Έρευνα για το κτιστό και το Άκτιστο

Χρονία ασθένεια

Του Σαράντου Ι. Καργάκου, Ιστορικού - συγγραφέα

Πηγή: Εστία

Αναδημοσίευση από: http://www.sarantoskargakos.gr

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιότητες Κάλχαντος ή Τειρεσία για να αποδείξει ή να δείξει κανείς ότι και κατ’ αυτήν την περίοδο, παρά τα λαμβανόμενα μέτρα –ίσως και εξ αιτίας τους– η Ελλάς θα κινηθεί inter flentium et doloris (= μεταξύ θλίψεων και οδύνης).

Υπό σωστή διακυβέρνηση και με πολίτες σώφρονες, η Ελλάς θα έπρεπε να ήταν σύμβολο ευπρεπούς ευημερίας, γαλήνης και ηρεμίας, όπως η beata (= ευδαίμων) Ελβετία. Δυστυχώς, όπως το έχουμε γράψει συχνώς, η χώρα μας εδώ και δεκαετίες παραδέρνει σαν το «Μεθυσμένο Καράβι» του Ρεμπώ, επειδή έχει μπει στο χώρο της εξωπραγματικότητας. Κινείται σε μη πραγματική διάσταση, έξω από τις δυνατότητές της, τις συγκυρίες και τις ευκαιρίες.

Ο λαός μας αφιονισμένος από τις υποσχέσεις των πολιτικών και την εικονική πραγματικότητα της τηλοψίας και των εντύπων που του «πουλάνε όνειρο», άκουγε τα πολιτικά μυθεύματα και κουνούσε αυτάρεσκα το κεφάλι του σαν το πλαστικό σκυλί που μερικοί τοποθετούν σαν «μασκώτ» στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου τους. Με άλλα λόγια, επί έτη ο Έλλην εβλάκευε.

Ήταν τόσο το μέγεθος της ανοησίας, της ασυναρτησίας και παρείχε τόσο θέαμα οικτρό που μπορούσε να ξαναδώσει την όρασή του σ’ έναν τυφλό. Αν και για να δεις το σκοτάδι, δεν χρειάζεται να βλέπεις. Στη χώρα που κανονικά θα έπρεπε να είναι βασίλισσα της ομορφιάς, βιώνουμε επί δεκαετίες τώρα τη δικτατορία της ασχήμιας, τη δικτατορία της βλαστήμιας, της χυδαιολογίας, της χυδαιοπραξίας, της αισχρογραφίας και της ανόητης μαγκιάς. Ο «μάγκας Έλληνας» είναι το πιο ηλίθιο προϊόν της Ευρώπης.

Ο Ρωμαίος Αύλος Γέλιος, μαγεμένος από τον έναστρο ουρανό μας, έγραψε το «Nοctes Atticae» (= Αττικές νύχτες), κι εμείς οι γελοίοι κατορθώσαμε ακόμη και τα υπέροχα δειλινά να τα κάνουμε θλιβερά σαν την ελεημοσύνη. Έγραφε στα τέλη του 19ου αιώνος ο πικρόγλωσσος Εμμ. Ροΐδης ότι το μόνο που δεν κατόρθωσαν να χαλάσουν οι Έλληνες πολιτικοί, είναι τα ωραία ηλιοβασιλέματα. Με τη δική μας συμβολή χάλασαν κι αυτά κι έγιναν –κατά το άσμα– ωραίες αναμνήσεις.

Όταν θέλω να μελαγχολήσω εντονότερα, σταματώ την ανάγνωση του Σοπενάουερ και παρακολουθώ δηλώσεις ή διακηρύξεις του πρωθυπουργού ή υψηλόβαθμων στελεχών του στην τηλοψία. Θαρρώ ότι το μυαλό τους πετά από σκέψη σε σκέψη σαν πεταλούδα από λουλούδι σε λουλούδι, ανίκανο να κατασταλάξει σε μια απόφαση. Κι όσες φορές λαμβάνεται μία απόφαση, σπανίως είναι η καλύτερη. Κατάρα το ‘χουμε να καταλήξουμε σε κάτι καλό. Το κακό έγινε ριζικό μας. Κισμέτ. Γι’ αυτό και κάθε λίγο γίνεται «το κιαμέτι το μεγάλο».

Αυτή η των κακών επιλογή είναι η χρονία νόσος μας. Αερολογούμε και αεροκοπανάμε. Αέρας κοπανιστός είναι το εθνικό μας προϊόν. Κι αυτό δεν είναι διόλου παράδοξο. Αρκεί να αναλογισθεί κανείς πόσοι και τι λογής φωστήρες διαχειρίσθηκαν τα οικονομικά, τα εκπαιδευτικά και τα λοιπά ζητήματά μας, όπως η δημόσια τάξη, από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν. Μισθοφόροι κατά το μεγαλύτερο μέρος με όγκο σπουδών αλλά χωρίς κοινό νου, χωρίς τη σοφία της απλής λογικής. Αποτυχημένοι διανοούμενοι και φιλόδοξοι τεχνοκράτες που είχαν προσόντα ακριδών: να πέφτουν στην έρμη πατρίδα μας και να την κάνουν ρημαδιό.

Η χώρα μας αυτή τη στιγμή είναι ένα ασθμαίνον ράκος. Σε μια εποχή που οι αντιθέσεις των κρατών έχουν εξελιχθεί σε μάχη εγκεφάλων, η εφαρμοζόμενη στη χώρα μας οικονομική πολιτική είναι ανεγκέφαλη και ξεπερασμένη όσο το τόξο, συγκρινόμενο με μια σύγχρονη βλητική μηχανή. Η διεθνής οικονομία –καλώς εξεταζόμενη– είναι μια παρτίδα σκακιού. Εμείς εκπαιδευόμαστε στο... τάβλι! Είναι κι αυτό σύμπτωμα της χρονίας νόσου μας.

Συντηρούμε ως λαός τον μύθο της δημοκρατίας, που για μερικούς έγινε κλεφτοκρατία και για άλλους αλητοκρατία, και φοβόμαστε το μόνο υγιές πολίτευμα που είναι η ΑΛΗΘΟΚΡΑΤΙΑ. Ξορκίσαμε την αλήθεια από τη ζωή μας. Χορτάσαμε ψέματα. Μοιραία τα λάθη ήταν το καθημερινό ψωμί μας. Στα χάλια που φθάσαμε, προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από τον ίσκιο μας. Φοβάμαι, όμως, ότι φθάσαμε στο λυκόφως της ιστορίας. Βρισκόμαστε εδώ και χρόνια στο τέλος της ιστορίας, όπου δεν υπάρχει πια χώρος για αφυπνισμένες συνειδήσεις. Ως λαός –παρά τη θορυβομανία μας– μοιάζουμε με ταριχευμένο δικαστικό κλητήρα. Το μέλλον –αν το σκεφθεί κανείς καλά– είναι σαν το κοστούμι. Κι αυτό το κοστούμι το εμπιστευτήκαμε σε αρχάριους κατασκευαστές τσουβαλιών. Έτσι το εθνικό μας ένδυμα μοιάζει με σάβανο δυστυχίας. Λυπάμαι που πικρολογώ, αλλά χρόνια ζω σ’ ένα αγωνιώδες σταυρόλεξο. Και τώρα νοιώθω πως έχουμε μπει σε μια διακεκαυμένη ζώνη· και ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική μοιάζει σαν ν’ αδειάζει κανείς έναν τενεκέ βενζίνη πάνω σε μια αναμμένη σόμπα. Γι’ αυτό η γραφή μου μοιάζει με κραυγή οδύνης. Είναι η δική μου χρονία ασθένεια.