قدیس دومتيوس در زمان سلطنت کنستانتین كبير زندگی می کرد و او اصالتاً از پارسيان بود. او ایمان مسیحی را از فرد مسیحی به نام یاروس آموخت. پس از آن او خانواده خود را ترک کرد و به یک صومعه ای در نصیبین روى آورد. او در آنجا تعمید گرفت و سر تراشى راهبان را دریافت كرد.

او مدتی در صومعه باقی ماند ، در حالی که روزهای خود را در تلاشهای روحانى و زاهدانه مى گذراند. هر چند ، برخی از راهبان به دومتیوس حسادت کردند و به همین دلیل وی تصمیم گرفت آنجا را ترک کند و به یک صومعه اختصاص داده شده به قدیس سرگیوس و قدیس باکوس در تئودوسیپولیس برود. صومعه تحت هدایت یک راهب بزرگ به نام يوربلوس بود. او یک زاهد محض بود ، که گفته میشد ، برای شصت سال به غذای پخته لب نزده بود ، و برای خواب دراز نمیکشید ، بلکه او استراحت خود را به حالت ایستاده با نگاه داشتن خود بر روی عصایش مى گذراند. راهب بزرگ ، دومتيوس را به عنوان شماس وضع کرد ، اما او همچنین خواسته بود که دومتيوس سرپرست کلیسا شود. هنگامی که دومتيوس متوجه این موضوع شد ، از انجا رفت و برای خود کوهی متروکه پیدا کرد که در آنجا ساكن شد.

در کوه ، او در برابر گرمای شدید تابستان و سرما زدگی شدید زمستان سالها مقاومت کرد. پس از گذشت چند سال ، دومتيوس غاری ساخته شده به دست انسانها را یافت که در آنجا افراد زیادی که برای درخواست کمک می آمدند را می پذيرفت. او معجزات بسیاری انجام داد و بیماری مردم را ، در نام مسیح درمان می کرد. او حتی به یونانیان و به طور کلی بسیاری از غیر مؤمنین کمک کرد تا يگانه ایمان راستین مسیحى را بيابند.

 متأسفانه ، اقدامات او حتی به اطلاع جولیان مرتد هم رسيد، که هنگام بازدید وی به ایران ، می خواست كه دومتيوس را سنگ سار کند - که مجازاتی بسیار متداول در آن زمان بود. هنگامی که مأموران به دنبال دومتيوس آمدند تا او را مجازات کنند ، او را به همراه دو شاگردش در حال سرود خواندن يافتند. اما این جلوی آنها را نگرفت و آنها با زور بسیار و مکرر شروع به پرتاب سنگ ها به آن سه نفر کردند. به این ترتیب ، دومتيوس و دو شاگردش شهید شدند و هاله تقدس خود را از مسیح دریافت کردند.