Κάνει ο Θεός κακό και απάτες;

Συνωμότησε ο Θεός κατά τού Αχαάβ;

Πηγή: http://antiairetikos.blogspot.com/2009/07/blog-post_13.html?commentPage=11

1. Δουλικές παρερμηνείες και επεξηγήσεις τών γιων τού Θεού

Έχουμε συχνά κατά καιρούς μιλήσει για τον διαφορετικό τρόπο που ερμηνεύουν ένα Αγιογραφικό χωρίο οι Χριστιανοί, από τους αντι-Χριστιανούς, που το διαβάζουν, όχι για να δουν τι γράφει, αλλά για να βρουν κάτι να κατηγορήσουν τον Χριστιανικό Θεό. Έχουμε επίσης αναλύσει, το πώς οι Χριστιανοί, γνωρίζοντας τον Θεό ως αγαπητό τους Πατέρα, κατανοούν σε βάθος τις επιγραμματικές δηλώσεις τής Παλαιάς Διαθήκης, και είναι σε θέση να παρουσιάσουν την ορθή διάσταση τών πραγμάτων, σε αντίθεση με τους "δούλους", αυτούς δηλαδή που αντιλαμβάνονται τον Θεό ως έναν "σκληρό Κύριο", και ψάχνουν κάτι για να τον κατηγορήσουν, επειδή διάκεινται εχθρικά απέναντί Του.

Μία τέτοια περίπτωση θα δούμε σε αυτό το άρθρο, και θα τη χρησιμοποιήσουμε ως ντοκουμέντο, όχι μόνο εναντίον τής κακοπροαίρετης στάσης τών εχθρών τού Ευαγγελίου, αλλά και τής ορθότητας με την οποία οι Χριστιανοί εξηγούν ορισμένα Παλαιοδιαθηκικά χωρία, που σε όσους δεν γνωρίζουν, προκαλούν απορία.

Α. Χωρία που χρησιμοποιούνται εναντίον τού Θεού:

Ας δούμε κατ' αρχήν μερικά χαρακτηριστικά χωρία, σαν αυτά που συλλέγουν οι εχθροί τού Θεού για να τον συκοφαντήσουν:

«Εκ του στόματος του Υψίστου δεν εξέρχονται τα κακά και τα αγαθά;» [Θρήνοι 3:38].

«Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» [Ιώβ 2:10].

«Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Τις έδωκε στόμα εις τον άνθρωπον; ή τις έκαμε τον εύλαλον, ή τον κωφόν ή τον βλέποντα ή τον τυφλόν; ουχί εγώ ο Κύριος;» [Έξοδος 4:10-11].

«Επειδή εγκατέλιπον Κύριον τον Θεόν των πατέρων αυτών, όστις εξήγαγεν αυτούς εξ Αιγύπτου, και προσεκολλήθησαν εις άλλους θεούς και προσεκύνησαν αυτούς και ελάτρευσαν αυτούς, διά τούτο επέφερεν επ' αυτούς άπαν τούτο το κακόν.» [Χρονικών Β’ 7:22].

«Δύναται να γείνη συμφορά εν πόλει και ο Κύριος να μη έκαμεν αυτήν;» [Αμώς 3:6].

«Και το Πνεύμα του Κυρίου απεσύρθη από του Σαούλ, και πνεύμα πονηρόν παρά Κυρίου ετάραττεν αυτόν. Και είπον οι δούλοι του Σαούλ προς αυτόν, Ιδού τώρα, πονηρόν πνεύμα παρά Θεού σε ταράττει» [Σαμουήλ Α’ 16: 14-15].

«Και την επαύριον επήλθε πνεύμα πονηρόν παρά Θεού επί τον Σαούλ, και επροφήτευεν εν μέσω του οίκου» [Σαμουήλ Α’ 18:10].

«Και το πονηρόν πνεύμα παρά Κυρίου εστάθη επί τον Σαούλ, ενώ εκάθητο εν τω οίκω αυτού μετά του δορατίου εν τη χειρί αυτού» [Σαμουήλ Α’ 19:9].

«Και εξαπέστειλεν ο Θεός πνεύμα πονηρόν μεταξύ του Αβιμέλεχ και των ανδρών της Συχέμ, και εστασίασαν οι άνδρες της Συχέμ κατά του Αβιμέλεχ» [Κριταί 9:23].

Τα χωρία αυτά χρησιμοποιούν οι εχθροί τού αληθινού Θεού, ως απόδειξη ότι είναι κακός θεός, επειδή δήθεν Εκείνος φέρνει το κακό στους ανθρώπους, ή τους εξαπατά, ή τους αναγκάζει να κάνουν κάτι κακό, και μετά τους... τιμωρεί για κάτι που ο ίδιος τους έβαλε να κάνουν. Αγνοώντας κάθε έννοια τής λέξης "θεοπνευστία", και τις αρχές τής ερμηνείας τής Αγίας Γραφής, ρωτούν: "Οι “παλαιοδιαθηκικοί” δεν διέθεταν θεοπνευστία; Δεν είναι θεόπνευστη η Π.Δ.; Τα πονηρά πνεύματα είναι εκ του Θεού εκπορευόμενα όπως και το Άγιο Πνεύμα, σύμφωνα με τα χωρία αυτά τής Παλαιάς Διαθήκης;

Β. Απαντήσεις τών γιων τού Θεού προς τους κατήγορους

Οι εχθροί τού Θεού που χρησιμοποιούν τα ανωτέρω εδάφια εναντίον του, αγνοούν πολλά πράγματα:

α) Αγνοούν την έννοια τού κακού, όταν αναφέρουν τον Θεό ως δημιουργό τού κακού. Το κακό είναι "μη ον", δηλαδή έλλειψη καλού. Και επειδή το απόλυτο καλό είναι ο Θεός, η στέρηση τού Θεού και τών ευεργεσιών Του, ισοδυναμεί με αυτό που λέμε "κακό". Τα χωρία αυτά λοιπόν, πρέπει να ερμηνευθούν στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας, περί τού κακού ως "μη όντος". Το "κακό" έρχεται, όταν ο Θεός στερεί τα πλάσματά Του από την προστασία Του και τη μετοχή στη Χάρη Του. Και αυτό οι Παλαιοδιαθηκικοί άνθρωποι το φορτώνουν ευθέως στον Θεό, στον οποίο όμως στην πραγματικότητα χρωστούν τα πάντα, όλα τα καλά που έχουν, το δε κακό είναι στέρηση τών καλών Του, άρα και της προστασίας Του.

β) Στα ίδια πλαίσια λοιπόν, οι Παλαιοδιαθηκικοί, αντιλαμβάνονται τον Θεό από την πλευρά του "δούλου", ως σκληρού Κυρίου, και όχι ως Πατρός, όπως οι Χριστιανοί. Γι' αυτό ερμηνεύουν τις συμφορές και την απώλεια τής Θείας Χάριτος ως "συμφορά που έρχεται από τον Θεό". Αυτή όμως είναι η Παλαιοδιαθηκική ΕΡΜΗΝΕΙΑ, και ως "ερμηνεία" είναι αυθαίρετη. Γι' αυτό και στην Καινή Διαθήκη, ο Χριστός μας έμαθε να αντιλαμβανόμαστε τον Θεό διαφορετικά και να ερμηνεύουμε διαφορετικά αυτά τα συμβάντα.

γ) Ο Ίδιος ο Θεός φρόντισε στην Παλαιά Διαθήκη να καταγραφεί ο τρόπος που ερμήνευαν οι "δούλοι" τον Θεό και τα συμβάντα, ώστε να φανεί η διαφορά προσέγγισης με την εποχή τής Καινής Διαθήκης τών "Υιών τού Θεού", όπου τον αντιλαμβανόμαστε ως Πατέρα αγάπης, και κατανοούμε διαφορετικά τα έργα Του. Ο Θεός φρόντισε επίσης να γραφούν οι Παλαιοδιαθηκικές ερμηνείες εκείνες όπως τις αντιλαμβάνονταν τότε οι "δούλοι", ώστε να γίνεται φανερό σε όλη την ιστορία ποιοι έχουν την ίδια με εκείνους στάση απέναντί Του, αποδίδοντάς Του σκληρότητα, και ποιοι κατανοούν και ερμηνεύουν ορθά τα έργα Του, κατανοώντας ότι οι συμφορές έρχονται με την άρση τής προστασίας Του.

Τα ανωτέρω χωρία λοιπόν, είναι ΕΜΜΕΣΕΣ αναφορές στον Θεό, και όχι άμεσες. Είναι αναφορά στο ότι ο Θεός ΕΜΜΕΣΑ επέτρεψε το κακό αυτό, αφήνοντάς το να συμβεί, με την απόσυρση τής Χάρης Του.

Γ. Εμμονή τών αντιχριστιανών στις αντίθεες θέσεις τους

Παρ' όλα αυτά, αν και τα ζητήματα αυτά έχουν απαντηθεί εκτενώς, πάντοτε υπάρχουν εκείνοι που εμμένουν στις συκοφαντικές ερμηνείες τους, επιμέννοντας να βλέπουν τον Θεό όχι ως Πατέρα και αιτία κάθε καλού, αλλά αιτία κυρίως κακών και παραλείψεων. Αυτοί οι "παντογνώστες" που γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα από τον Θεό, και που στη θέση Του θα έπλαθαν ένα σύμπαν πολύ τελειότερο, λένε με εμμονή στους Χριστιανούς:

«Επικαλείστε ερμηνείες για να αλλάξετε το νόημα των λέξεων. Λέτε πως άλλο γράφει και άλλο εννοεί, συχνά αντιστρέφοντας πλήρως το νόημα των λέξεων. Κάνετε το άσπρο-μαύρο, αλλάζοντας το νόημα τών λέξεων, για να δικαιολογήσετε τον θεό σας. Και ενώ παλαιότερα το να αποδίδει κάποιος στον Θεό κακό, δεν φαινόταν παράξενο, αργότερα, το να είναι ο Θεός υπαίτιος κάθε συμφοράς, δεν φάνταζε και τόσο θεολογικά ορθό για την εικόνα του Θεού. Έτσι κάθε κακό που συνέβαινε, αποδιδόταν πλέον στον Σατανά».

Μάλιστα, οι Αντιχριστιανοί, προσπαθούν (κάνοντας οι ίδιοι το άσπρο-μαύρο), να στηρίξουν αυτό τους το επιχείρημα, με χωρία, λέγοντας:

«Η μετάβαση αυτή βέβαια δεν έγινε και τόσο ομαλά, προκαλώντας κάποια σύγχυση όπως αποκαλύπτει το ακόλουθο:

"Και εξήφθη πάλιν η οργή του Κυρίου εναντίον του Ισραήλ, και διήγειρε τον Δαβίδ εναντίον αυτών να είπη, Ύπαγε, αρίθμησον τον Ισραήλ και τον Ιούδαν. Και είπεν ο βασιλεύς προς τον Ιωάβ, τον αρχηγόν του στρατεύματος, όστις ήτο μετ' αυτού, Δίελθε τώρα πάσας τας φυλάς του Ισραήλ, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ, και απαρίθμησον τον λαόν, διά να μάθω τον αριθμόν του λαού." [Σαμουήλ Β’ 24:1-2]

"Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ. Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ιωάβ και προς τους άρχοντας του λαού, Υπάγετε, απαριθμήσατε τον Ισραήλ, από Βηρ-σαβεέ έως Δαν, και φέρετε προς εμέ, διά να μάθω, τον αριθμόν αυτών." [Χρονικών Α’ 21:1-2]

Ο Σατανάς ή ο Κύριος παρεκίνησε τον Δαβίδ να κάνει την απογραφή; Αρχικά ο Θεός (και όχι ο Σατανάς) ήταν η αιτία και των κακών».

Με παρόμοια χωρία, αντί να παραδειγματισθούν και να κατανοήσουν την ΕΜΜΕΣΟΤΗΤΑ ή την ΑΜΜΕΣΟΤΗΤΑ τών εκφράσεων, και να καταλάβουν το βάθος τους, και να δουν ότι εξ αρχής ήταν γνωστή η ίδια ερμηνεία που δίνεται σήμερα, προσπαθούν διαστρέφοντάς τα οι αντιχριστιανοί να κατηγορήσουν τον Θεό με δήθεν... επιχειρήματα!

Οι Χριστιανοί όμως ΔΕΝ λέμε ότι: «άλλα γράφει και άλλα εννοεί», όπως ψευδώς λένε οι αντιχριστιανοί. Εμείς λέμε ότι αυτό που γράφει, οι Δούλοι του ερμηνεύουν έτσι, οι δε υιοί του Θεού, το ερμηνεύουν ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ, επειδή γνωρίζουν ακριβώς ότι γίνεται, και ότι οι μεν δούλοι επιλέγουν μια υπεραπλουστευμένη ερμηνεία, που τους παρουσιάζει τον Θεό ως Σκληρό Κύριο, ενώ οι υιοί που γνωρίζουν τον Πατέρα τους, δίνουν ακριβή ερμηνεία, όχι μόνο των όσων λέγονται, αλλά και όσων ΔΕΝ λέγονται πάντα, αλλά ισχύουν απόλυτα.

Και στο πλαίσιο αυτό, ερμηνεύονται ΟΛΑ  τα χωρία που παρατίθενται από τους εχθρούς του Θεού. Ο Κύριος επέφερε το Α ή το Β κακό, ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ στον Σατανά να κάνει κάτι, λόγω της αμαρτίας των άλλων, που τους υπέταξε στο πονηρό πνεύμα. Δεν διαφωνούμε σε αυτό που λέει το χωρίο, αλλά εξηγούμε παράλληλα ΠΩΣ συνέβη αυτό που λέει. Απλά πράγματα για έναν γιο, δύσκολα για έναν δούλο, που ΘΕΛΕΙ να βλέπει τον Κύριό του εχθρικά.

Τα δύο τελευταία χωρία μάλιστα, αυτά που παρατέθηκαν πιο πάνω, ως παράδειγμα τής δήθεν "μετάβασης" από την ευθύνη τού Θεού στην ευθύνη τού διαβόλου, ανήκουν μία μακρά σειρά παρόμοιων χωρίων, που όχι μόνο δεν εκθέτουν καθόλου τον Θεό, αλλά αντιθέτως δικαιώνουν πλήρως τη Χριστιανική ερμηνευτική θέση. Ας θυμηθούμε τα δύο χωρία:

"Και εξήφθη πάλιν η οργή του Κυρίου εναντίον του Ισραήλ, και διήγειρε τον Δαβίδ εναντίον αυτών να είπη, Ύπαγε, αρίθμησον τον Ισραήλ και τον Ιούδαν. Και είπεν ο βασιλεύς προς τον Ιωάβ, τον αρχηγόν του στρατεύματος, όστις ήτο μετ' αυτού, Δίελθε τώρα πάσας τας φυλάς του Ισραήλ, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ, και απαρίθμησον τον λαόν, διά να μάθω τον αριθμόν του λαού." [Σαμουήλ Β’ 24:1-2]

"Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ. Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ιωάβ και προς τους άρχοντας του λαού, Υπάγετε, απαριθμήσατε τον Ισραήλ, από Βηρ-σαβεέ έως Δαν, και φέρετε προς εμέ, διά να μάθω, τον αριθμόν αυτών." [Χρονικών Α’ 21:1-2]

Στο πρώτο αναφέρεται ότι "ο Κύριος" διήγηρε τον Δαβίδ να αμαρτήσει, στο δεύτερο ότι τον παρακίνησε ο Σατανάς. Αυτό όπως είπαμε, για τους Αντιχριστιανούς είναι δείγμα "σύγχυσης", που δείχνει μια σταδιακή "μετάβαση" από έναν άδικο θεό σε έναν Θεό δικαιοσύνης.

Από την άλλη μεριά όμως, οι Χριστιανοί ερμηνεύουμε διαφορετικά αυτή τη διαφορά. Όχι ως "μετάβαση", αλλά ως "συντετμημένη" αναφορά τής διεργασίας που συμβαίνει όταν κάποιος αμαρτάνει και ο Θεός αποσύρει τη Χάρη Του, αφήνοντάς τον στα χέρια τού σατανά. Και στο μεν πρώτο, ο Θεός ΕΜΜΕΣΑ διήγειρε τον Δαβίδ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ (παρά την επιθυμία Του) στον σατανά να τον παρασύρει, στο δε δεύτερο, γίνεται ΑΜΕΣΗ αναφορά στον αίτιο τής πλάνης, τον διάβολο.

Βεβαίως σε έναν άσχετο παρατηρητή, οι δύο ερμηνείες, (και αυτή τών αντιχριστιανών, αλλά και αυτή τών Χριστιανών), φαίνονται εξ ίσου αυθαίρετες. Και πράγματι, είναι ερμηνείες που πηγάζουν από την ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ τού καθενός τους. Οι μεν κακοπροαίρετα για να κατηγορήσουν τον Θέο, οι δε καλοπροαίρετα, για να εξηγήσουν την ουσία τού ζητήματος,  βέβαιοι ότι ο Θεός φυσικά δεν κακοποιεί. Υπάρχουν όμως, άραγε, πειστικά στοιχεία, υπέρ τής μίας ή τής άλλης θέσεως;

Δείτε λοιπόν μερικούς λόγους, που εκθέτουν τους κακοπροαίρετους, και δείχνουν την εσφαλμένη τους θέση και διάθεση απέναντι στον Δημιουργό τους:

1. Τα δύο ανωτέρω χωρία, από μόνα τους είναι αρκετά για να διαψεύσουν τη θεωρία τής "μετάβασης" από έναν κακό θεό σε έναν Θεό δικαιοσύνης. Γιατί έχουν γραφθεί ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΑΙΡΟ, μια και τα βιβλία Σαμουήλ Β (ή Βασιλέων Β΄ κατά τους Ο΄) και Χρονικών Α΄, στα οποία αναφέρονται αντίστοιχα, ανήκουν στην ίδια εποχή. Άρα δεν τίθεται τέτοιο θέμα μετάβασης, αλλά ήδη εξ αρχής υπήρχαν οι δύο διατυπώσεις.

2. Μπορεί οι Αντιχριστιανοί να θεωρούν (δεδομένα) την Αγία Γραφή ως "αντιφατικό" βιβλίο, και έτσι να προσπαθούν να στηρίξουν τις αντιχριστιανικές τους θέσεις, όμως πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας, όχι το πώς αυτοί βλέπουν την Αγία Γραφή, αλλά το πώς την έβλεπαν σε όλη την ιστορία αυτοί που την πίστευαν, και που την έγραψαν και την "μοντάρισαν" από διάφορα υπάρχοντα βιβλία, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ. Αυτοί λοιπόν, έβλεπαν την Αγία Γραφή ως ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ και όχι αντιφατική. Ιδιαίτερα δε, όσον αφορά τα δύο άκρα αντίθετα, τον Θεό και τον διάβολο. Και δεν θα μπορούσαν να δεχθούν ως μέρος τής Αγίας Γραφής, ταυτόχρονα, δύο βιβλία που να βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση μεταξύ τους, σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Δεν θα μπορούσαν να θεωρήσουν ότι και ένα βιβλίο που αποδίδει την Χ πράξη στον Θεό, και ένα άλλο που αποδίδει την ΙΔΙΑ πράξη στον διάβολο, είναι εξ ίσου σωστά, σε μια πράξη "μετάβασης". Αλλά για να τα αποδεχθούν ταυτόχρονα αυτά τα δύο βιβλία στον Κανόνα, πρέπει να είχαν μια ερμηνεία για τα δύο αυτά αντίθετα χωρία. Αλλά η ερμηνεία αυτή, ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα μπορούσε να είναι η ερμηνεία τής "μετάβασης" τών σημερινών Αντιχριστιανών. Και η μόνη που απομένει, είναι η ερμηνεία που και σήμερα οι Χριστιανοί δίνουμε, ότι δηλαδή ο Θεός ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ στον διάβολο να κάνει κάποια πράγματα, εξ αιτίας τών αμαρτιών μας, ή και άλλων αιτιών (π.χ. η ακεραιότητα τού Ιώβ, στο αρχαιότατο αυτό βιβλίο). Κάτι που βεβαίως είναι μαρτυρημένο επαρκώς σε όλη την Παλαιά Διαθήκη, ήδη εξ αρχής. Και έτσι δεν μένει χώρος για τη θεωρία τής "μετάβασης".

3. Το τι είναι και πώς ενεργεί ο Θεός μιας θρησκείας, είναι κάτι που ερμηνεύεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τους πιστούς της θρησκείας αυτής. Συνεπώς, κάθε συκοφαντική ερμηνεία για τον Θεό τών Χριστιανών που είναι "αγάπη" εξ ορισμού, ΔΕΝ έχει καμία σχέση με τον Θεό αυτό, αλλά με άλλο "θεό", που έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Με άλλα λόγια, ο "θεός" στον οποίο αναφέρονται οι Αντιχριστιανοί, ΔΕΝ είναι ο Θεός τών Χριστιανών, γιατί δεν έχει τα χαρακτηριστικά τού Θεού τών Χριστιανών, αλλά ένα δικό τους άσχετο και ανύπαρκτο διανοητικό κατασκεύασμα. Άρα δεν μπορούν και να χρησιμοποιούν τέτοιες ερμηνείες εναντίον τού δικού μας Θεού, που έχει άλλα χαρακτηριστικά από αυτά που κακοπροαίρετα ισχυρίζονται αυτοί.

Ένα δεύτερο παρόμοιο σαφέστατο παράδειγμα αυτής της διαφοράς ερμηνείας συμβάντων, (όπως καταγράφεται στην Αγία Γραφή για βοήθειά μας, ώστε να μην παγιδευόμαστε στην αντίληψη τού "δούλου"), είναι τα δύο παρακάτω παράλληλα χωρία, που αναφέρονται στο ίδιο συμβάν, αλλά το ερμηνεύουν διαφορετικά:

"Γι' αυτό, γιε ανθρώπου, προφήτευσε και πες στον Γωγ: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: ...θάρθεις από τον τόπο σου, από τα έσχατα του βορρά, εσύ, και μαζί σου πολλοί λαοί, όλοι καβαλάρηδες αλόγων, ένα μεγάλο πλήθος, και πολλή δύναμη· ...και θα σε φέρω ενάντια στη γη μου, για να με γνωρίσουν τα έθνη, όταν αγιαστώ σε σένα, Γωγ, μπροστά τους" (Ιεζεκιήλ 38/λη: 16)

"ο σατανάς θα λυθεί από τη φυλακή του. 8 Και θα βγει για να πλανήσει τα έθνη που βρίσκονται στις τέσσερις γωνίες τής γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, για να τους συγκεντρώσει στον πόλεμο" (Αποκάλυψις 20/κ: 7,8).

Όπως παρατηρούμε, το μεν χωρίο τής Π.Δ. αποδίδει τη συγκέντρωση τών στρατευμάτων τού Γωγ στον Θεό, το δε χωρίο τής ΚΔ την αποδίδει στον Διάβολο! Είναι αυτή η έμμεση εμπλοκή τού Θεού, όταν ο Θεός αποσύρει τη Χάρη του λόγω τής ανθρώπινης αμαρτίας, και οι άνθρωποι πλανώνται από τους δαίμονες. Κατ' αυτό τον τρόπο, εξ αιτίας τών αμαρτιών τους, είναι σαν ο Θεός να τους παραδίδει στην πλάνη. Και αυτό οι μεν "δούλοι" τής ΠΔ συνήθως το αντιλαμβάνονται ως ΑΜΕΣΗ ενέργεια τού Θεού, οι δε "υιοί" τής ΚΔ που ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι "ο Θεός είναι απείραστος κακών και κανέναν δεν πειράζει" (Ιάκωβος 1/α: 13), το αποδίδουν στον Διάβολο, κατέχοντας ΑΚΡΙΒΩΣ τον τρόπο που λειτουργούν αυτά τα πράγματα.

Απ' αυτό το κριτήριο φαίνονται τα τέκνα τού Θεού από τους δούλους. Από τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον Θεό. Ως Πατέρα, ή ως Σκληρό Κύριο.

Η ερμηνεία που θα προτιμήσει ο καθένας για τον εαυτό του, τον κατατάσσει στη μία ή στην άλλη πλευρά. Και στην ημέρα τής κρίσης, ο Κύριος δεν θα καθίσει να απολογηθεί σε αυτούς που προτιμούν την ερμηνεία τού Σκληρού Κυρίου, αλλά θα τους αποκριθεί κατά τους λόγους τους:

"εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο, είπε: Κύριε, σε γνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζοντας όπου δεν έσπειρες, και μαζεύοντας απ' όπου δεν διασκόρπισες· 25 και επειδή φοβήθηκα, πήγα και έκρυψα το τάλαντό σου μέσα στη γη· δες, έχεις το δικό σου.
26 Και ο κύριός του, απαντώντας, είπε σ' αυτόν: Πονηρέ δούλε και οκνηρέ, ήξερες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα, και μαζεύω απ' όπου δεν διασκόρπισα· 27 έπρεπε, λοιπόν, να βάλεις το ασήμι μου στους τραπεζίτες· και όταν ερχόμουν εγώ, θα έπαιρνα το δικό μου μαζί με τόκο. 28 Πάρτε, λοιπόν, απ' αυτόν το τάλαντο, και δώστε το σ' αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα. 29 Επειδή, σε όποιον έχει, θα δοθεί, και θα του περισσεύσει· και απ' αυτόν που δεν έχει, και εκείνο που έχει, θα αφαιρεθεί απ' αυτόν. 30 Και τον αχρείο δούλο ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών" (Ματθαίος 25/κε: 24-30).

Η προαίρεση τής καρδιάς μας, είναι που μας κάνει να βλέπουμε τον Θεό ως Ευεργέτη Πατέρα, ή Σκληρό και Κακό Κύριο. Και κατά την προαίρεση τής καρδιάς μας θα λάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Γι' αυτό αντί να κατηγορούν τον Θεό, καλύτερα θα ήταν για τους συκοφάντες Του να φροντίσουν να διορθώσουν την καρδιά τους, και να Τον ευχαριστήσουν ως γιοι του και όχι να τον εχθρεύονται σαν νόθοι και δούλοι.

2. Η περίπτωση τού Αχαάβ αφαιρεί το "κάλυμμα"

Υπάρχει όμως ένα χωρίο στην Παλαιά Διαθήκη, που ειδικά αυτό, δείχνει λεπτομερώς τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο ο Θεός έμμεσα αναφέρεται ότι έκανε κάτι, όταν η προσεκτική μελέτη τού χωρίου δείχνει τον πραγματικό αυτουργό. Είναι το ακόλουθο:

«Είδα τον Κύριο να κάθεται επάνω στον θρόνο του, και ολόκληρη τη στρατιά τού ουρανού να παραστέκεται γύρω απ' αυτόν, από τα δεξιά του, και από τα αριστερά του. 20 Και ο Κύριος είπε: Ποιος θα απατήσει τον Αχαάβ, ώστε να ανέβει και να πέσει στη Ραμώθ-γαλαάδ; Και ο μεν ένας είπε έτσι, ο δε άλλος είπε έτσι. 21 Και βγήκε πνεύμα, και στάθηκε μπροστά στον Κύριο, και είπε: Εγώ θα τον απατήσω. 22 Και ο Κύριος είπε σ' αυτό: Με ποιον τρόπο; Και είπε: Θα βγω, και θα είμαι πνεύμα ψέματος στο στόμα όλων των προφητών του. Και ο Κύριος είπε: Θα απατήσεις, κι ακόμα θα κατορθώσεις· βγες, και κάνε έτσι. 23 Τώρα, λοιπόν, δες, ο Κύριος έβαλε πνεύμα ψέματος στο στόμα όλων αυτών των προφητών σου, και ο Κύριος μίλησε κακό για σένα» [Βασιλέων Α’ 22:20-23]
Μάλιστα το χωρίο αυτό, το παραθέτουν οι Αντιχριστιανοί ως… απόδειξη ότι Θεός ΔΕΝ επιτρέπει απλώς σε δαίμονες να κακοποιήσουν, αλλά ότι κακοποιεί ο… Ίδιος, βάζοντας πνεύματα να εξαπατήσουν!!!

 Στην πραγματικότητα όμως, όπως θα δούμε αναλυτικά στη συνέχεια, το χωρίο αυτό είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη τής κακοήθειας τών επικριτών τού Θεού, γιατί αναλύει τι ακριβώς συμβαίνει, και αποκαλύπτει σαφώς τους αληθινούς υπεύθυνους τών κακών! Ας δούμε όμως προσεκτικότερα το χωρίο αυτό...

Έτσι αποκομμένο το χωρίο, χωρίς τα συμφραζόμενά του, λογικό είναι να μοιάζει παράξενο. Έλα όμως, που από πίσω του έχει ολόκληρη ιστορία!!! Την οποία αυτοί που το χρησιμοποιούν εναντίον τού Θεού, δεν κάθισαν ποτέ να τη διαβάσουν προσεκτικά, αλλά απλώς το παραθέτουν έτσι ξεκομμένο, από κείμενα διαφόρων άσχετων αρνητών της Χριστιανικής πίστης, με «συλλογές» χωρίων που τους φαίνονταν χρήσιμες για τους σκοπούς τους.

Ας πούμε λοιπόν λίγα πράγματα για την ιστορία των συμφραζομένων του χωρίου:

Πρόκειται για την εποχή κατά το 899 π.Χ., όταν οι Ισραηλίτες ήταν χωρισμένοι σε δύο βασίλεια, το 10φυλο του Ισραήλ και το 2φυλο του Ιούδα. Και την εποχή εκείνη στην περιοχή δέσποζε η Ασσυριακή αυτοκρατορία. Βασιλιάς του Ιούδα ήταν ο Ιωσαφάτ και του Ισραήλ ο Αχαάβ, ο οποίος μετά από 3 χρόνια ειρήνης με την Ασσυρία, αποφάσισε να της ξαναπάρει πίσω μία περιοχή, με τη βοήθεια του βασιλιά του Ιούδα.

Εκείνος δέχθηκε, όμως του ζήτησε να ρωτήσουν κάποιον προφήτη του Γιαχβέ. Μόνο που στον Ισραήλ η λατρεία του Γιαχβέ βρισκόταν σε ύφεση, και οι προφήτες ήταν άλλων θεών και όχι του Γιαχβέ. Και ο βασιλιάς του Ισραήλ ρώτησε 400 προφήτες, αλλά προφήτες ΑΛΛΩΝ ΘΕΩΝ, οι οποίοι του είπαν ότι θα νικήσει στον πόλεμο.

Όμως ο βασιλιάς του Ιούδα, (που εξακολουθούσε να είναι πιστός στον αληθινό Θεό), επιμένει, να ρωτήσουν και προφήτη του Γιαχβέ. Τότε ο Αχαάβ του αποκαλύπτει ότι υπάρχει μόνο ένας τέτοιος προφήτης, αλλά δεν τον γούσταρε, γιατί όλο του έλεγε κακά μαντάτα, και προτιμούσε τους άλλους που του έλεγαν ό,τι ήθελε να ακούσει. Παρ’ όλα αυτά, τον καλεί, και εκείνος, αφού πρώτα πάει να «ξεφύγει» και να μην του δώσει πλήρη προφητεία, γνωρίζοντας την κακή αντίδραση του βασιλιά, τελικά αναγκάζεται από την επιμονή του βασιλιά, να του πει την αλήθεια, ότι θα χάσει στη μάχη και θα πεθάνει. Και το παραπάνω επίμαχο χωρίο που εξετάζουμε, είναι απόσπασμα της προφητείας του προφήτη αυτού του Γιαχβέ, που λεγόταν Μιχαίας.

Τότε ο βασιλιάς θυμωμένος τον φυλακίζει, και πάει στην πόλεμο, όπου πεθαίνει.

Αυτή είναι η αφήγηση με όλα της τα συμφραζόμενα. Ας τη διαβάσουμε όμως όλη μαζί, στη συνέχεια, πριν αναλύσουμε τα σημεία που μας ενδιαφέρουν:

«Και πέρασαν τρία χρόνια χωρίς πόλεμο ανάμεσα στη Συρία και τον Ισραήλ. 2 Και κατά τον τρίτο χρόνο, ο Ιωσαφάτ, ο βασιλιάς τού Ιούδα, κατέβηκε προς τον βασιλιά τού Ισραήλ. 3 Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ είπε στους δούλους του: Ξέρετε ότι η Ραμώθ-γαλαάδ είναι δική μας, κι εμείς σιωπούμε στο να την πάρουμε από το χέρι τού βασιλιά τής Συρίας; 4 Και είπε στον Ιωσαφάτ: Έρχεσαι μαζί μου για να πολεμήσουμε τη Ραμώθ-γαλαάδ; Και ο Ιωσαφάτ είπε στον βασιλιά τού Ισραήλ: Εγώ είμαι όπως κι εσύ, ο λαός μου όπως ο λαός σου, τα άλογά μου όπως τα άλογά σου.

5 Και ο Ιωσαφάτ είπε στον βασιλιά τού Ισραήλ: Ρώτησε, παρακαλώ, τον λόγο τού Κυρίου (Γιαχβέ στο Εβραϊκό) σήμερα. 6 Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ συγκέντρωσε τους προφήτες, περίπου 400 άνδρες, και τους είπε: Να πάω εναντίον της Ραμώθ-γαλαάδ να πολεμήσω ή να απέχω; Κι εκείνοι είπαν: Ανέβα, και ο Κύριος (Εβραϊκά: «Αδωνάι» =Κύριος) θα την παραδώσει στο χέρι τού βασιλιά.

7 Και ο Ιωσαφάτ είπε: Δεν υπάρχει εδώ ένας προφήτης τού Κυρίου (Γιαχβέ στο Εβραϊκό), για να τον ρωτήσουμε; 8 Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ είπε στον Ιωσαφάτ: Υπάρχει ακόμα κάποιος άνθρωπος, ο Μιχαϊας, ο γιος τού Ιεμλά, διαμέσου του οποίου μπορούμε να ρωτήσουμε τον Κύριο· όμως, τον μισώ· επειδή, δεν προφητεύει καλό για μένα, αλλά κακό. Και ο Ιωσαφάτ είπε: Ας μη μιλάει έτσι ο βασιλιάς.

9 Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ κάλεσε έναν ευνούχο, και είπε: Βιάσου να φέρεις τον Μιχαϊα, τον γιο τού Ιεμλά. 10 Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ και ο Ιωσαφάτ, ο βασιλιάς τού Ιούδα, κάθονταν, κάθε ένας στον θρόνο του, ντυμένοι με στολές, σε έναν ανοιχτό τόπο, προς την είσοδο της πύλης τής Σαμάρειας· και όλοι οι προφήτες προφήτευαν μπροστά τους. 11 Και ο Σεδεκίας, ο γιος τού Χαναανά, είχε κάνει για τον εαυτό του σιδερένια κέρατα· και είπε: Έτσι λέει ο Κύριος: Με τούτα θα κερατίσεις τους Συρίους, μέχρις ότου τους συντελέσεις. 12 Και όλοι οι προφήτες προφήτευαν με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας: Ανέβα στη Ραμώθ-γαλαάδ, και να ευοδώνεσαι· επειδή, ο Κύριος θα την παραδώσει στο χέρι τού βασιλιά.

13 Και ο μηνυτής, που πήγε να καλέσει τον Μιχαϊα, του είπε, λέγοντας: Δες, τώρα, τα λόγια των προφητών με ένα στόμα φανερώνουν καλό για τον βασιλιά· ο λόγος σου, λοιπόν, ας είναι όπως ο λόγος ενός από εκείνους, και μίλησε το καλό. 14 Και ο Μιχαϊας είπε: Ζει ο Κύριος, ό,τι μου πει ο Κύριος, αυτό θα μιλήσω.

15 Ήρθε, λοιπόν, στον βασιλιά. Και ο βασιλιάς είπε σ' αυτόν: Μιχαϊα, να πάμε στη Ραμώθ-γαλαάδ για να πολεμήσουμε ή να απέχουμε; Κι εκείνος του απάντησε: Να ανέβεις, και να ευοδώνεσαι· επειδή, ο Κύριος θα την παραδώσει στο χέρι τού βασιλιά.

16 Και ο βασιλιάς είπε σ' αυτόν: Μέχρι πόσες φορές θα σε ορκίζω, να μη μου λες παρά την αλήθεια στο όνομα του Κυρίου;

17 Κι εκείνος είπε: Είδα ολόκληρο τον Ισραήλ διασκορπισμένον επάνω στα βουνά, σαν πρόβατα που δεν έχουν ποιμένα. Και ο Κύριος είπε: Αυτοί δεν έχουν κύριο, ας γυρίσουν κάθε ένας στο σπίτι του με ειρήνη.

18 Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ είπε στον Ιωσαφάτ. Δεν σου είπα ότι δεν θα προφητεύσει καλό για μένα, αλλά κακό;

19 Και ο Μιχαϊας είπε: Άκουσε τον λόγο τού Κυρίου:

Είδα τον Κύριο να κάθεται επάνω στον θρόνο του, και ολόκληρη τη στρατιά τού ουρανού να παραστέκεται γύρω απ' αυτόν, από τα δεξιά του, και από τα αριστερά του.

20 Και ο Κύριος είπε: Ποιος θα απατήσει τον Αχαάβ, ώστε να ανέβει και να πέσει στη Ραμώθ-γαλαάδ; Και ο μεν ένας είπε έτσι, ο δε άλλος είπε έτσι.

21 Και βγήκε πνεύμα, και στάθηκε μπροστά στον Κύριο, και είπε: Εγώ θα τον απατήσω.

22 Και ο Κύριος είπε σ' αυτό: Με ποιον τρόπο; Και είπε: Θα βγω, και θα είμαι πνεύμα ψέματος στο στόμα όλων των προφητών του.

Και ο Κύριος είπε: Θα απατήσεις, κι ακόμα θα κατορθώσεις· βγες, και κάνε έτσι.

23 Τώρα, λοιπόν, δες, ο Κύριος έβαλε πνεύμα ψέματος στο στόμα όλων αυτών των προφητών σου, και ο Κύριος μίλησε κακό για σένα.

24 Τότε, ο Σεδεκίας, ο γιος τού Χαναανά, αφού πλησίασε, ράπισε τον Μιχαϊα επάνω στο σαγόνι, και είπε: Από ποιον δρόμο πέρασε το Πνεύμα τού Κυρίου από μένα, για να μιλήσει σε σένα;

25 Και ο Μιχαϊας είπε: Πρόσεξε, θα δεις, κατά την ημέρα που θα μπαίνεις από ταμείο σε ταμείο για να κρυφτείς.

26 Και ο βασιλιάς του Ισραήλ είπε: Πιάστε τον Μιχαϊα, και ξαναφέρτε τον στον Αμών, τον άρχοντα της πόλης, και στον Ιωάς, τον γιο τού βασιλιά· 27 και πείτε: Έτσι λέει ο βασιλιάς: Τούτον βάλτε τον στη φυλακή, και τρέφετέ τον με ψωμί θλίψης, και με νερό θλίψης, μέχρις ότου γυρίσω με ειρήνη. 

28 Και ο Μιχαϊας είπε: Αν πραγματικά γυρίσεις με ειρήνη, τότε ο Θεός δεν μίλησε μέσα από μένα. Και είπε: Ακούστε εσείς, όλοι οι λαοί.

29 Και ανέβηκε ο βασιλιάς τού Ισραήλ, και ο Ιωσαφάτ, ο βασιλιάς τού Ιούδα, στη Ραμώθ-γαλαάδ. 30 Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ είπε στον Ιωσαφάτ: Εγώ θα μεταμφιεσθώ, και θα μπω μέσα στη μάχη· εσύ ντύσου τη στολή σου. Και ο βασιλιάς τού Ισραήλ μεταμφιέσθηκε, και μπήκε μέσα στη μάχη.

31 Κι ο βασιλιάς τής Συρίας είχε προστάξει τους 32 αμαξάρχες του, λέγοντας: Μη πολεμάτε ούτε μικρόν ούτε μεγάλον, αλλά μονάχα τον βασιλιά τού Ισραήλ. 32 Και καθώς οι αμαξάρχες είδαν τον Ιωσαφάτ, είπαν τότε αυτοί: Σίγουρα, αυτός είναι ο βασιλιάς τού Ισραήλ. Και περιστράφηκαν για να τον πολεμήσουν· αλλ' ο Ιωσαφάτ αναβόησε. 33 Και οι αμαξάρχες, βλέποντας ότι δεν ήταν ο βασιλιάς τού Ισραήλ, γύρισαν από την καταδίωξή του.

34 Κάποιος άνθρωπος, όμως, καθώς τόξευσε εύστοχα, χτύπησε τον βασιλιά τού Ισραήλ ανάμεσα στις αρθρώσεις του θώρακος· κι εκείνος είπε στον ηνίοχό του: Στρέψε το χέρι σου, και βγάλε με από το στρατόπεδο· επειδή, πληγώθηκα. 35 Και η μάχη μεγάλωσε εκείνη την ημέρα· και ο βασιλιάς στεκόταν επάνω στην άμαξα απέναντι από τους Συρίους, και προς την εσπέρα πέθανε· και το αίμα του έρρεε από την πληγή στο κοίλωμα της άμαξας.

36 Και γύρω στη δύση τού ήλιου έγινε διακήρυξη στο στρατόπεδο, που έλεγε: Κάθε ένας ας πάει στην πόλη του, και κάθε ένας ας πάει στον τόπο του. 37 Και ο βασιλιάς πέθανε, και μεταφέρθηκε στη Σαμάρεια· και έθαψαν τον βασιλιά στη Σαμάρεια.» (Α΄ Βασιλέων 22/κβ: 1-37)

Αυτή είναι λοιπόν η αφήγηση. Ας δούμε στη συνέχεια τα σημεία – κλειδιά, που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ακριβώς την προφητεία του Μιχαία (Μιχαϊας κατά την παρά πάνω μετάφραση), και να διαπιστώσουμε ποιος ήταν ο ρόλος του Γιαχβέ στην υπόθεση:

1^ο σημείο: Έχουμε δύο ειδών προφήτες: Τον ένα και μοναδικό προφήτη του Γιαχβέ που είχε απομείνει στο 10φυλο βασίλειο του Ισραήλ, και 400 προφήτες άλλων θεών.

2^ο σημείο: Έχουμε δύο βασιλείς: Τον βασιλέα του Ιούδα, πιστό στον Γιαχβέ, (που επέμενε να ερωτηθεί ο ένας και μοναδικός και τελευταίος προφήτης του Γιαχβέ, και όχι οι 400 προφήτες άλλων θεών), και τον βασιλιά του Ισραήλ, ΑΠΙΣΤΟ στον Γιαχβέ, που προτιμούσε τις ευνοϊκές προφητείες των 400 προφητών άλλων θεών, και μισούσε τον προφήτη του Γιαχβέ), ή συνέχεαν τις θεότητες, όπως στον καιρό του Ηλία, που μπέρδευαν τον Γιαχβέ με τον Βάαλ- Διόνυσο (Α΄ Βασιλέων 18/η: 21).

3^ο σημείο: Ενώ ο προφήτης αυτός προφητεύει στο όνομα του Γιαχβέ, οι προφήτες των άλλων θεών, προφητεύουν ΑΟΡΙΣΤΑ στο όνομα «του Κυρίου» (Αδωνάι), μια και είχαν άλλους θεούς και όχι τον Γιαχβέ, τους οποίους αποκαλούσαν «Κύριο».

4^ο σημείο: Εκτός από τον βασιλιά του Ισραήλ, άπιστη στον Γιαχβέ ήταν και η πλειοψηφία του Ισραηλιτικού λαού, σε αντιστοιχία 400 προς 1, κρίνοντας από τα ποσοστά των προφητών άλλων θεών και του Γιαχβέ.

5^ο σημείο: Ο προφήτης του Γιαχβέ πάντοτε του έλεγε αλήθεια, έστω και αν τον έκανε να τον εχθρεύεται. Και ακόμα και όταν τον συμβούλεψαν (εδ. 13) να πει στον βασιλιά ό,τι έλεγαν και οι άλλοι, για να τον ευχαριστήσει, ο Μιχαίας επέμεινε: «ό,τι μου πει ο Γιαχβέ, αυτό θα πω» (εδ. 14). Αυτό σημαίνει ότι ο Γιαχβέ έλεγε ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ μέσω του Μιχαία, έστω και αν δυσαρεστούσε τον βασιλιά.

6^ο σημείο: Τα πρώτα λόγια του Μιχαία απέναντι στον βασιλιά: «Να ανέβεις, και να ευοδώνεσαι· επειδή, ο Κύριος θα την παραδώσει στο χέρι τού βασιλιά» (εδ. 15) ήταν ΕΙΡΩΝΙΚΑ, και αυτό το καταλαβαίνουμε για δύο λόγους: Α. Επειδή ο Μιχαίας είχε ξεκαθαρίσει ότι θα πει την αλήθεια, και Β. Επειδή ο βασιλιάς δεν ικανοποιήθηκε, αλλά τον πίεσε να του πει την αλήθεια, καταλαβαίνοντας την ειρωνεία του, με τα λόγια: «Μέχρι πόσες φορές θα σε ορκίζω, να μη μου λες παρά την αλήθεια στο όνομα του Κυρίου;» (Εδάφιο 16).

7^ο σημείο: Συνεπώς ο Μιχαίας δίνει αληθινή προφητεία, ξεκαθαρίζοντας πρώτα έμμεσα, ότι ο πόλεμος αυτός θα γίνει αιτία να σκορπίσουν οι Ισραηλίτες στα βουνά, σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα, μια και ο βασιλιάς τους θα σκοτωθεί (εδ. 17).

8^ο σημείο: Και ενώ ο βασιλιάς θα μπορούσε να πιστεύει ότι η προφητεία τελείωσε, ο Μιχαίας του λέει πολύ περισσότερα: «άκουσε τον λόγο του Γιαχβέ:…» και του αναφέρει εκείνο το όραμα, το οποίο εξετάζουμε. Άρα, αυτό το όραμα ήταν «λόγος του Γιαχβέ», και όχι λόγια του Μιχαία ή κάποιου άλλου. Ο ΓΙΑΧΒΕ αποκάλυψε στον βασιλιά όλη τη δολοπλοκία που στήθηκε εναντίον του για να σκοτωθεί!

9^ο σημείο: Εάν ο Γιαχβέ ήθελε να ξεγελάσει τον Αχαάβ, γιατί τότε του απεκάλυψε δια του «λόγου Του» τη δολοπλοκία που στήθηκε; Άρα ο Γιαχβέ, όχι μόνο δεν είπε ψέματα, αλλά αντιθέτως, ΑΠΕΚΑΛΥΨΕ ΤΗ ΔΟΛΟΠΛΟΚΙΑ. Και όχι μόνο δεν ήθελε να σκοτωθεί ο Αχαάβ, αλλά τον προειδοποίησε!

10^ο σημείο: Σημαντικό «κλειδί» στην κατανόηση του οράματος, είναι η φράση του εδαφίου 19: «Είδα τον Κύριο να κάθεται επάνω στον θρόνο του, και ολόκληρη τη στρατιά τού ουρανού να παραστέκεται γύρω απ' αυτόν, από τα δεξιά του, και από τα αριστερά του».

Αυτή η εικόνα, θυμίζει έντονα τα λόγια του Κυρίου Ιησού Χριστού: «Και όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του, και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του. 32 Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη· και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. 33 Και τα μεν πρόβατα θα τα στήσει από τα δεξιά του, ενώ τα ερίφια από τα αριστερά. 34 Τότε, ο βασιλιάς θα πει σ' αυτούς που θα είναι από τα δεξιά του: Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας από τη δημιουργία τού κόσμου… Τότε, θα πει και σ' εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του» (Ματθαίος 25/κε: 31-41). (Παρεμπιπτώντος, εδώ φαίνεται και η ταύτιση του Χριστού επί του θρόνου με τον Γιαχβέ, με τους εκ δεξιών και τους εξ αριστερών).

Προσέξτε λοιπόν το σημείο: Οι εκ δεξιών, είναι οι «ευλογημένοι». Είναι αυτοί που βρίσκονται σε θέση ευνοίας. (Ας θυμηθούμε ότι και ο Υιός αναφέρεται ως καθήμενος «εκ δεξιών» του Πατρός). Οι δε εξ αριστερών, είναι οι «καταραμένοι». Έτσι και στο χωρίο που εξετάζουμε, έχουμε τους αγγέλους τους εκ δεξιών, και τους αγγέλους τους εξ αριστερών, με τη διευκρίνιση ότι στην ουράνια αυτή συμβολική όραση, παρίσταται «ολόκληρη τη στρατιά τού ουρανού». Αυτό συμπεριλαμβάνει τόσο τους αγγέλους, όσο και τους δαίμονες, οι οποίοι σημειωτέον, δεν είχαν ακόμη ριφθεί από τον ουρανό, κάτι που έγινε από τον καιρό της ενανθρώπισης του Χριστού, όπως μαρτύρησε και ο Ίδιος: «Έβλεπα τον σατανά που έπεσε από τον ουρανό σαν αστραπή» (Λουκάς 10/ι: 18)

Είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που περιγράφεται στην παλαιότερη ακόμα αφήγηση τού βιβλίου τού Ιώβ:

"Και κάποια ημέρα, οι άγγελοι τού Θεού ήρθαν να παρασταθούν μπροστά στον Κύριο, κι ανάμεσα σ' αυτούς ήρθε και ο σατανάς. 7 Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Από πού έρχεσαι; Και ο σατανάς απάντησε στον Κύριο, και είπε: Αφού διάβηκα ολόγυρα τη γη, και περπάτησα σ' αυτή, νάμαι. 8 Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Έβαλες τον νου σου επάνω στον δούλο μου τον Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιός του στη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, ο οποίος φοβάται τον Θεό, και απέχει από κακό; 9 Και ο σατανάς απάντησε στον Κύριο, και είπε: Μήπως ο Ιώβ δωρεάν φοβάται τον Θεό; 10 Δεν τον περιέφραξες από παντού, και το σπίτι του, και όλα όσα έχει; Τα έργα των χεριών του ευλόγησες, και τα κτήνη του πλήθυναν επάνω στη γη· 11 όμως, άπλωσε τώρα το χέρι σου, και άγγιξε όλα όσα έχει, για να δεις αν δεν σε βλασφημήσει κατά πρόσωπο. 12 Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Δες, στο χέρι σου όλα όσα έχει· μόνον επάνω σ' αυτόν μη βάλεις το χέρι σου. Και ο σατανάς έφυγε μπροστά από τον Κύριο" (Ιώβ 1/α: 6-12)

και

"Και κάποια ημέρα, οι άγγελοι τού Θεού ήρθαν να παρασταθούν μπροστά στον Κύριο· κι ανάμεσα σ' αυτούς ήρθε και ο σατανάς, για να παρασταθεί μπροστά στον Κύριο. 2 Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Από πού έρχεσαι; Και ο σατανάς απάντησε στον Κύριο, και είπε: Αφού διάβηκα ολόγυρα τη γη, και περπάτησα σ' αυτή, νάμαι. 3 Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Έβαλες τον νου σου επάνω στον δούλο μου τον Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιός του στη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, ο οποίος φοβάται τον Θεό, και απέχει από κακό; Κι ακόμα κρατάει τη ακεραιότητά του, αν και με παρόξυνες εναντίον του, για να τον εξολοθρεύσω χωρίς αιτία. 4 Και ο σατανάς απάντησε στον Κύριο, και είπε: Δέρμα για δέρμα, και όλα όσα έχει ο άνθρωπος θα τα δώσει για τη ζωή του· 5 εντούτοις, άπλωσε το χέρι σου, και άγγιξε τα κόκαλά του, και τη σάρκα του, για να δεις αν δεν σε βλασφημήσει κατά πρόσωπο. 6 Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Δες, αυτός είναι στο χέρι σου· μόνον τη ζωή του να φυλάξεις" (Ιώβ 2/β: 1-6). (Με την ευκαιρία αυτών τών χωρίων, μπορούμε εδώ να δούμε ένα ακόμα παράδειγμα, για το πώς η ΕΜΜΕΣΗ ανοχή τού Θεού, να κάνει κακό ο διάβολος στον Ιώβ, αποδίδεται φραστικά στον Θεό, παρά το ότι ξεκάθαρα αναλύεται ότι ο διάβολος ήταν αυτός που του έκανε το κακό).

Τότε οι δαίμονες, (άγγελοι και αρχάγγελοι), βρίσκονταν ακόμα ανάμεσα στους άλλους αγγέλους, μη έχοντας διαπομπευθεί από τη θυσία τού Χριστού (Κολοσσαείς 2/β: 15). Δαιμονικοί άγγελοι και αρχάγγελοι πολεμούσαν με τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους για τα συμφέροντα τών εθνών τους (Δανιήλ 10/ι: 13,20) κατά το διαμοιρασμό που είχε κάνει από την αρχή ο Κύριος (Δευτερονόμιο 32/λβ: 8. Ο΄). Και όπως φαίνεται, από τότε, είχαν θέση ευνοίας οι άγγελοι, αλλά και θέση δυσμένειας οι δαίμονες, αν και ήταν ακόμα στον ουρανό.

Λέτε ο Θεός να έχει «δεξιά» και «αριστερά», εφ’ όσον είναι πανταχού παρών; Άρα προς τι οι δύο μεριές που αναφέρει το υπό εξέτασιν χωρίο; Δεν έφθανε να πει ότι είχε όλους τους αγγέλους μπροστά Του, ή γύρω του; Γιατί «δεξιά» και «αριστερά»; Μα για να δώσει το κλειδί της ερμηνείας του χωρίου. Για να δηλώσει, ότι οι εκ δεξιών ήταν οι άγγελοι, και οι εξ αριστερών οι δαίμονες.

Άρα το 10^ο σημείο είναι ότι η ουράνια αυτή συγκέντρωση, αποτελείται από δύο ειδών αγγέλους: καλούς και κακούς. Ευλογημένους και καταραμένους, όπως είχε συμβεί και παλαιότερα στον Ιώβ.

11^ο σημείο: Ο Θεός (σε αντίθεση με αυτό που καταλαβαίνουν αυτοί που θέλουν να τον κατηγορήσουν), ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ, να παραπλανήσει κάποιος τον ασεβή βασιλιά Αχαάβ. Προσέξτε τη διατύπωση: «Και ο Κύριος είπε: Ποιος θα απατήσει τον Αχαάβ, ώστε να ανέβει και να πέσει στη Ραμώθ-γαλαάδ;». Ο Γιαχβέ απλώς ρωτάει, ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι κάποιος θα τον πλανήσει και θα σκοτωθεί. Η απόφαση για τον θάνατο του Αχαάβ, είχε ληφθεί, όχι όμως από τον Θεό, αλλά από άλλους. Ο Θεός απλώς το προγνωρίζει, και ρωτάει ποιος θα αναλάβει αυτή την ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ενέργεια.

Το ερώτημα είναι: «Δεν ήξερε ο Θεός, ο Παντογνώστης, ποιος θα ήταν;» Ας μη ξεχνάμε όμως ότι εδώ πρόκειται για όραση, και όχι για φυσικό γεγονός. Το όλο σκηνικό και οι διάλογοι γίνονται, όχι για να μάθει ο Θεός τι συμβαίνει, αλλά για να μάθει ο Αχαάβ ότι κάποιοι του την έχουν στημένη «εκεί στον ουρανό».

Με παρόμοιο τρόπο ο Θεός ρωτάει τον διάβολο στα χωρία του Ιώβ που είδαμε, αν και ξέρει ότι ο διάβολος είχε βάλει στόχο τον Ιώβ. Μάλιστα σε άλλο χωρίο, όπου ο Θεός ζητάει σε κάποιον να κάνει κάτι, η διατύπωση είναι πολύ διαφορετική:

"Και άκουσα τη φωνή τού Κυρίου, που έλεγε: Ποιον θα αποστείλω, και ποιος θα πάει για μας; Τότε, είπα: Νάμαι, εγώ, απόστειλέ με." (Ησαϊας 6/στ: 8). Εδώ, είναι σαφής η αποστολή από τον Θεό. Και δεν έχει η φράση καμία σχέση με την ερώτηση που κάνει ο Θεός στους αγγέλους και τους δαίμονες.

Το 11^ο σημείο λοιπόν είναι, ότι αυτοί που συκοφαντούν τον Θεό, ότι δήθεν αυτός ζήτησε από τους δαίμονες να πλανήσουν τον Αχαάβ, είναι ψεύτες, και η γνώμη τους αντανακλά την κακοπροαίρετη διάθεσή τους απέναντι στον Θεό. Ο Θεός εκεί δεν ζητάει τίποτα. Απλώς ρωτάει.

12^ο σημείο: Ενώ ο Βάμβας στη μετάφρασή του λέει: « «το» Πνεύμα βγήκε και στάθηκε μπροστά στον Κύριο, και είπε: εγώ θα τον απατήσω», το οριστικό άρθρο δεν υπάρχει, ούτε στο Εβραϊκό, αλλά ούτε στο κατά 1000 χρόνια αρχαιότερο κείμενο των Εβδομήκοντα. Πρόκειται λοιπόν για ένα από τα πνεύματα που βρίσκονταν εκεί γύρω του, προφανέστατα για ένα εκ των πνευμάτων των «εξ αριστερών» του Θεού.

13^ο σημείο: Το πνεύμα αυτό, αποκαλύπτει ότι ΔΕΝ είναι πνεύμα του Γιαχβέ, αλλά πνεύμα δαιμονικό ΑΛΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΘΕΩΝ, λέγοντας τα εξής: «Θα βγω, και θα είμαι πνεύμα ψέματος στο στόμα όλων των προφητών του». Συνεπώς, εφ’ όσον αυτοί ΔΕΝ ήταν προφήτες του Γιαχβέ, αλλά άλλων θεών, (όπως είδαμε), πρέπει να είναι κάποιος πολύ κακοπροαίρετος, για να κατηγορήσει τον Γιαχβέ, για τα δαιμονικά πνεύματα άλλων θεών, που πλανούσαν τους προφήτες τους. Κάτι ανάλογο με αυτό που λέει η Αποκάλυψη: «είναι πνεύματα δαιμόνων, που εκτελούν σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλιάδες τής γης και ολόκληρης της οικουμένης, για να τους συγκεντρώσουν στον πόλεμο εκείνης τής μεγάλης ημέρας, του Θεού τού Παντοκράτορα.» (Αποκάλυψη 16/ιστ: 14).

14^ο σημείο: Ο Γιαχβέ απαντάει: «Και ο Κύριος είπε: Θα απατήσεις, κι ακόμα θα κατορθώσεις· βγες, και κάνε έτσι». Και στο σημείο αυτό, οι εχθροί του Γιαχβέ χειροκροτούν, λέγοντας: «Ορίστε, προστακτική! Εδώ ο Γιαχβέ ΣΤΕΛΝΕΙ τον δαίμονα να τον εξαπατήσει».

Κι όμως, δεν είναι έτσι. Η προστακτική, δεν σημαίνει πάντοτε εντολή, αλλά επίσης και άδεια ή ανοχή. Εάν για παράδειγμα κάποιος επιμένει για κάτι που ΔΕΝ θέλουμε, μερικές φορές υποχωρούμε, και του λέμε: «άντε, κάνε το!» Όχι επειδή το θέλουμε εμείς, ούτε επειδή του δώσαμε εντολή. Αλλά επειδή ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ. Ας θυμηθούμε τα παρόμοια χωρία τού Ιώβ που είδαμε, πώς ο Θεός ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ και ΔΕΝ ΣΤΕΛΝΕΙ τον διάβολο να κάνει κακό στον δίκαιο Ιώβ: "Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Δες, στο χέρι σου όλα όσα έχει· μόνον επάνω σ' αυτόν μη βάλεις το χέρι σου" και "Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Δες, αυτός είναι στο χέρι σου· μόνον τη ζωή του να φυλάξεις".

Έτσι κι εδώ. «Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι· επειδή, ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν» (Ιάκωβος 1/α: 13). Ο Γιαχβέ του επιτρέπει να κάνει αυτό που θέλησε, και μάλιστα προγνωρίζοντας το μέλλον, λέει στο δαιμόνιο ότι θα το πετύχει. Γιατί γνωρίζει, ότι ο Αχαάβ είναι τόσο ασεβής, που δεν θα ακούσει τον προφήτη Μιχαία με τον λόγο της αληθείας ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ, αλλά θα προτιμήσει να υπακούσει στα ψευδή δαιμονικά πνεύματα των ειδωλολατρικών θεών. Γι’ αυτό και ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ στο δαιμόνιο, μια και Ο ΙΔΙΟΣ επέλεξε να υπακούσει στους ψευδοπροφήτες, και όχι στον αληθινό Θεό.

15^ο σημείο: Και ο Μιχαίας, φανερώνοντας στον Αχαάβ τη δολοπλοκία των δαιμόνων και των ψευδοπροφητών των θεών του, τελειώνει με τα εξής λόγια: «Τώρα, λοιπόν, δες, ο Κύριος έβαλε πνεύμα ψέματος στο στόμα όλων αυτών των προφητών σου, και ο Κύριος μίλησε κακό για σένα».

Πράγματι, ο Κύριος είπε κακή προφητεία για τον Αχαάβ. Δεν του προκάλεσε κανένα κακό. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΤΟΝ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ με τον δικό Του προφήτη, για τη δολοπλοκία. Αλλά ο Αχαάβ, κακοπροαίρετος καθώς ήταν, προτίμησε τους ψευδείς θεούς, και χαρακτήρισε τον Γιαχβέ ΨΕΥΤΗ ΚΑΙ ΚΑΚΟ. Και αυτό του στοίχησε τη ζωή.

Το 15^ο σημείο όμως, είναι ίσως το σημαντικότερο από όλη την αφήγηση, λόγω της διατύπωσης που κάνει ο προφήτης του αληθινού Θεού, λέγοντας: «δες, ο Κύριος έβαλε πνεύμα ψέματος στο στόμα όλων αυτών των προφητών σου». Όμως από όλα αυτά που ως τώρα εξετάσαμε, είναι πλέον ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΟ τι ακριβώς συνέβη, και τι ακριβώς έκανε ο καθένας, και ποιος είχε την ευθύνη, και ποιος ήταν Αυτός που ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ για τη συνωμοσία. Παρ’ όλα αυτά, δείτε την έκφραση: «ο Γιαχβέ έβαλε πνεύμα ψέματος…» Γιατί το διατυπώνει άραγε έτσι;

Ο λόγος είναι, ότι ο Θεός θέλησε έτσι να κατανοήσουμε, τι ακριβώς εννοούσαν και ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ, που χρησιμοποιούν παρόμοιες εκφράσεις για τον Γιαχβέ, εκφράσεις που προσιδιάζουν σε δούλους και όχι σε γιους. Θέλησε να ξέρουμε, ότι αυτές οι εκφράσεις δεν κυριολεκτούν, αλλά είναι σύντομες αναφορές του γεγονότος, ότι ο Θεός, συχνά, εξ αιτίας των ανομιών μας, (ή ίσως εξ αιτίας τής βεβαιότητάς Του ότι θα νικήσουμε και θα στεφανωθούμε), μας παραδίδει στον εχθρό μας τον διάβολο, ο οποίος κερδίζει δικαιώματα πάνω μας. Όχι επειδή θέλει ο Θεός, αλλά επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε αμετανόητοι και δεν προσέχουμε στις προειδοποιήσεις Του, ή επειδή αποσκοπεί στον θρίαμβό μας όταν νικήσουμε και δικαιωθούμε.

Γ. Κ.