Το χωρίο που περιγράφει την παράξενη αυτή αφήγηση, λέει τα εξής για τον Χριστό:

«και ιδών συκήν από μακρόθεν έχουσαν φύλλα, ήλθεν ει άρα τι ευρήσει εν αυτή. Και ελθών επ’ αυτήν ουδέν εύρεν, ει μη φύλλα. Ου γαρ ην καιρός σύκων. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή: Μηκέτι εκ σου εις τον αιώνα μηδείς καρπόν φάγοι. Και ήκουον οι μαθηταί αυτού».  (Μαρκ. 11/ια΄13-14).

Ο δε Ματθαίος προσθέτει: «και εξηράνθη παραχρήμα η συκή».  (Ματθ. 21/κα΄ 19).

Η αφήγηση αυτή, προκαλεί κάποια ερωτήματα:

Ο Ιησούς, ως Παντογνώστης δεν ήξερε εξ’ αρχής ότι δεν ήταν εποχή σύκων;

Και γιατί την ξέρανε, αφού δεν ήταν εποχή σύκων; Τι έφταιγε η συκιά;

Κατ αρχήν, όπως ήδη έχουμε ξαναπεί σε άλλη μελέτη μας, ο Χριστός δεν είναι μόνο Θεός, αλλά και άνθρωπος. Και ως τέλειος άνθρωπος, (και όχι «ημίθεος»), δεν έχει την παντογνωσία εκ τής ανθρώπινης φύσης Του, αλλά μετέχει τής Παντογνωσίας από τη Θεϊκή του φύση, λόγω τής μίας και μοναδικής υποστάσεώς Του. Βαδίζοντας λοιπόν ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ιησούς, βλέπει στο βάθος μια συκιά. Είναι πεινασμένος. Και για ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΟΦΕΛΟΣ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΘΕΪΚΕΣ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Όπως δεν τις χρησιμοποίησε τότε που πεινούσε και ο Σατανάς του είπε να κάνει τις πέτρες ψωμί.

Ο Χριστός πλησιάζει στη συκιά, αναμένοντας να βρει και σύκα. Όμως η συκιά ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΥΚΑ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΦΥΛΛΑ. Και αυτό είναι σημαντικό, και μας δίνει την απάντηση στο πρώτο ερώτημα. Γιατί η συκιά, είναι ένα δένδρο, που βλαστάνει τα "μάτια" τού καρπού, δύο μήνες πριν βλαστήσει φύλλα. Και όταν μετά από δύο μήνες έχει πλέον φύλλα, φυσιολογικά έχει και καρπό. Βλέποντας λοιπόν ως άνθρωπος ο Ιησούς τη συκιά γεμάτη φύλλα, φυσιολογικά αναμένει ότι εφ' όσον έχει φύλλα εκτός καιρού, οφείλει να έχει και σύκα.

Αν μια συκιά έχει φύλλα εκτός καιρού, γιατί να μην έχει και σύκα; Δεν υπάρχουν πρώιμες συκιές; Φυσικά υπάρχουν και πρώιμες και όψιμες. Και όποιος αγαπάει τα σύκα, αυτό το ξέρει καλά.

Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα το παράλογο, ούτε στο ότι ο Χριστός δεν χρησιμοποιεί για ιδιοτελή σκοπό την εκ τής Θεϊκής Του φύσεως προερχόμενη παντογνωσία Του, ούτε στο ότι αναμένει από τη συκιά με τα εκτός εποχής φύλλα να έχει και εκτός εποχής σύκα.

Η συκιά αυτή, ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ τους νόμους της φύσης που είχε θεσπίσει ο Θεός. Είχε φύλλα εκτός καιρού, και δεν είχε καρπούς, όπως όφειλε να έχει. Ήταν μια ΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΑΦΥΣΙΚΗ ΣΥΚΙΑ.

Μένει λοιπόν να εξηγήσουμε και το τελευταίο. Εντάξει με τα άλλα, όμως, γιατί άραγε ο Χριστός τη διατάζει να ξεραθεί; Θέλει να εκδικηθεί το δένδρο;

Όμως, όχι, ο Χριστός δεν έχει εκδικητικές διαθέσεις. Χρησιμοποιεί εδώ τη συκιά, ως ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για να δώσει μια προφητεία για τους μαθητές του. Είναι η στιγμή, που αφού δεν πρόκειται πια για ιδιοτελές όφελος, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΩΣ ΘΕΟΣ, για χάρη των μαθητών του.

Διατάζει να ξεραθεί η συκιά, ώστε να τους δείξει μερικά πράγματα. Γιατί οι άνθρωποι, για να ψήσουν φαγητό, ή για να κατασκευάσουν ένα τραπέζι ή ένα σπίτι, κόβουν πολλά δένδρα. Και δεν το θεωρούν αυτό κακό. Για να παραδειγματίσει ο Χριστός τους μαθητές του, δηλαδή για να θρέψει την ψυχή τους με κάτι τόσο εντυπωσιακό, που δεν θα το ξεχνούσαν ποτέ, δεν ήταν δικαιολογημένο να ξεραθεί ένα δένδρο, και μάλιστα ΑΦΥΣΙΚΟ, που δεν παρήγαγε καρπό για να θρέψει τα ανθρώπινα σώματα; Γιατί αν και το δένδρο αυτό δεν είχε καμία χρησιμότητα, μια και ήταν άκαρπο, ο Χριστός το έκανε χρήσιμο, για να θρέψει με αυτό τις ψυχές των μαθητών του.

Τι ήθελε να τους δείξει με την ενέργειά Του αυτή;

Ο Χριστός χρησιμοποίησε την άκαρπη συκιά, ως συμβολισμό του Ισραηλιτικού λαού της εποχής του. Γιατί οι Ισραηλίτες, ενώ όφειλαν να έχουν καρπούς πίστης, είχαν μόνο «φύλλα», δηλαδή μόνο φαινόμενο καρπών, και όχι αληθινούς καρπούς. Όπως η συκιά με τα φύλλα της ξεγελούσε, ότι δήθεν είχε και καρπό, έτσι και ο λαός Ισραήλ, με τα λόγια ξεγελούσε, όμως τα έργα τους ήταν μακριά από τον Θεό, και δεν είχαν καρπούς αξίους μετανοίας.

Έτσι, με την ενέργειά του αυτή, ο Χριστός έδωσε μια προφητεία, ότι όπως η συκιά αυτή, που δεν έδωσε στον Δημιουργό της αυτό που περίμενε Εκείνος, (καρπούς), έτσι και ο Ισραήλ, επειδή δεν είχε καρπούς πίστεως και μετανοίας, θα ξεραινόταν. Κάτι που συνέβη λίγο μόλις καιρό μετά τη σταύρωση του Χριστού, με την πτώση της Ιερουσαλήμ, και τον διασκορπισμό των Ισραηλιτών.

Κείμενο Ν. Μ.