Πολλοί γονείς βρίσκονται αντιμέτωποι με το ερώτημα: Αξίζει τον κόπο να μεγαλώσω τα παιδιά μου με χριστιανικές αρχές ή μήπως τα πρότυπα του χριστιανισμού δεν ανταποκρίνονται στη σύγχρονη εποχή; Σ' έναν κόσμο που επιζητεί την καλοπέραση και την ευμάρεια, τι αξία μπορεί να έχουν οι έννοιες της θυσίας και της αγιότητας;

Τα ερωτήματα αυτά εύκολα απαντώνται όταν σκεφτούμε ότι ο χριστιανισμός είναι αυτάρκης. Οι συνειδητοί χριστιανοί είναι αυτάρκεις γιατί ζουν στην αλήθεια. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι η Αυτοαλήθεια.

Ένας συνειδητός χριστιανός δεν μένει στην αναζήτηση της γνώσης του κόσμου αλλά επιζητεί το Δημιουργό του κόσμου. Και βέβαια αξίζει κάθε θυσία, κάθε κόπος, κάθε στιγμή υπομονής ή ίσως και ταπεινώσεως, αφού έχουμε την εγγύηση από τον ίδιο τον Κύριό μας ότι αυτός ο κόσμος θα παρέλθει και Εκείνος θα τ' αλλάξει όλα: «Ιδοὺ καινὰ ποιώ πάντα» (Αποκ. ια’ 5). Εκείνος μας διδάσκει να μην μένουμε σε ό,τι συμβαίνει, αφού το κακό με την πάροδο του χρόνου πυκνώνει και εντείνεται, αλλά να βλέπουμε πίσω από τα φαινόμενα, γιατί όλα όσα βλέπουμε θα αλλάξουν οντολογικά με την επανέλευση του Χριστού μας.

Η αληθινή και υπερφυής γνώση έρχεται με την εδραίωση της πίστης. Ο κόσμος του επιστητού εξαντλείται στα φαινόμενα ενώ ο κόσμος της πίστης υπερβαίνει τα στενά όρια της λογικής. Και όταν πιστέψουμε αληθινά, ζούμε αληθινά, ενεργούμε χάριτι Θεού ακόμα και το θαύμα, όποιες συνθήκες ζωής κι αν μας βρουν. «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ’ 13) και «η γαρ δύναμίς μου εν ασθενείᾳ τελειούται» (Β’ Κορινθ. ιβ’ 9).

Το δικό μας βίωμα είναι που θα διδάξει τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας που αποκτήσαμε με του Θεού τη θέληση και του οποίου είναι εικόνες, όπως κι εμείς.

Μια σύγχρονη μορφή της ορθοδοξίας σε όραμα είδε τον Χριστό να περιμαζεύει  τα έμβρυα από τις εκτρώσεις που γίνονται και με παράπονο να λέει ότι είναι κομμάτια του Εαυτού Του που οι γονείς απορρίπτουν δίχως ίχνος ντροπής και ευθύνης.  Όσοι σήκωσαν την όμορφη αυτή ευθύνη της τεκνοποιίας ας θέτουν στόχο την  εν Χριστώ καλλιτεκνία. Σε όλα τα βήματά τους από την βρεφική ηλικία ως την ενηλικίωσή τους ας τα μαθαίνουμε να μην ενθουσιάζονται υπερβολικά με τα υλικά αγαθά, αλλά ας τους θυμίζουμε πόσο μεγάλο θαύμα είναι το δώρο της ζωής που τους δόθηκε. Και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να ζουν ζωή σύμφωνη με Εκείνου τις εντολές, Εκείνου που τους χάρισε την εδώ ζωή και τους υπόσχεται την αιωνιότητα και την αέναη χαρά.

Από μωρά που βαπτίσθηκαν ενεργεί μέσα τους η χάρη του Θεού, γιατί ενεργεί εκεί όπου δεν προβάλλεται αντίσταση. Κοινωνούν στο Ποτήριο της Ζωής και τρέφονται με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού κι αυξάνονται βιολογικά και πνευματικά.

Με τη βοήθεια της προσευχής πετυχαίνουμε πολλά. Οι καρδιές των παιδιών ανοίγονται με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και δέχονται τις συμβουλές μας και συμμορφώνονται με αυτές. «Πάντα όσα εὰν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα' 22).Την εικόνα του γονιού την ώρα της προσευχής μπροστά στα εικονίσματα το παιδί δεν την ξεχνά. Την αφομοιώνει και την μιμείται. Ας θυμίζουμε στα παιδιά τον υψηλό σκοπό για τον οποίο ζουν, το μεγάλο προορισμό τους επάνω στη γη, προορισμό που κανένα άλλο ον δεν έχει στη δημιουργία. Να τους θυμίζουμε ότι η ζωή τους δεν περιορίζεται στις λίγες δεκάδες ετών που αυτή διαρκεί, αλλά εκτείνεται στην απέραντη αιωνιότητα.

Κι όταν αυτά περνούν από τις συπληγάδες της εφηβείας, ας προσέξουμε να ενημερώσουμε τα παιδιά για το ένστικτο της έλξης των δύο φύλων που είναι κατ’ εξοχήν ένστικτο ιερό και πρέπει γι’ αυτό οι νέοι και οι νέες να στέκονται μπροστά του με βαθύ σεβασμό, αφού είναι θεσόδοτο και έχει σκοπό τη δημιουργία νέων ανθρώπων. Με τη στάση μας ας παραδειγματίσουμε τα παιδιά ως προς το ότι το ένστικτο αυτό δεν είναι αυτόνομο, όπως εκείνο της πείνας, της δίψας, του ύπνου. Βρίσκεται κάτω από την επίδραση ψυχικών δυνάμεων που το κατευθύνουν, το περιορίζουν και το δαμάζουν. Βρίσκεται κάτω από τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, η οποία αποτελεί ισχυρό ανασταλτικό παράγοντα ώστε ο άνθρωπος να μην βγαίνει έξω από τα όρια που του έθεσε ο Θεός. Με πολλή σοβαρότητα ας τους υποδείξουμε ότι παρά τις αχαλίνωτες φωνές των σειρήνων γύρω τους, το ένστικτο αυτό αποβλέπει σε δημιουργικούς σκοπούς, οι οποίοι πραγματώνονται μέσα σε ιερό περιβάλλον, εκείνο της οικογένειας που συνίσταται με το Μυστήριο του Γάμου. Μόνο μέσα εκεί οι δύο σύζυγοι μπορούν να γεύονται την αδιάσπαστη ενότητα που συν Θεώ θα διαρκέσει όσο και η ζωή.

Ας μην αφήσουμε το έργο της γεννετήσιας αγωγής των παιδιών μας σε χέρια ανθρώπων που διαπνέονται από κοσμοθεωρίες και βιοθεωρίες ξένες προς το θέλημα του Θεού και μπορεί να εφαρμόσουν ακατάλληλες μεθόδους που θα προκαλούσαν τη νοσηρή περιέργεια των διδασκομένων. Αν τύχει κάτι τέτοιο ας αντιδράσουμε με κάθε νόμιμο μέσο που διαθέτουμε για να αποφύγουμε σοβαρούς κινδύνους. Εμείς να γίνουμε συνεργοί του Θεού και σύμβουλοι των παιδιών μας. Είναι ο μόνος τρόπος να οδηγηθούν με σωφροσύνη στο μυστήριο του γάμου αποφεύγοντας την ψυχική ταλαιπωρία που προκαλεί το αμάρτημα της πορνείας και το αίσθημα μίσους που προξενείται ανάμεσα στα πρόσωπα που το διέπραξαν.

Τίποτε να μην γίνεται μακριά από το βλέμμα του Χριστού. Πρότυπα των παιδιών μας να κάνουμε τους αγίους που τιμούμε καθημερινά και να τα παραδειγματίζουμε με τους άθλους τους. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί και στο κατηχητικό σχολείο, ειδικά σε μια εποχή που ο λόγος του Θεού φιμώνεται στα σχολεία με κρατικούς νόμους. Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν γίνονται από τους θεολόγους μας ή τους δασκάλους, μόνο το κατηχητικό σχολείο μπορεί να εγγυηθεί τη θεμελίωση της «καινής βιοτής» στις ψυχές των παιδιών και των εφήβων και να αποτελέσει κυματοθραύστη στην επέκταση της ανηθικότητας.  Στα χέρια της αγίας Εκκλησίας, το έργο της οποίας κρατούν οι ενάρετοι και μόνο ποιμένες με την εν Χριστώ ζωή τους, εναποτίθεται η σωτηρία των παιδιών μας και η δική μας. Το κατηχητικό σχολείο προσφέρει στα παιδιά μας τη δύναμη της χριστιανικής αλήθειας, αρκεί να διδάσκουν σ’ αυτό πρόσωπα που τη ζουν, ώστε να δημιουργήσουν στις ψυχές των κατηχουμένων βιώματα ανεξάλειπτα και ισχυρά. Εκεί μαθαίνουν ότι όλοι οι χριστιανοί αποτελούμε μια οικογένεια, μαθαίνουν πώς να προφυλαχθούν από πνευματικούς κινδύνους, ποιά είναι η δύναμη της προσευχής, ποιά είναι η δύναμη της αγάπης και ποιό είναι το χρέος μας απέναντί της, ποιά η ανάγκη και η δύναμη που απορρέει από τον εκκλησιασμό και τι μας προσφέρει η αληθινή ένωση με τον Κύριο.

Χριστιανική αγωγή στα παιδιά σημαίνει ότι κέντρο της ζωής τους θέτουμε το Θεό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Χριστιανική αγωγή σημαίνει αφήνω το παιδί μου στον ουράνιο Πατέρα μας ο οποίος θέλει και το παιδί μου ζει, θέλει και προνοεί για αυτό, θέλει και του εξασφαλίζει το προσωρινό και το αιώνιο μέλλον του. Αν κάτι τέτοιο δεν είναι ευστοχία, τότε ας ρίξουμε μια ματιά σε όσους υπάκουσαν τις φωνές της απιστίας και θα δούμε ναυάγια, ανθρώπους που έκαναν ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς στη ζωή τους, διαποτίστηκαν από την αμαρτία και αμετανόητοι βάδισαν προς τον όλεθρο.

Η σημερινή οικογένεια έχει υποστεί θανάσιμο τραυματισμό κυρίως από την αποστασία των ανθρώπων από το νόμο του Θεού και τα νομοθετήματα που υπογράφτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στον τόπο μας με αποτέλεσμα να διασπασθεί η ενότητά της. Τελικός δυστυχής αποδέκτης της παράνοιας που επικρατεί είναι το παιδί που γεννιέται (αν εν τέλει η μητέρα βρει το κουράγιο να αποφύγει την «εύκολη λύση» της έκτρωσης).

Όσοι μπορούμε ας μένουμε πιστοί στις χριστιανικές μας παραδόσεις για να βοηθήσουμε και τα παιδιά μας, να τα δούμε λουσμένα στο φώς του Χριστού. Ο κόπος πολύς αλλά και ο καρπός πλούσιος σε όσους γονείς και παιδαγωγούς κατανοήσουν ότι δίνοντας ορθόδοξη χριστιανική αγωγή στα παιδιά δεν ματαιοπονούν, αλλά αντίθετα στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά της ευτυχίας που βρίσκεται στην αιώνια επικοινωνία με τον Παντοδύναμο Δημιουργό τους.