Πολλοί από τους σημερινούς Αιρετικούς αλλά και από τους παλαιούς και πασίγνωστους Αιρεσιάρχες προσχώρησαν σε Αίρεση ή ίδρυσαν δικούς τους συλλόγους «Εκκλησίες», εξαιτίας του πληγωμένου εγωισμού τους που έτρεφαν θεωρώντας τον εαυτό τους ως διδάσκαλο και σκεύος εκλογής μέσα στην Εκκλησία. Η δήθεν αδικία που υπέστησαν από τα άλλα μέλη της Εκκλησίας, η μη αναγνώριση της προσφοράς τους, τους έκανε αποστάτες από αντίδραση και χωρίς να το καταλάβουν και είχε ως αποτέλεσμα την άρνηση της Αλήθειας του Ευαγγελίου και την αναγωγή των προσωπικών τους ερμηνειών σε δόγματα της Πίστεως!

Η Εκκλησιαστική Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα τα οποία μας δείχνουν καθαρά ότι πολλοί έφυγαν από την Εκκλησία επειδή δεν ικανοποιήθηκαν οι προσωπικές τους επιδιώξεις και δεν εύρισκε ικανοποίηση ο εγωϊσμός τους. Γι' αυτό το λόγο ασπάσθηκαν εύκολα μια Αιρετική διδασκαλία ως ορθή μόνο και μόνο από αντίδραση προς την Εκκλησία.

Ας δούμε ορισμένες μαρτυρίες.

Ο Μαρκίων είχε και προσωπικούς λόγους για να καταλήξει στην Αίρεση και στην ανταρσία κατά της Χριστιανικής διδασκαλίας. Γιος επισκόπου από τη Σινώπη του Πόντου αποπλάνησε ένα κορίτσι και έτσι εκδιώχθηκε από τον Πόντο. Ο ίδιος ο πατέρας του που ήταν επίσκοπος πρωτοστάτησε στο διωγμό του. Ο Μαρκίων κατέφυγε στη Ρώμη όπου εκεί ζήτησε μετάνοια από την Εκκλησιαστική αρχή. Δεν έγινε δεκτός και αυτό είχε ως αποτέλεσμα - αντίδραση την έπαρσή του κατά της πίστεως σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Επιφάνιος Κύπρου.

«Μαρκίων από Πόντου ορμώμενος επισκόπου μενν ην υιός· φθείρας δε παρθένον απέδρα, δια το εξεώσθαι υπό του ιδίου πατρός από της Εκκλησίας. Ανελθών τε εις Ρώμην, και αιτήσας μετάνοιαν τους κατ' εκείνου καιρού, και μη τυχών, επαρθείς κατά της πίστεως, εδογμάτισε τρεις αρχάς εισηγησάμενος, αγαθόν τε και δίκαιον και φαύλον· είναί τε Καινήν Διαθήκην αλλοτρίαν της Παλαιάς και του εν αυτή λαλήσαντος. Ανάστασιν σαρκός αθέτει. Βάπτισμα δίδωσιν ου μόνον εν, αλλά και τρία μετά το παραπεσείν». (Επιφανίου, Κατά Αιρέσεων. PG 41,580CD)

Κατά τον Ευσέβιο η Πρίσκιλλα του Μοντάνου διέδιδε της Αιρετικές διδασκαλίες της για να χρηματίζεται παίρνοντας χρυσάφι και ακριβά φορέματα.

«Όταν ίδω την προφήτιν ειληφυίαν και χρυσόν και άργυρον και πολυτελείς αισθήτας, πώς αυτήν μη παραιτήσομαι;» (Ευσεβίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, PG 20, 477A).

Ο Άρειος είχε τη φήμη του ερμηνευτή των Γραφών στην Αλεξάνδρεια. Ο Άρειος δεν μπόρεσε να πάρει το θρόνο της Αλεξάνδρειας και μη μπορώντας να υποφέρει αυτή την προσβολή αποφάσισε να διεξάγει πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας και του Αλεξάνδρου. Όλα αυτά μας τα παραθέτει ο Εκκλησιαστικός συγγραφέας Θεοδωρητος επίσκοπος Κύρου.

«Κατά τούτον τον χρόνον Άρειος, τω μεν καταλόγω των πρεσβυτέρων εντεταγμένος, την δε των θείων Γραφών πεπιστευμένος εξήγησιν, ιδών τον Αλέξανδρον της αρχιερωσύνης εγχειρισθέντα τους οίακας, ουκ ήνεγκε του φθόνου την προσβολήν· αλλά υπό τούτου νυττόμενος, αφορμάς έριδος επεζήτει και μάχης». (Θεοδωρήτου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, PG 82,885AB).

Η προτεσταντική τάση να ιδρύεται μια «Εκκλησία» ένας σύλλογος κατά κάποιο τρόπο από κάποιον πεισμωμένο αλλά επιφανή οπαδό έχει προηγούμενο στην Εκκλησιαστική Ιστορία. Κατά τον ίδιο Εκκλησιαστικό συγγραφέα τον Θεοδώρητο και ο ακραίος Αρειανός Ευνόμιος έγινε αρχηγός της Αιρέσεως κινούμενος από άκρα φιλοδοξία. Έφτιαξε κι αυτός δικό του σύλλογο!

«Εντεύθεν αιρέσεως αρχηγός γενόμενος ο Ευνόμιος, ταις της ασεβείας προσθήκαις την Αρείου βλασφημίαν επηύξησεν. Ότι δε φιλοτιμίας πάθει δουλεύων ίδιον συνεστήσατο σύλλογον, αυτά πεπραγμένα βόα». (Θεοδωρήτου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, PG 82,1076C).

Άνθρωποι οι οποίοι ήταν δυσαρεστημένοι απέναντι στην Εκκλησία εξαιτίας δικών τους ατοπημάτων αντί να έλθουν εις εαυτόν βρήκαν την ευκαιρία και συντάχθηκαν εύκολα με τις αιρετικές απόψεις του Αρείου όταν ο τελευταίος προκάλεσε την έριδα στην Πόλη τους. Στην ίδια περίπτωση ανήκει και ο Μελίτιος που είχε καθαιρεθεί από τον Επίσκοπο Αλεξανδρείας για αποστασία στους διωγμούς του Διοκλητιανού. Δεν άντεξε λοιπόν και έκανε σχίσμα. Αργότερα με την εμφάνιση του Αρείου μπήκε και ο Μελίτιος στις τάξεις των Αιρετικών αυτών που αρχικά πολεμούσαν τον Αλέξανδρο Αλεξανδρείας.

"Ούτος καθαιρεθείς, πολλούς τε εσχηκώς τους επομένους αυτώ, αιρεσιάρχης κατέστη των άχρι νυν εξ' αυτού κατά την Αίγυπτον Μελιτιανών καλουμένων. Απολογίαν τε ουδέ μίαν εύλογον έχων του κεχωρίσθαι της Εκκλησίας, ηδικήσθαι μεν έλεγεν εαυτόν απλώς". (Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία, PG67,53A-C).

Ας προτρέψουμε όλους τους πλανεμένους αδελφούς μας που ακολουθούν ανθρώπους, να κάνουν έναν αυτοέλεγχο και να αναρωτηθούν μήπως ο «Ποιμένας» ή και η ίδια η «εκκλησία» που ανήκουν τώρα έφυγαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία ύστερα από προσωπικούς λόγους και ιδιοτέλειες.

Αρθρογράφος: Ερευνητής