Εσφαλμένη χρήση της Γραμματικής

Βιλλιώτης Ι. Γεώργιος

Καθηγητής Θεολογίας - Φιλολογίας

Οι "Μάρτυρες" καθώς και πολλοί άλλοι αιρετικοί, απολυτοποιούν τη γλώσσα της Αγίας Γραφής, και εξαρτούν την αλήθεια από τον λόγο. Ταυτίζουν τον λόγο του Θεού με τη γλώσσα. Ο λόγος είναι γι' αυτούς το παν!

Απόρροια της θέσως αυτής, είναι η σχολαστική ερμηνεία των ιερών κειμένων, η τοποθέτησή τους στο κρισάρι της αυστηρής γραμματικής και συντακτικής ανάλυσης. Οι εν λόγω αιρετικοί, ως άλλοι Φαρισαίοι, εμμένουν στον τύπο, στο γράμμα, και αδιαφορούν για το πνεύμα της Αγίας Γραφής. Όμως "το γράμμα αποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεί" (Β΄ Κορινθ. 3/γ: 6). Οι διάκονοι του γράμματος ακρωτηριάζουν τα γραφικά χωρία και τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σ' έναν ερμηνευτικό λαβύρινθο, αφού "λόγω παλαίει πας λόγος". Χιλιάδες ερμηνεύματα, χιλιάδες αιρέσεις. Ποιος άραγε λέει την αλήθεια; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι είναι ο αυθεντικός;

Την απάντηση μπορεί εύκολα να τη βρει κανείς στα δικά τους κείμενα, που φάσκουν και αντιφάσκουν. Πότε λόγου χάριν ερμηνεύουν ορθά την Καινή Διαθήκη οι "Μάρτυρες"; Όταν υποστηρίζουν ότι ο Χριστός "δεν συγχωρεί αμαρτίες", ή όταν αλλάζουν γνώμη, και διατείνονται ότι "συγχωρεί"; Όταν λένε ότι "οι κάτοικοι των Σοδόμων θα αναστηθούν", ή όταν αλλάζουν γνώμη και λένε ότι "δεν θα αναστηθούν"; Πώς γίνεται να κάνουν σωστή ερμηνεία, και να αλλάζουν τις απόψεις τους διαμετρικά αντίθετα, ακόμα και και με εναλασσόμενη συχνότητα;

Με τέτοιες αντιφάσεις είναι διάσπαρτα τα κείμενα των αιρετικών, διότι μελετούν την Αγία Γραφή με λανθασμένες προϋποθέσεις.

Η αλήθεια δεν εξαντλείται στη διατύπωσή της. Οι λέξεις των Ευαγγελίων είναι μεν δηλωτικές της αλήθειας, ωστόσο δεν την περιέχουν. Η γλώσσα είναι σχετικός παράγοντας, έργο των ανθρώπων. Αυτό που προέχει είναι η ΕΜΠΕΙΡΙΑ της αλήθειας. Η μετοχή, το βίωμα, προηγείται, και έπεται η γλωσσική διατύπωση. Η αλήθεια και η  γλώσσα, είναι δύο διαφορετικά μεγέθη, ανήκουν σε διαφορετικό γένος. Η μεν πρώτη είναι άκτιστη, η δε δεύτερη κτιστή, επινόημα ανθρώπινο. Μεταξύ κτιστού και ακτίστου υπάρχει οντολογική άβυσσος.

Εν τούτοις, για ποικίλους λόγους καθίσταται ανάγκη η εμπειρία της αλήθειας να εκφραστεί. Ο έχων την εμπειρία χρησιμοποιεί αναγκαστικά κάποιο ανθρώπινο μέσο επικοινωνίας: τη μουσική, τη ζωγραφική και κυρίως τη  γλώσσα.

Προϋπόθεση sine qua mon είναι η γλωσσική διατύπωση του νοήματος της Αγίας Γραφής, να συνάδει απόλυτα με το φρόνημα της Εκκλησίας, η οποία συνέγραψε την Αγία Γραφή.

Το Ευαγγέλιο, και εν γένει η μία από τις εκφράσεις του, που είναι η Αγία Γραφή, είναι προσκλητήρια γάμου και όχι ο γάμος. Καταγράφουν όσα έκανε ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου, δεν σώζουν όμως καθεαυτά. Οι αιρετικοί κρατούν στα χέρια τους τα προσκλητήρια, αλλά δεν πάνε στο Γάμο, διότι δεν ξέρουν να τα διαβάσουν.

Ο συντακτικός προσδιορισμός ενός όρου, εξαρτάται από το ευρύτερο περιεχόμενο του κειμενικού περιβάλλοντος. Δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε τη λέξη, αν δεν γνωρίζουμε το ακριβές νόημα. Πρώτα κατανοούμε το νόημα, και μετά προσδιορίζουμε συντακτικά τις λέξεις. Δεν προσδιορίζουμε πρώτα συντακτικά τις λέξεις αυθαίρετα, ώστε να δώσουμε μετά το νόημα που μας συμφέρει, όπως κάνουν οι εν λόγω αιρετικοί.

Για παράδειγμα, (επανερχόμενοι στο χωρίο Κολοσ. 1/α: 15, που είναι η αφορμή του άρθρου αυτού), οι αιρετικοί εκεί κάνουν το εξής: Επειδή η φράση: "πρωτότοκος πάσης κτίσεως" μοιάζει με γενική διαιρετική, και θα μπορούσε να εκληφθεί και ως Γενική Διαιρετική, αν την αποκόψουμε από το συμφραζόμενο, επιλέγουν αυθαίρετα να την παρουσιάσουν ως Γενική Διαιρετική. ΞΕΧΝΟΥΝ το συμφραζόμενο, το οποίο ξεκαθαρίζει ότι ο "πρωτότοκος" αυτός ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται στην κτίση, και κατόπιν λένε ότι ως Γενική Διαιρετική, στην οποία δήθεν ανήκει η φράση, προσδιορίζει τον "πρωτότοκο" ως μέρος της κτίσεως! Δηλαδή αντιστρέφουν πλήρως τη σωστή μεθοδολογία της ερμηνείας!

Βεβαίως φροντίζουν οι άνθρωποι αυτοί να αποκρύψουν ότι η φράση, εκτός από "Γενική Διαιρετική", μοιάζει και με ένα σωρό άλλους συντακτικούς προσδιορισμούς. Και συγκεκριμένα, αν λάβουμε υπ' όψιν τα συμφραζόμενα, που διαχωρίζουν ξεκάθαρα "Κτίστη" και "κτίση", η Γενική Διαιρετική εξαιρείται από τις πιθανές περιπτώσεις, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Και αυτό θα γίνει εμφανές σε ξεχωριστή μελέτη, όπου θα αναλύσουμε το χωρίο συντακτικά. Και όπως θα δούμε εκεί, η φράση εν τέλει είναι Γενική ως Ετερόπτωτος Προσδιορισμός, και αποτελεί Γενική Συγκριτική (Γ. Μπαμπινιώτη "Λεξικό για το σχολείο και το γραφείο", εκδ. Κέντρο Λεξικολογίας σελ. 1188 κλπ).

Γίνεται αντιληπτό από το παράδειγμα αυτό, τι παραπλανητικά παιχνίδια παίζουν οι διάφορες αιρέσεις, με στόχο να διαστρέψουν το νόημα της Αγίας Γραφής. Και θα πρέπει οι Χριστιανοί, πριν αποδεχθούν έναν τέτοιο αυθαίρετο ισχυρισμό, να ρωτήσουν κάποιον που να κατέχει εξ' ίσου καλά τη Γραμματική αλλά και τη Θεολογία, ώστε να αναλυθεί η κάθε φράση με τον σωστό τρόπο.