مزمور  17      

1ای خداوند، عدالت را بشنو و به فریاد من توجه فرما! و دعای مرا که از لب بی ریا می آید، گوش بگیر! 2داد من از حضور تو صادر شود؛ چشمان تو راستی را ببیند. 3دل مرا آزموده ای، شبانگاه از آن تفقد کرده ای. مرا قال گذاشته ای و هیچ نیافته ای، زیرا عزیمت کردم که زبانم تجاوز نکند. 4و اما کارهای آدمیان به کلام لبهای تو؛ خود را از راههای ظالم نگاه داشتم. 5قدمهایم به آثار تو قائم است، پس پایهایم نخواهد لغزید. 6ای خدا تو را خوانده ام زیرا که مرا اجابت خواهی نمود. گوش خود را به من فراگیر و سخن مرا بشنو. 7رحمت های خود را امتیاز ده، ای که متوکلان خویش را به دست راست خود از مخالفان ایشان می رهانی. 8مرا مثل مردمک چشم نگاه دار؛ مرا زیر سایه بال خود پنهان کن، 9از روی شریرانی که مرا خراب می سازند، ازدشمنان جانم که مرا احاطه می کنند. 10دل فربه خود را بسته اند. به زبان خویش سخنان تکبرآمیز می گویند. 11الان قدمهای ما را احاطه کرده اند، وچشمان خود را دوخته اند تا ما را به زمین بیندازند. 12مثل او مثل شیری است که در دریدن حریص باشد، و مثل شیر ژیان که در بیشه خود در کمین است. 13ای خداوند برخیز و پیش روی وی درآمده، او را بینداز و جانم را از شریر به شمشیر خود برهان، 14از آدمیان، ای خداوند، به دست خویش، از اهل جهان که نصیب ایشان در زندگانی است. که شکم ایشان را به ذخایر خود پر ساخته ای و از اولاد سیر شده، زیادی مال خود را برای اطفال خویش ترک می کنند. 15و اما من روی تو را در عدالت خواهم دید و چون بیدار شوم از صورت تو سیر خواهم شد.