Η εποχή μας, εποχή πληροφορίας και πληροφόρησης, καθημερινά μας φέρνει γεγονότα τα οποία μας δημιουργούν κατάπληξη και συγκίνηση. Βλέπουμε και παρακολουθούμε τραγικά γεγονότα, καταθλιπτικές καταστάσεις, απάνθρωπες ενέργειες και φθάνουμε στο σημείο να λέμε: που καταντά ο άνθρωπος, το ωραιότερο δημιούργημα του Θεού!

    Τον καιρό αυτό διαβάσαμε στην εφημερίδα μια συγκλονιστική είδηση που μας δημιούργησε μεγάλη στενοχώρια, και από την αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου, αλλά και από τον τρόπο της αυτοκτονίας.

    “Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις λεπτομέρειες που συνθέτουν το τραγικό τέλος της ζωής ενός 18χρονου μαθητή από τους Αμπελοκήπους, ο οποίος πήρε οδηγίες για να αυτοκτονήσει μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας στο Ίντερνετ. Όταν ο άνθρωπος που του έδωσε τις οδηγίες για τη δραστικότητα του φυτοφαρμάκου που χρησιμοποίησε πληροφορήθηκε τη δραματική κατάληξη από τους Αστυνομικούς της Ασφάλειας Αττικής, κατέρρευσε ψυχολογικά και είπε ότι έδωσε τις οδηγίες “για πλάκα”” (Ελεύθερος Τύπος της 21-1-2005).

    Το γεγονός αυτό δείχνει την επιπολαιότητα των ανθρώπων ή την απανθρωπιά τους όταν χάριν αστειότητας ή ακόμη χάριν εγκληματικής ενεργείας δίδουν συμβουλές που οδηγούν τον άνθρωπο και μάλιστα έναν νέο άνθρωπο στον όλεθρο, την καταστροφή, τον σωματικό και αιώνιο θάνατο. Και αυτό γιατί η αυτοκτονία είναι ό,τι τραγικό μπορεί να συμβή στην ζωή ενός ανθρώπου.

    Όμως, διαβάζοντας αυτό το περιστατικό, σκέφθηκα ότι δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την επιπολαιότητα και την ανωριμότητα να δίδουν θεολογικές συμβουλές “για πλάκα” και γίνονται έτσι πρόξενοι πνευματικού θανάτου στους ανθρώπους και σε διαφόρους νέους. Στην κατηγορία αυτή δεν εντάσσω μόνον εκείνους τους αυτοχαρακτηριζόμενους “πνευματικούς” ανθρώπους, που γράφουν, διδάσκουν και συμβουλεύουν ολέθρια τους νέους σε διάφορα θέματα, αλλά εννοώ εκείνους τους “θεολόγους”, που προέρχονται από τον χώρο της Εκκλησίας και όμως κάνουν μια θεολογία “για πλάκα”.

    Η θεολογία της Εκκλησίας είναι λόγος ζωής, αποκαλυπτικός και θεραπευτικός και γι’ αυτό σωτήριος. Δεν είναι λόγος για να δικαιολογή ή να καλύπτη τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου. Ο θεολογικός λόγος ομιλεί για τα πάθη και την θεραπεία τους και στην ουσία υποδεικνύει τον δρόμο για την ένωση με τον Θεό. Αυτό το βλέπουμε σ' όλους τους μεγάλους Πατέρας της Εκκλησίας, αλλά και στους λεγόμενους φιλοκαλικούς Πατέρας, αν και όλοι οι Πατέρες της Εκλησίας είναι στην ουσία φιλοκαλικοί.

    Όταν, λοιπόν, υπάρχουν “θεολόγοι” στην εποχή μας που μιλούν και γράφουν στοχαστικά, φανταστικά, ψυχολογικά, και στην ουσία εκφράζουν μια θεολογία των παθών, τότε μια τέτοια θεολογία είναι θεολογία “για πλάκα” που οδηγεί τους ανθρώπους σε πνευματική αυτοκτονία. Και το χειρότερο είναι ότι και όταν τους πης κάτι για το επικίνδυνο έργο τους, δεν αισθάνονται ίχνος μετάνοιας, ούτε καταρρέουν, όπως κατέρρευσε ψυχολογικά ο άνθρωπος που έδωσε τις πληροφορίες που είδαμε πιο πάνω, αλλά εξακολουθούν να χαίρωνται και να τεκμηριώνουν “θεολογικά” την θεολογία της “πλάκας”, που οδηγεί στην πνευματική αυτοκτονία. Και μια τέτοια υπαρξιακή αυτοκτονία είναι ένα αιώνιο έγκλημα.