Από ξένα περιοδικά, πληροφορούμεθα ότι τα ακραία κινήματα τού διεθνοποιημένου «εθνικισμού» συνδέονται μεταξύ τους και ανταλλάσσουν ιδέες και συνθήματα μέσω τού Ιντερνέτ. Φαίνεται λοιπόν ότι βρισκόμαστε στην πραγματικότητα ενώπιων μιας «διεθνούς» ενός ψευδοεθνικισμού.

Ο εθνικισμός ως απολυτοποίηση της ιδέας τού έθνους, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται στην ευρύτερη περιοχή μας για τη διαίρεση των ορθοδόξων λαών μεταξύ μας, όπως άλλωστε και η προώθηση τού Αντι-ορθοδοξισμού με το ένδυμα διεθνιστικών πολιτικών ιδεών.

Ήδη Από τον 19^ο αιώνα η Ορθόδοξη Εκκλησία καταδίκασε τον εθνικισμό που προσλαμβάνει -αντίθετα προς την φυσική αγάπη της πατρίδας, τον πατριωτισμό- διαστάσεις παραθρησκευτικού φαινομένου. Αλλά αυτό το νέο «φρούτο», του διεθνοποιημένου ψευδο-εθνικισμού, σε τι στοχεύει;

Νέοι οι οποίοι τελούν σε κοσμοθεωριακή σύγχυση λόγω των μορφών ελέγχου τού νου που χρησιμοποιούν τα μ.μ.έ., και οι οποίοι επιζητούν κάποια απάντηση στην εχθρική προς κάθε παραδεδομένη αλήθεια και αξία «Νέα Εποχή», αντί να βρεθούν σε χώρους υγιούς κοινωνικης δράσεως ώστε να καλλιεργήσουν την χριστιανική φιλαληλία, εντάσσονται στον ψευδο-εθνικισμό, δηλαδή σε οργανώσεις που χρησιμοποιούν την δυναμική της ομάδας αλλά και μορφές παραθρησκευτικών μεθόδων για τον «έλεγχο τού νου», ώστε να προκαλούν ακραίες εκδηλώσεις ρατσισμού και ψευδο-εθνικισμού. Τούτο, όμως, ακριβώς εξυπηρετεί την... «Νέα Εποχή»!

Σε αυτήν υποτίθεται, δηλαδή στην πολυθρησκευτική ανοχή αλλά και στον αποκλεισμό κάθε «ορθοδοξίας» ως θεμελίου κοινωνικής και πολιτικής συμβιώσεως, θα βρεθεί η απάντηση στις ακρότητες τού «εθνικισμού» και τού ρατσισμού της εποχής μας... Υποθάλπεται με άλλα λόγια ένας παγκοσμιοποιημένος δήθεν εθνικισμός, με βία και ιδέες προβαλλόμενες στα μ.μ.έ. ως «αντίπαλον δέος» έναντι της νεοεποχικής «ανοικτής κοινωνίας». Έτσι ο ψευδο-εθνικισμός καταλήγει στην ενίσχυση ενός γενικού ρεύματος υπέρ της πανθρησκείας της «Νέας Εποχής»!

Από την Σκύλα, στην Χάρυβδη.

Αλλά ο σύγχρονος ψευδο-εθνικισμός χαρακτηρίζεται και από την σύνδεσή του με τον νεοπαγανισμό. Σε κάθε χώρα της Ευρώπης, προβάλλεται ότι η επιστροφή στις «ρίζες» ταυτίζεται με την θέση «σε παρένθεση» της ιστορικής περιόδου του χριστιανισμού (!) και την άμεση αναγωγή στην ειδωλολατρεία, στον σαμανισμό, στους αρχαίους γερμανικούς «θεούς», ανάλογα την χώρα. Είναι η δεύτερη «θέση σε παρένθεση» του εικοστού αιώνος.

Η πρώτη, αφορούσε την θέση σε παρένθεση, από το φιλοσοφικό ρεύμα της «φαινομενολογίας», της λίγο ως πολύ χριστιανικής οντολογίας. Οδήγησε με τον υποκειμενισμό που εισήγαγε στις λεγόμενες επιστήμες τού ανθρώπου και στην τέχνη, στην υπόσκαψη τού «συλλογικού υποσυνειδήτου», δηλαδή της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας των Ευρωπαϊκών λαών.

Η δεύτερη «θέση σε παρένθεση» τού εικοστού αιώνος, η θέση σε παρένθεση της όλης χριστιανικής περιόδου της ιστορίας της ανθρωπότητος, κάτω από διάφορα προσχήματα, είναι χειρότερη: Με την ουσιαστική πλέον αντιστροφή στην ιστορικό-θρησκευτική αυτοσυνειδησία των λαών της όλης Ευρώπης, ο εθνικισμός-νεοπαγανισμός προβάλλει σαν λύση. Λύση όμως, που λόγω της ανεδαφικότητάς της στην εποχή της άνευ συνόρων επικοινωνίας πληροφοριών, διακινήσεως κεφαλαίων και μετακινήσεως προσώπων, οδηγεί στην «ρεαλιστική» λύση: Στην αποδοχή της Νέας Εποχής ως μοναδικής πολιτικο-θρησκευτικής ελπίδος της Ανθρωπότητος!

Πολλά μ.μ.έ. συγχέουν τον δήθεν εθνικισμό της εποχής μας, τον μοχλό αυτόν της νέας τάξεως πραγμάτων (όρος χιτλερικός που σήμερα επαναλαμβάνεται από «ρεαλιστές» «δημοκράτες»), με την υπεράσπιση των δικαίων της πατρίδας μας και με την Ορθοδοξία! Υποτίθεται για τους κύκλους αυτούς, ότι κάπου υπάρχουν κοινοί «ιδεολογικοί μηχανισμοί εξουσίας» κράτους και Εκκλησίας, οι οποίοι εργάζονται για την καλλιέργεια εθνικισμού και ρατσισμού! Φυσικά, κοινός παρονομαστής αυτών των κύκλων είναι ο δογματικός υλισμός, είτε πολιτικώς δεξιός είναι αυτός (π.χ. πανθρησκειακός νεοφιλελευθερισμός), είτε πολιτικώς Αριστερός διανθισμένος με νεοεποχήτικη «πνευματικότητα» (βλ. συνέδριο Τάκι Αλεξίου, Μάιος 1998, εις ΔΙΑΛΟΓΟ 13/1998).

Για τον λόγο και μόνον ότι ορθόδοξοι χριστιανοί ποιμένες διδάσκουν όσα εδίδαξε ο Χριστός αντιπαρατιθέμενοι προς τις νεοφανείς αιρέσεις, ή για τον λόγο ότι εκφράζουν χωρίς μίσος για κανέναν την ιστορική αυτοσυνειδησία ενός ποιμενομένου ορθοδόξου χριστιανικού λαού, χαρακτηρίζονται ανενδοιάστως και ανερυθριάστως ως εθνικιστές, άρα ως ρατσιστές, ως φουνταμενταλιστές, ως φανατικοί.

Στόχος τέτοιων παρανοήσεων και δολιοτήτων είναι βέβαια να διαβρωθεί το φρόνημά μας και να αποδεχθούμε τα πλαίσια διαλόγων που στήνει η Νέα Εποχή στα εγχώρια και στα διεθνή fora, με τα ψευδή διλήμματα και την προκαθορισμένη έκβαση της πανθρησκειακής «ανοχής» σε μία «παγκοσμοιοποιημένη» και «πολυθρησκευτική κοινωνία». Γιατί, για τους ηγήτορες της Νέας Εποχής η αντίληψις περί μιας δήθεν αναποφεύκτου πολυθρησκευτικότητος κάθε κοινωνίας «σήμερα», είναι η ιδανική βάσις ώστε να χειραγωγούνται οι άνθρωποι, ακατήχητοι και θρεμμένοι με διάφορες θρησκειολογίες...

Είναι όμως δικό μας το σφάλμα, όταν στην προσπάθεια να απαλλαγούμε από αυτές τις ψευδείς κατηγορίες, εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, ποιμένες ή λαϊκοί, απλώς εντασσόμεθα και συμμετέχουμε ως «παλαιοί» άνθρωποι εις τις προσφερόμενες δομές «πολυθρησκευτικών κοινωνιών», εις εθνικά ή διεθνή fora, αντί να αντιπαρατιθέμεθα ως «καθολικοί άνθρωποι», με ακρίβεια, διάκριση και επιμονή, προς την όλη Νέα Εποχή και προς τις, αποσπασματικώς ιδωμένες, δελεαστικές προτάσεις της για «διάλογο» και για «λύσεις». Με αυτό δε το φρόνημα, της «κα­θολικής», με διάκριση και προ παντός με ορθόδοξη χριστιανική ακρίβεια αντιπαραθέσεως προς την Νέα Εποχή, κρίνεται πότε πρέπει να συμμετέχουμε σε διαλόγους και πότε να απέχουμε από διαλόγους, πώς να συμμετέχουμε σε αυτούς, και πότε να αποχωρούμε από αυτούς. Τούτο, δε, όχι μόνο στα πλαίσια εκκλησιαστικών διακονημάτων μας, αλλά και στα πλαίσια πολιτικών ή διοικητικών αρμοδιοτήτων μας.