Η Ευρώπη τών κορεσμένων

Ο κορεσμένος άνθρωπος τι να επιθυμήσει; Χωρίς ενεργό επιθυμία με τι να ενθουσιαστεί;

Είναι όλοι οι άνθρωποι κορεσμένοι; Υπάρχουν, δυστυχώς, και στις μέρες μας, στις χώρες τής Ευρώπης και στην Ελλάδα, άνθρωποι που δεν έχουν τα αναγκαία, που στερούνται τής απαραίτητης τροφής και κάποιοι και τής στέγης. Υπάρχουν, βέβαια, προγράμματα για την ακραία φτώχεια, που κάπως μετριάζουν το αίσθημα τής στέρησης, όμως δεν απαλλάσσουν από την φτώχεια και κάποιες φορές και από την πείνα. Πώς, λοιπόν, μιλάμε στις μέρες μας για κορεσμένους ανθρώπους;

Νέοι, μεσήλικες και γέροι είναι κορεσμένοι από εικόνες, πληροφορίες, ειδήσεις. Τίποτε το νέο δεν τους κάνει εντύπωση. Καμμιά εξαγγελία δεν τους φαίνεται πρωτότυπη. Και το ανησυχητικό είναι (για όσους κυρίως δεν πιέζονται από φτώχιες και προβλήματα), ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τι τους λείπει, ώστε να το επιθυμήσουν. Αν και κορεσμένοι, όμως, κάτι τους λείπει.

Το φαινόμενο απασχολεί πολιτικούς και δημοσιογράφους, που δεν αντιλαμβάνονται ίσως ότι είναι φαινόμενο με βαθιές πνευματικές ρίζες.

Ανησυχούν για την ανορεξία που διαπιστώνουν στο λαϊκό σώμα για τις Ευρωεκλογές. Γιατί ψηφίζουμε; Η απάντηση είναι: για την Ευρώπη. Για «ένα ιδανικό κόσμο, όπου θα ήταν όλα τακτοποιημένα... Στον κόσμο που οραματίστηκαν οι ιδρυτικοί πατέρες τής ευρωπαϊκής ιδέας και που τότε, πάνω από τα ερείπια τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, φάνταζε ουτοπία. Μακροϊστορικά το όραμα εκπληρώθηκε» (Π. Δημητρολόπουλος). Κανένας, όμως, δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό το όραμα. Δεν ενδιαφέρεται για τους θεσμούς και την λειτουργία τής Ενωμένης Ευρώπης. Για το άνοιγμα τών συνόρων, το γκρέμισμα τών τειχών, την εβδομηντάχρονη ειρήνη μεταξύ τών Ευρωπαϊκών λαών, τής οποίας την σημασία έδειξε τελευταία ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Μια σχετική δημοσιογραφική παρατήρηση λέει: Στην Βουλή συζητήθηκε σε υψηλό επίπεδο το θέμα τής ακρίβειας. «Παραδόξως, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ακόμη περισσότερο η Ευρωβουλή έμειναν κυριολεκτικά έξω από το πεδίο τής συζήτησης» (Ι.Κ.Πρετεντέρης).

Λένε οι ειδήμονες ότι η Ευρώπη χρειάζεται καλύτερη οργάνωση στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική και στην άμυνα. Ως ειδήμονες θα έχουν προφανώς δίκαιο. Από την μεριά μας, όμως, λέμε ότι η Ευρώπη δεν θα πρέπει να βυθιστή ακόμη βαθύτερα στο τέλμα τού κοινωνικού φιλελευθερισμού. Χρειάζονται όρια και θεμέλια ηθικά και πνευματικά. Χρειάζονται οι πολιτιστικές και πνευματικές παραδόσεις τών λαών. Η πολιτική δεν μπορεί να αγνοή αυτά τα θεμέλια, ούτε είναι ο ρόλος της να τα διαμορφώνη· διακονεί την επιβίωση και εξέλιξή τους.

Νέο νόημα;

Η πολιτική ξηρασία διψά για δροσερή βροχή έμπνευσης. Όμως τι ποιότητας έμπνευση διψά; Γράφηκε: «Είναι προφανές ότι η πολιτική σύγκρουση χρειάζεται και απαιτεί κάτι άλλο και περισσότερο, κάτι ποιοτικά άλλο... Χρειάζεται έμπνευση. Μια κινητήρια έμπνευση. Που θα ξεφύγει από τα στερεότυπα τής παραδοσιακής πράξης, θα μιλήσει με νέο πνεύμα και νέες λέξεις. Δεν χρειάζεται απλώς ένα νέο πολιτικό σχέδιο, χρειάζεται την επεξεργασία ενός νέου νοήματος»(Λ. Κουσούλης).

Όταν χάνουμε το νόημα τών πραγμάτων που έχουμε μπροστά μας, και κυρίως, όταν δεν συνδέεται, έστω και χαλαρά, με το νόημα τής ζωής μας, τότε ζητάμε κάτι νέο· νέο νόημα, νέες λέξεις, νέο πνεύμα.

Το θέμα είναι να βρούμε το εαυτό μας και τον Θεό μας, για να λάμπη μέσα μας το πάντα νέο, με θεολογική προοπτική, νόημα τού κόσμου.