221. Είναι περίεργο, αλλά δεν αποκτήσαμε τη συνήθεια να είμαστε προσεκτικοί σε ό,τι συμβαίνει γύρω και μέσα μας. Το ξεχνάμε. Οι εντυπώσεις της εξωτερικής ζωής, της υλικής, μας επιβάλλονται με τόση δύναμη, ώστε ξεχνούμε την πνευματική ζωή.

222. Οφείλουμε να διατηρήσουμε συγχρόνως μία πολύ δυνατή ορμή προς τον Θεό και τη συνείδηση της ανεπάρκειας και της φτώχειας μας. Αν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, η προσευχή παύει να είναι αυτό που πρέπει να είναι: έκρηξη ηφαιστείου!

223. Σε μια κοινωνία που ο καθένας φαντάζεται ότι είναι πρώτος, δεν υπάρχει πρόοδος για κανένα. Αντίθετα, για όποιον πιστεύει ότι είναι πάντοτε ο τελευταίος, η συνάντηση με τον άλλο γίνεται πάντοτε ευκαιρία για ωφέλεια και πνευματική πρόοδο. Αξίζει συνεπώς να είναι κανείς τελευταίος. Αν είμαι ο πρώτος, αυτό είναι καταχθόνια πλήξη. Αν είμαι ο τελευταίος, είναι συνεχής χαρά, γιατί πάντοτε μαθαίνω κάτι χρήσιμο. Αν έχουμε τη στάση αυτή μαζί με προσευχή, κάθε συνάντηση μας αποβαίνει «προφητικό γεγονός».

224. Να ταπεινωνόμαστε συνεχώς: Ιδού το έργο μας! Ο Κύριος είπε: «Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 14,11). Αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να υψώνει.