Υπάρχει Σιωνιστική συνομωσία;

Πηγή: http://ardin.gr

1. Τι είναι ο Σιωνισμός

http://www.ardin.gr/node/2024

Συγγραφέας: Middle East Report, Άρδην τ. 33 - 34

Ο Σιωνισμός –ή εβραϊκός εθνικισμός– είναι ένα σύγχρονο πολιτικό κίνημα. Ο βασικός πυρήνας της ιδεολογίας του είναι ότι όλοι οι Εβραίοι αποτελούν ένα έθνος, και όχι απλά μια θρησκεία ή εθνική κοινότητα και επιπλέον ότι η μόνη λύση στον αντί-σημιτισμό είναι η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων Εβραίων στην Παλαιστίνη και η δημιουργία κράτους σ’  αυτή.

Η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση δημιουργήθηκε από τον Θεόδωρο Χερτζλ στα 1897 διακηρύσσοντας ότι ο βασικός σκοπός του Σιωνισμού ήταν η εγκαθίδρυση “ενός έθνους που θα αποτελέσει το σπίτι των Εβραίων και θα διασφαλίζεται υπό καθεστώς Δικαίου”.

Ο Σιωνισμός εκμεταλλεύτηκε τη συσχέτιση της εβραϊκής θρησκείας με την πόλη της Ιερουσαλήμ και τη γη του Ισραήλ  (Ερέτζ Ισραήλ). Όμως οι πολιτικές του σιωνισμού ήταν επηρεασμένες και από εθνικιστικές ιδεολογίες και αντίστοιχες αποικιοκρατικές, εμποτισμένες με το ευρωπαϊκό αίτημα για επέκταση και εγκατάστασή του και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ο Σιωνισμός βρήκε απήχηση μεταξύ των Εβραίων και υποστηρίχθηκε από πολλούς Δυτικούς ως συνέπεια των δολοφονικών διώξεων κατά των Εβραίων  (γνωστά ως πογκρόμ) στη Ρωσική Αυτοκρατορία, στα τέλη του 19ου αι. και στις αρχές του 20ού. Επιπλέον η γενοκτονία των Ναζί  (ολοκαύτωμα) έναντι των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β’  παγκοσμίου Πολέμου, που είχε σαν αποτέλεσμα την εξόντωση πάνω από έξι εκατομμυρίων ανθρώπων, συνηγόρησε στην εδραίωση της διεθνούς υποστήριξης για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού Κράτους.

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές σιωνισμού. Από το 1920 έως το 1970, η κυρίαρχη μορφή ήταν ο Εργατικός Σιωνισμός ο οποίος επιχειρούσε τη σύνδεση του σοσιαλισμού με τον εθνικισμό. Από το 1920, οι Εργατικοί Σιωνιστές στη Παλαιστίνη εγκαινίασαν το κίνημα των κιμπούτς  (συνεταιριστικές κοινότητες, κυρίως στον αγροτικό τομέα), το εβραϊκό συνδικαλιστικό κίνημα και το αντίστοιχο συνεταιριστικό, τις κύριες εβραϊκές εθνοφρουρές και τα πολιτικά κόμματα, τα οποία συγχωνεύτηκαν στο Εργατικό Κόμμα του Ισραήλ το 1968.

Ηγέτης του Εργατικού Σιωνισμού ήταν ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν που έγινε και πρωθυπουργός του Ισραήλ.

Ένα δεύτερο είδος σιωνισμού ήταν το αναθεωρητικό –“ρεβιζιονιστικό”– κίνημα με ηγέτη τον Βλαδίμηρο Ζαμποτίνσκι. Πήρε το όνομα “ρεβιζιονιστικό”, γιατί ήθελε να αναθεωρήσει τα σύνορα της εβραϊκής γης και να επεκταθεί πέραν της Παλαιστίνης, στα ανατολικά περίχωρα του Ιορδάνη ποταμού. Στα 1920 και 1930, διαφοροποιούνται από τους εργατικούς σιωνιστές εξαγγέλλοντας ανοιχτά τον σκοπό της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στη Παλαιστίνη  (και όχι μια ακαθόριστη “εθνική εστία”). Πίστευαν ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις θα ήταν απαραίτητες για την ίδρυση ενός τέτοιου κράτους. Οι οργανώσεις τους, που περιλαμβάνουν το κίνημα της νεολαίας Betar, την ETZEL  (εθνική στρατιωτική οργάνωση), αποτέλεσαν τον πυρήνα αυτού που ονομάστηκε Χερούτ –Κόμμα της Ελευθερίας, μετά την απελευθέρωση του Ισραήλ. Αυτό το κόμμα έγινε εν συνεχεία η βάση για τη διαμόρφωση του κόμματος Λικούντ που είναι το μεγαλύτερο δεξιό κόμμα μετά το 1970.

Αν και πολλοί Εβραίοι έγιναν σιωνιστές από τις αρχές του 20ού αι., μέχρι την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και τη διαμόρφωση της “τελικής λύσης” –που σκόπευε να εξαλείψει τον εβραϊσμό– η πλειοψηφία των Εβραίων δεν είχαν γίνει ακόμη σιωνιστές. Οι περισσότεροι ορθόδοξοι Εβραίοι ήταν μάλιστα αντί-σιωνιστές. Πίστευαν πως μόνο ο θεός θα συνένωνε πάλι τους Εβραίους στη γη της επαγγελίας και θεωρούσαν πως ο Σιωνισμός ήταν μια παραβίαση της θέλησης του Θεού. Κάποιοι Εβραίοι της διασποράς, περιλαμβανομένων και αυτών στις Η.Π.Α., αντιτίθενται στον Σιωνισμό θεωρώντας πως κινδύνευαν τα δικαιώματά τους στις χώρες που ζούσαν, εφόσον οι Εβραίοι θα αναγνωρίζονταν ως ξεχωριστή κρατική οντότητα.

Όμως οι τερατωδίες του ολοκαυτώματος μείωσαν κατά πολύ την αντίδραση των Εβραίων και την αντιπάθεια στον σιωνισμό, ενώ μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο οι περισσότεροι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο υποστήριξαν το σιωνιστικό κίνημα και το αίτημά του για δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.

Παρότι οι ορθόδοξοι Εβραίοι συνέχιζαν να αντιτίθενται στη δημιουργία του εβραϊκού κράτους για πολλές δεκαετίες ακόμα, ωστόσο υποστήριζαν τη μαζική εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη ως ένα μέσο για την προστασία και την ενίσχυση της κοινότητας. Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, οι περισσότεροι από αυτούς που προηγουμένως αντιδρούσαν στον σιωνισμό αποδέχτηκαν τελικά την άποψη ότι η ολοκληρωτική νίκη του Ισραήλ ήταν σημάδι της θεϊκής υποστήριξης. Οι περιοχές που κατελήφθησαν το 1967, ειδικά η Δυτική Όχθη, είχαν ιδιαίτερη σημασία για τους θρησκευόμενους εβραίους γιατί αποτελούσαν τον πυρήνα της Βιβλικής γης του Ισραήλ  (Ιουδαία και Σαμάρεια). Κατά συνέπεια, η νίκη του Ισραήλ το 1967 ενίσχυσε μια πλέον θρησκευτική εκδοχή του Σιωνισμού. Μερικά από τα υπαρκτά πολιτικά κόμματα που αντιπροσώπευαν τους Ορθοδόξους Εβραίους αποδέχτηκαν τον θρησκευτικό εθνικισμό, ενώ ιδρύθηκαν καινούργια κόμματα και κινήματα για να προωθήσουν τον μόνιμο έλεγχο και την επέκταση των εβραϊκών εγκαταστάσεων στη Δυτική όχθη και στη Γάζα.

Τα θρησκευτικά-εθνικιστικά κόμματα και οργανώσεις, που συγκροτούν την ευρύτερη δεξιά του εβραϊκού πολιτικού φάσματος, διατηρούν μια σκληρή γραμμή όσον αφορά θέματα που σχετίζονται με τα σύνορα και την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Έχουν συμμαχήσει με το Λικούντ. Αν και το Εργατικό Κόμμα είχε υποστηρίξει την εβραϊκή εγκατάσταση στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, μια βασική διαφορά ήταν η επιθυμία να γίνει μια χωροταξική ρύθμιση με τους Παλαιστίνιους προκειμένου να λυθεί η κρίση. Το Λικούντ και οι σύμμαχοί του αντιτίθενται σε κάθε μορφή αποχώρησης από τα εδάφη στα οποία βρίσκονται. Στα 1977, το Λικούντ κέρδισε τις εκλογές και για πρώτη φορά έχασε το Εργατικό Κόμμα που κυβερνούσε τη χώρα συνεχώς από την ανεξαρτησία. Από τότε το Λικούντ και το Εργατικό Κόμμα διαδέχονται το ένα το άλλο σαν κυβερνώντα κόμματα, ενώ κάποιες φορές δημιούργησαν κυβέρνηση συνεργασίας, όταν κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να κερδίσει μια ξεκάθαρη εκλογική νίκη.

Μια μειονότητα Εβραίων ανήκει στον ευρύτερο χώρο της σιωνιστικής αριστεράς ο οποίος δημιούργησε μια πολιτική συμμαχία, γνωστή ως Meretz. Το Μερέτζ συχνά συμμετέχει στις κυβερνήσεις που προέρχονται από το εργατικό κόμμα. Οι αριστεροί σιωνιστές είναι αδιαπραγμάτευτοι σε ό,τι αφορά στη διατήρηση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους, αλλά τείνουν να είναι πιο διαλλακτικοί από το Εργατικό Κόμμα για συμβιβασμούς στα εδαφικά ζητήματα, ενώ δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια στη παλαιστινιακή διεκδίκηση για ένα αυτόνομο κράτος. Μια πολύ μικρή μειονότητα ακρο-αριστερών Εβραίων αυτοχαρακτηρίζονται ως μη σιωνιστές και αντίθετοι στον σιωνισμό. Μερικοί από αυτούς φαντάζονται Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να ζουν μαζί στο ίδιο κράτος με τα ίδια δικαιώματα για όλους τους πολίτες ενώ άλλοι προπαγανδίζουν τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους σε όλη τη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας.

Κείμενο που δημοσιεύθηκε στο Middle East Report,

Μετάφραση: Νίκος Ντάσιος

2. Υπάρχει Σιωνιστική Συνωμοσία;

Πηγή: http://www.ardin.gr/node/2702

 (Από το βιβλίο "Εβραίοι εναντίον του Σιωνισμού")

Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς

Ένας από τους λόγους που μας ώθησαν στην έκδοση αυτού του βιβλίου ήταν η ανάγκη να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που τίθεται όλο και πιο επιτακτικά τον τελευταίο καιρό και στη χώρα μας: στην ενισχυόμενη πεποίθηση πως βρίσκεται σε εξέλιξη μια παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία, η οποία καθοδηγεί υποχθόνια τη “νέα τάξη”, οικονομική και πολιτική, που κυβερνάει τον πλανήτη μας. Βιβλία όπως τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών,  (

Ωστόσο το σιωνιστικό φαινόμενο και ο ρόλος του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ μπορεί να εξηγηθεί χωρίς να χρειαστεί να προσφύγουμε στη “θεωρία της συνωμοσίας”. Οι Εβραίοι δείχνουν πράγματι μια μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ τους, έχουν ιδιαίτερη και αυξημένη συμμετοχή στις τραπεζιτικές και χρηματιστικές δραστηριότητες, όπως επίσης και στη διανόηση και τα ΜΜΕ.

Σε ό,τι αφορά την υπεραντιπροσώπευσή τους στον τραπεζιτικό και χρηματιστικό τομέα, είναι απολύτως λογική, διότι οι Εβραίοι καθώς αποκλείονταν για εκατοντάδες χρόνια από παραγωγικές δραστηριότητες στράφηκαν ήδη από την ύστερη αρχαιότητα στο επάγγελμα του σαράφη, του τραπεζίτη, του αργυραμοιβού, του εμπόρου πολυτίμων λίθων.

Ως προς την ενισχυμένη αίσθηση της κοινότητας τα πράγματα είναι εξ’  ίσου απλά. Το εβραϊκό έθνος, μετά τη “βαβυλώνια αιχμαλωσία” και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, μεταβλήθηκε σε ένα “έθνος χωρίς πατρίδα”, οπότε το βασικό στοιχείο της συνοχής του γίνεται η θρησκεία. Ο εβραϊκός λαός είναι ο μοναδικός λαός του οποίου η ιστορία είναι ταυτισμένη με την θρησκεία του. Ζώντας ανάμεσα σε ξένους λαούς, διατήρησε την ταυτότητά του μέσα από την ισχυρή κοινοτική του αίσθηση. Οι Εβραίοι άντεξαν διώξεις και “εξόδους”, μόνο και μόνο γιατί διέπονταν από αυτή τη φοβερή συνοχή. Κατά συνέπεια όχι μόνο συνέχισαν να δείχνουν αλληλεγγύη μεταξύ τους αλλά καλλιέργησαν στον ύψιστο βαθμό την τεχνική της “απόκρυψης” και της συνωμοτικής τακτικής. Οι ντονμέδες στην Τουρκία  (Εβραίοι που έγιναν τυπικά μουσουλμάνοι, διατηρώντας την εβραϊκή τους ταυτότητα) και οι μαράνοι στην Ιβηρική χερσόνησο είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα αυτής της αντοχής μέσα από την απόκρυψη  (οι κρυπτοχριστιανοί της σημερινής Τουρκίας είναι ένα άλλο παράδειγμα σε χριστιανικούς πληθυσμούς). Γι’  αυτό και θα συμμετέχουν σε υψηλά ποσοστά σε όλων των ειδών τις συνωμοτικές και επαναστατικές εταιρείες, είτε του φιλελευθερισμού  (μασωνισμός), είτε του σοσιαλισμού (επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις). Αυτή η ενισχυμένη συμμετοχή επέτρεψε στους αντισημίτες, ιδιαίτερα τους Γερμανούς ακροδεξιούς, να παρουσιάζουν τον φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό ως τις δύο όψεις της “παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας”. Το γεγονός δε ότι, μέχρι τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν 2 εκατομμύρια Εβραίοι ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση και 4,5 στην Αμερική, δηλαδή στο σοσιαλιστικό και το φιλελεύθερο κέντρο αντίστοιχα, αποτελούσε για τους Ναζί και την απόδειξη της συνωμοτικής τους θεωρίας.

Όσο για το μεγάλο ειδικό βάρος τους μεταξύ των διανοουμένων, των ακαδημαϊκών, των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών, τις ρίζες του φαινομένου θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στη σχέση των Εβραίων με τη γνώση. Κατ’  αρχάς, η διατήρηση της εθνικής-θρησκευτικής ταυτότητας προϋπέθετε τη γνώση των κειμένων της Τορά και του Ταλμούδ. Κατά συνέπεια ο αναλφαβητισμός ήταν πολύ μικρότερος στους Εβραίους απ’ ό,τι σε όλους τους άλλους λαούς, τουλάχιστον από τον Μεσαίωνα και μετά.  (Θα είναι οι πρώτοι που θα φτιάξουν τυπογραφείο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία). Αν σε αυτό προσθέσουμε και την ανάγκη τουλάχιστον στοιχειωδών γνώσεων για ένα λαό εμπόρων, καθώς και τον αποκλεισμό τους από πολλές παραγωγικές απασχολήσεις, που τους έστρεφε προς τα ελεύθερα επαγγέλματα, θα κατανοήσουμε το βάρος και τη σημασία της εκπαίδευσης γι’  αυτούς.[1] Η κοινωνική άνοδος μέσω της γνώσης ήταν η δεύτερη μεγάλη λεωφόρος –παράλληλα με το χρήμα– για τους Εβραίους.

Μετά τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αντισημιτισμός θα υποχωρήσει σε εκτεταμένη κλίμακα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, σαν συνέπεια του Ολοκαυτώματος και της ήττας των Ναζί. Το κράτος του Ισραήλ θα ιδρυθεί, “εξαγοράζοντας” σε μεγάλο βαθμό τις τύψεις των δυτικών, ενώ στην Αμερική θα συγκεντρωθεί το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων δεδομένου ό,τι στην Ευρώπη εξοντώθηκαν. Η κοινωνική άνοδος των Εβραίων θα είναι ταχύτατη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν, σχεδόν σε όλες τις χώρες, δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες της εβραϊκής κοινότητας: Μία που ανήκε στα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα, λίγο-πολύ ενσωματωμένη στο κυρίαρχο σύστημα και μια άλλη, μικροαστική και προλεταριακή, που υφίστατο τη μεγαλύτερη πίεση του αντισημιτισμού. Η πρώτη ομάδα συγκροτούσε φιλελεύθερες εταιρείες και οργανώσεις, η δεύτερη συμμετείχε στα σοσιαλιστικά κόμματα, εξέδιδε έντυπα και προμήθευε τους περισσότερους μετανάστες για τη Σιών.

Μετά τον πόλεμο, ιδιαίτερα μετά το 1960 και την άρση κάθε διάκρισης και προκατάληψης σε βάρος τους, οι Εβραίοι θα ανέβουν ταχύτατα την κοινωνική κλίμακα  (μια αντίστοιχη άνοδο αλλά πολύ πιο περιορισμένη θα πραγματοποιήσουν και οι Ελληνοαμερικανοί) και θα τείνουν να συγκροτήσουν μια ενιαία κοινωνική ομάδα μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων. Παράλληλα, η εθνική τους εστία, το Ισραήλ, θα γίνει ο σημαντικότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Η πατροπαράδοτη αλληλεγγύη θα μεταβληθεί σε ένα πανίσχυρο λόμπι! Ένα λόμπι το οποίο θα ενισχύει την άνοδο των Εβραίων στις ΗΠΑ  (και δευτερευόντως στη Γαλλία και την Αγγλία) και τον έλεγχο στρατηγικών θέσεων σε όλους τους τομείς των επιχειρήσεων και ιδιαιτέρως της πολιτικής και πνευματικής ζωής. Και αυτός ο έλεγχος θα θεωρείται αναγκαίος για δύο λόγους:

Α. Για να μη ξαναβρεθούν ποτέ οι Εβραίοι σε μια θέση παρόμοια με εκείνη που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και

Β. Για να μπορούν κινητοποιηθούν αποτελεσματικά στην υπεράσπιση του κράτους του Ισραήλ.

Η υποτιθέμενη “σιωνιστική συνωμοσία” δεν είναι συνωμοσία γιατί οι ηγετικές ομάδες του σιωνισμού, που κυριάρχησε μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων, δεν κρύβουν τους στόχους τους, ούτε δρουν με καλυμμένο πρόσωπο. Διαθέτουν ισχυρότατες οργανώσεις, κινητοποιούνται ανοιχτά για την υπεράσπιση του Ισραήλ και της “νέας τάξης πραγμάτων” την οποία θεωρούν προϋπόθεση για την επιβίωση του Ισραήλ, και διεκδικούν αλαζονικά την κυριαρχία τους.

Ωστόσο αυτή η μεταβολή τους σε μια οιονεί άρχουσα τάξη-έθνος, στα πλαίσια της νέας τάξης, αναγεννά τα παλαιά σύνδρομα σ’  έναν αυξανόμενο αριθμό χωρών και ομάδων. Ο Τρίτος Κόσμος, σχεδόν στο σύνολό του, στρέφεται εναντίον του Ισραήλ και των σιωνιστών υποστηρικτών του. Χαρακτηριστική υπήρξε η καταδίκη του Ισραήλ και του σιωνισμού ως ρατσιστικών το Καλοκαίρι του 2001 από τη διάσκεψη της Unesco. Στις ίδιες τις δυτικές χώρες, η μεταβολή της εβραϊκής κοινότητας σε τμήμα της άρχουσας τάξης και των ελίτ, και η αλαζονική διεκδίκηση αυτού του ρόλου, στρέφει εναντίον της ένα αυξανόμενο κομμάτι των φτωχών στρωμάτων και των διανοούμενων από άλλες κοινότητες και ομάδες που βρίσκουν “κλειστή την πόρτα” της ανόδου γι’  αυτούς. Αφροαμερικάνοι, λατίνοι, μουσουλμάνοι, κλπ., ομάδες που πριν 30 ή 40 χρόνια βρισκόταν στο ίδιο στρατόπεδο με τους Εβραίους στην διεκδίκηση των κοινών δικαιωμάτων, τώρα περνούν σταδιακά σε μια συνολική απόρριψη του σιωνισμού, που συχνά μεταφράζεται και στην υιοθέτηση της άποψης της “σιωνιστικής συνωμοσίας”. Και δεδομένου ότι το εβραϊκό προοδευτικό στρατόπεδο, που απορρίπτει τον σιωνισμό, αποτελώντας ένα φράγμα σε κάθε πρωτόγονο αντισημιτισμό, έχει αποδυναμωθεί τα τελευταία χρόνια, ο σιωνισμός με τη λογική του, της με κάθε τρόπο ανόδου και ενίσχυσης του Ισραήλ, κινδυνεύει να τροφοδοτήσει και πάλι τον λαϊκό αντισημιτισμό του παρελθόντος.

Πράγματι, όπως τόσο εύστοχα επισημαίνει ο Ισραήλ Σαχάκ, οι διώξεις κατά των Εβραίων, μέχρι τους ναζί, συχνά μπορούσαν να χρησιμοποιούν τον “λαϊκό αντισημιτισμό”, που τροφοδοτούνταν από το γεγονός ότι οι Εβραίοι ήταν προσκολλημένοι στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις για την επιβίωσή τους, στην Ισπανία και την Πολωνία με τους ευγενείς, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τους Τούρκους, κλπ. και χρησιμοποιούνταν από αυτούς για την εκμετάλλευση των αγροτικών πληθυσμών, για την είσπραξη των φόρων, κ.λπ. Έτσι το μίσος των εγχώριων πληθυσμών στρεφόταν κατά των Εβραίων, τους οποίους περιοδικά οι άρχουσες τάξεις παρέδιδαν ως εξιλαστήρια θύματα για την εκτόνωση των λαϊκών εξεγέρσεων. Σήμερα, η προσκόλληση του σιωνισμού στη νέα τάξη των ΗΠΑ δεν κινδυνεύει να τους μετατρέψει πάλι σε εξιλαστήριο θύμα μιας παγκόσμιας λαϊκής αγανάκτησης; Οι σιωνιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν την αντίληψη της σιωνιστικής συνωμοσίας. Αυτό υποστηρίζουν οι Εβραίοι αντισιωνιστές που προσπαθούν, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσουν την προοδευτική εβραϊκή παράδοση, αποτρέποντάς μας ταυτόχρονα από την υιοθέτηση μιας αστυνομικής αντίληψης της ιστορίας.