Από την αρχή τής πανδημίας τού covid-19, τού λεγομένου κορωνοϊού, τόνιζα ότι κάθε ασθένεια και προ παντός αυτή για την οποία δεν υπάρχουν φάρμακα και εμβόλιο εξάπτουν τον φόβο τού θανάτου.

Ο άνθρωπος, με όλους τους σύγχρονους τρόπους, αναζητά κάποια μέθοδο για να ξεχάση τον θάνατο, να τον αποβάλη από την ζωή του, και όταν έρχονται στην επιφάνεια μερικά περιστατικά, τότε επανέρχεται η ανάμνηση τού θανάτου και βιώνεται ψυχολογικά και υπαρξιακά ο φόβος τού θανάτου.

Ο Βούλγαρος Ιβάν Κράστεφ, που είναι πρόεδρος τού Κέντρου Φιλελευθέρων Στρατηγικών τής Σόφιας και μόνιμος εταίρος τού Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών, με έδρα την Βιέννη, τονίζει ότι η πανδημία τού κορωνοϊού θα αφήση κάποια παρακαταθήκη στις ανθρώπινες κοινωνίες ότι «είμαστε θνητοί και ευάλωτοι».

Αυτό μάς το τονίζει ο Άγγελος Αθανασόπουλος στην Εφημερίδα «Το Βήμα» (Κυριακή 27-9-2020) που αναφέρει ότι ο Κράστεφ στο τελευταίο δοκίμιό του, μεταξύ άλλων γράφει: «Η κρίση αυτή μάς υπενθύμισε ότι είμαστε όλοι θνητοί. Στις προηγούμενες κοινωνίες παλαιοτέρων αιώνων οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τον θάνατο ως "παρόντα". Κατά κάποιον τρόπο ήμασταν με τον θάνατο στο ίδιο δωμάτιο και μετά τον βάλαμε στο διπλανό δωμάτιο». Ως συνέπεια αυτής τής καταστάσεως, όπως λέει, ήταν ότι «σταματήσαμε να σκεφτόμαστε με όρους θνητότητας. Η πανδημία επανέφερε μια αίσθηση κοινής ευαλωτότητας. Αυτή θα μείνη μαζί μας για μεγάλο χρονικό διάστημα».

Στο δοκίμιό του αυτό ο Κράστεφ παρατηρεί ότι η πανδημία τής ισπανικής γρίππης θανάτωσε τον ίδιο αριθμό ανθρώπων από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Όμως, ο αριθμός τών βιβλίων που γράφηκαν για τους Παγκοσμίους Πολέμους είναι πολύ περισσότερος από όσα γράφηκαν για την ισπανική γρίππη. Αυτό δείχνει ότι «στην πανδημία δεν μπορείς εύκολα να εξηγήσεις για ποιόν λόγο πεθαίνεις».

Με αφορμή αυτές τις σκέψεις, σκέπτομαι ότι το γεγονός είναι ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα ότι είμαστε θνητοί, και το χειρότερο είναι ότι αισθανόμαστε ότι είμαστε δυνατοί και θα μείνουμε αθάνατοι στην γη. Κάποτε-κάποτε ξυπνάμε από αυτήν την ύπνωση και πάλι επανερχόμαστε σε αυτήν, έως ότου αντικρύσουμε κατάματα την πραγματικότητα. Ο χρόνος περνά ανέμελα και περπατάμε με βήματα παρελάσεως προς τον θάνατο.

Είμαστε θνητοί και αιώνιοι, παραμένουμε λίγο σε αυτήν την γη και πορευόμαστε αλλού. Το πρόβλημα είναι ότι μάς απορροφά το παρόν και δεν μάς απασχολεί το μέλλον.

Ζούμε με ψευδαισθήσεις τής αθανασίας πάνω στην γη και κλείσαμε τον θάνατο στο «διπλανό δωμάτιο». «Δεν σκεφτόμαστε με όρους θνητότητας», αλλά με ψεύτικους και παραπλανητικούς όρους επίγειας αθανασίας. Αυτό είναι το βασικό θέμα που ανέδειξε, μεταξύ τών άλλων, ο κορωνοϊός!