Όταν ο Ιησούς εξόρκιζε δαιμόνια, κατηγορήθηκε πως το έκανε με την βοήθεια του Βεελζεβούλ:  «24 οι δε Φαρισαίοι ακούσαντες είπον: ούτος ουκ εκβάλλει τα δαιμόνια ειμί εν τω Βεελζεβούλ, άρχοντι των δαιμονίων». (Ματθ.12:24, Λουκ.11:15, πρβλ. Ματθ. 10:25, 12:27, Μαρκ.3:22, Λουκ.11:18-19).

Ενώ η απάντηση του Ιησού ταυτίζει αυτή την φιγούρα με τον «Σατάν» (πρβλ.Ματθ.12:26, Μαρκ.3:24-26, Λουκ.11:18), η ταυτότητα του Βεελζεβούλ δεν περιορίζεται στον Σατανά, ή τον «κατήγορο» (השׂטן; ha’satan), που συναντάμε μέσα στην εβραϊκή Βίβλο (πρβλ. Ιωβ 1:6-12, 2:1-7, Ζαχ.3:1-2, Α’ Παραλ.21:1).  Σύμφωνα με την Γραφή, ο Βεελζεβούλ ήταν μια «θεότητα» των Φιλισταίων, με την οποίον ήρθαν σε επαφή οι Ισραηλίτες μέσω των γειτόνων τους στην χώρα της Χαναάν.

Η λέξη «Βεελζεβούλ»  (בעל זבול) απαρτίζεται από δύο εβραϊκές λέξεις οι οποίες έχουν τις ισοδύναμές του μέσα σε συγγενικές γλώσσες:  «Βαάλ» (בעל) που σημαίνει «άρχων» ή «κύριος», και «ζεβούλ» (זבול) που σημαίνει «υψηλός» ή «εξυψωμένος».  Έτσι, το όνομα αυτής της θεότητας θα σήμαινε κάτι σαν «Εξυψωμένος Άρχων» ή «Κύριος των Υψωμάτων».

Οι Γραφές του Ισραήλ περιέχουν ένα επεισόδιο που αφορά τον Οχοζία, βασιλέα του Ισραήλ, ο οποίος αρρωσταίνει και ζητά κάτι από τους αγγελιοφόρους του:  «2 και έπεσεν Οχοζίας διά του δικτυωτού του εν τω υπερώω αυτού τω εν Σαμαρεία και ηρρώστησε. Και απέστειλεν αγγέλους και είπεν προς αυτούς· δεύτε και επιζητήσατε εν τω Βαάλ-ζεβούβ (בעל זבוב) μυίαν θεόν Ακκαρών, ει ζήσομαι εκ της αρρωστίας μου ταύτης·  και επορεύθησαν επερωτήσαι δι’ αυτού.  (Δ’ Βασιλ.1:2).

«και άγγελος Κυρίου εκάλεσεν Ηλιού τον Θεσβίτην λέγων· αναστάς δεύρο εις συνάντησιν τών αγγέλων Οχοζίου βασιλέως Σαμαρείας και λαλήσεις προς αυτούς· ει παρά το μη είναι Θεόν εν Ισραήλ υμείς πορεύεσθε επιζητήσαι εν τω Βάαλ-ζεβούβ  (בעל זבוב) μυίαν θεόν Ακκαρών;» (Δ’ Βασιλ.1:4).

Ο Προφήτης Ηλίας λέει στον βασιλιά πως επειδή προτίμησε την βοήθεια του Βαάλ-ζεβούβ παρά του Θεού του Ισραήλ, ο μονάρχης δεν πρόκειται να θεραπευθεί: «4 ότι τάδε λέγει Κύριος· η κλίνη, εφ’ ης ανέβης εκεί, ου καταβήση απ’ αυτής, ότι θανάτω αποθανή…». (Δ’ Βασιλ.1:4).

Σίγουρα θα προσέξατε μια μικρή διαφορά στην μορφή του ονόματος μέσα στην Καινή Διαθήκη και την Τανάχ:  στα Ευαγγέλια, το δεύτερο ήμισυ του ονόματος είναι «ζεβούλ», όμως στην εβραϊκή Βίβλο είναι «ζεβούβ».

Ενώ τα Ελληνικά της Καινής Διαθήκης διατηρούν το κανονικό όνομα της θεότητας, η εβραϊκή το μεταβάλλει σε χλευαστικό λογοπαίγνιο:  αλλάζοντας το τελικό «λάμδα» (ל) σε «βήτα» (ב), ο εβραίος συγγραφέας μετατρέπει το «Βααλ-ζεβούλ» («Εξυψωμένο Άρχοντα») σε «Βαάλ-ζεβούβ», που σημαίνει «Άρχων των Μυγών» (μυϊών).

Ένας λόγος για την αλλαγή αυτή πιθανόν να ήταν η τάση των μυγών να συνωστίζονται πάνω στις αρχαίες θυσίες που δεν είχαν αναλωθεί σωστά στην πυρά σαν ολοκαυτώματα-προσφορές. Ο Ισραήλ είχε εντολή να καίει τα μη-βρώσιμα τμήματα των θυσιών ώστε ο καπνός να ανεβαίνει στον Θεό ως «οσμή ευωδίας»:  «7 και επιθήσουσιν οι υιοί Ααρών οι ιερείς πυρ επί το θυσιαστήριον και επιστοιβάσουσι ξύλα επί το πυρ. 8 και επιστοιβάσουσιν οι υιοί Ααρών οι ιερείς τα διχοτομήματα και την κεφαλήν και το στέαρ επί τα ξύλα τα επί του πυρός τα όντα επί του θυσιαστηρίου, 9 τα δε εγκοίλια και τους πόδας πλυνούσι ύδατι, και επιθήσουσιν οι ιερείς τα πάντα επί το θυσιαστήριον· κάρπωμά εστί, θυσία, οσμή ευωδίας(ריח ניחח; reach nichoach) τω Κυρίω.» (Λευιτ.1:7-9), ενώ οι Ισραηλίτες μπορούσαν να χλευάσουν τις θυσίες των άλλων εθνών, βλέποντας μύγες να καλύπτουν τα υπολείμματα των ολοκαυτωμάτων εκείνων.

Με τον τρόπο αυτό, οι Εβραίοι υπερτονίζουν την ανωτερότητα του δικού τους Θεού επί του Βααλ-ζεβούλ:  με την αλλαγή ενός μόνο γράμματος, οι Ισραηλίτες μπορούσαν να πουν στους γείτονές τους, «Εσείς πιστεύετε πως ο Βαάλ σας είναι ο «εξυψωμένος άρχοντας», εμείς όμως ξέρουμε πως δεν είναι παρά ο… «κύριος των μυγών!»