Ο Χριστός στον πέμπτο Μακαρισμό, χαρακτηρίζει μακάριους εκείνους που δείχνουν έλεος και συμπόνοια στο συνάνθρωπό τους, εκείνους που συντρέχουν στη δυστυχία του πλησίον. Αυτοί είναι που θα ελεηθούν από τον Ίδιο το Θεό.

Η αγάπη προς το Θεό περνάει απαρέγκλιτα από την αγάπη στον πλησίον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Και εδώ δε μιλάμε απλώς για την έκφραση αγάπης στα λόγια, το να πεις σε κάποιον απλά "λυπάμαι για την κατάστασή σου".

Αυτή η φράση απλώς είναι μία υπακοή σε έναν κανόνα συμπεριφορικού πρωτοκόλλου, όχι έμπρακτη βοήθεια προς έναν συνάνθρωπο που βρίσκεται σε δυσχέρεια για οποιοδήποτε λόγο.

Ο ελεήμων δεν είναι αυτός που θα σταθεί για ένα λεπτό, θα εκφράσει λύπη και  αμέσως ένα λεπτό μετά θα βάλει μουσική ή θα συνεχίσει την πορεία της ζωής του, κοιτώντας τις δικές του υποθέσεις.

Ο ελεήμων φεύγει από την τυπική έκφραση της λύπης για λόγους κοινωνικού καθωσπρεπισμού και αναλαμβάνει δράση. Γίνεται Σαμαρείτης που σπλαχνίζεται τον κακοποιημένο από τους ληστές άνθρωπο και του δένει τις πληγές, γιατρεύοντάς τες με λάδι και κρασί.

Γίνεται άνθρωπος των πράξεων, συντρέχει ουσιαστικά στον πόνο του άλλου, συμμετέχει στη λύπη του και προσπαθεί να την ελαφρύνει στα πλαίσια και της δικής του δύναμης.

Ο ελεήμων δε λέει μεγάλα λόγια, αλλά προτιμά τις πράξεις να μιλάνε σιωπηλά. Διότι η πράξη είναι η βασική ανατομική υπόσταση της άυλης αγάπης ως συναίσθημα. Η αγάπη μέσω των πράξεων λαμβάνει σάρκα και οστά και δεν περιορίζεται σε μία επιδερμική ευγένεια και ευνσυναίσθηση.

Γιατί η αγάπη δεν είναι κούφια λόγια και μία περαστική έκφραση λύπης; αλλά ουσιαστική στάση ζωής και συμπεριφοράς απέναντι στο συνάνθρωπο.