Πολλή ωφέλεια έχομε απ’ τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένομε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζομε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του.

Οι ασθένειες μάς βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένομε αγόγγυστα, παρακαλώντας τον Θεό να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του.

Όταν αρρωστήσομε, το θέμα δεν είναι να μην πάρομε φάρμακα ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο.

Όταν είμαστε άρρωστοι ξέρετε τι πρέπει να κάνομε; Να παρακαλάμε τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Κι ο Θεός επειδή θα τον παρακαλάμε πονεμένοι και ταπεινωμένοι, θα μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και θα μας κάνει καλά και στο σώμα.

Αλλά προσέξτε! Να μην προσεύχεστε με υστεροβουλία, να μη λέτε, «Θεέ μου, συγχώρησε τις αμαρτίες μου», και το μυαλό σας να είναι προσκολλημένο στη σωματική σας ασθένεια. Μια τέτοια προσευχή δεν θα έχει αποτέλεσμα.

Όταν προσεύχεστε, να ξεχνάτε τη σωματική σας αρρώστια, να την αποδέχεσθε σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σας. Για τα παρά πέρα μην ανησυχείτε· αφήστε τα στον Θεό και ο Θεός ξέρει την δουλειά Του.

Πρέπει να ξέρομε και το άλλο μυστικό· ν’ αγωνιστούμε ν’ αποχτήσομε την χάρι του Θεού. Αυτό είναι το μυστικό. Τα άλλα θα μας τα διδάξει η χάρις, δηλαδή το πώς θα αφεθούμε στον Χριστό.

Εμείς, δηλαδή, περιφρονούμε την ασθένεια, δεν τη σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό απαλά, ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς κι ο Θεός κάνει το θαύμα Του προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Αλλά πρέπει να θέλομε να περιφρονήσομε την ασθένεια. Αν δεν θέλομε, είναι δύσκολο, δεν μπορούμε να πούμε, «την περιφρονώ».

Κι έτσι, ενώ νομίζομε ότι την περιφρονούμε κι ότι δεν της δίνομε σημασία, εμείς της δίνομε, την έχομε στο μυαλό μας συνέχεια και δεν μπορούμε να έχομε μέσα μας μια ήρεμη κατάσταση.

Και αυτό θα σας το αποδείξω. Λέμε: «Πιστεύω ότι θα με θεραπεύσει ο Θεός. Δεν παίρνω φάρμακα. Έτσι θα το κάνω, θα μείνω όλη νύκτα άγρυπνος και θα Τον παρακαλέσω γι’ αυτό το θέμα. Θα μ’ ακούσει ο Θεός».

Προσευχόμαστε όλη τη νύκτα, παρακαλούμε, δεόμαστε, ζητάμε, φωνάζομε, εκβιάζομε τον Θεό κι όλους τους αγίους να μας κάνουνε καλά. Εκβιάζομε μέρα και νύκτα. Τρέχομε από ’δω κι από ’κει.

Ε, δεν δείχνομε με όλα αυτά ότι δεν την έχομε περιφρονήσει την αρρώστια;

Όσο επιμένομε και εκβιάζομε τους αγίους και τον Θεό να γίνομε καλά, τόσο ζούμε την αρρώστιά μας. Όσο ενδιαφερόμαστε να τη διώξομε, τόσο τη ζούμε. Γι’ αυτό δεν γίνεται τίποτα κι εμείς έχομε την εντύπωση ότι θα γίνει οπωσδήποτε ένα θαύμα. Κι όμως στην πραγματικότητα δεν το πιστεύομε κι έτσι δεν γινόμαστε καλά.

Προσευχές κάνομε, δεν παίρνομε φάρμακα· όμως δεν ηρεμούμε και το θαύμα δεν γίνεται. Μα θα πεις: «Δεν πήρα το φάρμακο, πώς δεν πιστεύω»; Κι όμως στο βάθος υπάρχει μέσα μας αμφιβολία και φόβος και σκεπτόμαστε: «Άραγε θα γίνει αυτό»;

Εδώ ισχύει το Γραφικό: «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά καν τω όρει τούτω είπητε άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται».

Όταν η πίστη είναι πραγματική, είτε παίρνεις φάρμακο είτε δεν παίρνεις θα ενεργήσει. Και με τους γιατρούς και τα φάρμακα ο Θεός ενεργεί.

Λέγει η «Σοφία Σειράχ»: «Τίμα ιατρόν προς τα χρείας αυτού τιμαίς αυτού. Και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος. Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί αυτοίς. Και ιατρώ δος τόπον, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος. Και μη αποστήτω σου. Και γαρ αυτού χρεία».

Είναι, όμως, εγωισμός, πονηρή ενέργεια, να νομίζετε ότι ο Θεός θα κάνει, κατ’ εξαίρεσιν από τους πολλούς, θαυματουργική επέμβαση σε σάς και να αρνείσθε την ιατρική βοήθεια. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσείς δεν πρέπει να το προσδοκάτε για τον εαυτόν σας.

Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. Όταν αρρωσταίνουμε, για να μην κάνομε λάθη, πρέπει να ακολουθούμε και τις οδηγίες της ιατρικής και της λογικής. Πάνω απ’ όλα, όμως, ν’ ακολουθούμε το θέλημα του Θεού και να έχομε εμπιστοσύνη στην αγάπη Του.

Όλο το μυστικό είναι η πίστη· αδιάκριτη, απαλή, απλή και αφελής. «Εν απλότητι και αφελότητι καρδίας». Δεν είναι θέμα επιβολής. Την «επιβολή» μπορεί να την έχει ένας φακίρης -αυτή η λέξη δεν ακούγεται καλά.

Να έχομε πίστη ότι ο Θεός μας υπεραγαπά κι ότι θέλομε να γίνομε δικοί Του. Γι’ αυτό επιτρέπει τις ασθένειες, μέχρι να παραδοθούμε μ’ εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν.