Θρήνος για τα παθήματά του και δέηση για την απαλλαγή του από τον ένσαρκο βίο

Κείμενο

Μετάφραση

Θρήνος δια τών αυτού μόγων, και προς Χριστόν δέησις περί λύσεως τού αυτού βίου.

Γαία φίλη, και Πόντε, πάτρης πέδον αλλοδαπής τε,

Και νεότης, πολιή τε βίου δύσι, και πτερόεντες

Μύθοι, μόχθε περισσέ, και ους τέκε Πνεύμα φαεινόν,

Και πτόλιες, σκόπελοί τε, εμόν σκέπας, ων δια πάντων

Ήλυθον, ισχανόων Χριστού θεότητι πελάσσαι,

Πώς μούνος τρηχείαν έβην οδόν ένθα και ένθα,

Στρωφών αργαλέοιο βίου τύπον, ουδ' εδυνάσθην

Ουδ' όσον εν ποτ' ελαφρόν επί χθονός ίχνος ερείσαι,

Αλλ' αιεί με μόγοισι μόγοι πέμπουσι κακοίσιν;

Ω σοφίη, συ δίδαξον όθεν τόσον άχθος έμοιγε,

Πώς μόγος ευσεβέεσσι, και ου μόγος ολλυμένοισιν;

Η ρα τις αμπλακίης ποινή τάδε, η ρα βίοιο

Άνθρακες, ως χρυσοίο καθαιρομένου χοάνοισιν;

Η ρα μ' ο λυσσώδης και βάσκανος, οίά τιν' Ίώβ,

Ες δήριν καλέει; Συ δ' αλείφατι σον με παλαιστήν

Τρίψας, ευ τε πάροιθε μέγαν γυμνοίς προς αγώνα,

Ως κεν αεθλεύσαντι γέρας και κύδος απάσσης;

Ταύτα μεν αυτός, άναξ, οίδας, Λόγε. Και γαρα άπαντα

Κόσμον άγεις, μεγάλοισι λόγιος κρυπτοίσιν ελίσσων.

Ων ολίγη τις πάμπαν ες ημέας έρχεται αυγή,

Πηλόν ετ' ειλυμένους, και όμματα νωθρά φέροντας,

Αυτάρ εγώ κέκμηκα βίω, τυτθόν δ' επί γαίης

Άσθμα φέρω, πολλήσιν ελαυνόμενος κακότησι,

Δυσμενέων, φιλίων τε, το και περιώσιν άλγος.

Τούνεκεν αιάζω, πίπτω δ' υπό γούνασι σείο.

Δος λύσιν βιότοιο νεκρό σέο. Δος καμάτοιο

Άμπνευσιν, ζωής δε μ' ελαφροτέρης επίβησον,

Ης χάριν ασχαλόω, και κήδεια μυρί' ανέτλην.

Αγγελικοίς δε χοροίσι φέρων πελάσειας οδίτην

Ουρανίου πυλεώνος, όθι κλέος αστράπτοντος

Τρισσοίς εν φαέεσσιν ενός μεγάλοιο Θεοίο.

Ο Ικέτης τού Θεού θρηνεί για τα παθήματα και παρακαλεί τον Κύριο να τον απαλλάξει από τα δεσμά τής σάρκας.

Γη αγαπημένη και Πόντε,

χώμα τής Πατρίδας και τής ξένης,

και νιάτα και χιονισμένο βασίλεμα τής ζωής

και λόγοι φτερωτοί

(περίσσιε μόχθε)

που σάς γέννησε το φωτεινό Πνεύμα,

και πόλεις και βράχια, που με σκεπάζατε,

κι ανάμεσα απ' τα οποία έζησα,

επιθυμώντας

να πλησιάσω τη θεότητα τού Χριστού.

Πώς μόνος βάδισα το δρόμο

που 'ναι από δω κι από κει τραχύς,

γυρίζοντας πάντα το πρότυπο τής ταλαιπωρημένης μου ζωής

και δεν μπόρεσα

ούτε ένα μόνο ελαφρό βήμα

να κάνω στη γη,

αλλά πάντα τα βάσανα

με στέλνουν σε μεγαλύτερα βάσανα;

Ως σοφία, συ δίδαξέ με

από πού ήρθε τόσο βάρος σε 'μένα.

Πώς τα βάσανα έρχονται στους ευσεβείς,

και τους κακούς δεν τους βρίσκουν βάσανα;

Άραγε είναι τούτο τιμωρία για κάποια αμαρτία;

Άραγε είναι οι άνθρακες τού βίου,

που καθαρίζουν την ψυχή

όπως ο χρυσός καθαρίζεται στο χωνευτήρι;

Άραγε ο λυσσασμένος και φθονερός διάβολος

σαν άλλο Ιώβ

με καλεί σε πόλεμο;

Συ δε, εμένα, τον παλαιστή σου

αφού μ' αλείψεις με λάδι, για να με κάνεις πρώτα δυνατό,

με γυμνώνεις, ετοιμάζοντάς με για τον αγώνα,

ώστε αφού αθλήσω

να μού δώσεις βραβείο και δόξα;

Αυτά συ τα ξέρεις, Λόγε, βασιλιά.

Γιατί κι ολόκληρο

τον κόσμο τον οδηγείς

στρέφοντάς τον με τους μεγάλους κρυφούς νόμους σου,

απ' τους οποίους πάρα πολύ μικρή ανταύγεια

έρχεται σε μας,

που είμαστε ακόμα τυλιγμένοι στον πηλό

κι έχουμε μάτια νωθρά.

Όμως εγώ κουράστηκα στη ζωή,

και πάνω στη γη για λίγο

την αναπνοή μου ακόμα φέρω

κυνηγημένος από πολλά βάσανα

εχθρών και φίλων,

που προκαλούν και τον περισσότερο πόνο.

Γι' αυτό και θρηνώ

και πέφτω κάτω απ' τα γόνατά σου.

Δώσε τέρμα στη ζωή τού νεκρού σου,

δώσε ν' αναπνεύσω απ' τον κόπο,

ανέβασέ με δε

σ' ελαφρότερη ζωή,

για χάρη τής οποίας αδημονώ,

και υποφέρω μύριες θλίψεις.

Οδηγώντας με δε με αγγελική συνοδεία,

ας φέρεις εμένα τον οδοιπόρο

κοντά στον ουράνιο πυλώνα,

όπου κυριαρχεί η δόξα

τού ενός, που σε τρία φώτα αστράφτει

μεγάλου Θεού.