02/02/2020
همانطور که قدیس
لوقای انجیل نگار می نویسد، ما شمعون صالح را می بینیم
که بسیار پیر شده بود و فقط یک امید در قلبش داشت. روح
القدس در اوایل زندگی او به وی وحی کرده بود که قبل از
دیدن مسیحا نخواهد مرد. زمان می گذشت ، اما قدیس شمعون
هرگز شک نکرد که این آرزوی عمیق او برآورده می شود. و
آن لحظه مبارک فرا رسید وقتی که مریم مادر مقدس ، قدیس
یوسف و طفل شیرخواره (فقط چهل روزه) به معبد اورشلیم
رسیدند، جایی که طبق شریعت، می بایست عیسیِ کودک به
خدا اختصاص یابد (لوقا 2: 23-24). هنگامی که شمعون
ارجمند، مادر مقدس را با خداوند چهل روزۀ ما در آغوش
او دید که وارد معبد می شوند، روح القدس به وی گفت که
این همان کسی است که منتظرش بوده است. با این پیام او
با عجله به سمت ایشان دوید، عیسی را به آغوش خود گرفت
و خدا را جلال داد: "الحال ای خداوند، بنده خود را
رخصت می دهی، به سلامتی بر حسب کلام خود. زیرا که
چشمان من نجات خود را دیده است "(نگاه کنید به لوقا 2:
29-30). سرانجام عمیق ترین آرزوی قلبش به او اعطا شد و
چنین برکتی و تحقق آنرا در روح خود احساس کرد. او به
هیچ چیز دیگری احتیاج نداشت و می توانست این زندگی را
در صلح و شکرگذاری ترک کند. شادی این لحظه وصف ناپذیر
بود. برای شمعون کافی بود فقط خداوند شیرخواره را
ببیند و او را لمس نماید. پیر صالح هیچ یک از آموزه
های عیسی را نمی شنید، و شاهد هیچ معجزه بزرگی که قرار
بود رخ دهد نمی بود. و با این حال، این لحظه برای او
همه چیز بود.
آیا ما به عنوان
مسیحیان ارتدوکس هرگز در نظر گرفته ایم که موقعیت ما
در مقایسه با قدیس شمعون چقدر بهتر است؟ او فقط قادر
به دیدن عیسی به عنوان یک نوزاد بود و نه هیچ چیز
بیشتر. به ما این برکت داده شده است که عیسی مسیح را
به عنوان خدای کامل و انسان کامل بشناسیم. ما از طریق
انجیل مقدس همه آنچه را که او برای ما انجام داده است
می دانیم. ما نه تنها عیسی را دیده ایم و او را لمس
کرده ایم بلکه از طریق تعمید مقدس با او متحد هستیم!
"همۀ شما که در مسیح تعمید یافتید ، مسیح را در بر
گرفتید" (غلاطیان 3 :27). به طور طبیعی ما در بدن او
به عنوان اعضای کلیسا با او متحد هستیم (به اول
قرنتیان 6 :15 نگاه کنید). این اتحاد مطلق ، همانطور
که خود خداوند تأیید کرده است ، با دریافت بدن و خون
مقدس وی در عشاء مقدس ربانی انجام می شود (به یوحنا 6
:56 مراجعه کنید). ما ارتدوکس ها همه اینها را می
دانیم. ما در این باره می شنویم و می خوانیم ، اما
سوال واقعی باقی مانده است: آیا آنها را همیشه به یاد
می آوریم؟ آیا ما روزانه در زندگی و مبارزات روحانی
خود این آموزه ها را زندگی و تجربه می کنیم؟
-وقتی وسوسه می شوم
، آیا من از این واقعیت آگاه هستم که مسیح خدای من با
من است؟ اگر جواب مثبت است ، پس من مانند یوسف صالح
خواهم گفت: "چگونه می توانم مرتکب این شرارت بزرگ بشوم
و علیه خدا گناه ورزم ؟" (پیدایش 39: 9). به این ترتیب
، من خودم را از گناه محافظت می کنم.
-هرگاه همه مرا رها
کنند ، اگر حضور خیرخواهانه خداوند زنده ام را تجربه
کنم ، آیا می توانم احساس تنهایی کنم؟
-وقتی که خودم را
نیازمند و فاقد ملزومات خود می یابم ، آیا وقتی که
ایمان دارم مسیح در کنار من است، نی توانم احساس
افسردگی کنم (کسی که با پنج نان بیشتر از پنج هزار نفر
را تغذیه کرد)؟
-وقتی من در معرض
خطر هستم ، آیا می توانم در هراس بمانم؟ یا در عوض با
مزمور نویس دعا خواهم کرد: "هر نوع خطری که با آن
روبرو می شوم، چون در وادی سایه موت نیز راه روم ، از
بدی نخواهم ترسید، زیرا تو با من هستی" (مزامیر 22
[23]: 4 )
وقتی حضور مسیح را
در روح خود احساس می کنیم، می توانیم در آرامش و شادی
مسیح با همه مشکلات زندگی روبرو شویم. این وضعیت طبیعی
روح ماست: شادی و سرور. مسیح نگفت که فقط وقتی این
زندگی را ترک کنیم و به بهشت برویم ، شادمان خواهیم
بود. نه! مسیح نیز شادی و آرامش خود را برای این زندگی
به ما ارائه می دهد، و او آن را با عشاء ربانی مقدس به
ما می بخشد. به همین دلیل است که در پایان مراسم
لیتورگی الهی ، جلوی میز پروتسیس مقدس (جایی که هدایای
مقدس آماده شده است) دعا می کنیم: "مسیح خدای ما ...
قلبهای ما را همیشه با شادی و سرور پر کن ...". مسیح
به ما گوش می دهد و شادی حقیقی را به ما می بخشد. او
حتی به ما قول داده است كه هیچ كس قادر نخواهد بود
شادی را كه او به ما داده است، از ما بگیرد. (به یوحنا
16 :22 مراجعه کنید).
کلیسای مقدس ما همه
این چیزها را هدایایی برای ایمانداران واقعی می داند.
به همین دلیل است که هر روز ، در پایان سرویس دعای
غروب ، و همچنین در پایان مراسم لیتورگی الهی ، پس از
نماز
Eucharistic عشاء ربانی مقدس ،
که از طریق آن اتحاد ما با مسیح تجدید شده است ، ما با
شادی و سرور ، دعای شمعون صالح را تکرار می کنیم:
"الحال ای خداوند ، بنده خود را رخصت می دهی ... زیرا
چشمان من نجات تو را دیده است ..."
برادران و خواهران
من، یک مسیحی که احساس تحقق یافتن و شادی از این اتحاد
با ایمانداران در مسیح را ندارد، دچار مشکل است. یک
فرد مسیحی که این خلأ را در روح خود دارد با خداوندگار
ما در ارتباط نیست و ارتباط با او را از دست داده است.
آنچه لازم است تلاش برای بازگشت به مسیح است. به همین
دلیل کلیسا با سرودهای این روز جشن ترغیب می کند
"بیایید ما نیز با مسیح ملاقات کنیم و از کسی که شمعون
به عنوان نجات دهنده و به عنوان نور امتها دید،
استقبال کنیم" (نگاه کنید به سومین استیکرون دعای
مغرب).
~ متروپولیتن
پیسیدبه، سوتیریوس
