Ας μελετήσουμε τα ακόλουθα εδάφια, που αναφέρονται στον Μωάμεθ και την επιείκεια της Ισλαμικής θρησκείας:

[Ο Μωάμεθ] κατάκτησε τις καρδιές του κόσμου με την απεριόριστη συμπόνια του και την ανθρώπινη καλοσύνη του. Κυβερνούσε με δικαιοσύνη. Δεν παρέκκλινε από την αλήθεια και την εντιμότητα. Δεν καταπίεζε κανένα - ούτε τους θανάσιμους εχθρούς του, ούτε εκείνους που έπαιρναν όρκο να τον δολοφονήσουν, ή εκείνους που τον λιθοβόλησαν με πέτρες, ή που τον εκδίωκαν από την πατρίδα του, ή που έριξαν ολόκληρη την Αραβία καταπάνω του.......όχι, ούτε καν εκείνους που μασούσαν το ωμό συκώτι του νεκρού θείου του σε μια στιγμή εκδικητικής τρέλας. Τους συγχώρησε όλους, όταν θριάμβευσε πάνω σε όλους αυτούς. Ποτέ δεν πήρε εκδίκηση, για αδικίες που είχε προσωπικά υποστεί. Ποτέ δεν ανταπέδιδε τα όσα κακά είχαν διαπράξει εις βάρος του. [1]

Η ηθική και θρησκευτική ιστορία του κόσμου έχει να μας προσφέρει ίσως μία μοναδική περίπτωση τηρήσεως του ιδεαλιστικού ρητού «Αγάπα τον εχθρό σου». Ο Άγιος Προφήτης δεν είχε να δώσει παρά μόνο την πιο τρυφερή του συμπεριφορά, ανταποκρινόμενος σε επικίνδυνους εχθρούς, όπως θεωρούσε τους υποκριτές. Ποτέ δεν τους τιμώρησε για τις προσβολές τους(...) Η γενναιοδωρία του Αγίου Προφήτη – ακόμα και προς τους εχθρούς του – στέκει μοναδική μέσα στα χρονικά της ανθρωπότητας(...)

 [Η] συγχωρητικότητα του Αγίου Προφήτη δεν είχε όρια....... Μια αναφορά από την Aishah λέει πως ποτέ δεν εκδικήθηκε το οποιοδήποτε κακό που είχε υποστεί το άτομό του(...) Η συγχωρητικότητα ήταν άλλο ένα λαμπερό πετράδι του χαρακτήρα του Αγίου Προφήτη. Βρήκε την τέλεια έκφρασή της στο πρόσωπό του.[2]

Δεν είναι επ’ ουδενί βάσιμος ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός ότι το Ισλάμ είναι αδιάλλακτο, και πως εξαπλώθηκε με το σπαθί. Το Κοράνι λέει ξεκάθαρα πως «δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία».[3]

Αυτά τα εδάφια έχουν κάποια κοινά σημεία.

Πρώτον, είναι σύγχρονα γραπτά που αντικατοπτρίζουν σύγχρονες αντιλήψεις για τον Μωάμεθ. Οι σημερινοί Μουσουλμάνοι τυπικά πιστεύουν πως ο Μωάμεθ δεν θα πείραζε ούτε κουνούπι, αν το κουνούπι δεν είχε προηγουμένως εξαπολύσει πόλεμο εναντίον του Ισλάμ.

Δεύτερον, σύγχρονα γραπτά αυτού του είδους σπάνια παρέχουν (αν παρέχουν) τεκμήρια των ισχυρισμών τους. Δοξάζουν τον Μωάμεθ και την ήπια φύση του, όμως παραλείπουν να υποστηρίξουν την πεποίθησή τους με πρώιμες πηγές (όπως π.χ. του Ibn Ishaq το «Sirat Rasul Allah» ή το «Sahih Al-Bukhari»).

Τρίτον, τα σύγχρονα γραπτά γύρω από τον Μωάμεθ χαρακτηριστικά αψηφούν τα ιστορικά δεδομένα που αμφισβητούν τις Μουσουλμανικές απόψεις. Όταν τύχει και βρεθούν αντιμέτωποι με τα δεδομένα αυτά, συχνά αρνούνται τα τεκμήρια, προτιμώντας αντ’ αυτού να διατηρούν το εξιδανικευμένο και φανταστικό προφίλ του Μωάμεθ. Πράγματι, οι Μουσουλμανικές «εξηγήσεις» δύσκολων εδαφίων συχνά αποδεικνύονται να μην είναι τίποτε άλλο, παρά «κυκλικές» αναφορές πίστεως στον Μωάμεθ. Δηλαδή, όταν βρεθεί κάποιος αντιμέτωπος με ένα προβληματισμένο «ερευνητή», η συζήτηση έχει την ακόλουθη μορφή:

Μουσουλμάνος: «Ο Μωάμεθ ήταν το πιο τρανό παράδειγμα ηθικότητας που υπήρξε ποτέ! Ήταν τόσο ευγενικός και επιεικής! Ποτέ δεν έκανε κακό σε κανένα, εκτός αν πολεμούσαν εναντίον του Ισλάμ!»

Ερευνητής: «Τι έχετε να πείτε για τους τόσους άνδρες και γυναίκες που δολοφόνησε»;

Μουσουλμάνος: «Ο Μωάμεθ δεν θα μπορούσε ποτέ να διαπράξει τέτοια πράγματα, επειδή ήταν το πιο ηθικό παράδειγμα του κόσμου! Θα έπρεπε να ντρέπονται οι παλαιότεροι και στενότεροι φίλοι του, που έγραψαν ένα σωρό ανήθικές ιστορίες για αυτόν! [4]

Ερευνητής: «Μα, από πού γνωρίζουμε ότι ήταν το πιο μεγάλο ηθικό παράδειγμα που υπήρξε ποτέ»;

Μουσουλμάνος: «Από όλα τα ιστορικά τεκμήρια!»

Ερευνητής: «Και όλα εκείνα τα ιστορικά τεκμήρια που αποδεικνύουν ότι ορισμένες φορές ήταν ένα πολύ κακό δείγμα ηθικής;»

Muslim: «Εκείνα τα τεκμήρια είναι όλα λάθος!»

Ερευνητής: «Πώς το ξέρουμε ότι είναι λάθος;»

Μουσουλμάνος: «Επειδή ο Μωάμεθ είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα ηθικής που υπήρξε ποτέ: Μην ακούς τι λένε οι πρώιμοι Μουσουλμάνοι για τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ληστείες, κλπ του Μωάμεθ. Να ακούς μόνο τι λένε για τις χειρονομίες της καλοσύνης του!»

Ένας τέτοιος ισχυρισμός ίσως να πείθει τον Μουσουλμάνο που έχει διδαχθεί όλη του την ζωή πως ο Μωάμεθ ήταν ηθικά άμεμπτος. Όμως, για έναν αμερόληπτο ερευνητή, η λογική αυτή είναι ανόητη. Αν επιθυμούμε να προσδιορίσουμε αν ο Μωάμεθ ήταν ή δεν ήταν ένα καλό παράδειγμα ηθικής, η μόνη λογική επιλογή μας είναι να εξετάσουμε τα πιο πρώιμα και πιο αξιόπιστα γραπτά, και να τα χρησιμοποιήσουμε αυτά ακριβώς, προκειμένου να αποκτήσουμε μια συνολική εικόνα του χαρακτήρα του. Αν κάποιος Μουσουλμάνος επιθυμεί να φέρει αντίρρηση για κάποια ιστορία με τον Μωάμεθ, οφείλει να το κάνει πάνω σε ιστορικές βάσεις, και όχι δογματικές.

Η παλαιότερη σωζόμενη βιογραφία του Μωάμεθ είναι το «Sirat Rasul Allah» του Muhammad Ibn Ishaq, ο οποίος γεννήθηκε στις αρχές του 8^ου αιώνα μ.Χ. στην Medina. Ο παππούς του, ο Yasar, έγινε Μουσουλμάνος λίγο μετά την σύλληψή του γύρω στο έτος 634 μ.Χ.. Ο υιός του Yasar, ο Ishaq, άρχισε να συλλέγει παραδόσεις σχετικές με τον Μωάμεθ, και ο εγγονός του ο Muhammad ακολούθησε στα βήματα του πατέρα του, Ishaq. Στην ηλικία των τριάντα, ο Muhammad Ibn (=«υιός του») Ishaq αναγνωρίσθηκε ως αυθεντία για τις παραδόσεις γύρω από τον Μωάμεθ. Συγκέντρωσε στοιχεία από τις πλέον αξιόπιστες πηγές μέσα στο «Sirat Rasul Allah», παρέχοντας έτσι μια πρώιμη, και ως επί το πλείστον ακριβή και επίσημη πηγή πληροφοριών για την ζωή του Μωάμεθ.

Τα περισσότερα περιστατικά που ακολουθούν έχουν ληφθεί από αυτό το έργο του Ibn Ishaq. Όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος αυτού του πονήματος, έχω εστιάσει εδώ στα περιστατικά που φανερώνουν την βαρβαρότητα του Μωάμεθ, επειδή αυτές οι ιστορίες σχεδόν πάντα παραλείπονται στις σύγχρονες Μουσουλμανικές αφηγήσεις για την ζωή του Μωάμεθ.

Δεν πρέπει όμως να παραβλέψει κανείς πως το «Sirat Rasul Allah» περιέχει και πολλά περιστατικά καλοσύνης και ελέους του Μωάμεθ, οπότε, τα ακόλουθα αποσπάσματα πρέπει να υπολογίζονται δίπλα στις πιο ευνοϊκές παραδόσεις για το άτομό του...

Η περίπτωση του Uqba bin Abu Mu’ayt

Από όλους τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τον Μωάμεθ, ο Uqba ήταν ανάμεσα σε εκείνους που περισσότερο άξιζαν να τιμωρηθούν. Περιγελούσε και βασάνιζε τον Μωάμεθ, όσο καιρό εκείνος παρέμενε στην Μέκκα. Πράγματι, ο Uqba ήταν τόσο δυσσεβής, που κάποτε έφτυσε τον Μωάμεθ στο πρόσωπο, [5] και αργότερα, πολέμησε τους Μουσουλμάνους στο Badr. Ο μόνος λόγος που τον συμπεριλαμβάνω στον κατάλογο εδώ, είναι εξ αιτίας της ιδιαζόντως σκληρής απάντησης που του είχε δώσει ο Μωάμεθ, την στιγμή της εκτέλεσής του: «Όταν ο απόστολος διέταξε να εκτελεσθεί, ο Uqba ρώτησε ‘Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μωάμεθ;’ η απάντησή του ήταν ‘ η κόλαση’....» [6]

Η περίπτωση του Ka’b bin al-Ashraf

Όταν ο Ka’b έμαθε για όλους εκείνους τους άνδρες που είχαν σκοτωθεί από Μουσουλμάνους στην Μάχη του Badr, έκλαψε για τις χαμένες αυτές ψυχές, και συνέθεσε ένα ποίημα σε ανάμνηση των αγαθών τους έργων. Οι Μουσουλμάνοι ανταποκρίθηκαν με δικά τους ποιήματα. Μια Μουσουλμάνα γυναίκα απάντησε: 

Είθε εκείνους που κολυμπούν στο αίμα τους

Να τους έβλεπαν εκείνοι που μένουν ανάμεσα στης Μέκκας τα βουνά!

Θα γνώριζαν με βεβαιότητα και θα έβλεπαν

Πώς τους έσερναν, από μαλλιά και γένια. [7]

Μετά από αυτό, ο Ka’b έγραψε ποίηση εναντίον των Μουσουλμάνων γυναικών, και ο Μωάμεθ στην συνέχεια ζήτησε την δολοφονία του:

Ο απόστολος είπε... «Ποιος θα με απαλλάξει από τον Ibnu’l-Ashraf [Ka’b] ;” Ο Muhammad bin Maslama .. είπε: «Εγώ θα τον τακτοποιήσω για σένα, ω απόστολε του Θεού, εγώ θα τον δολοφονήσω.» Εκείνος [ο Μωάμεθ] είπε, «Κάνε το, αν μπορείς»“ Ο απόστολος είπε «Η μόνη υποχρέωση που έχεις είναι να προσπαθήσεις». [Ο δολοφόνος] είπε: «Ω, απόστολε του Θεού, θα αναγκασθούμε να πούμε ψέματα». Εκείνος τότε απάντησε: «Πες ότι θέλεις, διότι έχεις ελευθερία στο ζήτημα αυτό.» [8]

Ο Muhammad bin Maslama, έχοντας λάβει από τον Μωάμεθ την άδεια να χρησιμοποιεί τα ψέματα, προχώρησε με το σχέδιό του για την δολοφονία του Ka’b. Οι Μουσουλμάνοι έστειλαν τον Silkan, έναν εραστή της ποίησης, να κάνει τον Ka’b φίλο του. Ο Silkan και ο Ka’b πέρασαν κάμποση ώρα διαβάζοντας ποιήματα ο ένας στον άλλο, μέχρι που ο πρώτος ζήτησε μια χάρη από τον νέο του φίλο. Ο Silkan είπε πως ο ίδιος και οι φίλοι του ήθελαν να αγοράσουν τρόφιμα από τον Ka’b, και πως θα του άφηναν έναν αριθμό όπλων σαν εγγύηση, μέχρι να μπορέσουν να εξοφλήσουν το χρέος. Αυτό το έκανε, για να μην ανησυχήσει ο Ka’b στην θέα των όπλων, όταν θα τα έφερναν εκεί. Οι Μουσουλμάνοι ήρθαν λίγο αργότερα με τα όπλα τους, και προσκάλεσαν τον Ka’b να τους συντροφεύσει στην βόλτα τους, και εκείνος πήγε ευχαρίστως μαζί τους.

«Μετά από λίγο, ο Abu Na’ila πέρασε το χέρι του πάνω από το μαλλί του [Ka’b]. Μύρισε το χέρι του, και του είπε: ‘Δεν έχω ξαναμυρίσει πιο ωραίο άρωμα από αυτό’... Περπάτησαν λίγο ακόμα και το ξαναέκανε, ώστε ο Ka’b να μην υποψιαστεί τίποτε κακό. Μετά από λίγη ώρα, το έκανε και τρίτη φορά, και αμέσως φώναξε «Κατατροπώστε τον εχθρό του Θεού!»  Έτσι του επιτέθηκαν, αλλά τα σπαθιά τους διασταυρώνονταν επάνω του χωρίς να τον αγγίζουν. Είπε ο Muhammad bin Maslama: «Θυμήθηκα το εγχειρίδιό μου όταν είδα πως τα σπαθιά μας ήσαν άχρηστα, και το άρπαξα. Εν τω μεταξύ, ο εχθρός του Θεού έκανε τόση φασαρία, που όλα τα οχυρά της περιοχής φάνηκαν να φωτίζονται. Το έμπηξα το μαχαίρι στο κάτω μέρος του σώματός του, και ύστερα το έσυρα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να φτάσω στα γεννητικά του όργανα, και τότε ο εχθρός του Θεού έπεσε στο έδαφος.» [9]

Η δολοφονία του Ka’b πέτυχε τον σκοπό της. «Η επίθεσή μας στον εχθρό του Θεού έσπειρε τον φόβο ανάμεσα στους Εβραίους, και δεν βρέθηκε κανένας Εβραίος στην Medina που να μην φοβάται για την ζωή του.» [10]

Η περίπτωση του Ibn Sunayna

Ο Ibn Sunayna ήταν Εβραίος έμπορος, του οποίου το μοναδικό έγκλημα φαίνεται πως ήταν η παραμονή του μέσα στην πόλη, τότε που οι Μουσουλμάνοι επιδόθηκαν σε ένα δολοφονικό ξεφάντωμα: 

Ο απόστολος είπε, «Σκοτώστε όποιον Εβραίο μπορείτε.» Κατόπιν αυτού, ο Muhayyisa bin Mas’ud όρμησε επάνω στον Ibn Sunayna, ένα Εβραίο έμπορο με τον οποίο είχαν κοινωνικές και εμπορικές σχέσεις, και τον δολοφόνησαν. Ο Huwayyisa δεν ήταν Μουσουλμάνος τότε, αν και ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός. Όταν ο Muhayyisa τον δολοφόνησε, ο Huwayyisa άρχισε να τον χτυπά, λέγοντας, «Εσύ, εχθρέ του Θεού, τον σκότωσες παρ’ ότι το πιο πολύ λίπος της κοιλιάς σου προέρχεται από τα πλούτη του;» Ο Muhayyisa του απάντησε, «Εάν εκείνος που με διέταξε να τον δολοφονήσω με είχε διατάξει να σκοτώσω εσένα, θα είχα κόψει το δικό σου κεφάλι.» Έλεγε, πως αυτό ήταν η αρχή της αποδοχής του Ισλάμ από τον Huwayyisa. Ο άλλος του απάντησε, «Μα τον Θεό, αν ο Μωάμεθ σε είχε διατάξει να σκοτώσεις εμένα, θα με είχες σκοτώσει;» Εκείνος είπε, «Ναι, μα τον Θεό, αν με διέταζε να σου κόψω το κεφάλι, θα το είχα κάνει.» Τότε ξεφώνισε, «Μα τον Θεό, μια θρησκεία που μπορεί να σε φέρει σε αυτό το σημείο είναι θαυμάσια!». Και έτσι έγινε Μουσουλμάνος. [11]

Η περίπτωση του Mirba bin Qayzi

Τα μαντάτα για τις νίκες και τους φόνους του Μωάμεθ εξαπλώθηκαν ταχύτατα, και πολλοί άνθρωποι εξαγριώθηκαν μαζί του. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ένας τυφλός, ονόματι Mirba bin Qayzi:

[Οι Μουσουλμάνοι] βγήκαν στην περιοχή του Mirba bin Qayzi,ο οποίος ήταν ένας τυφλός άνθρωπος, ένας παραγκωνισμένος άνθρωπος. Όταν αντιλήφθηκε την άφιξη του αποστόλου και των ανδρών του, σηκώθηκε όρθιος και πέταξε χώματα προς το μέρος τους, φωνάζοντας «Μπορεί να είσαι ο απόστολος του Θεού, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω να περάσεις μέσα από το περιβόλι μου!» Έμαθα, πως είχε αρπάξει μια χούφτα χώμα και πως είπε: «Μα τον Θεό, Μωάμεθ, αν ήμουν σίγουρος πως δεν θα πετύχαινα κάποιον άλλον, θα σου το πετούσα κατάμουτρα!» Οι συνοδοί όρμησαν κατά πάνω του να τον σκοτώσουν, αλλά ο απόστολος τους είπε: «Αφήστε τον, διότι αυτός ο τυφλός είναι τυφλός και στην καρδιά, και τυφλός στην όραση.» Όμως ο Sa’d bin Zayd .... όρμησε καταπάνω του πριν προλάβει ο απόστολος να το απαγορεύσει, και τον χτύπησε στο κεφάλι με το τόξο του, έτσι που του άνοιξε το κεφάλι στα δύο.» [12]

Για να είμαστε δίκαιοι, ο Μωάμεθ είπε στους άνδρες του να μην σκοτώσουν τον Mirba. Όμως, παρά ταύτα, στο απόσπασμα αυτό φαίνεται πόσο αστραπιαία μπορούσαν οι Μουσουλμάνοι να σκοτώσουν κάποιον που θα τολμούσε να προσβάλει τον Μωάμεθ, και πώς είχαν ήδη ενστερνισθεί την συμπεριφορά αυτή. Πέραν αυτού, δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη πως ο Μωάμεθ επέπληξε –έστω και ελάχιστα– τον Sa’d, για εκείνο το αποτρόπαιο χτύπημα...

Η περίπτωση του Qurayza

Οι άνδρες του Qurayza αντιστάθηκαν στον Μωάμεθ και επιδίωξαν να σχηματίσουν μια συμμαχία εναντίον του. Όταν η συμμαχία αυτή έδειξε σημεία δισταγμού, ο Μωάμεθ κινήθηκε αστραπιαία. Οι στρατιές του την περικύκλωσαν και «την πολιορκούσαν επί είκοσι πέντε νύχτες, μέχρι που εξαντλήθηκε τελείως, και ο Θεός τους έσπειρε τον τρόμο στις καρδιές». [13] Ο Μωάμεθ επέλεξε τον Sa’d bin Mu’adh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει, και ο al-Aus, ένας σύμμαχος του Qurayza, συμφώνησε να αφήσει τον Sa’d να διαλέξει την τιμωρία. Ο Sa’d αποφάσισε πως «οι άνδρες πρέπει να φονευθούν, οι περιουσίες να μοιρασθούν, και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν αιχμάλωτοι.» [14]

Έτσι παραδόθηκαν, και ο απόστολος τους είχε σε περιορισμό στην Medina. . . . Τότε ο απόστολος βγήκε στην αγορά της Medina (που ακόμα και σήμερα είναι η αγορά της) και έσκαψε τάφρους εκεί. Μετά διέταξε να τους φέρουν εκεί, και τους έκοβε τα κεφάλια μέσα σε εκείνες τις τάφρους, καθώς τους έφερναν σ’ αυτόν σε ομάδες.... Ήταν 600 ή 700 συνολικά, αν και μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό σε 800 ή ακόμα και σε 900. Καθώς τους πήγαιναν σε ομάδες στον απόστολο, ρωτούσαν τον Ka’b τι πίστευε πως έπρεπε να γίνει με αυτούς. Εκείνος απαντούσε: «Δεν θα καταλάβετε ποτέ; Δεν βλέπετε πως ο κλητεύων δεν σταματά ποτέ, και εκείνοι που απομακρύνονται δεν επιστρέφουν; Μα τον Αλλάχ, θάνατος τους πρέπει!» Αυτό συνεχίσθηκε, μέχρι που ο απόστολος τους τελείωσε όλους. [15]

Κάθε αρσενικό που είχε φτάσει στην εφηβεία φονευόταν. [16] Κάποια γυναίκα ονόματι Bunanah αποκεφαλίστηκε, επειδή είχε ρίξει μια μυλόπετρα πάνω σε έναν από τους άνδρες του Μωάμεθ. [17] O Μωάμεθ μοίρασε τις γυναίκες, τα παιδιά και τις περιουσίες ανάμεσα στους άνδρες του (κρατώντας το ένα πέμπτο απ' όλα για τον εαυτό του). Μερικές από τις γυναίκες πουλήθηκαν, με αντάλλαγμα άλογα ή όπλα, και ο Μωάμεθ κράτησε μία από τις αιχμάλωτες, την Rayhana, για τον εαυτό του. [18] 

Η περίπτωση του Sallam Ibn Abu’l-Huqayq

Έχουν ενδιαφέρον τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του Sallam. Δύο φυλές συναγωνίζονταν, για να διαπιστώσουν ποια μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για τον Μωάμεθ: 

Ένα από τα πράγματα που ο Θεός έκανε για τον απόστολό Του ήταν αυτές οι φυλές των Ansar,οι Aus και οι Khazraj, να συναγωνίζονταν η μία με την άλλη σαν δύο άλογα-επιβήτορες: αν η φυλή των Aus έκανε κάτι προς το συμφέρον του αποστόλου, τότε οι Khazraj έλεγαν: «Δεν θα αφήσουμε να έχουν αυτή την ανωτερότητα απέναντί μας, στα μάτια του αποστόλου και του Ισλάμ» και δεν ησύχαζαν μέχρι να κάνουν κάτι παρόμοιο. [19]

Στους άνδρες του Aus είχε παραχωρηθεί η «τιμή» να δολοφονήσουν τον Ka’b bin al-Ashraf, έτσι οι άνδρες του Khazraj λαχταρούσαν να καυχηθούν για κάτι παρόμοιο. Οπότε, πήγαν στον Μωάμεθ και του ζήτησαν την άδεια να δολοφονήσουν τον Sallam Ibn Abu’l-Huqayq, και ο Μωάμεθ τους έκανε την χάρη να το εγκρίνει. 

Όταν έφτασαν στο Khaybar πήγαν στο σπίτι του Sallam την νύχτα, έχοντας κλειδώσει κάθε πόρτα των κατοίκων της αποικίας. Τώρα αυτός ήταν σε ένα από τα επάνω δώματα, στο οποίο οδηγούσε μια σκάλα. Ανέβηκαν αυτή την σκάλα, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα του, και ζήτησαν άδεια να μπούνε μέσα. Βγήκε έξω η σύζυγός του και ρώτησε ποιοι ήσαν, και εκείνοι είπαν πως είναι Άραβες που ψάχνουν για προμήθειες. Τους είπε πως ο άνδρας του σπιτιού ήταν εκεί, και πως μπορούσαν να περάσουν μέσα. «Όταν μπήκαμε μέσα, αμπαρώσαμε την πόρτα του δωματίου πίσω μας, αφήνοντας την σύζυγο έξω, φοβούμενοι μην τυχόν κάτι μπει ανάμεσα σε εμάς και αυτόν. Η γυναίκα του τότε έβγαλε δυνατά ουρλιαχτά και τον προειδοποίησε για μας, έτσι τρέξαμε καταπάνω του με τα σπαθιά μας, εκεί που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του.....Όταν τον χτυπήσαμε με τα σπαθιά μας, ο Abdullah bin Unays τον κάρφωσε στην κοιλιά με το σπαθί του, πέφτοντας πάνω του με όλη του την δύναμη, μέχρι που το σπαθί του διαπέρασε τελείως το σώμα του.» [20] 

Η περίπτωση του Kinana bin al-Rabi

Ο Μωάμεθ και οι άνδρες του κατέκτησαν μια μικρή πόλη που λεγόταν Khaybar και μοίρασαν τα πλούτη και τις γυναίκες του τόπου μεταξύ τους. [21] Έπιασαν τον Kinana bin al-Rabi, που ήταν υπεύθυνος για την φύλαξη του θησαυρού της μιας από τις κατακτημένες φυλές. Ο Μωάμεθ απαίτησε να του παραδοθεί ο θησαυρός, όμως ο Kinana αρνήθηκε να του πει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός. 

Όταν [ο Μωάμεθ] τον ρώτησε για το υπόλοιπο, αυτός αρνήθηκε να του το εμφανίσει, έτσι ο απόστολος έδωσε διαταγές στον al-Zubayr bin al-Awwam: «Βασανίστε τον, μέχρι να του βγάλετε ότι άλλο έχει», οπότε δυνάμωσαν την φωτιά -που του είχαν ανάψει πάνω στο στήθος του- με πυρόλιθο και ατσάλι, μέχρι που κόντεψε να πεθάνει. Τότε ο απόστολος τον παρέδωσε στον Muhammad bin Maslama και εκείνος του απέκοψε το κεφάλι, ως εκδίκηση για τον αδελφό του τον Mahmud [που είχε σκοτωθεί στην μάχη όταν κατακτούσαν την πόλη] . [22]

Η περίπτωση του Abu-Rafi

Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο (Φονεύοντας ένα Κοιμισμένο Παγανιστή), ο Al-Bukhari δίνει την ακόλουθη αναφορά: 

Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) έστειλε μια ομάδα ανδρών Ansari να φονεύσουν τον Abu-Rafi. Ένας από αυτούς κίνησε να πάει στο οχυρό τους (του εχθρού δηλαδή). Εκείνος ο άνδρας είπε: «Κρύφτηκα μέσα σε ένα σταύλο που είχαν για τα ζώα τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού. Μετά έχασαν ένα γαϊδούρι που τους ανήκε, και έτσι βγήκαν προς αναζήτησή του. Βγήκα και εγώ μαζί τους, προσποιούμενος ότι έψαχνα και εγώ μαζί τους. Βρήκαν το γαϊδούρι, και ξαναμπήκαν στο οχυρό τους. Και εγώ μπήκα πάλι μέσα, μαζί τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού την νύχτα, και τοποθέτησαν τα κλειδιά επάνω σε ένα μικρό παράθυρο, όπου μπορούσα να τα δω. Όταν οι άνθρωποι εκείνοι πήγαν για ύπνο, πήρα τα κλειδιά του οχυρού και πλησίασα τον Abu Rafi, και είπα: «Abu Rafi». Όταν μου απάντησε, προχώρησα προς το μέρος της φωνής του και τον χτύπησα. Εκείνος έβαλε τις φωνές και εγώ έτρεξα έξω για να ξαναμπώ μέσα, προσποιούμενος πως πήγαινα να τον βοηθήσω. Εγώ είπα: «Ω, ο Abu Rafi», αλλάζοντας τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος με ρώτησε: «Τι θέλεις εσύ εδώ, αλλοίμονο στη μητέρα σου;» Εγώ μετά τον ρώτησα: «Τι σου συνέβη;» Μου είπε: «Δεν ξέρω ποιος ήρθε εδώ, και με χτύπησε.» Τότε εγώ έμπηξα το σπαθί μου στην κοιλιά του και το έσπρωξα με βία, μέχρι να βρει το κόκαλο.» [23] 

Η περίπτωση ενός ανώνυμου μονόφθαλμου βοσκού

Έχοντας αποτύχει σε μια από τις δολοφονικές τους απόπειρες, μερικοί Μουσουλμάνοι επέστρεφαν στον Μωάμεθ, όταν ένας από αυτούς, ένας δολοφόνος ονόματι Amr, μπήκε μέσα σε μια σπηλιά. Σε λίγο, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μονόφθαλμο βοσκό, που έβοσκε ένα πρόβατο. Ο μονόφθαλμος ξάπλωσε να ξεκουραστεί κοντά στον Amr (μη γνωρίζοντας πως εκείνος είναι Μουσουλμάνος) και άρχισε να τραγουδάει:

 Δεν θα γίνω Μουσουλμάνος όσο ζω,

 Ούτε σημασία στην θρησκεία τους θα δώσω. [24]

Ο Amr δεν άφησε να ξεφύγει μια ευκαιρία να σκοτώσει έναν άπιστο:

Είπα (στον εαυτό μου), «Σε λίγο θα δεις!» και μόλις αποκοιμήθηκε ο badu (βοσκός) και άρχισε να ροχαλίζει, εγώ σηκώθηκα και τον φόνευσα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο που έχει ποτέ φονευτεί άνθρωπος. Έμπηξα την άκρη του τόξου μου μέσα στο γερό του μάτι, και μετά το έσπρωξα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι που βγήκε από τον σβέρκο του.. [25]

Είχαν γίνει και άλλες δολοφονίες κατά την αποτυχημένη αυτή εκστρατεία, και όμως, όταν ο Amr ανέφερε τις λεπτομέρειες του περιστατικού του στον Μωάμεθ, ο Προφήτης τον ευλόγησε για το έργο του αυτό. [26] 

Η περίπτωση του Abu Afak

Ο Abu Afak, λυπημένος επειδή ο Μωάμεθ είχε δολοφονήσει κάποιον ονόματι al-Harith, είχε γράψει το ακόλουθο τραγούδι, σε ανάμνηση του εκλιπόντος: 

Πολλά χρόνια έχω ζήσει, αλλά ποτέ δεν είδα

συνέλευση ή συγκέντρωση ανθρώπων

πιο πιστών, στις υποχρεώσεις τους

και στους συμμάχους τους όποτε τους καλούσαν,

από τους γιούς του Qayla όταν συγκεντρώνονταν˙

Άνδρες που γκρέμιζαν βουνά, και που ποτέ δεν υποχωρούσαν....

Κάποιος όμως καβαλάρης που ήρθε, τους χώρισε στα δυο, (λέγοντας)

‘Επιτρέπεται’, ‘Απαγορεύεται’ σε ένα σωρό πράγματα....

Αν πίστευες στην δόξα ή στην βασιλική αξιοπρέπεια,

Θα είχες ακολουθήσει τον Tubba. [27] 

Αυτά τα λόγια ήταν αδύνατον να τα αντέξει ο Μωάμεθ, έτσι ο Προφήτης του Ισλάμ ξέσπασε σε μια οργή που τελείωσε μόνο με τον θάνατο του Abu Afak. [28] 

Η περίπτωση της Asma

Μια γυναίκα ονόματι Asma (που είχε πέντε γιούς) είχε αγανακτήσει με τον φόνο του Abu Afak, έτσι έγραψε ένα ποίημα εναντίον των Μουσουλμάνων, σε ανταπόδοση. Ο Ibn Ishaq αφηγείται τι συνέβη μετά: 

Όταν ο απόστολος έμαθε τι είχε πει εκείνη η γυναίκα, είπε: «Ποιος θα με απαλλάξει από την θυγατέρα του Marwan;» Ο Umayr bin Adiy al-Khatmi που ήταν κοντά του τον άκουσε, και εκείνη κιόλας τη νύχτα, πήγε στο σπίτι της και την δολοφόνησε. Το πρωί πήγε στον απόστολο και του είπε τι έκανε, και εκείνος του είπε: «Ω, Umayr, εβοήθησες τον Θεό και τον απόστολό του!» Όταν τον ρώτησε αν θα είχε κακές συνέπειες αυτό που έκανε, ο απόστολος του είπε: «Ούτε δύο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους για αυτήν», έτσι ο Umayr γύρισε πίσω στον λαό του. [29] 

Η περίτπωση του Abdullah bin Khatal και των δύο καλλίφωνων θυγατέρων του

Ο Abdullah bin Khatal ήταν Μουσουλμάνος που αργότερα αποστάτησε. Είχε δύο καλλίφωνες θυγατέρες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Προφήτη. Μόλις απέκτησε δύναμη ο Μωάμεθ, διέταξε να εκτελεστούν και οι τρεις. Ο πατέρας Abdullah δολοφονήθηκε από δύο Μουσουλμάνους. Ένα από τα καλλίφωνα κορίτσια του επίσης δολοφονήθηκε. Στο άλλο κορίτσι δόθηκε χάρη, για άγνωστους λόγους. [30] 

Η περίπτωση του al-Huwayrith

Το μόνο που γνωρίζουμε για τον al-Huwayrith είναι πως προσέβαλλε τον Μωάμεθ, πως ο Μωάμεθ απαίτησε να φονευθεί, και πως ο Ali εκτέλεσε την επιθυμία του Μωάμεθ. [31]

Η περίπτωση της Sara, μιας ελευθερωμένης σκλάβας

Η Sara ήταν μια ελευθερωμένη σκλάβα, που είχε προσβάλλει τον Μωάμεθ στην Μέκκα. Ο Μωάμεθ διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη. [32]

Αποτίμηση

Ο Μωάμεθ διέταζε την δολοφονία πολυάριθμων ανθρώπων, συχνά επειδή τον είχαν προσβάλλει χρόνια πριν, ή επειδή είχαν γράψει ποιήματα εναντίον του Ισλάμ, και το ψέμα το επέτρεπε, φτάνει αυτό να οδηγούσε στον θάνατο των εχθρών του. Επίσης διέταζε να δολοφονούνται οι αποστάτες. [33] Οι οπαδοί του Μωάμεθ είχαν δολοφονήσει άνδρες και γυναίκες, μέχρι και ένα τυφλό, και αποκεφάλιζαν εκατοντάδες Εβραίους που είχαν παραδοθεί στους Μουσουλμάνους.

Φυσικά, αυτές οι δολοφονίες και εκτελέσεις δεν μας οδηγούν υποχρεωτικά στο συμπέρασμα πως ο Μωάμεθ ήταν ένας αιμοδιψής τύραννος, όπως συχνά παρουσιάζεται σε Χριστιανικά και Εβραϊκά γραπτά.

Όπως είπα και νωρίτερα, ο Μωάμεθ είχε κάνει πολλές αγαθές και μεγαλοπρεπείς χειρονομίες, και είχε συγχωρήσει πολλούς από εκείνους που τον αντιμάχονταν.

Παρά ταύτα, ενώ ο Μωάμεθ ίσως να μην ήταν τόσο κακός όσο τον παρουσιάζουν κάποιοι επικριτές του, πάντως ούτε ήταν τόσο καλός όσο τον θέλουν οι θαυμαστές του.

Όπως είχε παρατηρήσει και ο Thomas Lippman,

Μάλλον μπορούμε να πούμε πως ο Μωάμεθ ήταν ειλικρινής, αφιερωμένος, θαρραλέος, γενναιόδωρος, συμπονετικός και αφοσιωμένος στην κοινωνική δικαιοσύνη και μεταρρύθμιση. Ο αβασάνιστος όμως θαυμασμός του ατόμου του, όπως ακούγεται από τα στόματα των απλών Μουσουλμάνων, εθελοτυφλεί στις αποδείξεις πως ο Προφήτης μερικές φορές ήταν και εκδικητικός, μοχθηρός, και διπρόσωπος. Στο κάτω-κάτω, ήταν και άνθρωπος, και φιλόδοξος. [34]

Ο απόλυτα ήμερος, άπειρα συγχωρητικός και τέλεια ελεήμων Προφήτης που κηρύττουν τα Μουσουλμανικά γραπτά, απλώς δεν υφίστατο ποτέ. Ο ιστορικός Μωάμεθ μοιάζει περισσότερο με όσα λέει ο Lippman στην προηγούμενη παράγραφο. Αν όμως οι Μουσουλμάνοι στ’ αλήθεια πίστευαν πως ο Μωάμεθ ήταν το πιο τέλειο παράδειγμα ηθικής στην ιστορία, τότε οφείλουν να αγκαλιάσουν όλες του τις πράξεις, και όχι μόνο εκείνες που ταιριάζουν με την Χριστιανική ηθική που έχει προωθηθεί στην Δύση.

 Στην Ισλαμική σκέψη, ο Μωάμεθ είναι το πρότυπο με το οποίο συγκρίνονται όλοι οι άλλοι. Δηλαδή, ό,τι και να κάνει ο Μωάμεθ, εξ ορισμού θεωρείται ηθικό.

Εάν εισαχθεί άλλο πρότυπο σύγκρισης, τότε η Ισλαμική πίστη διαλύεται. Για παράδειγμα, όταν οι Μουσουλμάνοι προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα να «εξηγήσουν» τις φρικαλεότητες του Μωάμεθ, στην ουσία προσπαθούν να δείξουν ότι ο Μωάμεθ έχει κάποια αντιστοιχία με τα Χριστιανικά ηθικά πρότυπα. Αλλά μια τέτοια προσπάθεια είναι εντελώς εξωφρενική. Ο Μωάμεθ είχε δολοφονήσει αμέτρητους ανθρώπους (βασανίζοντας πολλούς από αυτούς), είχε ληστέψει ανθρώπους, είχε νυμφευθεί δεκατρείς γυναίκες (μία από αυτές ήταν ανήλικο κορίτσι), είχε συμμετάσχει στο εμπόριο σκλάβων, και επέτρεπε τον ξυλοδαρμό των γυναικών από τους συζύγους τους. [35]

Κρινόμενος με τα μέτρα που όρισε ο Ιησούς, ο Μωάμεθ αποτυγχάνει παταγωδώς. Έτσι, όταν οι Μουσουλμάνοι βρίσκουν τον εαυτό τους να υπεραμύνεται του ηθικού χαρακτήρα του Μωάμεθ, ίσως να το κάνουν επειδή βρίσκουν τα ηθικά πρότυπα του Ιησού πιο πειστικά από τα ηθικά πρότυπα του Μωάμεθ, και, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, προσπαθούν να αντικαταστήσουν την κηλιδωμένη ζωή του Μωάμεθ με την ακηλίδωτη ζωή του Ιησού.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε ίσως είναι καιρός οι Μουσουλμάνοι να αναζητήσουν ένα άλλο αγγελιοφόρο, έναν που όντως θα του αξίζει ο θαυμασμός, ο έπαινος, ο σεβασμός και η προσκύνηση μας.

Σημειώσεις:

1. Abul, A’la Mawdudi, Towards Understanding Islam (Προς την Κατανόηση του Ισλάμ) (New York: Islamic Circle of North America, 1986), σελ. 60.

2. Maulana Muhammad Ali, Muhammad the Prophet (St. Lambert: Payette and Sims, 1993), σελ. 144-145, 165, 169.

3. Allama Sir Abdullah Al-Mamun Al-Suhrawardy, The Wisdom of Muhammad (Η Σοφία του Μωάμεθ) (New York: Citadel Press, 2001), σελ. 17

4. Για παράδειγμα, ο Maulana Muhammad Ali απαντά στις κατηγορίες για φόνους και δολοφονίες με τα ακόλουθα: “Πώς είναι δυνατόν ο Προφήτης, ενώπιον μιας τέτοιας ξεκάθαρης πληροφορίας, να διατάξει τον φόνο εκείνων που τον κακολόγησαν, και πώς ήταν δυνατόν οι Μουσουλμάνοι να εκτελέσουν μια διαταγή που ερχόταν σε τελεία αντίθεση με το Αγιο Κοράνι; Ήταν απλώς αδύνατον, και, αν ο Ibn Hisham ή ο Waqidi λένε πως ο Προφήτης διέταξε την δολοφονία των κακολογούντων, τότε ο Ibn Hisham ή ο Waqidi —μια ισχνή αυθεντία άλλωστε— πρέπει να απορριφθούν” (Ali, σελ. 199).

Η “ξεκάθαρη πληροφορία” που υποτίθεται πως αναιρεί όλες τις ιστορικές λεπτομέρειες των δολοφονιών του Μωάμεθ βρίσκεται μέσα στο Κοράνι: ”Είναι βέβαιο πως θα δοκιμασθείτε σε ό,τι αφορά τα πλούτη σας και τις ψυχές σας, και είναι βέβαιο πως θα ακούσετε από εκείνους που τους έχει δοθεί το Βιβλίο ενώπιόν σας, και από εκείνους που είναι πολυθεϊστές, πολλές ενοχλητικές κουβέντες. Και αν έχετε υπομονή, και φυλάγεστε (από κάθε κακό), σίγουρα αυτό θα είναι ένα από τα ζητήματα που θα (πρέπει να) κριθεί ” (3:186).

Αυτό το εδάφιο δεν μοιάζει να επαρκεί για την απόρριψη των διαφόρων ιστορικών αφηγήσεων των φρικαλεοτήτων του Μωάμεθ.

5. Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah (The Life of Muhammad), (Η ζωή του Μωάμεθ) A. Guillaume, tr. (New York: Oxford University Press, 1980), σελ. 164.

6. Του ιδίου., σελ. 308.

7. Του ιδίου., σελ. 366.

8. Του ιδίου., σελ. 367. Αυτή η αφήγηση επιβεβαιώνεται στο Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, tr. (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), Nο. 3032.

9. Του ιδίου., σελ. 368.

10. Του ιδίου., σελ. 368.

11. Του ιδίου., σελ. 369.

12. Του ιδίου., σελ. 372-373.

13. Του ιδίου., σελ. 461.

14. Του ιδίου., σελ. 464.

15. Του ιδίου., p. 464. Επίσης στο Al-Tabari, The History of Al-Tabari: Τόμος 8, Michael Fishbein, tr. (Albany: State University of New York Press, 1997), σελ. 27-41.

16. Al-Tabari, Τόμος 8, σελ. 38.

17. Του ιδίου., σελ. 41

18. Ibn Ishaq, σελ. 466.

19. Του ιδίου., σελ. 482.

20. Του ιδίου., σελ. 482-483.

21. Του ιδίου., σελ. 510-517.

22. Του ιδίου., σελ. 515.

23. Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, tr. (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), Nο. 3022. Η δολοφονία αυτή επιβεβαιώνεται στα Nο. 3023, 4038, 4039, 4040.

24. Ibn Ishaq, σελ. 674.

25. Του ιδίου., σελ. 674.

26. Του ιδίου., σελ. 675.

27. Του ιδίου., σελ. 675.

28. Του ιδίου., σελ. 675.

29. Του ιδίου., σελ. 676.

30. Του ιδίου., σελ. 551.

31. Του ιδίου., σελ. 551. Επίσης στο Al-Tabari, σελ. 179-181.

32. Του ιδίου., σελ. 551.

33. Al-Bukhari, Nο.3017 αναφέρει πως ο Μωάμεθ είχε πει, «Αν κάποιος απορρίψει την θρησκεία του, σκοτώστε τον.»

34. Thomas W. Lippman, Understanding Islam: An Introduction to the Muslim World (Κατανοώντας το Ισλάμ: Μια Εισαγωγή στον Μουσουλμανικό Κόσμο) (New York: Penguin Putnam Inc., 2002), σελ. 52.

35. Βλέπε: Sahih Muslim, Abdul Hamid Siddiqi, tr., αριθμός 142 . Δες επίσης και Κοράνι 4:34.

Μετάφραση στα Ελληνικά Α. Ν.