι ψυχοσωματική ύπαρξη. Ο Χριστός αποκρίθηκε στους μαθητές του: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΕ». Του λένε τότε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια, εκτός κι αν πάμε εμείς να αγοράσουμε φαγητά για όλο αυτό το πλήθος (πράγμα που δεν μπορούσε δηλαδή να γίνει)». Διότι ήταν περίπου 5.000, μόνο οι άντρες. –Στον κατά Ιωάννην, ο Αντρέας, ο αδελφός του Σίμωνα Πέτρου, λέει στον Χριστό: «Είναι εδώ ένα παιδί που έχει πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια, αλλά τι είναι αυτά για τόσους ανθρώπους;» Βλέπουμε εδώ επίσης και μια άλλη διάσταση των μαθητών του Χριστού (πριν ετοιμαστούν πνευματικά απ’ Αυτόν για την διαποίμανση του λαού του Θεού και πριν φυσικά από την Πεντηκοστή): ΤΗΝ ΚΟΣΜΙΚΗ ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, που διστάζει μπροστά στις δυσκολίες και υποτιμά την ακατανίκητη δύναμη και ενέργεια του Θεού. «Για όσους όμως αγαπάνε το Θεό, όλα συνεργούν στο αγαθό», διδάσκει ο απόστολος Παύλος (Ρωμ. 8,28). Ο ερχομός της νύχτας, το μεγάλο πλήθος, η έλλειψη τροφίμων, η μεγάλη απόσταση από τις κωμοπόλεις, το έρημο τοπίο κ.α. έκαναν τους αποστόλους να θορυβηθούν και να ανησυχήσουν σφόδρα. Ξέχασαν φυσικά προς στιγμήν πόσες φορές μερίμνησε θαυματουργικά ο Θεός στην έρημο, κατά τα χρόνια μετά την Έξοδο των Ισραηλιτών, για το φαγητό, το νερό και τη σωτηρία τους από εχθρικούς λαούς. Τους διέφυγε πως η λίγη και αγνή πίστη έχει τη δύναμη και βουνά να μετακινήσει (Ματθ. 17,20). Έμειναν καθηλωμένοι στις ανίσχυρες ανθρώπινες δυνάμεις τους και γι’ αυτό εναγωνίως ζήτησαν βοήθεια από τον δωρεοδότη Κύριο. Ξέχασαν ακόμη την έννοια της ερήμου ως πηγής δύναμης των ασκητών, ωρίμανσης του παλαιοδιαθηκικού λαού του Θεού, ετοιμασίας του Ιωάννη του Βαπτιστή για να υποδείξει το Μεσσία, αλλά και ως χώρου των πειρασμών του Χριστού, ο οποίος συνέτριψε την πονηρία και τις δυνάμεις του αντιδίκου διαβόλου. Αγνόησαν την καθημερινή αλήθεια πως εκεί που πρόσκαιρα οι άνθρωποι και η φύση κλείνουν δρόμους, εκεί ο Θεός επεμβαίνει και τις ανοίγει διάπλατα για να λυτρώσει τα πλάσματά Του, τους ανθρώπους. Ολοφάνερα την αλήθεια αυτή μας διδάσκουν οι ιστορίες του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και της Πρόνοιας του Θεού στη ζωή του, του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, του Μωυσή (10 Πληγές και διάβαση Θαλάσσης), η πολυτάραχη ζωή των προφητών, ο βίος των αποστόλων και του απ. Παύλου κ.λπ. Είπε τότε στους μαθητές του ο Ιησούς: «ΒΑΛΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΘΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ κάτω στο έδαφος κατά ομάδες ανά πενήντα (ή και εκατό, όπως κάθισαν εκείνοι)». Όπως οργανώνονταν οι Ισραηλίτες στην Παλαιά Διαθήκη, έτσι και τώρα στην Εκκλησία του Χριστού αρχηγός είναι ο ίδιος ως Θεός και δίδει εκείνος τις σωτήριες εντολές μέσω των αποστόλων Του. Έτσι κι έκαναν: Τους έβαλαν όλους να καθίσουν για φαγητό πάνω στο χορτάρι. Πήρε τότε ο Ιησούς τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, τα ευλόγησε, τα έκοψε σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές του να τα μοιράσουν στον κόσμο. Επίσης μοίρασε σ’ όλους τα δύο ψάρια. ΤΑ ΕΔΩΣΕ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Έτσι, τώρα πλέον, οι πιστοί θα τρέφονται από τον Χριστό (ως Θεό νοούμενο) με τη χάρη και την ευλογία του Σώματος και του Αίματός του (όπως θα δούμε παρακάτω), και δεν θα περιμένουν, όπως ο παλιός Ισραήλ στην έρημο, αποκλειστικά υλική τροφή για να ζήσουν, δηλαδή το μάνα εξ ουρανού, τα ορτύκια κ.α. Βλέπουμε εδώ καταρχάς ότι ο Χριστός ΣΤΡΑΦΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΣ ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΤΑ ΤΡΟΦΙΜΑ. Μόνο η θεία ευλογία ολοκληρώνει δηλαδή το σκοπό των υλικών αγαθών και της τροφής. Μόνο με τη χάρη του Θεού η φύση γίνεται φορέας των δυνάμεων του Θεού και βρίσκει τον προορισμό της. Χωρίς το Θεό, η υγεία και ευημερία είναι φαινομενικά, αφού ο άνθρωπος αποτελείται αρμονικά από πνεύμα και ύλη και κάθε διαχωρισμός είναι κατά της τελειοποίησης του προσώπου του και της αιώνιας ζωής που τον περιμένει. Υπάρχουν άνθρωποι ψυχοσωματικά ταλαντούχοι, νεκροί όμως πνευματικά, διότι στερούνται την πίστη και την θαλπωρή του Τριαδικού Θεού εν τη καρδία αυτών. Κατά δεύτερον, όπως είδαμε, ο Χριστός ΔΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΑ ΜΟΙΡΑΣΕ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ. Οι μαθητές παίζουν εδώ ενεργό ρόλο, διότι όχι μόνο μοιράζουν και υπηρετούν, αλλά και γνωστοποιούν στον Ιησού την πείνα (μας ενδιαφέρει εδώ και η πνευματική πείνα των ανθρώπων για την αλήθεια και την αιώνια ζωή) του λαού και τις ανάγκες του. ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, δια της οποίας και μόνο ευεργετείται χαρισματικά ο κόσμος, και όχι από αιρετικές θρησκευτικές ομάδες, παραθρησκευτικούς κύκλους και ιδιοτελή συμφέροντα (βλ. και Ματθ. 18,8 & Ιω. 20,33). ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ -των αποστόλων τότε, των επισκόπων στη συνέχεια καθώς και των ιερέων- ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΚΑΙ ΖΩΝ ΑΡΤΟΣ, Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ, και σώζει τον κόσμο υπό τα είδη του άρτου και του οίνου, ολόκληρος αυτός σε κάθε κομμάτι της Θείας Μετάληψης, ενώ δεν πλησιάζεται και δεν λυτρώνει διανοητικώς, επιστημονικώς, ορθολογιστικώς. Δια του Ευαγγελίου και της Θείας Κοινωνίας παρουσιάζεται, αυθεντικά ερμηνεύεται και προσφέρεται ο Χριστός, και καθίσταται κάθε φορά παρών στο εκκλησίασμα, στο κέντρο της Λειτουργικής συνάθροισης, και όχι στον πειρασμό των ατομικών ερμηνειών της καθημερινής μας ζωής και στην ιδιοτελή και πτωτική απομόνωσή μας. Αφού έφαγαν όλοι και χόρτασαν, λέει στους μαθητές Του: «ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΕΨΑΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΧΑΜΕΝΟ». Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα από ψωμιά και ψάρια. Όπως φαίνεται, η φιλανθρωπία του Χριστού είναι απύθμενη και το έργο του συνεχίζει στο πέρασμα του χρόνου η Εκκλησία, η οποία ίδρυσε ή ανέκαθεν συντηρεί νοσοκομεία, γηροκομεία, φτωχοκομεία, ορφανοτροφεία και ως μάνα προστατεύει, βοηθά και προσφέρει μέχρι σήμερα σε ορφανά, χήρες, περιθωριακούς, άστεγους, απόρους, κατατρεγμένους, πατριώτες κ.λπ., αρχής γενομένης από τα χρόνια των αποστόλων μέχρι σήμερα. Αυτοί που έφαγαν ήσαν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Συνολικά, θα πρέπει να βρίσκονταν στην ύπαιθρο πάνω από 10.000 άνθρωποι εκείνη τη φορά, ακούγοντας τη μοναδική και ως από θεία πηγή διδασκαλία του Κυρίου. Είναι ολοφάνερη Η ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΑ, αφού χόρτασαν όλοι και περίσσεψαν και πολλά ακόμη ψωμιά και ψάρια. Να χόρτασαν με λόγια αποκλείεται –η πείνα, καθώς και το γενετήσιο είναι τα δυνατότερα ένστικτα- όπως αποκλείεται να είχαν μεταφέρει (όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι ορθολογιστές συγγραφείς) οι μαθητές Του 15 τόνους ψωμιά και 15 τόνους ψάρια, να ψάρευαν δηλαδή και να φούρνιζαν πολλές ημέρες και να μετέφεραν στη συνέχεια τόνους τροφίμων, με τα πενιχρά μέσα της εποχής –και πώς άραγε δεν έγιναν αντιληπτοί;- σε κάποια υποτίθεται μεγάλη σπηλιά, για να παρουσιάσουν δήθεν ως θαύμα την ενέργεια του Ιησού και να ξεγελάσουν τον κόσμο, τη στιγμή που ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Προτιμότερο επομένως να δεχθεί κάποιος το υπερφυσικόν του θαύματος (που είναι και το λογικότερον), παρά να παρουσιάζει γελοίες θεωρίες ώστε να καταρρίψει με αστήρικτο τρόπο τα θαυμάσια του Θεού. Τα δώδεκα κοφίνια συμβολίζουν ακόμη τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, που τρέφονται τώρα πλέον από τον αληθινό Μεσσία και η τροφή τους είναι πλήρης, τόσο ώστε να μείνουν και περισσεύματα. Η όλη ορολογία, η ευλογία του Χριστού, η κλάσις των άρτων, η τοποθέτηση των συναφών χωρίων σε πασχαλινό περιβάλλον από τον άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή (6,4), καθώς και η ευχαριστιακή ταύτιση του Ιησού στη συνέχεια με τον «άρτο της ζωής» που κατεβαίνει από τον ουρανό, δίνει την εντύπωση ότι το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων επισημαίνει παράλληλα τα γεγονότα που συνέβησαν κατά το Μυστικό Δείπνο, αλλά και ότι διασώθηκε μέσω της Λειτουργικής μνήμης της Εκκλησίας. Όταν οι άνθρωποι είδαν πως έκανε ο Ιησούς ένα τέτοιο θαύμα, έλεγαν: «Σίγουρα αυτός είναι ο προφήτης (τον οποίον τους είχε υποσχεθεί ο Μωυσής, ήτοι ο Μεσσίας) που περιμένουμε να έρθει στον κόσμο». Ο Ιησούς όμως, επειδή κατάλαβε πως σκόπευαν να έρθουν να τον αρπάξουν για να τον κάνουν βασιλιά (κοσμικοθρησκευτικό), έφυγε πάλι και πήγε στο βουνό ολομόναχος, σύμφωνα με τον Ιωάννη. Ή, κατά τους Συνοπτικούς, αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί, ενώ πρώτα συναντήθηκε με τους μαθητές του στην απέναντι όχθη της λίμνης. Η προσευχή, η ταπείνωση και η αγάπη είναι γνώρισμα του νέου κόσμο του Χριστού. ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, παρά μόνο τον προσεγγίζει εξωτερικά, ίσως πλασματικά, και αρκετές φορές κάποιοι αποκλειστικώς ιστορικό-επιστημονικά (βλ. παράλληλες διηγήσεις του θαύματος στα εδάφια: Ματθ. 14,14-22/ Μάρκ. 6,34-45/ Λουκ. 9,10-17/ Ιω. 6,1-5). Σε πολλές περιπτώσεις, τα λόγια του Χριστού έμεναν (και μένουν) ακατανόητα από όσους δεν είχαν (και δεν έχουν) πνεύμα Θεού μέσα τους, αλλά σκέπτονταν (και σκέπτονται) μόνο επιφανειακά και στείρα. Ο Ιησούς τούς έλεγε (αλλά και όλες τις γενεές διδάσκει): «Μην κοπιάζετε για τη φθαρτή τροφή, που προσωρινά συντηρεί, αλλά για την τροφή που τρέφει μόνιμα για την αιώνια ζωή. Αυτήν την τροφή θα σας τη χαρίσει ο Υιός του Ανθρώπου» (μεσσιανικός τίτλος του Ιησού, προερχόμενος από το βιβλίο κυρίως του Δανιήλ, που δείχνει και την ταπείνωσή Του). «Τι σημείο λοιπόν έχεις εσύ να μας παρουσιάσεις, (του απάντησαν εκείνοι), για να δούμε και να πιστέψουμε σε σένα; Οι πρόγονοί μας έφαγαν το μάννα στη έρημο. Όπως λέει η Γραφή: ψωμί από τον ουρανό τούς έδωσε να φάνε». Τους είπε τότε ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως το ψωμί από τον ουρανό δεν σας το έδωσε ο Μωυσής, αλλά ο Πατέρας μου σας δίνει από τον ουρανό το αληθινό ψωμί». Κι αυτοί του είπαν: «Κύριε, δώσ’ μας για πάντα αυτό το ψωμί». Τους είπε ο Ιησούς: «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΨΩΜΙ, Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Όποιος έρχεται σ’ εμένα δεν θα πεινάσει, κι όποιος πιστεύει σε μένα δεν θα διψάσει ποτέ … Εγώ είμαι ο άρτος που δίνει τη ζωή. Οι πρόγονοί σας έφαγαν στην έρημο το μάννα, αλλά πέθαναν… Εγώ είμαι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό και χαρίζει τη ζωή. Όποιος φάει απ’ αυτόν τον άρτο θα ζήσει αιώνια. Και ο άρτος τον οποίον εγώ θα δώσω είναι το σώμα μου, που θα το προσφέρω για να ζήσει ο κόσμος …. ΣΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΩ ΠΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΦΑΤΕ ΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΕΙΤΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΖΩΗ». Εκείνοι (όπως και πολλοί άνθρωποι μέχρι σήμερα), δυσανασχέτησαν και αρνήθηκαν την αλήθεια αυτή. Και πάλι ο Ιησούς, όπως φαίνεται από την Καινή Διαθήκη, γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί που δεν πιστεύουν σ’ αυτόν και ποιοι τον προδίδουν. Έχουν και αυτοί όμως την αποστολή και το ρόλο τους, άθελά τους ίσως, εν τη αγνωσία και πάντως ελευθερία τους, στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας, που μόνο ο Θεός το γνωρίζει. «Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να έρθει κοντά μου, τους έλεγε ο Χριστός, αν δεν του έχει δοθεί η δύναμη από τον Πατέρα». Διότι, όπως τώρα, έτσι και τότε, πολλοί από τους μαθητές Του ξεμάκρυναν και δεν τον ακολουθούσαν πια, εφόσον το πρόσωπό Του παραμένει στην ιστορία «σημείον αντιλεγόμενον» (Ιω. 6,22-71), δηλαδή όχι μόνο αγαπητό, αλλά και μισητό από πολλούς. Τέλος, ο πολλαπλασιασμός των πέντε άρτων και των δύο ψαριών μάς επισημαίνει και διδάσκει ΤΙΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ πάνω σε όλη την πλάση. Όπου ο Θεός ευλογεί, εκεί ως φυσικός τρόπος ζωής υπεισέρχεται το θαύμα. Εκεί οι στείρες γυναίκες τεκνοποιούν. Εκεί ελάχιστα ψάρια και άρτοι αρκούν για να θρέψουν 15.000 ανθρώπους. Εκεί προκύπτει ο κόσμος εκ του μηδενός. Εκεί η Παρθένος συλλαμβάνει εκ Πνεύματος Αγίου. Εκεί νικάται της φύσεως η τάξις. Εκεί οι νεκροί εγείρονται. Το μυστικό λοιπόν της χαράς, της δημιουργίας και του αγιασμού ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και αυτή η ευλογία έχει στην εδώ ζωή την μορφή αρραβώνα. Η ανείπωτη ομορφιά του γάμου θα αποκαλυφθεί στην αστείρευτη αιωνιότητα. Έχει επομένως τη δύναμη ο Θεός να αλλάξει (και αλλάζει συνεχώς, μυστικά και μυστηριακά) τον κόσμο, να απομακρύνει το κακό και να μεταμορφώσει τη ζωή σε παράδεισο –αυτό εξάλλου γίνεται σταδιακά δια της αλλαγής των ανθρωπίνων συνειδήσεων, καθότι (και ευτυχώς) ο Χριστιανισμός δεν είναι πολιτικό σύστημα. Αυτό μας δείχνουν άλλωστε τα θαύματα και οι θεραπείες –ψυχοσωματικές και συνειδησιακές (μετάνοια)- του Κυρίου κατά τη διάρκεια της ιστορίας (και μέσω των αγίων του). Θέλει όμως να τον εμπιστευτούμε, να τον θεωρήσουμε Πατέρα μας, να συνεργαστούμε μαζί του, να ανοίξουμε τα χέρια προς τους άλλους, να προσφέρουμε από τον εαυτό μας. Διότι τα θαύματα -και για να παραμείνουν όντως θαύματα- δεν λειτουργούν μαγικά, αυτόνομα και ωφελιμιστικά, αλλά κοινοτικά, ευχαριστιακά και αδελφικά.
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
|
Δημιουργία αρχείου: 28-7-2012.
Τελευταία ενημέρωση: 28-7-2012.
