Οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος, εν τω οποίω ενοικεί ο θάνατος, και απορρίπτουν το Φως, Όπερ είναι ζωή, και πρόσκαιρος και αιώνιος.

Εάν ο πνευματικός έχη καρδίαν αγαπώσαν τον λαόν του Θεού, η ψυχή αυτού πληρούται βαθείας ευσπλαγχνίας, όταν ούτος δεν δύναται να μεταδώση εις αυτούς το φως της ζωής.

Πολλάκις επανήλθον εις το θέμα του παραδόξου χαρακτήρος της πνευματικής διακονίας. Και είναι φυσικόν, διότι εν τη πράξει της ζωής τούτο συνοδεύει τον πνευματικόν πάσας τας ημέρας της αποστολής αυτού.

«Ο μεν θάνατος εν ημίν ενεργείται, η δε ζωή εν υμίν», έγραφεν ο Απόστολος Παύλος προς τους Κορινθίους (Β’ Κορ. 4,12). Πλείον τούτου. Δια τον λόγον ότι οι πνευματικοί φέρουν το φως της ζωής, πολλοί άνθρωποι μισούν τους λειτουργούς του Χριστού, καθώς και πρότερον εμίσησαν και Αυτόν τον Κύριον:

«Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι Εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν … μνημονεύετε του λόγου ού Εγώ είπον υμίν· ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού. Ει Εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν· ει τον λόγον Μου ετήρησαν, και τον  υμέτερον τηρήσουσιν» (Ιωάν. 15,18-20).