زمان روزه بزرگ
"اینک زمان مناسب
است ، اینک روز نجات است."
روزه بزرگ - چله
مقدس - از روز دوشنبه پس از روز یکشنبه بخشش آغاز می شود ،
و چهل روز (شش هفته) تا قبل از روز یکشنبه نخل - به یاد
چهل روز روزه منجی ، بعلاوه هفت روز از هفته مقدس ادامه
دارد و در روز رستاخیز روشن مسیح پایان می یابد.
روزه بزرگ زمان
نیایش و توبه است. خداوند حتی در عهد عتیق نیز به یهودیان
دستور داد که هر سال یک دهم از هر چیزی را که به دست می
آورند به معبد ارئه دهند و با انجام این کار در همه
کارهایشان مبارک می باشند. رسولان مقدس نیز با دانستن این
امر ، دهمین قسمت از سال یعنی زمان روزه بزرگ را برای
منفعت ما به خدا تقدیم کردند تا ما نیز در تمام اعمال خود
متبارک باشیم.
روزه گرفتن به معنای
خاص خود به معنای پرهیز از غذا ، نوشیدنی و لذت است. گاهی
اوقات پرهیز کامل از مصرف غذا است(به مدت یک یا چند روز) ،
و اغلب در عدم خوردن غذای به اصطلاح ملایم - گوشت ، تخم
مرغ ، لبنیات و همچنین در پرهیز از زندگی زناشویی بیان می
شود. با توافق پدر روحانی، افراد بیمار و کودکان زیر 7 سال
می توانند از روزه گرفتن غذایی معاف شوند.
نیاز به پرهیز از
غذا ، در مهار کردن شکم ، از فطرت شخصی ناشی می شود ، که
علاوه بر جسم ، روح جاودانه ای نیز دارد. به دلیل فساد
گناه آلود طبیعت انسان ، هماهنگی بین بدن و روح انسان به
هم می خورد ، در نتیجه بیشتر اوقات خواسته های گناه آلود
بدن را فرا می گیرد و گاهی اوقات تمام انگیزه های خوب روح
او را کاملاً در فرد سرکوب می کند. انسان به غلام
هوای نفس خود تبدیل می شود. مهار خشونت در طبیعت
جسمانی فرد ، برای اجازه دادن به
آرزوهای بلند روح و قوت گرفتن آن ، فقط با کمک روزه امکان
پذیر است. به همین دلیل کلیسا اهمیت زیادی به روزه داری می
دهد و ادعا می کند که زندگی مسیحی بدون آن غیرممکن
است. پرهیز ، یا یک نوع روزه داری ، به اولین پدر و مادر
ما ، آدم و حوا ، هنگامی که هنوز در بهشت بودند و بی
گناه بودند ، دستور داده شد (پیدایش 2: 17- ممنوعیت خوردن
میوه های درخت "معرفت نیک و بد ").
علاوه بر این ،
روزه داری پس از سقوط به یک ضرورت تبدیل شد و بنابراین در
طول تاریخ مقدس می بینیم که چگونه افراد صالح در دوره های
مختلف زندگی خود به شدت روزه می گرفتند. پیامبر عظیم الشان
موسی ، قانونگذار عهد عتیق ، چهل روز روزه گرفت و قبل از
آنکه ده فرمان را در کوه سینا از خدا دریافت کند ، روزه
گرفت. (خروج 34: 28) پادشاه صالح داوود غالبا روزه
می گرفت ، که می توان آن را از مزامیر الهی الهام یافتۀ او
استنباط کرد. پیامبر بزرگ ایلیا روزه گرفت (اول پادشاهان
19) ، زنده "به آسمان" برده شد. دانیال نبی پیش از آنكه از
خداوند درباره سرنوشت قومش وحی بگیرد ، روزه گرفت (دانیال
10). یحیی، پیامبر و تعمید دهندۀ خداوند، روزه دار بزرگی
بود که به شاگردان خود روزه داری آموخت. حنای نبیه
، بدون اینکه از معبد خارج شود ، شبانه روز با روزه و دعا
خدا را بندگی کرد و به فیض خدا و وحی تولد منجی پاداش گرفت
(لوقا 2: 37). حتی خداوند ما عیسی مسیح ، خدا-انسان بی
گناه ، قبل از ورود به خدمت عمومی چهل روز روزه گرفت، نه
به این دلیل که خودش به روزه داری احتیاج داشت ، بلکه برای
این که به ما نمونه ای بدهد. شاگردان مقدس او نیز
روزه می گرفتند (اعمال 13: 3 ؛ اول قرنتیان 7: 5 ؛ اول
قرنتیان 9: 27 ؛ دوم قرنتیان 6: 5 ؛ دوم قرنتیان 11: 27).
براى مطالعه بيشتر درباره روزه دارى واقعى
بر روى آيكون قديس يوحناى زرين دهان كليك كنيد
