Μια συγκύπτουσα (με κυρτωμένο σώμα) γυναίκα θεραπεύεται την ημέρα του Σαββάτου (Λουκ. 13,11-17)

Toυ Μιχαήλ Χούλη Θεολόγου

Ένα Σάββατο, ενώ δίδασκε ο Ιησούς σε μια από τις συναγωγές (αυτό το έκανε καθ’ όλη τη δημόσια δράση Του), συνάντησε εκεί μια γυναίκα που είχε ίσως έλθει για να ωφεληθεί από την μοναδική διδασκαλία Του, και η οποία είχε πνεύμα ασθενείας επί δέκα οκτώ έτη [αναβάλλει αρκετές φορές ο Θεός τη θεραπεία μας για να δοκιμαστούμε ως προς την πίστη μας και η αγία υπομονή μας να επισύρει τη σωτηρία μας], ήταν ιδιαίτερα κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να σταθεί όρθια [άραγε πόσοι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα, χωρίς προβλήματα υγείας, ΔΕΝ συμμετέχουν τακτικά στη θεία λατρεία, σε αντίθεση με την προαναφερόμενη γυναίκα, που συμμετείχε στη λατρεία του Σαββάτου αν και είχε σοβαρά προβλήματα κίνησης;].

Όταν διέκρινε ο Ιησούς ότι η παθούσα είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και ευγνωμοσύνη στο Θεό –άλλωστε δεν ζήτησε η ίδια τη θεραπεία της, αλλά την πρόλαβε το έλεος του Κυρίου- την σπλαχνίστηκε, και αφού την κάλεσε τής είπε: “Γυναίκα, έχεις πλέον απελευθερωθεί από την ασθένειά σου”. Και έβαλε πάνω της τα χέρια Του (για να ενισχύσει την πίστη της, για να αποκαλύψει σε όλους την θεότητά Του, καθώς και την εκ των χειρών Του, ως από πηγή, απορρέουσα δύναμη της θείας χάριτος), αυτή δε αμέσως ανορθώθηκε και δόξαζε το Θεό (Ο Ιησούς ανακουφίζει και παρηγορεί ψυχοσωματικά τους ανθρώπους). Έλαβε τότε τον λόγο ο αρχισυνάγωγος, αγανακτισμένος (ωθούμενος υπό του χαιρεκάκου διαβόλου, δεδομένου ότι με το θαύμα ο τελευταίος εξεβλήθη), με αφορμή ότι ο Ιησούς θεράπευσε κατά το Σάββατο (ως μεγάλος τυπολάτρης αρνείται τα οφέλη της θεραπείας, καταπλακωμένος ψυχικά από δυσβάστακτες και παρερμηνευμένες διατάξεις του μωσαϊκού Νόμου), και είπε σε εκείνους που παρευρίσκονταν εκεί -μη τολμώντας να ελέγξει ευθέως τον Χριστό, επιτιμά τους πιστούς:

“Υπάρχουν έξι ημέρες που επιτρέπεται η εργασία. Τότε να έρχεστε και να θεραπεύεστε και όχι την ημέρα του Σαββάτου”. Από σκοτισμό της καρδίας θεωρεί ο αρχισυνάγωγος ότι πρόκειται για ιατρικώς συνηθισμένη επέμβαση και όχι για θαυμαστή εξ ύψους ενέργεια. Επιπλέον είχε την απαίτηση από την πονεμένη γυναίκα να αναβάλει τη θεραπεία της και να έρθει να θεραπευτεί άλλη μέρα, μη δοξάζοντας σε κάθε ευκαιρία το Θεό. Ο Κύριος τού αποκρίθηκε: “Υποκριτή (ο Χριστός μόνο μπορεί και βλέπει τι συμβαίνει στο βάθος των ανθρωπίνων καρδιών), δεν λύνει καθένας από σας, κατά το Σάββατο, το βόδι του ή τον όνο του από το σταύλο και τον φέρνει να τον ποτίσει; Αυτή δε, συνεχίζει ο Ιησούς, που είναι θυγατέρα του Αβραάμ (ήτο επομένως ευσεβής γυναίκα και αδελφή τους ως προς την θρησκεία) και την είχε δεμένη ο σατανάς επί δέκα οκτώ χρόνια (το γνώριζε αυτό ως Θεάνθρωπος από εσωτερική πληροφορία), δεν έπρεπε να λυθεί από τα δεσμά αυτά την ημέρα του Σαββάτου;”. Ο Ιησούς εννοεί εδώ ότι ενώ οι Ιουδαίοι φρόντιζαν να μην μείνουν διψασμένα τα ζώα τους και τα έλυναν από τη φάτνη για να τα ποτίσουν ακόμη και την ημέρα του Σαββάτου (για την φροντίδα των ζώων δεν έδειχνε να έχει πρόβλημα ο αρχισυνάγωγος), την γυναίκα που ήταν δεμένη από το πονηρό πνεύμα (εξάλλου κάθε αρρώστια έχει την αρχική αιτία της στο προπατορικό αμάρτημα) και ως άνθρωπος υπέφερε όχι για μια ημέρα αλλά για 18 ολόκληρα χρόνια, ο αρχισυνάγωγος δεν εκτίμησε, ούτε ενδιαφέρθηκε για τη θεραπεία της, αν και υποτίθεται ότι ήταν πνευματικός του Νόμου διδάσκαλος. Επιβαλλόταν επομένως να θεραπευτεί η γυναίκα και όχι μόνο επιτρεπόταν. Ο αρχισυνάγωγος είχε, με βάση τη συμπεριφορά και τα λόγια του, σε ανώτερη αξιολογική θέση το βόδι και το γαϊδούρι από την συγκύπτουσα έμπροσθέν του γυναίκα!