مزمور  121      

1چشمان خود را به سوی کوهها بر می افرازم، که از آنجا اعانت من میآید. [*ترجمه درست این آیه اینست: «چشمان خودرا بسوی کوهها برمی افرازم. اعانت من از کجا میآید؟» ] 2اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید. 3او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهدخوابید. 4اینک او که حافظ اسرائیل است، نمی خوابد و به خواب نمی رود. 5خداوند حافظ تو می باشد. خداوند به دست راستت سایه تو است. 6آفتاب در روز به تو اذیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب. 7خداوند تو را از هر بدی نگاه میدارد. او جان تو را حفظ خواهد کرد. 8خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الان و تا ابدالاباد.