|
مزمور
22
1ای خدای من، ای خدای من، چرا مرا ترک کرده ای و از نجات
من و سخنان فریادم دور هستی؟ 2ای خدای من در روز می خوانم و مرا اجابت نمی
کنی. در شب نیز و مرا خاموشی نیست. 3و اما تو قدوس هستی، ای که بر تسبیحات
اسرائیل نشسته ای. 4پدران ما بر تو توکل داشتند. بر تو توکل داشتند و ایشان
را خلاصی دادی. 5نزد تو فریاد برآوردند و رهایی یافتند. بر تو توکل داشتند،
پس خجل نشدند. 6و اما من کرم هستم و انسان نی. عار آدمیان هستم و حقیر
شمرده شده قوم. 7هر که مرا بیند به من استهزا می کند. لبهای خود را باز می
کنند و سرهای خود را می جنبانند (و میگویند): 8«برخداوند توکل کن پس او را
خلاصی بدهد. او را برهاند چونکه به وی رغبت می دارد.» 9زیرا که تو مرا از
شکم بیرون آوردی؛ وقتی که بر آغوش مادر خود بودم مرا مطمئن ساختی. 10از رحم
بر تو انداخته شدم. از شکم مادرم خدای من تو هستی. 11از من دور مباش زیرا
تنگی نزدیک است. و کسی نیست که مدد کند. 12گاوان نر بسیار دور مرا گرفته
اند. زورمندان باشان مرا احاطه کرده اند. 13دهان خود را بر من باز کردند،
مثل شیر درنده غران. 14مثل آب ریخته شده ام. و همه استخوانهایم از هم
گسیخته. دلم مثل موم گردیده، در میان احشایم گداخته شده است. 15قوت من مثل
سفال خشک شده و زبانم به کامم چسبیده. و مرا به خاک موت نهاده ای. 16زیرا
سگان دور مرا گرفته اند. جماعت اشرار مرا احاطه کرده، دستها و پایهای مرا
سفته اند. 17همه استخوانهای خود را می شمارم. ایشان به من چشم دوخته، می
نگرند. 18رخت مرا در میان خود تقسیم کردند. و بر لباس من قرعه انداختند.
19اما تو ای خداوند دور مباش. ای قوت من برای نصرت من شتاب کن. 20جان مرا
از شمشیر خلاص کن. و یگانه مرا از دست سگان. 21مرا از دهان شیر خلاصی ده.
ای که از میان شاخهای گاو وحشی مرا اجابت کرده ای. 22نام تو را به برادران
خود اعلام خواهم کرد. در میان جماعت تو را تسبیح خواهم خواند. 23ای
ترسندگان خداوند او را حمد گویید. تمام ذریت یعقوب او را تمجید نمایید. و
جمیع ذریت اسرائیل از وی بترسید. 24زیرا مسکنت مسکین را حقیر و خوار
نشمرده، و روی خود را از او نپوشانیده است. و چون نزد وی فریاد برآورد او
را اجابت فرمود. 25تسبیح من در جماعت بزرگ از تو است. نذرهای خود را به
حضور ترسندگانت ادا خواهم نمود. 26حلیمان غذا خورده، سیر خواهند شد. و
طالبان خداوند او را تسبیح خواهند خواند. و دلهای شما زیست خواهد کرد تا
ابدالاباد. 27جمیع کرانه های زمین متذکر شده، بسوی خداوند بازگشت خواهند
نمود. و همه قبایل امتها به حضور تو سجده خواهند کرد. 28زیرا سلطنت از آن
خداوند است. و او بر امتها مسلط است. 29همه متمولان زمین غذا خورده، سجده
خواهند کرد. و به حضور وی هر که به خاک فرو میرود رکوع خواهد نمود. و کسی
جان خود را زنده نخواهد ساخت. 30ذریتی او را عبادت خواهند کرد و درباره
خداوند طبقه بعد را اخبار خواهند نمود. 31ایشان خواهند آمد و از عدالت او
خبر خواهند داد، قومی را که متولد خواهند شد که اواین کار کرده است.
|