Ο Καίσαρας Αύγουστος, ήταν ο Οκταβιανός, αυτοκράτορας της Ρώμης, ανηψιός του Ιουλίου Καίσαρα και θετός γιος του, ο οποίος, σιγά - σιγά, μετά τη νίκη του στο Άκτιο επί του συνδιεκδικητή της εξουσίας Μάρκου Αντωνίου, συγκέντρωσε στο πρόσωπο του όλες τις εξουσίες της παλιάς ρωμαϊκής δημοκρατίας, εγκαινιάζοντας ένα καινούριο σύστημα διακυβέρνησης της αυτοκρατορίας, το οποίο οι Ρωμαίοι ονόμαζαν principatus. Δεν είναι τυχαίο που πλάι στα τιμητικά ονόματα που έφερε (Imperator Caesar Divi filius) η Σύγκλητος του πρόσθεσε και τον τίτλο Augustus δηλ. σεβαστός. Σύμφωνα με τον Μ. Rostovtzeff (M. Rostovtzeff: «Ρωμαϊκή Ιστορία», ελληνική μετάφραση: Β. Κάλφογλου, Αθήνα 1984, σελ. 193.) ο τίτλος απέδιδε την αντίληψη πως ήταν «ο ανορθωτής του κράτους, εκείνος που είχε τη δύναμη να το αυξήσει και διέθετε το μεγαλύτερο κύρος».

Πάνω από σαράντα χρόνια ήταν ο μεγάλος ηγέτης της αυτοκρατορίας. Η pax Romana (=ρωμαϊκή ειρήνη), η άνθιση των γραμμάτων και των τεχνών, ο αξιόμαχος στρατός αλλά και η θεοποίηση του αυτοκράτορα και της Ρώμης καθώς και η υποχρέωση όλων των υπηκόων του να του προσφέρουν θυσία είναι χαρακτηριστικά της εποχής του.

Αλλά και η ζωή των κατοίκων της αυτοκρατορίας κάθε άλλο παρά ρόδινη ήταν. Η ανασφάλεια, η άγρια φορολογία, οι αυθαιρεσίες των αξιωματούχων ήταν καθημερινά φαινόμενα. Έτσι, όπως γράφει ο καθηγητής Σ. Αγουρίδης, "μια και η αλλαγή του κόσμου με πολιτικά μέσα όχι μόνο φαινόταν αλλά και ήταν αδύνατη, παρουσιάστηκαν βασικά δύο τάσεις: μία τάση φυγής από τον κόσμο (στωικισμός, γνωστικισμός, μυστηριακές θρησκείες) και μία άλλη τάση προς ουτοπίες, σαν αυτές που βρίσκουμε στη ρωμαϊκή αυτοκρατορική αυλική προπαγάνδα... και στην ιουδαϊκή αποκαλυπτική φιλολογία για μία εθνική βασιλεία εκλεκτών και αγίων. " (4. Σ. Αγουρίδη «Ιστορία των χρονών της Καινής Διαθήκης, , Θεσσαλονίκη, 1980, σελ. 23).