290. Μέρα-νύχτα να ευλογούμε τον Θεό για τις δωρεές που μας κάνει.

291. Λίγα λόγια, πολλή αγάπη. Σε όλους. Ασχέτως ποιοι είναι.

292. Η Χαρά, η Γαλήνη, η Αγάπη, η Ευχή που δίνουμε σε όλους, όταν δεν γίνονται δεκτές, γυρίζουνε σε μας και στον Κύριο. Με άλλα λόγια, όπως αναπνέουμε, όπως χτυπά η καρδιά μας, χωρίς την δική μας θέληση και χωρίς να μπορούμε να τα σταματήσουμε, έτσι, ποταμοί Αγάπης, με Πηγή Εκείνον, να βγαίνουν από μας μέρα-νύχτα παντού και πάντα… Άσχετα που πάνε. Αυτό, είναι δική του έγνοια.

293. Τόσα χρόνια που με αξίωσε ο Κύριος να κρατώ το Τριήμερο (σημ. της Καθαράς Δευτέρας) χωρίς ν’ ανοίγω το στόμα μου σε τροφή και νερό, το μπόρεσα επειδή συγχρόνως τηρώ και την σιωπή.

294. Όπως δεν μπορώ να προσευχηθώ με φωνή, έτσι δεν μπορώ και τον μονόλογο, αλλά μόνο τον διάλογο,

295. Με το «Χριστός Ανέστη» μαζί του αφήνουμε την ματαιότητα και περνάμε, χάρη στην Αγάπη του, στην Αιωνιότητα!

296. Υπάρχει κάτι που το λένε «Πνευματική Υπερηφάνεια». Αλλά, όπου υπάρχει υπερηφάνεια, δεν υπάρχει ούτε και Πνεύμα, άρα μένει μόνο ένα μηδενικό – η Υπερηφάνεια.

297 (σε Δόκιμο) Πρόσεχε δύο πράγματα. Αγάπη, χωρίς διάκριση, χωρίς κατάκριση… και Ταπείνωση, σαν να είσαι δούλος όλων.

298. Μην περιμένεις ποτέ να σε καταλάβει κανένας. Μόνον ο Θεός.

199. Συγχώρεσέ τους όλους και βλέπε μόνο το Φως του Χριστού που μια μέρα, με την Ευχή της Παναγίας και όλων των Αγίων, θα τον αντικρύσουμε και μεις.

300. Μας λένε αυτά που εμπνέουμε.

301. Το υπούργημα της διακονίας πρέπει να είναι μόνιμο. Πρέπει διαρκώς να «ξεχνάμε» τον εαυτό μας. Δεν είναι πράξη στιγμιαία, είναι ζωή. Είναι το σημάδι της παρουσίας του Χριστού.

102. Ο άνθρωπος ζει μονάχα όταν αγαπά. Αλλιώς, είναι ένα πλάσμα άψυχο, με οργανικές μόνο δυνάμεις.

303. Η αγάπη που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους, είναι το μεγαλύτερο Θεϊκό Δώρο.

304. Η ζωή η κατά Θεόν είναι με το «Συ δε ακολούθει Μοι». Μαζί, μόνιμα νοιώθεις μια Χαρά, μια Χάρη, μια Σιγουράδα Αγάπης κι ένα επίσης μόνιμο «Ευχαριστώ» για ΟΛΑ, μέρα-νύχτα.