Στο ακόλουθο απόσπασμα, ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης, διερευνά μια μυστηριώδη Εβραϊκή λέξη τής Αγίας Γραφής, που ταλαιπωρεί τους ερμηνευτές  για αιώνες, και προτείνει μία πρωτότυπη, αλλά σοβαρά στοιχειοθετημένη ενδιαφέρουσα έννοια.

Η επιστημονική έρευνα τις περισσότερες φορές μοιάζει με το έργο τού αστυνομικού ντετέκτιβ˙ δύσκολη αλλά και με συχνές ευχάριστες εκπλήξεις. Όπως ένας ντετέκτιβ, εκεί που ψάχνει για όλες τις υποθέσεις τού καταλόγου που έχει, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι τρεις απ' αυτές, που τις είχε για άσχετες, είναι στην πραγματικότητα τρεις φάσεις μιας και τής ίδιας υποθέσεως, έτσι μού συνέβη κάποτε κι εμένα.

Όταν μεταξύ άλλων:

α’) ερευνούσα να βρω πότε εμφανίστηκε η τέχνη τής αποστάξεως, που αγνοεί ο Αριστοτέλης, και ποιοί την επινόησαν,

β’) ήλεγχα μια διδακτορική διατριβή ενός ‘’βιβλικού’’ για τη διαφορά τών εβραϊκών λέξεων ρούαχ και νέφες... και

γ’) παιδευόμουν να εξηγήσω τι σημαίνει η εβραϊκή λέξι ρακά, την οποία αναφέρει ως αξιόποινη βρισιά ο Κύριος στην επί τού όρους ομιλία του (Μθ 5, 22).

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τα τρία αυτά είναι μία και μόνη υπόθεσι.

...

Η έρευνά μου, όπως την εξέθεσα σε μια μόνο σελίδα τού ‘’Συντόμου λεξικού τής Καινής Διαθήκης’’, (στην έκτη έκδοσι τού 2.000), στο λήμμα ρακά (Μθ 5, 22), έδειξε ότι η λέξι ρακά είναι εβραϊκή λέξι λιγώτερο εξυβριστική από το μωρέ τού ίδιου στίχου˙ σημαίνει ‘’πόρδε!’’ (όπως και τώρα λέγεται παραπλησίως ‘’Μη μιλάς εσύ, πόρδε!’’).

Πρόκειται για τη συχνή βιβλική εβραϊκή λέξι που στο άστικτο μασοριτικό γράφεται ρυ῾ (προφορά: ρου῾ , ρούχ)˙ κατά το μεσαίωνα η δασεία της τραχύνθηκε διαδοχικώς σε χ και κ και η λέξι με την ανάπτυξι και κάποιου νεωτέρου φωνήεντος, που εμφαίνεται στο φωνηεντισμένο μασοριτικό, προφερόταν πλέον ρούαχ και ρούακ.

Στους Ο’ μεταφράζεται πάνω από 260 φορές πνεύμα (= άνεμος, πνοή, ατμοί, σύννεφα, κλπ.) (Γε 1,2˙ 8,1˙ 41,38), 4 φορές πνοή (Πρμ 1, 23), και 50 φορές άνεμος (Εξ 10, 13). Σπανίως μεταφράζεται ριπιστός (= ευάερος) (Ιε 22, 14), ανεμόφθορα (Ωσ 8, 7), ανατολαί (Ιζ 42, 16) με την έννοια τού σημείου τού ορίζοντος απ όπου ορμάται κάποιος άνεμος (και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν την ανατολή με όνομα ανέμου απηλιώτην, Ηρόδοτος 4, 22, 1), διάστημα (= κενό, χώρος, αέρας) (Γε 32, 16).

Μεταφορικώς στους Ο’ μεταφράζεται ψυχή (Γε 41, 8), νους (Ησ 40, 13), θυμός (Ησ 59, 19˙ κι άλλες 5 φορές), φρόνησις (Ιη 5, 1), και πνευματοφόρος (Ωσ 9, 7).

Η ίδια λέξι ρυ῾ ανευρίσκεται σα δεύτερο συνθετικό στις λέξεις που στους Ο’ μεταφράζονται ολιγοψυχία (Εξ 6, 9), μακρόθυμος (Πρμ 17, 27), πραΰθυμος (Πρμ 16, 19), ταπεινόφρων (Πρμ 29, 23), κακοφροσύνη (Πρμ 16, 18), και ησύχιος (Ησ 66, 2˙ και αυτή η λέξι στην εβραϊκή είναι σύνθετη).

Ανευρίσκεται επίσης στα ρήματα που στους Ο’ μεταφράζονται αναπνέω (Ιβ 9, 18), αναψύχω (Α’ Βα 16, 23), αναπαύομαι (= παίρνω ανάσα) (Ιβ 32, 20), οσφραίνομαι (= δέχομαι απόπνοια) (Γε 8, 21 κι άλλες 9 φορές), και σαν πρώτο συνθετικό στο ρήμα που μεταφράζεται σκυθρωπάζω (= ξεφυσώ στενοχωρημένος) (Πρμ 15, 13), και σα δεύτερο συνθετικό στα ρήματα που μεταφράζονται πνευματοφορούμαι (Ιε 2, 24), ερίζω (= ξεφυσώ αγανακτισμένος) (Γε 26, 35), και θυμούμαι (= ξεφυσώ ωργισμένος) (Ιβ 21, 4).

Όταν κατά το μεσαίωνα οι Εβραίοι προφανώς εφεύραν την απόσταξι με υγροποίησι τών ατμών, με τη λέξι αυτή, που προφερόταν ήδη αράκ και μεταφερόταν αναγραμματισμένη και αμετάφραστη στην ελληνική τών Βυζαντινών ως ρακή, δηλώθηκε το πνεύμα (τού οίνου) ήτοι το οινόπνευμα, το τσίπουρο.

Σήμερα αράκ (arac) γράφεται το ποτό αυτό στις ετικέττες τών μπουκαλιών του, όταν εξάγεται από το Ισραήλ.

Εδώ στο Μθ 5,22 βρίσκουμε τη λέξι στη μορφή ρακά, ήτοι πνεύμα δύσοσμο, αέρα δύσοσμε, πόρδε. Δηλαδή σκουπίδι, μικρέ, ανήλικε, ανώριμε, ασήμαντε, τιποτένιε.

Και στη σημερινή ελληνική αυτό λέγεται αέρας˙ (μού έβγαλε και αέρας (πληθ.) του κάτωθέν του γράφει σε μια αναφορά παραπόνων του ο Παλαιών Πατρών Γερμανός για τον οπλαρχηγό Νικολέτο˙ επειδή ο καπετάνιος τον έκλασε. Οι δε γιατροί ρωτούν έναν άρρωστο αν αερίστηκε).

Αυτά για το ρακά και τη ρακή και την απόσταξι που είναι εβραϊκή εφεύρεσι τών βυζαντινών χρόνων.